Hak Asasi2

SISTEM UNDANG-UNDANG DI MALAYSIA (LNK 2023)

1.0 PENGENALAN

Tiap-tiap masyarakat moden mestilah mempunyai kerajaan, dan tugas kerajaan bukan sahaja

untuk menjaga dan memelihara keamanan, tetapi juga untuk menjalankan beberapa

pentadbiran demi kesenangan dan kebahagiaan rakyat. Dalam menjalankan tugas atau

kewajipan ini, sudah tentu kerajaan akan diberikan kuasa dan kuasa ini pula akan menyentuh

dan mengurangkan kebebasan rakyat. Misalnya, rakyat bebas memiliki harta, tetapi harta

tersebut diuruskan oleh beberapa orang sahaja. Yang demikian jika undang-undang telah

memberi kuasa kepada kerajaan untuk mengambil atau mencukai harta-harta itu, sudah tentu

kebebasan rakyat memiliki harta adalah tersentuh dan berkurangan.1

Kebebasan adalah sebahagian daripada hak‐hak manusia yang bersifat asasi. Hak

asasi atau yang lebih dikenali dengan hak asasi manusia boleh didefinisikan sebagai

sekumpulan hak‐hak yang dianggap asas dan penting; yang tidak boleh dinafikan: ia dianggap

sebagai sesuatu yang mendasar. Tanpa hak‐hak ini manusia mungkin tidak dapat

mengembangkan potensi kemanusiaannya. Hak‐hak asasi ini merangkumi segenap aspek; baik

jasmani mahupun rohani. (Tunku Sofeah Jiwa, 1996). Di Malaysia sebahagian daripada hak-

hak tersebut termaktub di dalam Bahagian Dua Perlembagaan Persekutuan yang merupakan

undang-undang tertinggi di Malaysia.

Walau bagaimanapun, hanya beberapa hak sahaja yang benar‐benar dapat diamalkan

dengan sempurna kerana wujud beberapa sekatan bagi menghalang kebebasan atau hak itu

daripada digunakan demi menjaga keselamatan dan keharmonian Malaysia. Hal ini demikian

kerana meskipun sekatan tersebut dibenarkan oleh Perlembagaan, namun pada hakikatnya

undang‐undang yang berkenaan telah menafikan hak‐hak yang sangat asasi dan penting dalam

menjayakan sesebuah negara yang mengamalkan sistem demokrasi. Keadaan sebegini telah

menimbulkan tanggapan bahawa perlembagaan yang wujud sebagai undang-undang tertinggi

di Malaysia hanyalah sekadar teori semata-mata dan tidak dipraktikkan dengan sebaiknya. Oleh

itu, perbincangan ini akan berkisar tentang sejauhmana hak-hak dan kebebasan yang

termaktub dalam Perlembagaan dipraktikkan dalam sistem undang-undang di Malaysia.

1 Mohd Salleh Abas. 1988. Kewarganegaraan dan Hak Asasi. Kuala Lumpur: Dewan Bahasa dan Pustaka. Hlmn 39

1


2.0 SEJARAH PERKEMBANGAN HAK ASASI DI MALAYSIA

Hak asasi manusia dikatakan berpunca daripada dua punca iaitu kebudayaan dan logik akal.

Hak asasi melalui kebudayaan dapat dilihat dari aspek adat resam, tatasusila dan agama yang

diamalkan. Sebagai contoh, konsep hak asasi dalam Islam berasal daripada Al-Quran dan As-

Sunnah. Maka daripada sumber-sumber ini, konsep hak asasi dapat diketengahkan sebagai

aspek yang paling penting dalam kehidupan manusia. Logik akal pula boleh dilihat melalui

pembentukan ilmu tentang hak asasi manusia seperti hak untuk hidup dan hak untuk makan

dibentuk bukan kerana hak itu diwarisi secara turun-temurun tetapi hak itu lahir dalam diri

manusia itu sendiri yang mewujudkan atau mencipta hak tersebut.

Konsep hak asasi manusia dipercayai mula berkembang sejak zaman Tamadun Greek.

Konsep ini mula diketengahkan oleh ahli falsafah Greek seperti Aristotle dan Plato. Aristotle

melalui karyanya The Athenian Constitution menjelaskan tentang falsafah hak berpolitik

menerusi aktiviti pentadbiran badan perhimpunan, badan majlis dan badan kehakiman

manakala Plato dalam karyanya The Republic pula memperincikan tentang kehidupan

masyarakat Athens dan turut membincangkan tentang konsep hak asasi apabila wujud

kewajaran untuk mewujudkan hak keadilan bagi memastikan kehidupan masyarakat

berkembang dan kepentingan bersama terpelihara. Pemikiran falsafah Greek ini kemudiannya

mula tersebar kepada orang-orang Rom, England dan seterusnya ke seluruh dunia setelah

berlakunya Revolusi Perindustrian dan membolehkan idea tentang hak asasi manusia tersebar

dengan cepat.

Di Malaysia, konsep ini mula hebat diperkatakan sejak tahun 1990-an apabila Malaysia

bergiat aktif dalam Suruhanjaya Bangsa-bangsa Bersatu bagi Hak Asasi Manusia (United

Nation Commission for Human Rigth) pada tahun 1993. Dalam Bahagian 2 Perlembagaan

Persekutuan, terdapat 9 seksyen yang menyentuh tentang hak asasi manusia iaitu kebebasan

diri (Perkara 5); kesamarataan (Perkara 8); kebebasan bercakap, berhimpun dan berpersatuan

(Perkara 10); kebebasan beragama (Perkara 11) dan hak mendapatkan pendidikan yang

sempurna (Perkara 12) serta hak terhadap harta (Perkara 13). Antara badan yang

bertanggungjawab memastikan hak asasi manusia terpelihara adalah Suruhanjaya Hak Asasi

Manusia Malaysia (SUHAKAM) yang ditubuhkan pada tahun 2000.

2


3.0 KEBEBASAN ASASI

3.1 KEBEBASAN DIRI

Kebebasan diri ini merupakan aspek kebebasan yang asas. Ia menekankan seseorang

itu tidak boleh diambil nyawanya atau dihapuskan kebebasannya melainkan seperti

dikehendaki oleh undang-undang. Misalnya, jika terbukti seseorang terbukti bersalah

oleh mahkamah maka dia boleh dipenjarakan malah boleh dihukum mati sekiranya

peruntukan undang-undang bagi kesalahan itu hukumannya adalah hukuman mati

seperti dalam kes pengedaran dadah yang telah ditetapkan hukuman mati mandotori.

Dalam situasi sebegini, semua tindakan haruslah mengikut proses undang-undang yang

telah ditetapkan. Di peringkat awal seseorang yang ditahan mestilah diberitahu sebab-

sebab dia ditangkap. Kemudian dia perlulah diberi peluang membela dirinya.

Peruntukan kebebasan diri ini termaktub dalam Perkara 5 Perlembagaan Persekutuan

yang menyatakan:

(1) Tiada seorang pun boleh diambil nyawanya atau dilucutkan kebebasan dirinya

kecuali menurut undang-undang.

(2) Jika pengaduan dibuat kepada Mahkamah Tinggi atau mana-mana hakim

Mahkamah Tinggi menyatakan bahawa seseorang adalah ditahan dengan

menyalahi undang-undang, maka mahkamah itu hendaklah menyiasat

pengaduan itu dan melainkan berpuas hati bahawa tahanan itu adalah sah disisi

undang-undang, mahkamah itu hendaklah memerintahkan orang itu dibawa ke

hadapan mahkamah itu dan melepaskannya.

(3) Jika seseorang ditangkap maka ia hendaklah diberitahu dengan seberapa

segera yang boleh sebab-sebabnya ia ditangkap dan ia hendaklah dibenarkan

berunding dengan seorang pengamal undang-undang yang dipilih olehnya dan

dibela oleh pengamal undang-undang itu.

(4) Jika seseorang itu ditangkap dan tidak dilepaskan, maka orang itu hendaklah

dibawa ke hadapan seorang majistret dengan segera, sekiranya tiada apa-apa

sebab yang berpatutan, tetapi walau bagaimanapun dalam tempoh dua puluh

3


empat jam (tidak termasuk masa perjalanan yang perlu) dan orang itu tidak

boleh ditahan selanjutnya dengan tiada kuasa majistret itu:

Oleh itu, dapatlah dilihat bahawa setiap individu di Malaysia mempunyai hak

asasi dan terpelihara dengan hak-hak tersebut seperti yang telah termaktub dalam

Perlembagaan Persekutuan. Melalui kes Ahmad Raduan Awang Bol lwn Public

Prosecutor, Perkara 5 (1) digunakan dalam perbicaraan kerana kes tersebut dilihat telah

diambil nyawa dan menghalang hak individu untuk terus menjalani kehidupan.

3.1.1 Kes Ahmad Raduan Awang Bol lwn Public Prosecutor

Kes ini berkenaan dengan satu kes pembunuhan iaitu Ahmad Raduan Awang

(tertuduh) yang telah membunuh Awang Jamli bin Awang Sani (mangsa). Kes ini

adalah bertentangan dengan Perkara 5 (1) Perlembagaan Persekutuan yang

menyatakan:

(1) Tiada seseorang pun boleh diambil nyawanya atau dilucutkan

kebebasan dirinya kecuali menurut undang-undang.

Dalam kes ini, tertuduh didapati bersalah kerana telah membunuh

mangsa dan telah melanggar Perkara 5 (1) dan seterusnya telah disabitkan

dengan hukuman Seksyen 302 Kanun Keseksaan. Seseorang individu tidak

mempunyai kuasa untuk membunuh individu lain. Semua rakyat Malaysia

mempunyai hak kebebasan diri masing-masing dalam menjalankan aktiviti harian

mereka. Jika terdapat masalah atau perbalahan ianya harus diselesaikan

dengan menggunakan langkah yang rasional.

