Sejarah Asia Barat: Empayar

Uthmaniyyah Hingga

Perang Dunia Kedua

LEE BIH NI

Edisi Pertama, 2013© Lee Bih Ni

Editor:Edit Pad

Penterjemah:Google Translate

Diterbitkan oleh:Desktop Publisher

e mel: leeh_ni@yahoo.com

Bil Kandungan Muka Surat

________________________________________________________

Bab 1 Latar Belakang Sejarah Geografi Timur Tengah 8PengenalanTempat Lahir Tamadun (Cradle of Civilisation)Empayar Assyria Empayar IranEmpayar IranZaman pertengahan Di Timur

khalifah IslamTurki, Tentera Salib dan MongolEra UthmaniyyahTimur Tengah Moden

Dominasi EropahKontemporari Timur TengahKesimpulan

Bab 2 Sejarah Geografi Timur Tengah: Siri Perang Salib 20

PengenalanPerang Salib1095: Permulaan Perang SalibAsal-usul Perang SalibPerang Salib PERTAMAPerang-perang salib abad ke-12Perang-perang salib abad ke-13Perang Salib LAINAKIBAT DAN KESIMPULAN

Bab 3 Empayar Uthmaniyyah Sekitar Abad Ke-17 dan 18 30

PengenalanEmpayar Uthmaniyyah pada abad ke-Ketujuh Belas

Zaman Kegemilangan Dan Kemerosotan Kerajaan Uthmaniyyah

Empayar Uthmaniyyah (1301-1922)AsalPeraturan kuasaConstantinople/ IstanbulEkonomiPengepungan ConstantinopleKesan kejatuhan ConstantinopleAgama lain

Sistem sekoi / Millet System Sistem Devshirme

Sistem devshirme berterusan sehingga akhir abad ketujuh belas.

Kehidupan di bawah Mehmet

Selepas MehmetPembunuh saudaraSultan dan mahkamah

Kehidupan SultanPengaruh dan StrukturSuleiman - zaman kegemilangan

Zaman Keemasan Suleiman Jangka Pendek/Short -Termism Kemerosotan

Kesimpulan

Bab 4 Pemodenan dan Pembaharuan Empayar Uthmaniyyah: Era Sultan Salim III dan Sultan Mahmud II 41

Selim IIIPemerintahan

PembaharuanPemberontakan JanissaryPerang Austro-Turki (1787-1791)Hubungan dengan Sultan Tipu Kejatuhan dan PembunuhanMinat Dalam Puisi dan SeniPemusatan semasa Era Mahmud II

PengenalanPemusatan

Ayan Mahkamah Politik Ulama

Vaka-YY Hayriyye (Event bertuah) Latar Belakang Projek Eþkenci Pemberontakan Janissary dan Vaka-YY Hayriyye

Asakir-i Mansure-i Muhammediyye Struktur Tentera Berpusat

RedifPendidikan dan Peranan UlamaBirokrasi F.Kesimpulan

Bab 5 Polisi Barat di Kawasan Arabia di Sekitar Perang Dunia Pertama 56

Pengenalan Peristiwa Perang Dunia I dan kesannya terhadap politik dan wilayah

Uthmaniyyah Empayar Uthmaniyyah Reka Bentuk Rusia Young Turks/Turki Muda Perang-Perang Balkan (1911-1913) Diplomasi Jerman Tercetusnya Perang (Ogos 1914) Tentera Uthmaniyyah Pengisytiharan Perang (Oktober 1914) Kepentingan Serangan Caucauses (wilayah geopolitik di sempadan Eropah dan

Asia)

Genosid Armenia/Pembunuhan Armenia (1915-1916) Persetujuan Sharif Hussein berkaitan negara Arab merdeka Persetujuan Sykes-Picot Membuat Transjordan Dasar perlindungan Barat Perang Arab-Israel 1948 Legion Arab/Tentera Arab dan Pertahanan Jerusalem Penyatuan Dua Tebing Kesimpulan

Bab 6 Sistem Mandat di Timur Tengah 70 Pengenalan Kekalahan Tentera Empayar Uthmaniyyah

Musuh Wilayah Diduduki Pentadbiran Rundingan Asas undang-undang dan penggubalan mandat Penubuhan di Palestin rumah nasional untuk orang Yahudi Transjordan Perkara 25 dan memorandum Transjordan Sempadan Jordan Sempadan utara Sempadan Selatan Sempadan Timur Kelulusan dan Pengesahan Kesimpulan

Bab 7 Pembentukan Negara Kebangsaan Yahudi 78 Pengenalan Semasa Perang Dunia I Mandat British Palestin (1920-1948) Lima Tahun Awal 1930an Pemberontakan Arab (1936-1939) Perang Dunia Kedua dan Holocaust (1939-1945) Tahun Selepas Perang (1945-1947) Pelan Partisyen Perang Saudara di Palestin 1948 Negara Israel (1948-kini) Perang Kemerdekaan Israel, atau Pertama Perang Arab-Israel (1948-

1949) Perjanjian Gencatan Senjata (Mac-Jul 1949) Kesimpulan

Bab 8 Mandat British di Palestin 90 Pengenalan

Kekalahan Tentera Empayar Uthmaniyyah Musuh Wilayah Diduduki Pentadbiran Asas undang-undang dan penggubalan mandat Penubuhan di Palestin rumah nasional untuk orang Yahudi Transjordan Perkara 25 dan memorandum Transjordan Sempadan Jordan

Sempadan utara Sempadan Selatan

Sempadan Timur Kelulusan dan Pengesahan Kesimpulan

Bab 9 Mandat British Di Iraq101

Pengenalan Sejarah Iraq Abad 20 Mandat British Di Mesopotamia (Iraq) Kerajaan Iraq Republik Iraq

Pembentukan 1960

Tahun 1970-an Meningkat kepada kuasa Saddam Hussein

Perang Iran-Iraq Penjajahan Kuwait dan Perang Teluk 1990 Iraq di bawah Sekatan PBB Kesimpulan

Bab 10 Mesir: Kebangkitan Nasionalisme 110

Sejarah Moden Mesir Mesir di bawah Muhammad Ali

Kempen Arab Pertama Kempen Arab Kedua Pembaharuan Penjajahan British

Sejarah Mesir di bawah British dan Pemberontakan Urabi Kerajaan Mesir Revolusi Mesir tahun 1952 Gamal Abdel Nasser Republik Arab Bersatu Campur Tangan Serantau (Regional Intervention) Kebangkitan Parti Wafd Kebangkitan Pra Kemuliaan Kehilangan sokongan popular Masalah sosial di Mesir Kegagalan Mobilisasi Belia Penginapan Kehadiran British Pemimpin Parti Wafd Baru Britain dan Ikhwan Muslimin: Kerjasama semasa 1940-an dan 1950-

an Kesimpulan

Bab 11 Saudi Arabia: Beberapa Isu Utama Sehingga

Perang Dunia Kedua 127

Pengenalan Etimologi (Ilmu Asal Kata) Dari Zaman Terawal Untuk Asas Arab Saudi Persaingan kuasa di antara Ibnu Saud dan Sharif Hussein Ibnu Saud

Kehidupan awal Kebangkitan kuasa Minyak dan pemerintahan Ibnu Saud Peperangan Asing Tahun Kemudian Sharif Hussein Bin Ali (1853-1931) Kerajaan Moden Arab Saudi

King Abdul Aziz (1932-1953) King Saud (1953-1964) King Faisal (1964-1975) King Khalid (1975-1982) King Fahd (1982-2005) Raja Abdullah (2005 -)

Putera Mahkota Putera Salman bin Abdulaziz Wahhabism dan Keluarga Saud Kesimpulan

Bab 1 Latar Belakang Sejarah Geografi Timur Tengah

Pengenalan

Tempat Lahir Tamadun (Cradle of Civilisation)Tamadun terawal dalam sejarah telah ditubuhkan di rantau ini kini dikenali sebagai Timur Tengah sekitar 3500 SM oleh Sumeria, di Mesopotamia (Iraq), secara meluas dianggap sebagai buaian tamadun. Sumeria dan Akkadia (kemudian dikenali sebagai Babilon dan Asyur) semua berkembang di rantau ini.