4


Tindakan tertuduh membunuh mangsa walaupun dalam pembelaan

dirinya menyatakan pembunuhan itu berlaku tanpa niat namun tindakan tersebut

telah menyebabkan kematian. Oleh itu, tertuduh telah didapati bersalah dan

telah dijatuhkan hukuman gantung mandatori mengikut Seksyen 32 Kanun

Keseksaan. Pembunuhan adalah berpunca daripada perbalahan yang berlaku di

Kampung Tutus Hilir Mukah, Sarawak pada 25 November 1994. Dengan

membunuh mangsa, tertuduh telah menghalang kebebasan diri mangsa untuk

terus menjalankan kehidupannya.

Selain itu, hak kebebasan diri ini yang termaktub dalam Perkara 5 (3) juga turut

terpakai dalam kes Kam Teck Soon lwn Timbalan Menteri Dalam Negeri Malaysia Ors.

Melalui kes ini dapat dilihat hak seseorang untuk diberitahu tentang sebab-sebab

penangkapan adalah termaktub dalam Perlembagaan dan seharusnya dipatuhi.

3.1.2 Kes Kam Teck Soon lwn Timbalan Menteri Dalam Negeri Malaysia

Ors [2003] 1 MLJ 32

Kes ini adalah mengenai penangkapan Kam Teck Soon (plaintif) dan tujuh orang

rakan-rakannya oleh pihak Polis. Dalam dakwaannya, pihak plaintif ingin

mengetahui alasan tangkapan berserta dengan afidavit-afidavit yang disediakan

oleh pihak berkuasa selaku defenden iaitu Timbalan Menteri Dalam Negeri.

Plaintif mendakwa penangkapan yang dibuat ke atas dirinya adalah tidak sah

dan bertentangan dengan Perkara 5(3) Perlembagaan Persekutuan yang

menyatakan:

(3) Jika seseorang ditangkap maka ia hendaklah diberitahu dengan

seberapa segera yang boleh sebab-sebabnya ia ditangkap dan ia

5


hendaklah dibenarkan berunding dengan seorang pengamal undang-

undang yang dipilih olehnya dan dibela oleh pengamal undang-undang

itu.

Plaintif telah ditangkap di bawah Seksyen 3 (1) dan ditahan di bawah

Seksyen 4 (1) Ordinan Darurat (Ketenteraman Awam dan Pencegahan Jenayah,

1969) pada 8 Julai 1999. Keterangan menunjukkan bahawa plaintf tidak

dimaklumkan tentang alasan penangkapan. Oleh itu, ianya telah melanggar

Perkara 5 (3) Perlembagaan Persekutuan kerana walaupun peruntukan Ordinan

tersebut menafikan tentang perlunya pemberitahuan alasan penangkapan, ia

seharusnya bersandarkan pada Perkara 5 (3) Perlembagaan Persekutuan.

Dengan mengkaji dari sudut autoriti, fakta kes serta hujah-hujah yang konkrit

maka jelaslah bahawa Perkara 5 (3) Perlembagaan telah tidak dipatuhi dalam

mengadili kes ini. Oleh itu, mahkamah memutuskan bahawa plaintif dibebaskan

daripada tuduhan.

Walau bagaimanapun, terdapat sekatan-sekatan yang dibuat bagi menyekat hak

kebebasan tersebut daripada dipraktikkan bagi menjaga kepentingan orang ramai. Jika

sesuatu tindakan itu, walaupun pada dasarnya adalah satu peruntukan kebebasan,

namun jika tindakan itu dikhuatiri akan menjejaskan ketenteraman orang ramai, ia boleh

dibantah atau dinafikan. Pembatalan kebebasan diri ini dilakukan mengikut peruntukan

Perkara 149 Perlembagaan Persekutuan. Dibawah kuasa inilah Akta Keselamatan

Dalam Negeri diluluskan oleh Parlimen.

Akta ini memperuntukkan kuasa untuk menahan seseorang tanpa bicara jika

difikirkan ia wajar dilakukan demi keselamatan awam dan negara. Undang-undang ini

boleh dibuat oleh Parlimen walaupun akan bertentangan dengan hak asasi atau kuasa

negeri. Undang-undang ini akan terhenti kuatkuasanya jika kedua-dua Majlis Parlimen

meluluskan usul untuk membatalkan undang-undang itu. (Mohd Salleh Abas, 1988) 6


Walaupun sekatan terhadap kebebasan ini diwujudkan, Perlembagaan Persekutuan

masih menjamin hak kebebasan diri daripada teraniaya dengan mewujudkan Perkara

151 yang memberikan perlindungan terhadap seseorang yang telah ditahan di bawah

Akta Keselamatn Dalam Negeri. Hal ini dapat dilihat melalui kes berikut iaitu Ketua Polis

Negara lwn Abdul Ghani Haroon.

3.1.3 Kes Ketua Polis Negara lwn Abdul Ghani Haroon [2001] 2 MLJ 689.

Hak di bawah Artikel 5 (3) juga terpakai di bawah Akta Keselamatan Dalam

Negeri (ISA). Abdul Ghani bin Haroon dan Gobalakrishnan a/l Nagappan telah

secara berasingan ditangkap di bawah Seksyen 73 (1) Akta Keselamatan Dalam

Negeri 1960 (AKDN). Penahanan pemohon-pemohon tersebut telah dilanjutkan

dua kali berikutan tangkapan mereka. Polis telah menafikan mereka berjumpa

dengan ahli keluarga, peguam dan ahli SUHAKAM (Suruhajaya Komisen Hak

Kemanusiaan Malaysia').

Isteri Abdul Ghani dan abang Gobalakrishnan masing-masing telah

memohon terhadap isu writ habeas corpus. Responden di dalam kedua-dua

permohonan adalah Ketua Polis Negara. Kedua-dua permohonan tersebut

didengar bersama dengan kebenaran. Berdasarkan isu awalan, Mahkamah

Tinggi memerintahkan bahawa kedua-dua pemohon tersebut mempunyai hak

untuk hadir di mahkamah pada masa perbicaraan permohonan-permohonan

tersebut. Namun begitu, Mahkamah Persekutuan atas permohonan responden,

telah menggantungkan keputusan Mahkamah Tinggi ini.

Berdasarkan merit-merit, Mahkamah Tinggi perlu mempertimbangkan

sama ada pemohon-pemohon tersebut yang telah ditahan secara tidah sah.

Mahkamah kemudian memutuskan bahawa penahanan kedua-dua pemohon

tersebut adalah tidak sah dan telah memerintahkan bahawa kedua-dua pemohon

dihadapkan ke mahkamah untuk dibebaskan. Menurut perkara 5 (2)

Perlembagaan Persekutuan hak-hak untuk memohon satu writ habeas corpus

kepada Mahkamah Tinggi bukan hanya satu hak di sisi undang-undang tetapi

7


juga satu hak perlembagaan kepada mana-mana orang yang mempercayai

bahawa beliau telah ditahan secara tidak sah.

(2) Jika Pengaduan dibuat kepada Mahkamah Tinggi atau mana-mana

hakim Mahkamah Tinggi menyatakan bahawa seseorang adalah ditahan

dengan menyalahi undang-undang, maka mahkamah itu hendaklah

menyiasat pengaduan itu dan melainkan berpuas hati bahawa tahanan

itu adalah sah disisi undang-undang, mahkamah itu hendaklah

memerintahkan orang itu di bawa ke hadapan mahkamah itu dan

melepaskannya.

Berdasarkan fakta yang dikemukakan, penahanan kedua-dua pemohon

tersebut adalah tidak sah kerana pegawai yang membuat tahanan telah gagal

untuk menjustifikasikan tangkapan tersebut. Afidavit-afidavit mereka bersifat

kabur dan tidak cukup untuk menunjukkan bahawa terdapat pematuhan dengan

keperluan-keperluan Seksyen 73 (1) dibaca bersama dengan Seksyen 8 AKDN

tersebut. Seorang pegawai yang membuat penahanan mestilah dengan jelas

menyatakan alasan-alasan penahanan di dalam afidavit beliau.

Seorang pegawai yang membuat tahanan bukan hanya mengemukakan

semula perkataan-perkataan Seksyen 73 (1) (a) malah afidavit pegawai yang

membuat tahanan mesti mengemukakan butir-butir yang mencukupi. Pegawai

yang membuat tahanan tersebut mesti memasukkan dalam afidavit beliau, butir-

butir yang sepatutnya atau tidak terperinci asalkan dalam jumlah yang

munasabah. Butiran tersebut bukan hanya bagi tujuan memuaskan mahkamah

bahawa beliau mempunyai asas untuk tangkapan tersebut tetapi juga untuk

membolehkan pemohon membela diri.

8


Afidavit-afidavit pegawai-pegawai yang membuat tahanan tersebut tidak

menunjukkan dengan cukup bahawa terdapat pematuhan dengan perkara 5 (3)

Perlembagaan. AKDN tersebut tidak mengecualikan pegawai-pegawai yang

membuat tahanan daripada memaklumkan pemohon-pemohon tentang alasan-

alasan penangkapan mereka. Berdasarkan fakta tersebut dapat dilihat bahawa

berlaku satu pelanggaran terhadap perkara 5 (3) Perlembagaan dan

pelanggaran tersebut menyebabkan penangkapan dan penahanan tersebut tidak

sah.

3.2 KEBEBASAN BERGERAK

Malaysia adalah sebuah negara yang mengamalkan konsep demokrasi. Rakyat bebas

melakukan aktiviti harian mereka serta boleh bergerak secara bebas seterusnya boleh

bermastautin dan mencari rezeki di seluruh negara. Hal ini selaras dengan Perkara 9

yang terkandung dalam Perlembagaan Persekutuan:

(1) Tiada seseorang warganegara pun boleh dibuang negeri atau ditahan masuk

ke dalam Persekutuan.

Semua warganegara Malaysia diberi hak kebebasan bergerak dan bermastautin

di seluruh kawasan dalam negara. Walaubagaimanapun, terdapat beberapa kes yang

akan menghadkan kebebesan bergerak kepada rakyat iaitu untuk ketenteraman awam.