"Dalam kursus alaf keempat SM, bandar-negeri-negeri maju di selatan Mesopotamia yang telah dikuasai oleh kuil-kuil yang imam mewakili dewa penaung bandar. Yang paling menonjol bandar-negeri adalah Sumer, yang memberikan bahasa ke kawasan itu dan menjadi tamadun besar yang pertama manusia. Mengenai 2340 SM, Sargon besar (c. 2360-2305 SM) bersatu bandar negeri-negeri di selatan dan mengasaskan dinasti Akkadia, empayar pertama di dunia. "1

Tidak lama selepas tamadun Sumeria bermula, lembah Sungai Nil Mesir purba telah bersatu di bawah Firaun di alaf ke-4 SM, dan tamadun cepat merebak melalui Bulan Sabit Subur ke pantai barat Laut Mediterranean dan seluruh Levant. Orang Elam, Het, Amori, Phoenicia, Israel dan lain-lain kemudian membina negeri yang penting di rantau ini.

Empayar Assyria Mesopotamia adalah rumah kepada beberapa empayar berkuasa yang datang untuk memerintah hampir seluruh Timur Tengah, terutamanya empayar Assyria 1365-1076 SM dan Empayar Assyrian neo 911-605 SM. Empayar Assyria di kemuncaknya adalah terbesar dunia masih belum dilihat, dan memerintah semua apa yang kini moden hari Iraq, Syria, Lubnan, Israel, Palestin, Kuwait, Jordan, Mesir, Cyprus dan Bahrain, bersama-sama dengan swathes besar Iran , Turki, Armenia, Georgia, Sudan dan Arab. "Empayar Assyria, terutamanya satu pertiga, mempunyai kesan yang mendalam dan berkekalan di Timur Dekat. Sebelum hegemoni Assyria akan datang ke penghujungnya, Asyur akan membawa tamadun tertinggi kepada dunia kemudian dikenali. Dari Caspian untuk Cyprus, dari Anatolia ke Mesir, pengembangan empayar Assyria akan membawa ke Assyria sfera masyarakat nomad dan kejam, dan akan mengurniakan hadiah tamadun kepada mereka. "2

Empayar IranMulai 6 SM abad, beberapa negeri Iran menguasai rantau ini, bermula dengan Medo dan bukan-Iran Empayar Neo-Babylon, maka pengganti mereka Empayar Achaemenid yang dikenali sebagai Empayar Parsi pertama, ditawan pada lewat abad ke-4 SM. oleh Empayar yang sangat singkat Macedonia Alexander pengganti kerajaan Besar, dan kemudian seperti Ptolemy Mesir dan negeri Seleucid di Asia Barat.

Selepas satu abad hiatus idea Empayar Parsi telah dihidupkan semula oleh Parthians Asia Tengah Iran di abad ke-3 SM. dan diteruskan oleh pengganti 1 Subhi Y. Labib (1969), "Capitalism in Medieval Islam", The Journal of Economic History 29 (1), p. 79–96 [80].2 Dr. Tofallis, Kypros, A History of Cyprus, p.98 (2002)

mereka Sassanids dari abad ke-3 Masihi. Empayar ini akan menguasai bahagian yang besar daripada apa yang kini dianggap bahagian Asia Timur Tengah dan terus mempengaruhi seluruh rantau Timur Asia dan Afrika Tengah, sebenarnya kebanyakannya di bawah Timur Empayar Rom-Byzantine Empayar pemerintahan dan pengaruh, sehingga Arab penaklukan Islam Parsi di pertengahan abad ke-7 CE. Upacara Timur, Gereja Kristian Timur mengambil memegang dalam bahasa Parsi memerintah Mesopotamia, terutamanya di Asyur dari 1hb AD abad seterusnya, dan rantau ini menjadi pusat tradisi berkembang Syriac-Assyria sastera.

Empayar RomPada Abad ke-1 SM, Rom berkembang Republik menyerap seluruh kawasan Mediterranean Timur (yang termasuk banyak Timur Dekat) dan di bawah Empayar Rom rantau ini telah bersatu dengan kebanyakan Eropah dan Afrika Utara dalam unit tunggal politik dan ekonomi. Malah kawasan yang tidak langsung dilampirkan menjadi dipengaruhi oleh Empayar, yang menjadi entiti yang paling berkuasa politik dan budaya selama berabad-abad. Walaupun budaya Latin merebak di seluruh rantau ini, budaya dan bahasa Yunani mula ditubuhkan di rantau ini oleh Empayar Macedonia akan terus menguasai seluruh tempoh Rom. Bandar di Timur Tengah, terutama Alexandria, menjadi pusat bandar utama bagi Empayar dan rantau pula menjadi "bakul roti" Empayar sebagai pengeluar pertanian utama.

Sebagai agama Kristian merebak ke seluruh empayar Rom dan Parsi ia mengambil akar di Timur Tengah, dan bandar-bandar seperti Alexandria dan Edessa menjadi pusat penting biasiswa Kristian. Menjelang abad ke-5, Kristian adalah agama yang dominan di Timur Tengah dengan agama lain (secara beransur-ansur termasuk mazhab Kristian bidaah) yang aktif ditindas. Hubungan di Timur Tengah ke kota Rom secara beransur-ansur akan terputus sebagai Empayar berpecah kepada Timur dan Barat dengan Timur Tengah menjadi terikat kepada modal baru Roman Constantinople. Kejatuhan seterusnya Rom dan Empayar Rom Barat, oleh itu, mempunyai impak yang minimum langsung kepada rantau ini. Empayar Rom Timur, hari ini dikenali sebagai Empayar Byzantine, yang memerintah dari kawasan Balkan Efrat, menjadi semakin ditakrifkan oleh dan dogmatik tentang agama Kristian, secara beransur-ansur mewujudkan perpecahan agama antara doktrin-doktrin yang ditentukan oleh pertubuhan itu di Constantinople dan beriman dalam banyak bahagian Timur Tengah. Pada masa Yunani telah beralih kepada 'lingua franca' di rantau ini, walaupun etnik seperti Syriacs dan bahasa Ibrani terus wujud. Di bawah pemerintahan Byzantine / Yunani kawasan Levant bertemu era kestabilan dan kemakmuran.