Contohnya, jika sesebuah kawasan itu mempunyai masalah ketenteraman awam seperti

sedang berlaku tunjuk perasaan, kawasan tersebut akan dikawal dan orang awam akan

dilarang memasukinya. Jika berlakunya masalah kesihatan awam seperti sesebuah

kawasan itu diserang penyakit yang berpunca daripada virus seperti selesema burung

kawasan itu juga akan dikawal dari dimasuki orang awam dan hukuman kepada

pesalah-pesalah iaitu pesalah telah diberi hukuman buang negeri. Oleh itu, pesalah

tersebut tidak boleh memasuki negeri tersebut. Hal ini sudah termaktub dalam Perkara

9 (2) dan (3) Perlembagaan Persekutuan.

9


(2) Tertakluk kepada Fasal (3) dan kepada mana-mana undang-undang

mengenai keselamatan Persekutuan atau mana-mana bahagianya,

ketenteraman awam, kesihatan awam atau hukuman bagi pesalah-pesalah, tiap-

tiap warganegara adalah berhak bergerak dengan bebasnya di seluruh

Persekutuan dan bermastautin dimana-mana bahagianya.

(3) Selagi sesuatu Negeri lain ada dalam kedudukan istimewa di bawah

Perlembagaan ini berbanding dengan Negeri Tanah Melayu, Parlimen boleh

dengan undang-undang mengenakan sekatan-sekatan, antara Negeri itu dengan

Negeri-negeri yang lain, keatas hak-hak yang diberi oleh Fasal (2) berkenaan

dengan bergerak dan bermastautin.

Perkara 9 ini dapat dilihat dengan lebih jelas lagi berdasarkan kepada kes yang di bawa

ke mahkamah. Contohnya seperti kes Datuk Syed Kechik b. Syed Mohd lwn

Government of Malaysia [1979] 2 MLJ 101.

3.2.1 Datuk Syed Kechik b. Syed Mohd lwn Government of Malaysia

[1979] 2 MLJ 101.

Plaintif berasal dari Kedah dan telah dihantar untuk bertugas di Sabah pada

tahun 1965. Beliau telah merasa selesa di Sabah dan telah berkeluarga dan turut

menyekolahkan anaknya di negeri tersebut. Di samping itu, beliau juga telah

menjalankan perniagaan di Sabah kerana kemudahan-kemudahan yang

dinikmati ketika bermastautin di sana. Pada tahun 1971, plaintif telah memohon

kepada Mahkamah Negeri untuk mendapatkan keistimewaan menjadi anak

negeri Sabah dan permohonan tersebut telah diterima.

10


Merujuk kepada kes tersebut, Perkara 11(2) telah diterima pakai dalam

memutuskan permohonan Datuk Syed Kechik.2 Mahkamah Negeri Sabah telah

memberikan hak asasi kepada Datuk Syed Kechik berdasarkan Perlembagaan

Persekutuan berhubung dengan kebebasan bergerak bagi setiap warganegara.

Walau bagaimanapun, terdapat sedikit konflik apabila berlaku pergolakan dalam

sistem politik di Sabah.

Pada tahun 1976 telah diadakan satu pilihanraya dan parti BERJAYA

turut bertanding bagi merebut kerusi tersebut. Peristiwa tersebut telah

menimbulkan satu konflik kepada permohonan Datuk Syed Kechik untuk

bermastautin di Sabah. Hal ini kerana manifesto yang dibawa oleh parti

BERJAYA adalah untuk mengahlau keluar Datuk Syed Kechik jika parti tersebut

berjaya dalam pilihanraya yang diadakan. Oleh yang demikian, Datuk Syed

Kechik telah membuat rayuan di Mahkamah Persekutuan. Rayuan beliau telah

diterima oleh Mahkamah Persekutuan dan Datuk Syed Kechik tidak dibuang

negeri dan berhak untuk bermastautin di Sabah.

Secara tidak langsung, larangan buang negeri dan kebebasan bergerak

dijadikan garis panduan kepada mahkamah dalam membuat keptusan berhubung

dengan kes Datuk Syed Kechik. Hal ini menunjukkan bahawa Malaysia merupakan

sebuah negara yang demokrasi kerana mengadili sesuatu perkara dengan

menggunakan undang-undang dan tidak bersifat berat sebelah. Oleh yang demikian,

Perlembagaan Persekutuan harus dijadikan asas kepada setiap perkara yang

melibatkan rakyat Malaysia terutamanya bagi kes-kes berkaitan hak-hak asasi manusia

sebagai warganegara.

2 Tertakluk kepada Fasal(3) dan mana-mana undang-undang mengenai keselamatan Persekutuan atau mana-mana bahagiannya, ketenteraman awam, kesihatan awam atau hukuman bagi pesalah-pesalah, tiap-tiap warganegara adalah berhak bergerak dengan bebasnya di seluruh Persekutuan dan bermastautin dimana-mana bahagiannya.

11


3.2.2 Kes Pihak Berkuasa Negeri Sabah lwn Sugumar Balakrishnan [2002]

3 MLJ 72

Sugumar Balakrishnan selaku responden adalah warganegara Malaysia yang

berasal dari Negeri Sembilan yang untuk pertama kalinya pergi ke Sabah pada

tahun 1975 untuk bekerja sebagai guru. Pada tahun 1995 responden telah

memohon permit masuk dan permit tersebut telah diberikan kepada beliau pada

27 Disember 1995 bagi tempoh dua tahun. Walau bagaimanapun, pada 12

November 1997 beliau telah diberikan notis pembatalan permit.

Apabila permit itu telah dibatalkan ianya bermaksud untuk tidak

membenarkan lagi responden tinggal atau bermastautin di kawasan tersebut

dalam afidavitnya responden menyatakan beliau telah kehilangan punca

pendapatan akibat daripada pembatalan permit tersebut, diarahkan untuk keluar

daripada negeri Sabah atau dalam erti kata lain tidak dibenarkan bermastautin di

negeri Sabah walhal responden telah lama menetap di negeri itu. Ini telah

bertentangan dengan Perkara 9 dalam Perlembagaan Persekutuan yang

menyatakan:

(1) Tiada seseorang warganegara pun boleh dibuang negeri atau ditahan

masuk ke dalam Persekutuan.

(2) Tertakluk kepada Fasal (3) dan kepada mana-mana undang-undang

mengenai keselamatan Persekutuan atau mana-mana bahagianya,

ketenteraman awam, kesihatan awam atau hukuman bagi pesalah-

pesalah, tiap-tiap warganegara adalah berhak bergerak dengan

bebasnya di seluruh Persekutuan dan bermastautin dimana-mana

bahagianya

12


Seperti yang sedia maklum negeri Sabah dan Sarawak menikmati

kedudukan khas. Rakyat semenanjung yang ingin berkunjung atau bermastautin

di dua buah negeri ini harus mematuhi seksyen 59 Akta Imigresen 1959/63.

Tujuan diadakan syarat itu adalah untuk memastikan bahawa cabaran terhadap

Perlembagaan tidak boleh dilakukan terhadap negeri-negeri ini berhubung

dengan penggunaan kuasa khas Imigresen iaitu digunakan untuk mengawal

kemasukan dari Semenanjung Malaysia.

Oleh kerana Pihak Berkuasa Negeri Sabah telah mengeluarkan notis

pembatalan permit responden sebelum teempoh tamat permit maka pembatalan

permit tersebut adalah sah. Namun begitu, responden masih boleh memohon

untuk permit yang baru agar dapat terus tinggal dan bermastautin di negeri

tersebut.Pihak Berkuasa Negeri Sabah berhak untuk membatalkan pada bila-bila

masa sahaja permit yang telah dikeluarkan oleh pihak mereka.

Kebebasan gergerak dan bermastautin yang diberikan kepada

warganegara Malaysia adalah benar namun ianya juga tertakluk kepada Akta

Imigresen yang memperuntukkan keistimewaan khas pada negeri Sabah dan

Sarawak. Sebagai warganegara yang berasal dari Semenanjung Malaysia

responden harus mematuhi segala prosedur dna undang-undang untuk

bermastautin di begeri Sabah.

Walaupun, Perkara 9 (1) (3) telah menyatakan tentang hak kebebasan

bergerak kepada seluruh warganegara Malaysia namun ianya ada idak sekatan

yang telah dibuat iaitu Perkara 9 (3). Oleh itu, pembatalan permit responden

adalah sah dan tidak melanggar perkara-perkara yang terkandung dalam

Perlembagaan Persekutuan khususnya tentang hak kebebasan diri.

(3) Selagi sesuatu Negeri lain ada dalam kedudukan istimewa di bawah

Perlembagaan ini berbanding dengan Negeri Tanah Melayu, Parlimen

boleh dengan undang-undang mengenakan sekatan-sekatan, antara

13


Negeri itu dengan Negeri-negeri yang lain, keatas hak-hak yang diberi

oleh Fasal (2) berkenaan dengan bergerak dan bermastautin.

3.3 KEBEBASAN BERCAKAP

Kebebasan bersuara tidak hanya terhad kepada kebebasan bercakap dan melahirkan

perasaan tetapi juga terhadap kebebasan berakhbar.3 Kebebasan bersuara merupakan

kebebasan yang secara kolektif diiktiraf oleh masyarakat madani sebagai sebahagian

daripada pelaksanaan proses demokrasi. Kepentingannya boleh dianggap sebagai

mengatasi kebebasan-kebebasan lain yang dijamin oleh undang-undang. Kelebihan

kebebasan ini kerana ia membolehkan pencarian dan penyataan kebenaran,

penyampaian maklumat dan pembetulan kepada kepincangan dalam pemerintahan.

Namun hak ini bukanlah satu-satunya hak yang perlu dipertahankan dan perlu

diimbangkan dengan keperluan lain masyarakat dan negara.4

Bahagian II Perlembagaan Persekutuan mengandungi hak mengenai Kebebasan

Hak Asasi. Perkara 10 dengan jelas menyatakan bahawa kebebasan bercakap,

berhimpun dan menubuhkan persatuan merupakan kebebasan asasi yang diberikan

kepada warganegara Malaysia. Mengenai kebebasan bersuara (freedom of speech),

hak ini jelas dinyatakan melalui Perkara 10 (1) (a) yang menyatakan tiap-tiap

3 Rennet Coleman v Union of India AIR 1973 SC 107 dan diiktiraf oleh Mahkamah Agong dalam kes Pendakwa Raya v Pung Chen Choon [1994] 1 MLJ 566 melalui Faridah Jalil. Kebebasan Bercakap – Sebebas Mana? The Journal of Malaysian Bar. (2002)XXXI No.24 Faridah Jalil. Kebebasan Bercakap – Sebebas Mana? The Journal of Malaysian Bar. (2002)XXXI No 2.