Zaman pertengahan Di Timur khalifah IslamDari abad ke-7, satu kuasa baru yang semakin meningkat di Timur Tengah, iaitu Islam, manakala empayar Rom Byzantine dan Sassanid Parsi telah dilemahkan oleh kedua-dua abad peperangan jalan buntu semasa Perang Rom-Parsi. Dalam satu siri penaklukan Islam yang pesat, tentera Arab, didorong oleh Islam dan diketuai oleh khalifah dan mahir komander tentera seperti Khalid ibn al-Walid, melanda kebanyakan Timur Tengah; mengurangkan tanah Byzantine oleh lebih daripada separuh dan sepenuhnya menyelubungi tanah Parsi. Di Anatolia, perkembangan mereka telah disekat oleh Byzantine masih mampu dengan bantuan orang Bulgaria. Wilayah Byzantine Roman Syria, Afrika Utara, dan Sicily, bagaimanapun, tidak boleh melancarkan apa-apa rintangan, dan penakluk Islam

melanda kawasan. Pada barat jauh, mereka menyeberangi laut mengambil Hispania Visogoth sebelum dihentikan di selatan Perancis oleh Frank. Pada tahap yang terbesar, Empayar Arab adalah empayar pertama untuk mengawal keseluruhan Timur Tengah, serta 3/4 daripada rantau Mediterranean, empayar hanya lain selain Empayar Rom untuk mengawal kebanyakan Laut Mediterranean.3 Ia akan menjadi Kalifah Arab Zaman Pertengahan yang pertama akan menyatukan Timur Tengah dan seluruh sebagai rantau yang berbeza dan mewujudkan identiti dominan etnik yang berterusan hari ini. Empayar Seljuk juga akan kemudiannya menguasai rantau ini.

Kebanyakan Afrika Utara menjadi sebuah kawasan periferal-pusat utama Islam di Timur Tengah, tetapi Iberia (Al Andalus) dan Maghribi tidak lama lagi meletus dari kawalan ini jauh dan mengasaskan salah satu masyarakat dunia yang paling maju pada masa itu, bersama-sama dengan Baghdad dalam timur Mediterranean.

Antara 831 dan 1071, Emiriyah Sicily adalah salah satu pusat utama kebudayaan Islam di Mediterranean. Selepas penaklukan oleh Norman pulau membangunkan budaya sendiri yang berbeza dengan gabungan Arab, pengaruh Barat dan Byzantine. Palermo kekal pusat utama seni dan komersial telaga Mediterranean ke Zaman Pertengahan.

Afrika telah menghidupkan semula, bagaimanapun, sebagai negeri yang lebih tersusun dan berpusat mula membentuk di lewat Zaman Pertengahan selepas Renaissance abad ke-12. Didorong oleh agama dan impian penaklukan, raja-raja Eropah melancarkan beberapa Perang Salib untuk cuba untuk melancarkan kuasa Islam kembali dan merebut kembali tanah suci. Perang Salib tidak berjaya dalam matlamat ini, tetapi mereka jauh lebih berkesan dalam melemahkan Empayar sudah goyah Byzantine yang mula kehilangan peningkatan jumlah wilayah Turki Uthmaniyyah. Mereka juga disusun semula imbangan kuasa di dunia Islam seperti Mesir sekali lagi muncul sebagai kuasa utama di Mediterranean timur.

Turki, Tentera Salib dan MongolDominasi Arab datang ke akhir tiba-tiba pada pertengahan abad ke-11 dengan kedatangan orang Turki Seljuk, berhijrah ke selatan dari tanahair Turki di Asia Tengah, yang menakluki Parsi, Iraq (menguasai Baghdad pada 1055), Syria, Palestin, dan Hijaz. Mesir diadakan bawah Khalifah-khalifah Fatimid sehingga 1169, apabila ia terlalu jatuh kepada Turki.

Walaupun kerugian besar wilayah di abad ke-7 Empayar Byzantine Kristian telah terus menjadi kuasa yang kuat ketenteraan dan ekonomi dalam pengembangan Mediterranean mencegah Arab ke banyak negara Eropah. Kekalahan Seljuk tentera Byzantine pada abad ke-11 dan menetap di Anatolia berkesan menandakan akhir pengaruh Byzantine di rantau ini. Seljuk memerintah kebanyakan rantau Timur Tengah untuk 200 tahun akan datang, tetapi empayar mereka tidak lama lagi berpecah kepada beberapa institusi kesultanan yang lebih kecil.

Christian Eropah Barat telah dipentaskan pemulihan ekonomi dan demografi yang luar biasa dalam abad ke-11 sejak nadir kekayaannya dalam abad ke-7. Pemecahan Timur Tengah dibenarkan bergabung, terutamanya dari England,

3 Subhi Y. Labib, op.cit, p. 79–96 [80].

Perancis dan Empayar Rom Suci muncul untuk memasuki rantau ini. Pada tahun 1095, Paus Urban II, telah menyahut rayuan dari Empayar Byzantine lesu, memanggil golongan bangsawan Eropah untuk menawan semula Tanah Suci bagi agama Kristian, dan pada 1099 kesatria Salib Pertama ditangkap Baitulmuqaddis. Mereka mengasaskan Kingdom of Jerusalem, yang terselamat sehingga 1187, apabila Salahuddin ambil semula kota ini. Kecil Crusader fiefdoms terselamat sehingga 1291.

Pada awal abad ke-13, satu gelombang baru penceroboh, tentera Mongol Empayar Mongol, melanda rantau ini, pemecatan Baghdad pada 1258 dan mara sejauh selatan sebagai sempadan Mesir. Mamluk Emir Baibars meninggalkan Damsyik ke Kaherah di mana beliau telah disambut oleh Sultan Qutuz. Selepas mengambil Damsyik, Ilkhanat ditubuhkan dan menuntut bahawa Sultan Qutuz penyerahan Mesir tetapi Sultan Qutuz telah utusan Hulagu membunuh, dan dengan bantuan Baibars Hulagu, menggerakkan tenteranya. Walaupun Hulagu terpaksa meninggalkan Timur apabila besar Khan Möngke meninggal dunia dalam tindakan terhadap Song Selatan, beliau meninggalkan leftenan, Kitbuqa Kristian, yang bertanggungjawab. Sultan Qutuz menarik tentera Mongol ke dalam serangan hendap berhampiran Sungai Orontes, dihalakan mereka pada Pertempuran Ain Jalut dan ditangkap dan dilaksanakan Kitbuqa. Dengan kemenangan ini Mamluk Turki menjadi Sultan Mesir dan kuasa sebenar di Timur Tengah dan kawalan semakin Palestin dan Syria, manakala yang lain sultan Turki dikawal Iraq dan Anatolia sehingga ketibaan Uthmaniyyah.

Era UthmaniyyahMenjelang awal abad ke-15, kuasa baru telah timbul di barat Anatolia, Uthmaniyyah Emir, yang pada 1453 ditangkap Byzantine Kristian Tower Constantinople dan menjadikan diri sultan. Mameluks diadakan Uthmaniyyah di Timur Tengah selama satu abad, tetapi dalam 1514 Selim Grim memulakan penaklukan sistematik Uthmaniyyah di rantau ini. Syria telah diduduki pada 1516 dan Mesir pada tahun 1517, memadamkan garis Mameluk. Iraq telah ditawan hampir di 40 tahun dari Safavids, pengganti Aq Qoyunlu. Bersatu Uthmaniyyah seluruh kawasan di bawah satu pemerintah untuk kali pertama sejak pemerintahan khalifa Abbasid abad ke-10, dan mereka memelihara kawalan selama 400 tahun. "Empayar Uthmaniyyah adalah salah satu yang terbesar, paling banyak, dan tahan lama dalam Sejarah Dunia. Ia termasuk kebanyakan wilayah Empayar Rom Timur (...) dan bahagian dipegang bahawa Byszantinians pernah memerintah (.. ) Empayar Uthmaniyyah dilahirkan pada 1300 dan bertahan sehingga Perang Dunia I-". 4

Pada masa ini Uthmaniyyah tewas kepada Greece, Balkan, dan kebanyakan Hungary, menetapkan sempadan baru antara timur dan barat jauh ke utara Danube. Tetapi di Eropah barat, mereka telah berkembang pesat, demografi, ekonomi dan budaya, dengan kekayaan baru Amerika mengisi ledakan yang meletakkan asas-asas bagi pertumbuhan kapitalisme dan revolusi perindustrian. Menjelang abad ke-17, Eropah telah mengatasi dunia Islam di kalangan penduduk kekayaan, dan yang paling penting teknologi.