14


warganegara berhak kepada kebebasan bercakap dan bersuara. Namun ianya tertakluk

kepada Perkara 10 (2) yang turut menyatakan bahawa:

“Parlimen boleh dengan undang-undang menggunakan ke atas hak-hak yang

diberi oleh perenggan (a) Fasal (1) apa-apa sekatan yang didapatinya perlu

dan mustahak demi kepentingan keselamatan Persekutuan.”

Perkara 10 (2) (a) Perlembagaan Persekutuan turut memperuntukkan Parlimen,

melalui undang-undang, boleh mengenakan had dan sekatan ke atas kebebasan

bersuara jika diperlukan dan mustahak. Perkara ini juga memperuntukkan tujuh dasar

iaitu kepentingan keselamatan Persekutuan atau mana-mana bahagiannya;

perhubungan keselamatan dengan negara-negara lain; ketenteraman awam; melindungi

keistimewaan-keistimewaan Parlimen atau Dewan Negeri; penghinaan terhadap

mahkamah; fitnah; perbuatan mengapi-apikan supaya dilakukan sesuatu kesalahan.5

Menerusi peruntukan ini pelbagai alasan disediakan untuk menyekat hak-hak

yang tersebut. Hal ini kerana walaupun Perlembagaan Persekutuan merupakan

undang-undang tertinggi yang menjadi dasar kepada undang-undang dan tindakan

pihak-pihak berkuasa, namun perlembagaan juga telah memberi ruang dan keizinan

kepada parlimen untuk mengenakan sekatan ke atas pelbagai alasan. Justeru

kebanyakkan hak yang diisytiharkan sebagai hak asasi hanya tinggal nama sahaja.6

Undang-undang yang mempunyai batasan atas alasan untuk menjaga

keselamatan dan ketenteraman awam boleh digunakan untuk menyekat kebebasan

5 Mohd Safar Hasim. Kebebasan Akhbar dan Kebebasan Bersuara: Satu Tinjauan dari Sudut Perlembagaan dan Undang-undang Malaysia. Jurnal Komunikasi, Jilid 17, 2001.6 Abdul Aziz Bari. Hak Asasi Dalam Perlembagaan Malaysia: Ruang Lingkup dan Masalahnya. Jurnal Syariah, 10:1 (2002J53-70).

15


untuk bersuara. Akta Hasutan antara contoh, digunakan untuk melarang ulasan awam

terhadap isu-isu yang dianggap sensitif seperti hal-hal yang berkaitan dengan

perkauman dan keagamaan.7 Bagi menyekat dan mencegah penyampaian ucapan

politik, kerajaan menggunakan antaranya Akta Keselamatan Dalam Negeri (ISA, 1960),

Akta Hasutan (1948), Akta Rahsia Rasmi (OSA, 1972), Akta Mesin Cetak dan

Penerbitan (1984), Akta Fitnah (1957), Akta Universiti dan Kolej Universiti (AUKU) serta

undang-undang lain berkaitan jenayah fitnah. Walaupun pihak kerajaan

menguatkuasakan akta-akta yang membolehkan menyekat kebebasan bersuara serta

mengambil tindakan terhadap pihak yang mengkritik, terdapat segelintir pihak dan

individu-individu yang masih mengkritik pihak kerajaan sama ada secara terbuka atau

sebaliknya.

Kawalan melalui akta-akta dan undang-undang tertentu mencerminkan

pegangan, kepercayaan dan amalan budaya serta agama sebuah masyarakat timur

yang tidak bersifat liberal, sekular dan individualistik seperti yang diamalkan di negara

Barat. Kebebasan bercakap di Malaysia memerlukan pertanggungjawaban dan

membolehkan ia dihalang jika menyentuh mengenai hal-hal yang sensitif seperti hal-hal

yang melibatkan agama, budaya, keturunan, bahasa, hak istimewa orang Melayu,

mengganggu privasi seseorang dan yang lebih berat ialah sesuatu yang berunsurkan

hasutan dan fitnah.

Namun jika sekatan yang dikenakan oleh akta-akta, undang-undang dan

perintah eksekutif ke atas sesuatu perkara dilihat sebagai menghalang kebebasan

bercakap, pihak yang terlibat dibolehkan untuk menggunakan saluran mahkamah bagi

mendapatkan hak mereka. Hal ini yang dilakukan dalam kes Mark Koding v Pendakwa

Raya [1982] 2 MLJ 120.

3.3.1 Kes Mark Koding v Pendakwa Raya [1982] 2 MLJ 120.

7Laporan Hak Asasi Manusia 2009: Malaysia.16


Mark Koding merupakan seorang ahli Parlimen dari Sabah. Dalam ucapan

pertama di Dewan Rakyat, beliau telah dikatakan menghasut atau ada unsur-

unsur hasutan dalam ucapannya. Ucapan beliau mengandungi perkara seperti

menuntut agar sekolah-sekolah aliran Cina dan Tamil ditutup dan juga

menghapuskan papan-papan tanda jalan raya di negeri tersebut yang

menggunakan bahasa Cina dan Tamil. Mendengar kepada ucapan beliau, ahli-

ahli Parlimen lain yang berbangsa India dan Cina telah membuat laporan polis

dan menyebabkan beliau telah ditahan.

Mark Koding telah ditahan kerana mengeluarkan kata-kata yang berbaur

hasutan dalam ucapan beliau dalam Bahasa Melayu di Dewan Rakyat pada

tanggal 11 Oktober 1978.

“Keadaan eksklusif dalam negara kita di masa ini adalah hasil

daripada baik hati kaum bumiputra membiarkan sekolah-

sekolah China dan India menggunakan bahasa mereka

selepas merdeka. Sekiranya tokoh-tokoh kita yang awal

dapat meramalkan keadaan yang berlaku pada masa ini dan

tidak bertolak ansur untuk menghapuskan pelajaran China

dan Tamil sudah tentu kita tidak akan menghadapi masalah

yang kita hadapi sekarang ini. Bagaimanapun, masih ada lagi

masa untuk kita untuk kita membaiki keadaan ini.

Tindakan kita bukanlah mencerminkan tujuan dan

kepercayaan tokoh-tokoh kita yang lalu oleh sebab mereka

telah bertindak berdasarkan kepada keadaan yang wujud

pada masa itu dan mereka dengan ikhlas mempercayai

bahawa mereka telah dapat menyelesaikan isu tersebut.

Mereka tidak dapat disalahkan dengan apa yang terjadi pada

hari ini oleh sebab cabaran-cabaran yang kita terima hari ini

17


bukanlah datang dri zaman mereka. Cabaran yang kita

hadapi sekarang adalah tanggungjawab kita untuk

mengatasinya.

Tuan Yang di-Pertua, masanya sudah tiba bagi Dewan

yang mulia ini untuk memutuskan samada kita akan terus

membenarkan sekolah-sekolah China dan Tamil dan bahasa-

bahasa tersebut di papan-papan tanda di jalan-jalan raya di

negeri itu. Saya, seratus peratus berpendapat bahawa kita

harus menutup sekolah-sekolah jenis tersebut dan menyekat

sama sekali penulisan papan-papan tanda dalam bahasa-

bahasa itu. Sekiranya tindakan-tindakan ini kelak

bertentangan dengan Artikal 152 Perlembagaan maka kita

harus merombak Perlembagaan tersebut demi kepentingan

rakyat dan negara.

Kalau kita gagal melakukan hakikat ini bermakna kita

menghampakan amanah yang diamanatkan oleh rakyat dan

juga melenyapkan harapan dan aspirasi generasi baru kita

yang tidak mahu melihat negara mereka dicap oleh identiti

orang asing. Adakah kita mahu mengwujudkan identiti kita

atas asas kemelayuan, kechinaan atau keindiaan. Saya rasa

sudah pasti kemelayuan atau kebumiputeraan kerana tidak

ada alternatif yang lain demi survival negara kita.”8

Di mahkamah, hakim telah menyemak sama ada perkara tersebut benar-

benar berlaku berdasarkan kepada Hansard Parliament iaitu catatan yang

diambil dalam Dewan Rakyat. Kata-kata Mark Koding telah tercatat dalam

Malaysian Hansard yang bertajuk “Parliamentary Debates of Dewan Rakyat” Vol

8 Public Prosecutor v Mark Koding. 1982. High Court of Malaya. 18


1 No. 3 dalam mukasurat 223 hingga 238 bertarikh 11 Oktober 1978.9 Hal ini

telah dijelaskan lagi oleh Yahya Manap, Ketua Editor Malaysian Hansard yang

menerangkan bagaimana sesuatu ucapan di dalam Parlimen dirakam verbatim,

disemak termasuklah disemak oleh speaker, dan diterbitkan. Salinan ucapan

yang telah disampaikan oleh Mark Koding juga turut diserahakan oleh tertuduh

kepada Yahya Manap sehari selepas ucapan disampaikan.

Tertuduh telah merayu kepada mahkamah atas alasan sebagai seorang

ahli Parlimen, beliau berhak untuk memberi ucapan dan tidak boleh dikenakan

sebaranga tindakan di bawah artikel 63. Para sarjana undang-undang juga

berpendapat bahawa tindakan yang dilakukan oleh tertuduh adalah tidak

bertentangan dengan undang-undang kerana Mark Koding telah mengeluarkan

kata-kata tersebut di dalam Parlimen.

Oleh itu, kata-kata beliau adalah bersifat Parlimentary Privillages yang

merujuk kepada kata-kata yang disampaikan dalam Parlimen menpunyai

kekebalan undang-undang. Walau bagaimanapun, mahkamah mendapati

bahawa tertuduh tetap bersalah kerana ucapan beliau telah terarah kepada

hasutan dan telah disabitkan di bawah Akta Hasutan. Penghakiman yang

dilakukan oleh Hakim Mohamed Azmi dengan menjatuhkan hukuman penjara 2

tahun dan denda sebanyak $2,000 dan berkelakuan baik di bawah seksyen

137A Criminal Procedure Code.10 Kes telah dimenangi oleh pihak pendakwaraya

yang diwakili oleh DPP Mohamed Shafee bin Abdullah.

Kelangsungan daripada keputusan mahkamah terhadap kes Mark Koding

v Pendakwa Raya, Perlembagaan Persekutuan telah dipinda dengan

memasukkan artikel 63(4) yang tidak memberi pengecualian kepada ahli

Parlimen yang berucap melanggar Akta Hasutan. Oleh yang demikian, setiap

perkara yang melangkaui Akta Hasutan , sebarang Parliamentary Privillages iaitu

9 Ibid10 Public Prosecutor v Mark Koding. 1982. High Court of Malaya.

19


kata-kata dalam Parlimen mempunyai kekebalan undang-undang adalah tidak

lagi boleh diterima pakai.

3.3.2 Kes Pendakwa Raya lwn Param Cumaraswamy

Param Cumaraswary telah dituduh mengeluarkan kata-kata yang cenderung

untuk membangkitkan dan menimbulkan ketidakpuasan hait dalam kalangan

orang ramai. Perbuatan tersebut dilakukan pada 24 Julai jam 11:00 pagi di

pejabat Selangor and Federal Territory Bar Committee yang terletak di

Bangunan Lama Mahkamah Tinggi Kuala Lumpur. Beliau telah dituduh di bawah

seksyen 4(1)(b) Akta Hasutan 1948 (Pindaan 1969) dan boleh dihukum di bawah

seksyen 4(1) Akta Hasutan.11

Cumaraswamy telah membacakan kenyataan tersebut dihadapan

wartawan-wartawan yang hadir. Selepas itu, beliau telah mengedarkan salinan

ucapan yang telah dibuat bagi rujukan dan kegunaan para wartawan. Hal ini

telah menyebabkan berita mengenai kenyataan yang dibuat oleh beliau

diterbitkan oleh setiap akhbar tempatan pada keesokan harinya. Beliau telah

mengakui bahawa beliau mengadakan sidang akhbar bagi mengeluarkan

kenyataan tersebut serta telah memberikan salinan teks tersebut kepada para

wartawan. Beliau menyatakan niat sebenar beliau mengadakan sidang akhbar

dan mengedarkan salinan teks tersebut adalah bagi makluman kepada

masyarakat kerana beliau amat berharap agar Lembaga Pengampunan dapat

menimbang rayuan beliau bagi membatalkan hukuman bunuh yang dijatuhkan

kepada Sim Kie Chon.

Oleh itu, pihak Pendakwaraya telah memanggil dua orang wakil daripada

akhbar iaitu Cik Lakshmi Natarajan daripada akhbar News Straits Times dan Cik

Chiew Mui Kheng daripada akhbar Nanyang Siang Pau. Kedua-dua wakil

akhbar ini telah menyerahkan kepada mahkamah salinan artikel yang telah

11 Public Prosecutor v Param Cumaraswamy.1986. High Court of Malaya.20


diterbitkan di akhbar-akhbar mereka pada tarikh 25 Julai 1985.12 Cik Chiew juga

mendakwa bahawa terdapat beberapa wartawan lain yang turut hadir semasa

sidang akhbar tersebut yang terdiri daripada wakil akhbar The Star, Shin Min,

Thung Pau dan Sin Chew.

Antara kenyataan akhbar yang telah dikeluarkan oleh defenden dan

menjadi isu besar adalah seperti berikut:

“This is an open appeal to the Pardons Board by the Bar

Council to Re-coonsider the Petition of Sim Kie Chon for

commutation of his deathSentence. Sim loss all his avenues

through the courts. While the courts cannot review his case

the Pardon Boards can. What is disturbing and will be a

source of concern to the people is the manner in which

the Pardons Board exercise its prerogative.

.......................................On records before the courts

Sim’s case certainly was less serious than Mokhtar

Hashim’s case yet the latter’s sentence was commuted.

The people should not be made to feet that in our

society today the severity of the law is meant only for

the poor, the meek, and the unfortunate whereas the

rich, the powerful and the influential can somehow seek

to avoid the same severity. .............................................”13

Melalui penghakiman, hakim NH Chan mendapati bahawa rayuan yang

dibuat oleh Cumaraswamy, selaku peguam kepada defendan, adalah merujuk

12 Ibid.13 Public Prosecutor v Param Cumaraswamy. 1986. High Court of Malaya.

21


terus kepada Lembaga Pengampunan dan bukannya merujuk kepada

pemerintah iaitu Yang Di Pertuan Agong. Oleh itu, hakim mendapati kenyataan

yang dikeluarkan oleh Cumaraswamy tidak boleh dipersoalkan dan tidak boleh

dikaitkan dengan kecenderungan untuk membangkitkan atau menimbulkan rasa

tidak puas hati rakyat terhadap Yang Di Pertuan Agong. Hakim telah

memutuskan bahawa Param Cumaraswamy tidak bersalah.

Justeru, berdasarkan kepada penelitian terhadap teks kenyataan yang

dikeluarkan pada sidang akhbar tersebut, terbukti kata-kata Cumaraswary tidak

mengandungi perkataan yang boleh menggerakkan atau menggalakkan orang

ramai supaya tidak taat setia. Perkataan tersebut juga tidak cenderung bagi

menimbulkan rasa penentangan, permusuhan dan tidak taat setia yang

menyebabkan ancaman kepada kerajaan.14 Dalam kes ini, kata-kata tersebut

ditujukan kepada Lembaga Pengampunan. Beliau meminta agar kuasa yang ada

dilaksanakan dengan seragam supaya orang ramai tidak merasa Lembaga

Pengampunan bersikap diskriminasi. Justeru, kata-kata tersebut tidaklah

dikeluarkan untuk Yang Di-Pertuan Agong yang boleh menyebabkan tergugat

taat setia rakyat terhadap baginda.

3.4 KEBEBASAN BERAGAMA

Perlembagaan Persekutuan membenarkan kebebasan beragama kepada rakyat

Malaysia seperti yang telah termaktub dalam Bahagian 2, kebebasan asasi. Hal ini jelas

dinyatakan dalam Perkara 11(1) iaitu tiap-tiap orang adalah berhak menganuti dan

mengamalkan ugamanya dan, tertakluk kepada Fasal (4), mengembangkan ugamanya.

Fasal (1) juga memberi kuasa kepada kerajaan-kerajaan negeri dan persekutuan dalam

Fasal (4) tersebut yang menyatakan undang-undang Negeri dan mengenai Wilayah-

14 Faridah Jalil. 2001. Kebebasan Berpolitik Menurut Perlembagaan Persekutuan Malaysia dan Aplikasinya. The Malayan Law Journal Articles Vol.4.

22


wilayah Persektuan Kuala Lumpur, Labuan dan Putrayaja, undang-undang persekutuan

boleh mengawal atau menyekat pengembangan apa-apa iktikad atau kepercayaan

ugama antara orang-orang yang menganut ugama Islam.

Perkara 11 menjelaskan bahawa setiap individu yang mempunyai kerakyatan

Malaysia bebas untuk mengamalkan agama masing-masing seperti agama Islam,

Buddha dan Hindu (kecuali bagi penganut agama Islam yang hendak tertakluk kepada

undang-undang dan Syariat Islam). Walau bagaimanapun, terdapat sekatan ke atas

agama lain yang ingin menyebarkan kepercayaan agama mereka kepada penganut

Islam. Hal ini kerana, dalam Perkara 3(1) menyatakan Islam adalah ugama bagi

Persekutuan tetapi ugama-ugama lain boleh diamalkan dengan aman dan damaidi

mana-mana bahagian Persekutuan.

Perkara 160 dalam Perlembagaan pula mentakrifkan orang Melayu sebagai

seseorang yang menganuti agama Islam yang lazimnya bercakap Bahaa Melayu dan

menurut adat istiadat Melayu. Bagi kes-kes berkaitan keluar dari agama Islam, ianya

diletakkan di bawah tanggungjawab Mahkamah Syariah. Akan tetapi mahkamah

tersebut enggan membenarkan sesiapa keluar daripada agama Islam. Secara

umumnya, undang-undang dan dasar lain yang telah dibuat dikenakan beberapa

sekatan terhadap kebebasan beragama. Hal ini jelas dinyatakan dalam kes Lina Joy

yang telah murtad dengan keluar daripada agama Islam.15

3.4.1 Kes Lina Joy (2004) 6 CLJ 242

Azlina Jelaini atau Lina Joy merupakan seorang yang berbangsa Melayu

berketurunan Jawa. Beliau mendapat pendidikan asas Islam dan dibesarkan

sebagai seorang Islam oleh keluarganya. Namun beliau bahawa tidak pernah

mempraktikkan Islam sejak lahir dan beragama Kristian sepenuhnya semenjak

15 Lina Joy lwn Majlis Agama Islam Wilayah Persekutuan & Ors [2004) 6 CLJ 24223


tahun 1990 dan membuktikannya dengan sijil Baptis yang diperoleh pada 11 Mei

1998. Beliau telah memohon di Jabatan Pendaftaran Negara untuk membuang

perkataan ‘Islam’ dari kad pengenalannya tetapi ditolak kerana tiada kebenaran

dari Mahkamah Syariah. Kemudian beliau memohon pula di Mahkamah Tinggi

dengan menyatakan kebebasan beragama yang tertakluk dalam Perkara 11(1)

Perlembagaan.

Mengikut undang-undang, hanya Mahkamah Syariah yang mempunyai

bidang kuasa untuk membicarakan perkara-perkara berkaitan agama. Walaupun

Perlembagaan telah memperuntukan bahawa seorang Melayu merupakan

seorang Muslim kerana Islam adalah sebahagian daripada identiti Melayu.