Menjelang 1700, Uthmaniyyah telah dihalau keluar dari Hungary dan imbangan kuasa di sepanjang sempadan telah beralih tegas dalam memihak kepada barat.

4 Morton, Michael Quentin (December 2011). "Narrowing the Gulf: Anglo-American Relations and Arabian Oil, 1928-74". Liwa Journal 3 (6): 39-54. http://www.ncdr.ae/liwa/issues/LIWA06E.pdf. Retrieved 14 July 2012.

Walaupun beberapa kawasan Uthmaniyyah Eropah, seperti Albania dan Bosnia, menyaksikan banyak penukaran kepada Islam, kawasan itu tidak pernah budaya diserap ke dalam dunia Islam. Dari 1700-1918, Uthmaniyyah semakin berundur, dan Timur Tengah jatuh lagi dan lagi di belakang Eropah, semakin masuk hadapan dan pertahanan. Semasa abad ke-19, Greece, Serbia, Romania, dan Bulgaria menegaskan kebebasan mereka, dan dalam Perang Balkan 1912-1913 Uthmaniyyah telah dihalau keluar Eropah sama sekali, kecuali untuk bandar Constantinople dan pedalamannya.

Menjelang abad ke-19, Empayar Uthmaniyyah telah dikenali sebagai "lelaki sakit Eropah", semakin bawah kawalan kewangan kuasa Eropah. Dominasi tidak lama lagi berpaling kepada penaklukan secara terang-terangan. Perancis dilampirkan Algeria pada tahun 1830 dan Tunisia pada tahun 1878. British menduduki Mesir pada tahun 1882, walaupun ia kekal di bawah kedaulatan Uthmaniyyah nominal. British juga menubuhkan kawalan berkesan Teluk Parsi, dan Perancis meluaskan pengaruh mereka ke Lebanon dan Syria. Pada tahun 1912, Itali merampas Libya dan pulau-pulau Dodecanese, hanya di luar pantai tengah Uthmaniyyah Anatolia. Uthmaniyyah beralih ke Jerman untuk melindungi mereka dari kuasa barat, tetapi hasilnya telah meningkat pergantungan kewangan dan ketenteraan ke atas Jerman.

Dalam abad ke-19 dan awal lewat 20, pemerintah Timur Tengah cuba untuk memodenkan negeri masing-masing untuk bersaing dengan lebih berkesan dengan kuasa-kuasa Eropah. pemerintah reformis seperti Mehemet Ali di Mesir, Uthmaniyyah Sultan Abdul Hamid II dan penulis revolusi tahun 1906 di Parsi semua berusaha untuk mengimport versi model barat kerajaan berperlembagaan, undang-undang sivil, pendidikan sekular dan pembangunan perindustrian ke negara-negara mereka. Merentasi keretapi rantau dan garis telegraf telah dibina, sekolah dan universiti telah dibuka, dan kelas baru pegawai tentera, peguam, guru dan pentadbir muncul, mencabar kepimpinan tradisional ulama Islam.

Malangnya, dalam semua kes-kes wang untuk membayar pembaharuan dipinjam dari barat dan hutang melumpuhkan ini melibatkan membawa kepada kebankrapan dan lebih besar dominasi barat, yang cenderung untuk menjatuhkan pendamai. Mesir, sebagai contoh, jatuh di bawah kawalan British kerana projek bercita-cita tinggi Muhammad Ali dan pengganti beliau muflis negeri. Selain itu, pembaratan di dunia Islam mewujudkan tentera yang profesional, yang diketuai oleh pegawai-pegawai yang sanggup dan mampu untuk merampas kuasa untuk diri mereka sendiri-masalah yang telah melanda Timur Tengah sejak. Terdapat juga masalah yang menjejaskan semua pembaharuan pemerintah mutlak: mereka bersedia untuk mempertimbangkan semua pembaharuan kecuali memberi kuasa mereka sendiri. Abdul Hamid, sebagai contoh, meningkat pernah lebih autokratik kerana dia cuba untuk mengenakan reformasi pada empayar beliau enggan. Reformasi menteri di Parsi juga cuba untuk mengenakan pemodenan mengenai subjek mereka, memprovokasi rintangan tajam.

Reformasi yang paling bercita-cita tinggi adalah Turki Young (secara rasmi dipanggil Jawatankuasa Kesatuan dan Kemajuan), yang merampas kuasa di Empayar Uthmaniyyah pada tahun 1908. Diketuai oleh pasangan yang bercita-cita tinggi pegawai-pegawai tentera, Ismail Enver (Enver Pasha) dan Ahmed Cemal (Cemal Pasha), dan seorang peguam yang radikal, Mehmed Talat (Talat Pasha), Young Turks mulanya ditubuhkan raja berperlembagaan, tetapi tidak

lama lagi menjadi junta , dengan Talat sebagai Wazir Besar dan Enver sebagai Perang Menteri, yang cuba untuk memaksa program pemodenan radikal ke Empayar Uthmaniyyah.

Pelan ini mempunyai beberapa kelemahan. Pertama, ia melibatkan mengenakan kerajaan Turki bahasa dan berpusat pada apa yang telah sehingga menjadi sebuah empayar yang multi-bahasa dan longgar dikawal, yang berimilik rantau Arab berbahasa empayar dan menyebabkan peningkatan dalam nasionalisme Arab. Kedua ia memandu empayar yang semakin mendalam ke dalam hutang. Dan ketiga, apabila Enver Bey membentuk satu pakatan dengan Jerman, yang dia melihat sebagai kuasa tentera yang paling maju di Eropah, ia kos empayar sokongan Britain, yang telah dilindungi Uthmaniyyah terhadap pencerobohan Rusia sepanjang abad ke-19.

Timur Tengah Moden Dominasi EropahPada tahun 1914, pakatan Enver Bey dengan Jerman mengetuai Young Turks ke langkah maut menyertai Jerman dan Austria-Hungary dalam Perang Dunia I, terhadap Britain dan Perancis. British menyaksikan Uthmaniyyah sebagai pautan lemah dalam pakatan musuh, dan tertumpu pada mengetuk mereka keluar perang. Apabila serangan langsung gagal di Gallipoli pada tahun 1915, mereka beralih kepada pencetus revolusi dalam domain Uthmaniyyah, mengeksploitasi kuasa kebangkitan nasionalisme Arab (dan juga bahawa Armenia dan Asyur). Orang Arab telah hidup lebih atau kurang gembira di bawah pemerintahan Uthmaniyyah selama 400 tahun, sehingga Turki Young telah cuba untuk "Turkicise" mereka dan menukar sistem tradisional kerajaan mereka. British mendapati sekutu dalam Sharif Hussein, pemerintah keturunan Mekah (dan dipercayai oleh umat Islam sebagai keturunan keluarga Nabi Muhammad), yang mengetuai Pemberontakan Arab menentang pemerintahan Uthmaniyyah, setelah menerima janji kemerdekaan Arab dalam pertukaran . Armenia dan Asyur, lama dianiaya minoriti Kristian juga bersekutu kepada British, dan bangkit sebagai tindak balas kepada Uthmaniyyah pembunuhan beramai-ramai penduduk mereka.