Namun beliau tetap untuk keluar dari Islam dan telah membuat rayuan di

Mahkamah Rayuan serta Mahkamah Persekutuan tetapi rayuannya tetap ditolak

dengan alasan yang sama. Menurut Hakim Negara, Tun Ahmad Fairuz Sheikh

Abdul Halim menyatakan dalam Perkara 11(1) adalah terbatas iaitu:

“Islam itu bukan satu himpunan dogma dan ritual tetapi satu cara hidup

yang lengkap merangkumi semua bidang aktiviti manusia, persendirian

dan awam, perundangan, politik, ekonomi, sosial, budaya, moral, atau

kehakiman. Dan jika diteliti Perkara-perkara 11(1), 74(2) dan Item 1 di

Senarai 2 Jadual Kesembilan Perlembagaan akan ketara Islam itu

meliputi antara lainnya Undang-Undang Islam”.16

Keputusan Mahkamah Persekutuan bagi kes Lina Joy menjelaskan

bahawa jika seseorang individu yang beragama Islam ingin keluar Islam (murtad)

ia perlulah mengikut prosedur atau pengesahan Mahkamah Syariah. Hal ini

kerana Mahkamah Syariah mempunyai kuasa mutlak untuk menentukan sama

16 Lina Joy lwn Majlis Agama Islam Wilayah Persekutuan & YL [Rayuan Sivil No: 01-2-2006(W) 30 Mei 2007 [2007] CLJ JT 1.

24


ada seseorang boleh murtad atau sebaliknya. Keputusan Mahkamah

Persekutuan ini tidak bermakna seseorang individu islam tidak dapat terus

mengamalkan agama pilihan mereka atau bertukar agama. Namun mereka

perlulah mengikut prosedur atau tatacara tertentu bagi mengesahkan tindakan

mereka keluar dari Islam. Profesor Dr. Aziz Bari menyatakan:

“...kami tidak pernah memaksa seseorang memeluk Islam, tetpi kalu

sudah masuk, di tidak boleh keluar begitu sahaja. Ada caranya, bukan

keluar masuk seperti tukar baju saja.”17

Berdasarkan penghakiman bagi kes ini jelas bahawa Perkara 11(1) yang

memperuntukkan setiap orang adalah berhak menganuti dan mengamalkan

agamanya dan tertakluk kepada Fasal (4) untuk mengembangkan agamanya.

Peruntukan tersebut tidak wajar dihujah sebagai peruntukan yang memberikan

hak kebebasan beragama yang tiada batasan. Di samping itu, ianya juga tidak

boleh dijadikan landasan untuk menukar agama Islam ke agama lain dengan

sesuka hati atau dengan sendiri tanpa pengesahan dari Mahkamah Syariah.

Tambahan pula hak kebebasan beragama yang diperuntukkan dalam

Perkara 11(1) Perlembagaan Persekutuan itu sendiri sememangnya bukan

mutlak. Hak kebebasan beragama ini masih tertakluk kepada beberapa perkara

termasuk ketenteraman awam, ksihatan awam dan akhlak.18 Selain itu, dalam

peruntukan Fasal (4), Perlembagaan Persekutuan berkaitan penyekatan

penyebaran agama-agama lain terhadap orang Islam. Perkara 11(1) tidak

seharusnya ditafsirkan secara literal tanpa mengambil kira peruntukan-

peruntukan lain yang terdapat dalam Perlembagaan Persekutuan iaitu undang-

undang tertinggi negara.

17 Ziauddin Sharuddin dan Hafizah Iszahanid, Wawancara bersama Prof. Dr. Abdul Aziz Bari: Memahami Perkara 121(1A) Perlembagaan, Berita Minggu, 15 Januari 2006.18 Perkara 11(5), Perlembagaan Persekutuan.

25


Oleh yang demikian, penghakiman Lina Joy secara tuntasnya turut

membuktikan bahawa Mahkamah Persekutuan akur dan patuh dengan

peruntukan Perkara 121(1A) Perlembagaan Persekutuan dengan mengenepikan

campur tangan Mahkamah Sivil dalam bidang kuasa Mahkamah Syariah. Hal ini

kerana Mahkamah Sivil tidak berkuasa mencampuri bidnag kuasa Mahkamah

Syariah seperti yang termaktub dalam Perlembagaan Persekutuan.

Setiap orang adalah berhak menganuti dan mengamalkan ugamanya dan

tertakluk kepada Fasal (4), mengembangkannya.19 Pengertian tersebut sering

disalah tafsirkan leh sebilangan kecil masyarakat di Malaysia sehingga

berlakunya salah faham seperti dalam kes Lina Joy. Begitu juga berlaku ke atas

kes Meor Atiqulrahman bin Ishak lwn Fatimah binti Sihi.

3.4.2 Kes Meor Atiqulrahman bin Ishak lwn Fatimah binti Sihi (2000) 5 MLJ

375

Responden dan rakannya merupakan pelajar Tahun 5, Tahun 3 dan Tahun yang

bersekolah di Sekolah Kebangsaan Serting Hilir (FELDA), Bandar Baru Serting,

Negeri Sembilan. Mereka terikat dengan Peraturan 3 menyatakan bahawa

pakaian seragam seragam sekolah bagi pelajar lelaki terdiri dari seluar panjang

bewarna biru gelap, baju lengan pendek bewarna putih, kasu getah bewarna

putih dan stokin putih.20 Dalam peraturan 3(i)(i) jelas menunjukkan bahawa

semua pelajar adalah dilarang daripada memakai jubah, serban, topi, ketayap

dan purdah.

Setelah diberi amaran oleh pihak sekolah dan Pengarah Pendidikan

Negeri Sembilan kepada penjaganya iaitu Syed Ahmad Johari bin Syed Mohd

(Syed Ahmad) agar mematuhi Peraturan Sekolah 1997 demi kepentingan dan

kesejahteraan bersama bagi warga sekolah dan masyarakat sekitar tetapi beliau

enggan mematuhinya. Maka, perayu telah dibung sekolah dan berkuatkuasa

pada 10 November 1997. Oleh sebab itu, perayu telah mencabar penyingkiran

19 Perkara 11(1), Perlembagaan Persekutuan.20 Peraturan Sekolah Kebangsaan Serting (FELDA) 1997.

26


tersebut di mahkamah. Hakim telah memutuskan dan memihak kepada perayu

dengan menyatakan bahawa Peraturan Sekolah (1997) tidak mengikut

perlembagaan.

Justeru, mahkamah hanya membenarkan rayuan ke atas satu isu sahaja

iaitu sama ada peraturan sekolah memakai yang melarang pelajar sekolah

memakai serban melanggar Perkara 11(1) Perlembagaan Persekutuan. Isu yang

turut dibicarakan bagi kes tersebut adalah dari segi Peraturan Sekolah 1997,

sejauh mana larangan terhadap pemakaian serban seorang pelajar sekolah

sebagai sebahagian daripada pakaian seragam sekolah semasa waktu

persekolahan adalah mengikut Perlembagaan atau tidak mengikut peruntukan-

peruntukan yang termaktub dalam Perlembagaan Persekutuan.

Peguam cara perayu berhujah bahawa peraturan yang melarang pelajar

sekolah memakai serban adalah melanggar peruntukkan di bawah Perkara 11(1)

Perlembagaan Persekutuan. Rayuan ini berkaitan hak untuk mengamalkan

ajaran agamanya dan menegaskan perkataan menganuti dan mengamalkan

perlu dibaca bersama-sama. Hak-hak tersebut hanya boleh dihadkan jika

dengan melaksanakan hak-hak berkenaan jika akan mengganggu ketenteraman

awam, kesihatan awam dan moral.21

Keputusan Mahkamah Tinggi Malaya Seremban pada 10 November 1997

telah memihak plaintif dengan membatalkan keputusan guru besar yang

mengambil tindakan membuang ekolah tiga orang muridnya kerana memakai

serban ke sekolah. Hal ini kerana guru besar tidak mempunyai bidang kuasa

untuk melarang semua murid memakai serban. Guru Besar usdah melampaui

kuasanya dengan menentukan dasar yang haknya terletak kepada Kementerian

Pendidikan Malaysia sahaja.

Walau bagaimanapun, Kementerian tidak melarang pakaian itu dalam

Peraturan Pakaian Seragam Bil. 3/1983. Oleh yang demikian, larangan tersebut

21 Perkara 11(5), Perlembagaan Persekutuan.27


menjadi tidak sah terbatal dan tidak berkesan kerana berkaitan dengan dasar

dan percanggahan dalam pelaksanaan di sekolah. Percanggahan terhadap

peraturan kementerian dan Perlembagaan menjadi alasan atau bukti kepada

kekalahan kes ini yang telah memihak kepada pelajar bukan kepada guru dan

sekolah.

Oleh yang demikian, dasar dan Perlembangaan haruslah menjadi rujukan

sebelum apa-apa tindakan atau perlaksanaan yang dilakukan oleh organisasi

bawahan supaya apa yang dilakukan tidak akan dipersalahkan atau

dipertanggungjawabkan. Oleh itu, kes ini secara keseluruhannya berbicara

tentang dasar dan perlembagaan yang menjadi rujukan bagi semua organisasi di

Malaysia. Setiap percanggahan terhadap dasar dan perlembagaan adalah

terbatal, tidak sah dan tidak berkesan terutamanya berkaitan dengan kes ini.22

Hal ini kerana palintif berhak mengamalkan ugamanya selagi tidak mengganggu

ketenteraman awam, kesihatan awam atau akhlak. Kes ini turut dirujuk kepada

kes Hjh. Halimatussaadiah bt. Hj. Kamaruddin v Public Services Commission

Malaysia and Anor [1994].