Tetapi apabila Empayar Uthmaniyyah telah dikalahkan oleh kuasa Empayar British selepas Kempen Sinai dan Palestin pada tahun 1918, penduduk Arab telah bertemu dengan apa yang dilihat sebagai pengkhianatan oleh British. Kerajaan British dan Perancis menyimpulkan perjanjian rahsia (Perjanjian Sykes-Picot) ke partition antara mereka dan Timur Tengah, tambahan pula, British berjanji melalui Deklarasi Balfour antarabangsa Zionis pergerakan sokongan mereka dalam mewujudkan sebuah negara Yahudi di Palestin. Sejarah dikenali untuk menjadi tapak Kerajaan kuno Yahudi Israel dan negara-negara pengganti Yahudi selama 1,200 tahun antara kira-kira 1100BC-100AD, rantau ini kini mempunyai penduduk Arab yang besar juga dari abad ke-7. Apabila Uthmaniyyah bertolak, Arab mengisytiharkan sebuah negara yang merdeka di Damsyik, tetapi terlalu lemah, ketenteraan dan ekonomi, untuk menentang kuasa-kuasa Eropah lama, dan Britain dan Perancis tidak lama lagi menubuhkan kawalan dan disusun semula Timur Tengah untuk themselves.Skyes saman Perjanjian Picot: Bahagian Wilayah

Syria menjadi naungan Perancis yang nipis menyamar sebagai Mandat Liga Bangsa-Bangsa. Kawasan-kawasan pantai yang Kristian telah berpecah menjadi Lebanon, satu lagi naungan Perancis. Iraq dan Palestin menjadi British mandat wilayah. Iraq menjadi "Kerajaan Iraq" dan salah satu daripada anak Sharif

Hussein, Faisal, telah dipasang sebagai Raja Iraq. Iraq diperbadankan populasi besar Kurd, Asyur dan Turkmens, ramai daripada mereka telah dijanjikan negeri-negeri bebas mereka sendiri. Palestin menjadi "Mandat British Palestin" dan telah berpecah pada separuh. Separuh timur Palestin menjadi "Emiriyah Transjordan" untuk menyediakan takhta untuk lain Husayn anak lelaki, Abdullah. Separuh barat Palestin telah diletakkan di bawah pentadbiran British langsung. Penduduk Yahudi yang sudah besar telah dibenarkan untuk meningkatkan. Mulanya peningkatan ini telah dibenarkan di bawah perlindungan British. Kebanyakan semenanjung Arab jatuh kepada sekutu lain British, Ibn Saud. Saud mencipta Kerajaan Arab Saudi pada tahun 1932.

Pada tahun 1878, sebagai hasil daripada Konvensyen Cyprus, United Kingdom mengambil alih kerajaan Cyprus naungan dari Empayar Uthmaniyyah. Walaupun Cypriots pada mulanya mengalu-alukan pemerintahan British, dengan harapan bahawa mereka secara beransur-ansur akan mencapai pembebasan kemakmuran, demokrasi dan negara, mereka tidak lama lagi menjadi kecewa. British mengenakan cukai yang berat untuk meliputi pampasan mereka dibayar kepada Sultan untuk melepaskan Cyprus kepada mereka. Selain itu, rakyat tidak diberikan hak untuk mengambil bahagian dalam pentadbiran pulau itu, kerana semua kuasa telah dikhaskan kepada Pesuruhjaya Tinggi dan ke London. Pada tahun 1931, Kerajaan Tuhan Liverpool mencipta Enam Akta, yang ditubuhkan penapisan akhbar, mengharamkan parti-parti politik (terutamanya parti komunis), pembubaran pilihan raya perbandaran, serta keluar-pemerintah kesatuan sekerja, mesyuarat lebih daripada lima individu, dan tol loceng gereja di luar perkhidmatan. 5

Sementara itu, kejatuhan Uthmaniyyah telah dibenarkan Atatürk Kemal untuk merampas kuasa di Turki dan memulakan program pemodenan dan sekularism. Beliau menghapuskan khalifah, wanita dibebaskan, pakaian barat dikuatkuasakan dan penggunaan abjad baru Turki berdasarkan abjad Latin di tempat abjad Arab, dan menghapuskan bidang kuasa mahkamah Islam. Pada hakikatnya, Turki, setelah diberikan sehingga pemerintahan seluruh Dunia Arab, kini berazam untuk menarik diri dari Timur Tengah dan menjadi budaya sebahagian daripada Eropah. Semenjak itu, Turki telah menegaskan bahawa ia adalah sebuah negara Eropah dan bukan sebahagian daripada Timur Tengah.

Satu lagi titik perubahan dalam sejarah Timur Tengah datang apabila minyak telah ditemui, pertama di Parsi pada tahun 1908 dan kemudian di Arab Saudi (pada tahun 1938) dan Parsi negara Teluk yang lain, dan juga di Libya dan Algeria. Timur Tengah, ia ternyata, mempunyai terbesar di dunia mudah diakses rizab minyak mentah, komoditi yang paling penting dalam dunia perindustrian abad ke-20. Walaupun syarikat-syarikat minyak barat telah dipam dan mengeksport hampir semua minyak untuk menjana industri automobil berkembang pesat dan lain-lain perkembangan perindustrian barat, raja-raja dan Emir negeri minyak menjadi amat kaya, membolehkan mereka untuk mengukuhkan cengkaman kuasa mereka dan memberikan mereka kepentingan dalam memelihara hegemoni barat seluruh rantau ini. Pergantungan Barat ke atas minyak Timur Tengah dan penurunan pengaruh British membawa kepada kepentingan Amerika di rantau ini yang semakin meningkat. Pada mulanya, syarikat-syarikat minyak Barat yang ditubuhkan penguasaan ke atas pengeluaran minyak dan pengekstrakan. Walau bagaimanapun, pergerakan pribumi terhadap aset minyak nasionalisasi, perkongsian minyak dan

5 Dr. Tofallis, Kypros, op.cit, p.98 (2002)

kemunculan OPEC memastikan anjakan dalam imbangan kuasa ke arah negara menghasilkan minyak Arab.6 Minyak kekayaan juga mempunyai kesan stultifying apa pergerakan ke arah ekonomi, politik atau sosial reformasi mungkin telah muncul di dunia Arab di bawah pengaruh revolusi Kemalist di Turki.

Pada tahun 1920-an, 1930-an, dan 1940-an, Syria dan Mesir dibuat bergerak ke arah kemerdekaan. Dalam tahun 1919, Saad Zaghloul diatur demonstrasi besar-besaran di Mesir yang dikenali sebagai Revolusi Pertama. Walaupun Zaghloul kemudian akan menjadi Perdana Menteri, penindasan British rusuhan anticolonial membawa kepada kematian kira-kira 800 orang. Pada tahun 1920, tentera Syria telah dikalahkan oleh Perancis dalam Pertempuran pasukan Maysalun dan Iraq telah dikalahkan oleh British apabila mereka memberontak. Pada tahun 1922, Kerajaan (nominal) bebas Mesir telah diwujudkan berikutan penerbitan kerajaan British Pengisytiharan Unilateral Kemerdekaan Mesir. Walaupun Kerajaan Mesir teknikal "neutral" semasa Perang Dunia II, Kaherah akan menjadi asas utama tentera untuk tentera British dan negara telah diduduki. British dapat melakukan ini kerana perjanjian 1936 oleh mana United Kingdom menegaskan bahawa ia mempunyai hak untuk tentera stesen di tanah Mesir untuk melindungi Terusan Suez. Pada tahun 1941, Rashid `Ali al-Gaylānī rampasan kuasa di Iraq membawa kepada pencerobohan British di negara ini semasa Perang Anglo-Iraq. Pencerobohan British Iraq diikuti oleh pencerobohan Bersekutu Syria-Lubnan dan pencerobohan Anglo-Soviet Iran.

Di Palestin, angkatan bercanggah nasionalisme Arab dan Zionisme mencipta situasi British tidak dapat menyelesaikan atau membebaskan diri daripada. Kebangkitan kuasa diktator Jerman, Adolf Hitler di Jerman telah mencipta segera baru dalam usaha Zionis untuk berhijrah ke Palestin dan mewujudkan sebuah negara Yahudi di sana. Sebuah negara Palestin juga alternatif yang menarik untuk pemimpin Arab dan Parsi Yahudi British, Perancis, dan dilihat kolonialisme dan imperialisme di bawah logik "musuh musuh saya adalah kawan saya" (Lewis, 348-350).

British, Perancis, dan Soviet berlepas banyak bahagian Timur Tengah semasa dan selepas Perang Dunia II. Turki, Arab Saudi, dan negeri-negeri di Semenanjung Arab Timur Tengah umumnya kekal tidak terjejas oleh World war II. Walau bagaimanapun, selepas perang, Tengah berikut negeri telah kemerdekaan dipulihkan atau menjadi bebas:

17 Oktober 1941 - Iran (kuasa United Kingdom dan Kesatuan Soviet ditarik balik)22 November 1943 - Lebanon1 Januari 1944 - Syria22 Mei 1946 - Jordan (mandat British berakhir)1947 - Iraq (kuasa United Kingdom ditarik balik)1947 - Mesir (angkatan United Kingdom ditarik balik ke kawasan Terusan Suez)1948 - Israel (tentera United Kingdom ditarik balik)16 Ogos, 1960 - CyprusPerjuangan di antara orang-orang Arab dan Yahudi di Palestin memuncak dalam pelan 1947 Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) ke partition Palestin. Pelan ini cuba untuk mewujudkan sebuah negara Arab dan negara Yahudi di ruang sempit di antara Sungai Jordan dan Laut Mediterranean. Walaupun pemimpin Yahudi menerimanya, pemimpin Arab menolak pelan ini.

6 Morton, Michael Quentin, op.cit, (39-54).

Pada 14 Mei 1948, apabila Mandat British tamat, kepimpinan Zionis mengisytiharkan Negara Israel. Dalam Perang 1948 Arab-Israel yang segera diikuti, tentera Mesir, Syria, Transjordan, Lebanon, Iraq, dan Arab Saudi campur tangan dan telah dikalahkan oleh Israel. Kira-kira 800,000 rakyat Palestin melarikan diri dari kawasan dirampas oleh Israel dan menjadi pelarian di negara-negara jiran, sekali gus mewujudkan "masalah Palestin," yang telah menghantui rantau ini sejak. Kira-kira dua pertiga daripada 758,000-866,000 orang Yahudi diusir atau yang lari dari tanah Arab selepas 1948 telah diserap dan kerakyatan oleh Negara Israel.

Pada 16 Ogos 1960, Cyprus mencapai kemerdekaan dari United Kingdom. Archbishop Makarios III, seorang pemimpin yang berkarisma agama dan politik, telah dilantik sebagai presiden pertama bebas Cyprus, dan pada tahun 1961, ia menjadi ahli 99 Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB).

Negara ModenPemergian kuasa Eropah daripada kawalan langsung di rantau ini, penubuhan Israel, dan kepentingan yang semakin meningkat dalam industri minyak, menandakan penciptaan moden Timur Tengah. Perkembangan ini membawa kepada kehadiran yang semakin meningkat di Amerika Syarikat di Timur Tengah hal ehwal. AS adalah penjamin utama kestabilan di rantau ini, dan dari tahun 1950-an kuasa dominan dalam industri minyak. Apabila revolusi radikal yang dibawa radikal rejim anti-Barat kepada kuasa di Mesir pada tahun 1954, di Syria pada tahun 1963, di Iraq pada tahun 1968 dan di Libya pada tahun 1969, Kesatuan Soviet, mencari untuk membuka arena baru Perang Dingin di Timur Tengah, bersekutu dirinya dengan pemerintah Arab sosialis seperti Gamal Abdel Nasser Mesir dan Saddam Hussein Iraq. Rejim-rejim ini mendapat sokongan popular melalui janji-janji mereka untuk memusnahkan negara Israel, mengalahkan AS dan lain-lain "imperialis barat," dan untuk membawa kemakmuran kepada rakyat jelata Arab. Apabila Perang Enam Hari 1967 antara Israel dan neighburs berakhir dalam kerugian tegas sisi Islam, ramai di dunia Islam melihat ini sebagai kegagalan sosialisme Arab. Ini merupakan titik perubahan apabila "asas dan militan Islam mula mengisi vakum politik yang dicipta". 7

Dalam respons kepada cabaran ini untuk kepentingan di rantau ini, AS merasakan bertanggungjawab untuk mempertahankan sekutu selebihnya, monarki konservatif Arab Saudi, Jordan, Iran dan Teluk Parsi amiriah, yang kaedah pemerintahan hampir tidak menarik kepada mata barat sebagai orang-rejim anti-barat. Iran khususnya menjadi sekutu utama AS, sehingga revolusi yang diketuai oleh paderi Syiah menumbangkan pemerintahan beraja pada tahun 1979 dan menubuhkan sebuah rejim teokratik yang lebih anti-barat daripada rejim sekular di Iraq atau Syria. Ini memaksa AS ke pakatan rapat dengan Arab Saudi. Senarai peperangan Arab-Israel termasuk sebilangan besar peperangan utama seperti 1948 Perang Arab-Israel, 1956 Perang Suez, 1967 Perang Enam Hari, 1970 Perang pergeseran, 1973 Perang Yom Kippur, 1982 Perang Lubnan, serta nombor kurang konflik. Menachem Begin, Jimmy Carter, dan Anwar Sadat menyimpulkan perjanjian damai dalam 1978Between 1963 dan 1974, timbul konflik antara Cypriots Yunani dan Cypriots Turki di Cyprus penjajah British membawa kepada Cyprus mangsa

7 ^ Watson, Peter (2006). Ideas: A History of Thought and Invention, from Fire to Freud. New York: Harper Perennial. p. 1096. ISBN 0-06-093564-2.

keganasan dan pencerobohan Turki Cyprus. Pertikaian Cyprus yang berterusan masih belum diselesaikan.