3.4.3 Kes: Hjh. Halimatussaadiah bt. Hj. Kamaruddin v Public Services

Commission Malaysia and Anor [1994] 3 MLJ 61

Melalui kes ini, dapat dilihat kebebasan beragama yang dijamin di bawah

Perkara 11(1) Perlembagaan Persekutuan tidak mutlak kerana Perkara 11(5)

tidak membenarkan sebarang tindakan yang bertentangan dengan sebarang

undang-undang am berkaitan dengan ketenteraman awam, kesihatan awam,

atau kemoralan. Larangan terhadap seseorang pegawai awam wanita untuk

memakai pakaian yang menutup mukanya semasa bekerja tidak menjejaskan

hak perlembagaan kepada perayu untuk mengamalkan ugamanya. Pemakaian

purdah tiada kaitan dengan hak perlembagaan perayu untuk menganuti dan

22 Meor Atiqulrahman bin Ishak dan lain lwn Fatimah bte Sihi dan lain-lain (2000) 5 MLJ 61.28


mengamalkan ugama Islam. Kemenangan plaintif disebabakan oleh plaintif-

plaintif tidak mendapat kedilan kerana tidak diberi peluang untuk didengar kes

memakai serban melalui penjaganya. Maka, mahkamah mengarahkan defenden

untuk membayar ganti rugi dan kos.

Berdasarkan kes-kes yang dibicarakan berhuhung dengan Kebebasan

Beragama seperti yang termaktub dalam Bahagian 2, Perkara 11 Perlembagaan

Persekutuan telah dijadikan garis panduan dalam keputusan mahkamah. Begitu

juga yang berlaku ke atas kes Lina Joy, walaupun kemenangan tidak memihak

kepada beliau namun kebebasan beragama seperti yang telah termaktub dalam

Perlembagaan Persekutuan tetap menjadi asas utama dalam menetukan hak

asasi beliau. Pada umumnya, orang Islam tidak boleh keluar daripada agama

Islam dan bertukar kepada agama lain, tetapi penganut agama lain boleh

memeluk agama Islam. Justeru, keputusan mahkamah tidak boleh memihak

kepada Lina Joy kerana beliau merupakan seorang muslim sejak lahir. Selain itu,

peruntukan Perlembagaan Persekutuan turut menjadi garis panduan dalam kes

Meor Atiqulrahman yang telah memenangi kes berkaitan pemakaian serban. Hal

ini kerana seseorang itu bebas mengamalkan ugamanya seperti yang termaktub

dalam Perkara 11 Perlembagaan Persekutuan.

Justeru itu, berdasarkan beberapa contoh kes yang dikemukakan

menunjukkan badan penghakiman negara tidak menindas mana-mana pihak jika

mereka benar-benar tidak bersalah dan tidak melanggar undang-undang. Hak

asasi manusia bagi warganegara Malaysia masih terus terjamin berdasarkan

Perlembagaan Persekutuan yang menjadi asas undang-undang negara. Justeru,

Perlembagaan Persekutuan telah menjadi undang-undang tertinggi dan sebagai

tunjang keamanan negara dalam memastikan setiap individu mendapat hak yang

sama rata. Hal in kerana peruntukan-peruntukan mengenai hak asasi telah

adalah sah seperti termaktub dalam Bahagian 2, Perlembagaan Persekutuan.

29


3.5 HAK KEPADA HARTA

Hak terhadap harta bagi setiap individu di Malaysia adalah termaktub dalam Perkara 13

Perlembagaan Persekutuan yang menyatakan:

(1) Tiada seorang pun yang boleh dilucutkan hartanya kecuali mengikut undang-

undang;

(2) Tiada undang-undang boleh memperuntukkan pengambilan atau penggunaan

harta dengan paksa tanpa pampasan yang cukup.

Di bawah peruntukan ini dapat dilihat bahawa rakyat Malaysia diberikan hak

untuk memiliki harta dan jika hartanya itu diambil oleh kerajaan dengan sebab

kepentingan awam maka pampasan yang memadai hendaklah diberikan kepadanya.23

Menurut Mohd Salleh Abas (1988), Akta Mengambil Balik Tanah 1960 menyatakan

23 Nazaruddin Hj. Mohd, Ma’rif Redzuan, Asnarulkhadi Abu Samah, Ismail Hj. Mohd Rashid. 2001. Pengajian Malaysia Kenegaraan dan Kewarganegaraan. Edisi Kedua. Petaling Jaya: Prentice Hall. Hlmn 178

30


bahawa tiap-tiap undang-undang yang membuat peruntukan bagi mengambil balik harta

tidaklah sah jika tidak mempunyai peruntukan untuk membayar pampasan yang

memadai.24 Hal ini demikian dapat menjelaskan bahawa undang-undang yang ada telah

mematuhi Perkara 13 dalam Perlembagaan Persekutuan yang telah ditetapkan. Hal ini

dapat dilihat dalam kes Adong bin Kuwau and Ors v Kerajaan Negeri Johor and Anor

(1998) 2 MLJ 158.

3.5.1 Kes Adong bin Kuwau and Ors v Kerajaan Negeri Johor and Anor

(1998) 2 MLJ 158.

Melalui kes ini, seramai 52 plaintif yang merupakan ketua keluarga yang

mewakili sekumpulan orang asli di kawasan tadahan Sungai Linggiu (Lembah

Linggiu) telah memohon relief terhadap defendan iaitu Kerajaan Negeri Johor

dan Pengarah Tanah dan Galian, Johor. Antara permohonan relief yang dibuat

adalah pengisytiharaan bahawa semua tanah yang diambil oleh defendan untuk

tujuan mendirikan Empangan Sungai Linggiu dekat Kota Tinggi, Johor sebagai

kawasan asli atau simpanan asli dan memohon defendan secara bersama atau

berasingan membayar segala pampasan dengan jumlah yang difikirkan adil oleh

mahkamah.

Mahkamah kemudian memutuskan bahawa hak yang diberikan kepada

Orang Asli oleh common law dan undang-undang statutory adalah hak

keempunyaan dalam lingkungan mengikut Perkara 13 (1) Perlembagaan

Persekutuan dan apabila hak ini dirampas maka plaintif harus dibayar pampas

an menurut perkara 13 (2). Dalam kes ini, Hakim telah merujuk Seksyen 11 Akta

Orang Asli yang menjamin pampasan mencukupi untuk tanah yang mempunyai

24 Akta Mengambil balik tanah 1960 – no.34 t. 1960 memaksa kerajaan membayar ‘harga pasaran’ apabila tanah yang dimiliki telah diambil balik untuk maksud awam.

31


poko, buah-buahan atau pokok getah yang dituntut oleh Orang Asli yang

diberimilik.

Oleh itu, pampasan yang mencukupi dalam kes ini haruslah dibayar

untuk kehilangan mata pencarian plaintif dan bukan untuk kehilangan tanah.

Dengan itu, Mahkamah telah memutuskan bahawa 26 juta harus dibayar kepada

Adong bin Kuwau akibat tindakan mengambilalih tanah tersebut.

Selain itu, undang-undang juga memberikan kebebasan kepada pekerja-pekerja

untuk menubuhkan persatuan pekerja dalam usaha memperolehi harta dan bagi tujuan

menjaga kepentingan mereka di sepanjang tempoh pekerjaan berlangsung. Menurut

Mohd Salleh Abas (1988), Bahagian VIII Akta Perusahaan 1967 menyatakan bahawa

mereka boleh mengadakan piket sebagai langkah untuk menyelesaikan masalah atau

pertelingkahan yang berlaku dengan pihak majikan. Sekiranya, pertelingkahan yang

wujud tidak dapat diselesaikan maka langkah yang boleh diambil adalah melalui cara

perdamaian (conciliation). Sekiranya langkah tersebut juga gagal, cara keputusan

Mahkamah Perusahaan perlu diambil.

Di samping itu, setiap warganegara juga diberikan kebebasan untuk bekerja bagi

tujuan mencari nafkah dan mengumpul harta selagi kerja yang dilakukan adalah tidak

melanggar undang-undang yang ditetapkan di Malaysia. Sesetengah kerja yang

terdapat di Malaysia memerlukan kelayakan yang tertentu seperti peguam, jurubina,

juruukur, doktor dan lain-lain. Golongan ini digelar golongan profesional kerana

tertakhluk kepada undang-undang prifesion masing-masing. Oleh itu, individu yang tidak

mempunyai kelayakan atau tidak tergolong dalam ahli pertubuhan profesion itu, tidak

boleh melakukan kerja-kerja tersebut.

Undang-undang khas yang ditetapkan untuk profesion ini dilihat dari satu sudut

sebagai menghalang kebebasan asasi individu atau warganegara untuk memiliki harta

tetapi sekiranya dilihat dari satu aspek yang lain dapat dilihat bahawa undang-undang ini

melindungi individu atau rakyat Malaysia yang lain daripada teraniaya oleh individu-

32


individu yang mengaku dirinya sebagai golongan profesional. Hal ini demikian dapat

dilihat melalui kes Selangor Pilot Association v. Govt. of Malaysia (1977) 1 MLJ 133.

3.5.2 Kes Selangor Pilot Association v. Govt. of Malaysia (1977) 1 MLJ

133.

Selangor Pilot Association merupakan organisasi yang menjalankan

perkhidmatan jurumudi atau perkhidmatan pemandu kapal kecil di Pelabuhan

Klang. Namun setelah akta Lembaga Pelabuhan 1963 dipinda, mereka telah

dihalang daripada menjalankan perniagaan dan ia telah merugikan mereka. Akta

yang dipinda telah memasukkan 2 bahagian baru yang memberi kesan kepada

responden terhadap sempadan perlabuhan dan mereka tidak lagi dibenarkan

menjalankan tugas demikian.

Selain itu, Selangor Pilot Association juga merayu supaya pihak Lembaga

Perlabuhan Klang supaya membayar pampasan terhadap kerugian ke atas

‘goodwill’ dan kerugian terhadap keuntungan perniagaan pada masa hadapan.

Rayuan dibuat dengan menyatakan tindakan tersebut melanggar artikel 13 iaitu

hak sama rata mengenai harta dan pengambilan harta dengan pampasan

mencukupi kerana tindakan tersebut menjelaskan perniagaan mereka masa

hadapan.

Mahkamah memutuskan bahawa ‘goodwill’ tidak boleh dikatakan sebagai

harta Selangor Pilot Association kerana tidak wujud unsur pemerolehan. Hal ini

demikian adalah kerana kawasan Pelabuhan Klang bukanlah milik mereka dan

pihak kerajaan tidak boleh dituduh sebagai mengambil harta mereka. Oleh itu,

mahkamah memutuskan bahawa permohonan yang dibuat ditolak.25

25 Diperolehi daripada laman web http://arifomar.blogspot.com/2009/01/ringkasan-kes-kes-di-

bawah-keunggulan_17.html pada 17 Oktober 2010. 33

http://arifomar.blogspot.com/2009/01/ringkasan-kes-kes-di-bawah-keunggulan_17.html%20pada%2017%20Oktober%202010

http://arifomar.blogspot.com/2009/01/ringkasan-kes-kes-di-bawah-keunggulan_17.html%20pada%2017%20Oktober%202010


Daripada huraian kes di atas dapatlah dilihat bahawa Perlembagaan Malaysia

menetapkan peruntukan kebebasan asasi dalam keadaan yang seimbang dan wajar

dari segi tuntutannya di satu pihak dan tanggungjawabnya dari satu segi yang lain.

Peruntukannya menguatkuasakan peraturan ke atas seseorang dilakukan bertujuan

untuk menjaga kepentingan awam dan keselamatan negara. Selain itu, pada masa yang

sama, ia juga dikuatkuasakan bagi menjamin rakyat tidak teraniaya, diadakan pula

klausa-klausa perlindungan bagi menjamin keadilan dalam menguatkuasakan peraturan

dan undang-undang itu. Perlu ditegaskan bahawa Perkara 8 Perlembagaan

Persekutuan juga ada peruntukan yang mengharamkan tindakan pilih kasih atau

layanan yang berbeza atas sebab agama, bangsa, keturunan dan tempat lahir.

4.0 PERBINCANGAN

Hak asasi di Malaysia adalah merangkumi sembilan Perkara dalam Perlembagaan

Persekutuan. Berdasarkan contoh-contoh kes yang telah dibincangkan jelasla bahawa

kebebasan diri di Malaysia amat dijaga serta diberi perhatian secara serius agar anggota

masyarakat mendapat hak-hak mereka secara adil. Ianya dapat dilihat melalui contoh-contoh

kes kebebasan diri, kebebasan bercakap dan berhimpun, kebebasan bergerak serta

kebebasan beragama. Walaupun, negara kita telah menyatakan semua rakyat Malaysia adalah

bebas melakukan aktiviti namun terdapat sekatan-sekatan yang telah dinyatakan di dalam

Perlembagaan Persekutuan. Sekatan-sekatan tersebut adalah bertujuan untuk menjaga

ketenteraman negara serta menjaga hak-hak rakyat. Individu dan masyarakat Malaysia harus

mematuhi larangan-laranga yang telah termaktub kerana jika mereka melanggar setiap

larangan tersebut tindakanserta hukuaman undang-undang akan dikenakan.

Secara realitinya, walaupun terdapat kebebasan dalam bercakap dan berhimpun namun jika

seseorang individu atau masyarakat telah mengeluarkan kenyataan yang berbaur perkauman

serta boleh menggugat keamanan dan kedaulatan negara individu atau masyarakat tersebut

akan di dakwa bersalah mengikut akta serta undang-undang yang telah diwujudkan seperti Akta 34


Hasutan 1948 dan sebagainya. Dengan itu, dapat dilihat disini tiada kebebasan kepada

seseorang individu atau masyarakat untuk mengeluarkan pandangan mahupun rasa tidak puas

hati mereka tentang sesuatu perkara terutamanya tentang hal-hal politik, kaum dan sebagainya

kerana di khuatiri ianya akan menjadi satu kesalahan yang bertentangan dengan Perlembagaan

serta undang-undang. Oleh itu, individu atau masyarakat tidak bebas mengeluarkan pendapat

serta pandangan mereka walaupun hak kebebasan bercakap telah termaktub dalam

Perlembagaan.

Selain itu, walaupun terdapat hak kebebasan bergerak namun ianya tetap wujud sekatan.

Ianya dapat dinyatakan sebagai bertentangan dengan Perlembagaan yang membenarkan

semua warganegara diberi hak kebebasan untuk bergerak dan bermastautin di semua negeri

serta kawasan di seluruh negara. Terdapat hak keistimewaan serta undang-undang imegresen

di Sabah dan Sarawak yang menyekat hak kebebasan bergerak yang telah diberikan. Pada

dasarnya kita melihat Sabah dan Sarawak adalah sebahagian daripada Malaysia dan kedua-

dua negeri tersebut adalah salah sebuah negeri dalam Malaysia. Oleh itu, tiada sebab untuk

wujudnya sekatan kepada warganegara Malaysia untuk pergi melawat serta bermastautin di

kedua-dua negeri tersebut. Namun, oleh kerana terdapat hak-hak keistimewaan kedua-dua

buah negeri sekaligus ianya menjadikan sekatan kepada masyarakat daripada semenanjung

tanah air untuk datang berkunjung serta menetap di negeri-negeri tersebut. Jelaslah disini hak

kebebasan bergerak adalah tidak praktikal di seluruh negara.

Hak kebebasan beragama adalah salah satu isu yang amat sensitif untuk diiperbincangkan

oleh masyarakat mahupun golongan-golongan profesional dan akademik. Sudah termaktub

bahawa agama Islam merupakan agama rasmi negara dan agama lain bebas di amalkan tanpa

ada sekatan. Namun begitu, agama Islam mempunyai undang-undang atau hukum-hukumnya

yang tersendiri. Individu yan telah menganuti agama Islam iaitu dilahirkan daripada keturunan

yang beragama Islam mereka tidak boleh atau dilarang menukar agama kepada agama lain.

Setiap penganut agama masing-masing diberi kebebasan untuk mengamalkan cara hidup serta

budaya agama yan dianuti tanpa larangan atau sekatan. Namun, berdasarkan contoh-contoh

kes jelas dapat dinyatakan tiada kebebasan bergerak kerana ianya telah dihalang dengan

beberapa perkara yang telah terkandung di dalam undang-undang negeri.

35


Secara kesimpulanya, kebebasan hak asasi di Malaysia mengandungi beberapa sekatan

yang mengahalang rakyat untuk melakukan aktiviti mereka serta menghalang rakyat untuk

meluahkan ketidakpuasan hati serta masalah yang melibatkan negara. Sekatan-sekatan ini

diwujudkan demi untuk menjaga keadilan serta perpaduan rakyat dan keamanan serta

kesejahteraan negara. Walaupun, pada dasarnya ianya mempunyai kebebasan tetapi realiti

yang dapat dilihat setiap perkara yang telah diperuntukkan terdapat sekatan yang harus

dipatuhi oleh semua warganegara. Setiap pelanggaran yang dibuat adalah menjadi satu

kesalahan dan ianya akan dikenakan hukuman undang-undang yang telah diperuntukan. Telah

menjadi keutamaan para pentadbir negara untuk memastikan negara dalam keadaan aman dan

damai serta rakyat hidup dalam kesejahteraan dan bersatu padu. Oleh itu, hak kebebasan

manusia di Malaysia adalah dijaga dengan baik dan segala sekatan-sekatan yang diwujudkan

adalah bertujuan positif iaitu untuk keamanan dan kesejahteraan negara dalam usaha negara

menuju kepada sebuah negara maju pada tahun 2020.

5.0 KESIMPULAN

Di Malaysia, hak-hak asasi seperti kebebasan bercakap, hak memiliki harta, kebebasan

beragama, kebebasan untuk bergerak, hak dibicarakan secara adil, dan hak untuk diberitahu

alasan jika seseorang individu ditangkap diperuntukkan dalam Perlembagaan Persekutuan.

Hak-hak ini harus melindungi dan dinikmati oleh rakyat. Namun secara realitinya, kewujudan

hak-hak asasi dalam Perlembagaan Persekutuan adakalanya tidak menjamin dan dinikmati

oleh rakyat tanpa sebarang sekatan dan halangan. Halangan ini wujud akibat daripada

beberapa faktor antaranya kewujudan pelbagai undang-undang yang digubal oleh badan

perundangan yang secara jelas telah menghakis dan memansuhkan hak asasi tersebut

misalnya melalui Perkara 5(1) iaitu hak untuk tidak dilucutkan kehidupan dan kebebasan.

Perkara 5(1) ini secara tidak langsung telah dimansuhkan oleh penggunaan Akta Keselamatan

Dalam Negeri (ISA). Kewujudan beberapa akta-akta seperti Akta Rahsia Rasmi (OSA), Akta

Penerbitan dan Mesin Cetak serta Akta Hasutan juga dilihat turut mempengaruhi kebebasan

rakyat untuk bersuara seperti yang termaktub melalui Perkara 10(1).

Justeru, badan kehakiman dilihat sebagai satu medium untuk menegakkan dan

mendapatkan hak-hak asasi yang sepatutnya diperolehi oleh setiap rakyat di negara kita. Hal ini

36


kerana mahkamah berperanan untuk melindungi kebebasan dan hak asasi rakyat. Oleh itu,

amat wajar sekali badan kehakiman diberi kebebasan agar peranan badan tersebut benar-

benar wujud dan disedari oleh rakyat. Walau bagaimanapun, wujud kelemahan dalam badan

kehakiman yang diragui dapat menjamin kebebasan dan mendokong hak asasi rakyat

Malaysia.

Terdapat kelemahan yang memperlihatkan mahkamah kurang meneliti dan memeriksa

kuasa eksekutif menurut skop Persekutuan. Hak mentafsir Perlembagaan diberikan kepada

hakim-hakim Mahkamah Tinggi, Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Persekutuan, realitinya

tidak semua hakim mempunyai kapasiti secara intelektual untuk memahami isu-isu

Perlembagaan dan hak-hak asasi kerana kurang pendedahan dalam perkara-perkara tersebut.

Jika terdapat golongan hakim yang mempunyai tahap intelektual yang tinggi dan pengalaman

yang mencukupi dalam isu-isu hak asasi, namun adakalanya mereka dilihat gagal menghargai

kepentingan hak-hak asasi ini.

37

Hak Asasi2

Documents

Transcript of Hak Asasi2