Pada pertengahan 1960-an hingga lewat, Parti Ba'ath Sosialis Arab yang diketuai oleh Michel Aflaq dan Salah al-Din al-Bitar mengambil kuasa dalam kedua-dua Iraq dan Syria. Iraq pertama kali diperintah oleh Ahmed Hassan al-Bakr, tetapi telah digantikan oleh Saddam Hussein pada tahun 1979, dan Syria diperintah pertama oleh Jawatankuasa Tentera yang diketuai oleh Salah Jadid, dan kemudian Hafez al-Assad, sehingga 2000, apabila beliau telah digantikan oleh anaknya , Bashar al-Assad.

Pada tahun 1979, Mesir di bawah pengganti, Nasser, Anwar Sadat, menyimpulkan perjanjian damai dengan Israel, berakhir prospek depan tentera Arab bersatu. Dari tahun 1970 Palestin, yang diketuai oleh Pertubuhan Pembebasan Palestin Yasser Arafat, terpaksa kempen berpanjangan keganasan terhadap Israel dan terhadap sasaran Amerika, Yahudi dan barat amnya, sebagai satu cara melemahkan keazaman Israel dan melemahkan sokongan barat untuk Israel. Palestin disokong dalam hal ini, untuk darjah yang berbeza-beza, dengan rejim di Syria, Libya, Iran dan Iraq. Titik tinggi kempen ini datang dalam 1975 Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Perhimpunan Agung Resolusi 3379 Zionisme mengutuk sebagai satu bentuk perkauman dan penerimaan yang diberikan kepada Arafat oleh Perhimpunan Agung PBB. Resolusi 3379 telah dibatalkan pada tahun 1991 oleh Resolusi Bangsa-Bangsa Bersatu Perhimpunan Agung 4686.

Kejatuhan Kesatuan Soviet dan keruntuhan komunisme di awal 1990-an mempunyai kesan-kesan beberapa Timur Tengah. Ia membenarkan sejumlah besar Soviet Yahudi untuk berhijrah dari Rusia dan Ukraine ke Israel, mengukuhkan lagi negara Yahudi. Ia memotong sumber yang paling mudah kredit, persenjataan dan sokongan diplomatik kepada rejim Arab anti-barat, melemahkan kedudukan mereka. Ia membuka prospek minyak murah dari Rusia, memandu menurunkan harga minyak dan mengurangkan pergantungan barat kepada minyak dari negara Arab. Ia diragui model pembangunan melalui sosialisme kerajaan autoritarian, yang Mesir (bawah Nasser), Algeria, Syria dan Iraq telah diikuti sejak tahun 1960-an, rejim-rejim ini meninggalkan politik dan ekonomi terkandas. Raja-Raja seperti Saddam Hussein di Iraq semakin beralih kepada nasionalisme Arab sebagai pengganti untuk sosialisme.Saddam Hussein Iraq yang dipimpin ke dalam perang yang berpanjangan dan sangat mahal dengan Iran pada 1980-an, dan kemudian ke malang pencerobohan Kuwait pada tahun 1990. Kuwait telah menjadi sebahagian daripada wilayah Uthmaniyyah Basra sebelum tahun 1918, dan dengan itu di bahagian rasa Iraq, tetapi Iraq telah mengiktiraf kemerdekaan pada tahun 1960-an. AS bertindak balas kepada pencerobohan dengan membentuk satu pakatan sekutu yang termasuk Arab Saudi, Mesir dan Syria, mendapat kelulusan daripada Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) dan kemudian mengusir Iraq dari Kuwait oleh pasukan dalam Perang Teluk Parsi. Presiden George HW Bush tidak, bagaimanapun, cuba untuk menggulingkan rejim Saddam Hussein, sesuatu AS kemudiannya menyesal. Perang Teluk Parsi dan selepas itu dibawa tentang kehadiran AS kekal tentera di rantau Teluk Parsi, khususnya di Arab Saudi, sesuatu yang menyakitkan hati ramai muslim, sebab yang sering dipetik oleh Osama Bin Laden sebagai justifikasi untuk Serangan 11 September.

Kontemporari Timur Tengah

Menjelang 1990-an, banyak pengulas barat (dan beberapa Timur Tengah yang) melihat Timur Tengah sebagai tidak hanya zon konflik, tetapi juga merupakan zon kemunduran. Penyebaran pesat demokrasi politik dan pembangunan ekonomi pasaran di Eropah Timur, Amerika Latin, Asia Timur dan bahagian Afrika lulus Timur Tengah oleh bot. Di rantau ini keseluruhannya, hanya Israel, Turki dan setakat beberapa Lebanon dan wilayah Palestin adalah demokrasi. Negara-negara lain mempunyai badan perundangan, tetapi ini mempunyai kuasa yang sedikit, dan di negeri-negeri Teluk Parsi majoriti penduduk tidak boleh mengundi anyway, kerana mereka adalah tetamu dan pekerja bukan warganegara. Banyak negara-negara Arab tuntutan balas bahawa, sebagai akibat langsung daripada dasar Barat asing dan Israel terlalu kuat, telah dikeluarkan banyak kemajuan yang akan datang secara semulajadi dari negara-negara ini.

Di negara-negara Timur Tengah yang paling, pertumbuhan ekonomi pasaran telah direncat oleh sekatan politik, rasuah dan kronisme, berbelanja pada lengan dan projek prestij, dan terlalu bergantung kepada hasil minyak. Ekonomi yang berjaya di rantau ini adalah orang-orang yang kekayaan minyak digabungkan dengan penduduk yang rendah, seperti Qatar, Bahrain, dan Emiriah Arab Bersatu. Di negeri-negeri ini, Emir pemerintah dibenarkan beberapa liberalisasi politik dan sosial, tetapi tanpa memberi apa-apa kuasa mereka sendiri. Lubnan, selepas perang saudara yang berpanjangan dalam tahun 1980-an, juga membina semula ekonomi yang agak berjaya.

Menjelang akhir tahun 1990-an, Timur Tengah secara keseluruhan telah jatuh di belakang Eropah, India, China, dan lain-lain pasaran ekonomi pesat membangun, dari segi pengeluaran, perdagangan, pendidikan, komunikasi dan hampir setiap kriteria lain kemajuan ekonomi dan sosial. Dakwaan bahawa, jika minyak telah ditolak, jumlah eksport seluruh dunia Arab adalah kurang daripada orang-orang Finland sering dipetik. Teori penulis seperti David Pryce-Jones, bahawa orang-orang Arab telah terperangkap dalam "kitaran kemunduran" dari mana budaya mereka tidak akan membenarkan mereka untuk melarikan diri, telah diterima secara meluas di barat dan timur.

Dalam tahun-tahun pembukaan abad ke-21 semua faktor-faktor ini digabungkan untuk meningkatkan konflik Timur Tengah ke ketinggian baru, dan untuk menyebarkan akibatnya seluruh dunia. Kegagalan percubaan oleh Bill Clinton kepada broker perjanjian damai antara Israel dan Palestin di Camp David pada tahun 2000 (2000 Sidang Kemuncak Camp David) yang diketuai secara langsung kepada pemilihan Ariel Sharon sebagai Perdana Menteri Israel dan ke Intifada Al-Aqsa, dicirikan oleh pengeboman bunuh diri sasaran Israel awam. Ini adalah wabak utama yang pertama keganasan sejak Perjanjian Oslo Keamanan tahun 1993.Pada masa yang sama, kegagalan kebanyakan rejim Arab dan kebankrapan radikal Arab sekular mengetuai seksyen berpendidikan Arab (dan orang Islam yang lain) untuk memeluk Islamisme, dipromosikan oleh kedua-dua ulama Syiah Iran dan oleh Wahhabist berkuasa mazhab Arab Saudi. Banyak militan Islam mendapat latihan ketenteraan semasa menentang kuasa-kuasa Kesatuan Soviet di Afghanistan.

Salah satunya ialah Arab Saudi kaya, Osama bin Laden. Selepas berjuang menentang Soviet di Afghanistan, beliau menubuhkan organisasi al-Qaeda, yang bertanggungjawab untuk 1998 kedutaan AS pengeboman, pengeboman USS Cole dan September 11, 2001 serangan ke atas Amerika Syarikat. [Nama diperlukan] The serangan 11 September mengetuai pentadbiran Presiden

Amerika Syarikat, George W. Bush untuk melancarkan serangan ke atas Afghanistan pada tahun 2001 untuk menggulingkan rejim Taliban yang melindungi Bin Laden dan organisasi. Amerika Syarikat dan sekutu-sekutunya menyifatkan operasi ini sebagai sebahagian daripada global "Perang di Keganasan."

Pada tahun 2002, pentadbiran, yang diketuai oleh Setiausaha Pertahanan Donald Rumsfeld, membangunkan rancangan untuk menyerang Iraq, Saddam remove dari kuasa, dan menjadikan Iraq ke negeri demokratik dengan ekonomi pasaran bebas, yang mana, mereka berharap, akan berkhidmat sebagai model untuk seluruh Timur Tengah. Apabila Amerika Syarikat dan sekutu utamanya, Britain, Itali, Sepanyol dan Australia, tidak dapat menjamin kelulusan Amerika Bangsa-Bangsa Bersatu bagi pelaksanaan Amerika pelbagai resolusi Bangsa-Bangsa, mereka melancarkan serangan ke atas Iraq, menumbangkan Saddam dengan kesukaran tidak besar pada bulan April 2003.

KesimpulanKemunculan tentera baru barat pendudukan di Timur Tengah modal menandakan titik perubahan dalam sejarah rantau ini. Walaupun pilihan raya berjaya (walaupun diboikot oleh sebahagian besar penduduk Sunni Iraq) yang diadakan pada bulan Januari 2005, lebih Iraq telah semua tetapi hancur disebabkan pemberontakan pasca-perang. Satu pemberontakan selepas perang telah berubah menjadi berterusan keganasan etnik tentera Amerika telah dapat untuk memadamkan. Ramai elit intelektual dan perniagaan Iraq telah melarikan diri dari negara ini, dan ramai pelarian Iraq telah ditinggalkan sebagai hasil pemberontakan, terus menggugat kestabilan rantau ini. Satu lonjakan responsif dalam tentera AS di Iraq baru-baru ini menjadi sebahagian besarnya berjaya dalam mengawal pemberontakan dan menstabilkan Iraq.

Menjelang tahun 2005, juga, peta Road George W. Bush untuk keamanan antara Israel dan Palestin telah terhenti, walaupun keadaan ini mula berubah dengan kematian Yasser Arafat pada tahun 2004. Sebagai tindak balas, Israel berpindah ke arah penyelesaian satu pihak, menolak ke hadapan dengan halangan West Bank Israel untuk melindungi Israel dari pengebom berani mati Palestin dan penarikan balik yang dicadangkan unilateral dari Gaza. Halangan jika siap akan terjumlah kepada pengilhakan de facto kawasan Tebing Barat oleh Israel. Pada tahun 2006 konflik baru meletus antara Israel dan Hizbullah militia Syiah di selatan Lubnan, lagi menetapkan balik apa-apa "prospek untuk keamanan".

Bermula pada tahun 2010-an hingga sekarang, gelombang revolusi yang dikenali sebagai Arab Spring telah membawa protes utama, pemberontakan, dan juga revolusi kepada beberapa negara-negara Timur Tengah dan nampaknya berada dalam proses ketara mengubah susunan sosial di Timur Tengah.

Rujukan

Alfred Schlicht. (2008). Die Araber und Europa (The Arabs and Europe). Stuttgart (German)

Donald Quataert. (2000).The Ottoman Empire, 1700-1922. Cambridge University Press, (4).

Dr. Tofallis, Kypros, A History of Cyprus, p.98 (2002)

Morton, Michael Quentin (December 2011). "Narrowing the Gulf: Anglo-American Relations and Arabian Oil, 1928-74". Liwa Journal 3 (6): 39-54. http://www.ncdr.ae/liwa/issues/LIWA06E.pdf. Retrieved 14 July 2012.

Subhi Y. Labib (1969), "Capitalism in Medieval Islam", The Journal of Economic History 29 (1), p. 79–96 [80].

Watson, Peter (2006). Ideas: A History of Thought and Invention, from Fire to Freud. New York: Harper Perennial. p. 1096. ISBN 0-06-093564-2.

Bab 2 Sejarah Geografi Timur Tengah: Siri Perang Salib

PengenalanPerang Salib adalah satu siri peperangan agama ekspedisi diberkati oleh Paus Urban II dan Gereja Katolik, dengan matlamat yang dinyatakan memulihkan akses Kristian ke tempat-tempat suci di dalam dan berhampiran Yerusalem.

Yerusalem dan merupakan sebuah bandar yang suci dan simbol ketiga-tiga agama utama Ibrahim (Yahudi, Kristian dan Islam).8 Latar belakang Perang Salib telah ditetapkan apabila Turki Seljuk tegas mengalahkan tentera Byzantine pada 1071 dan memotong akses Kristian Yerusalem. Maharaja Byzantine, Alexis aku takut bahawa semua Minor Asia akan ditakluki. Beliau menyeru kepada pemimpin-pemimpin barat Kristian dan kepausan untuk datang ke bantuan Constantinople dengan melaksanakan haji atau perang salib yang akan membebaskan Baitulmuqaddis daripada pemerintahan Islam.9 Satu lagi sebab adalah kemusnahan tapak suci Kristian banyak dan penganiayaan Kristian di bawah khalifah Fatimid Al-Hakim.

Tentera salib terdiri daripada unit tentera Roman Katolik dari seluruh Eropah barat, dan tidak berada di bawah perintah bersatu. Siri utama Perang Salib, terutamanya terhadap umat Islam di Levant, berlaku antara 1095 dan 1291. Sejarah telah diberikan banyak nombor salib awal. Selepas beberapa kejayaan awal, perang-perang salib kemudian gagal dan tentera salib telah dikalahkan dan dipaksa untuk pulang ke rumah. Askar beberapa ratus ribu menjadi Salib dengan mengambil ikrar;10 Paus diberikan mereka kepuasan pleno. Lambang mereka adalah salib - istilah "perang salib" berasal dari istilah Perancis untuk mengambil salib. Ramai yang datang dari Perancis dan menggelarkan diri mereka "Frank," yang menjadi istilah yang biasa digunakan oleh umat Islam.11

Istilah "perang salib" juga digunakan untuk menggambarkan bermotifkan agama kempen yang dijalankan antara 1100 dan 1600 di wilayah luar Levant [a] biasanya terhadap orang-orang kafir, bidaah, dan orang-orang di bawah pengharaman penguncilan untuk campuran sebab-sebab agama, ekonomi, dan politik [b] Persaingan antara kedua-dua kuasa Kristian dan Islam membawa juga kepada pakatan antara puak agama terhadap lawan mereka, seperti perikatan Kristian dengan Kesultanan Rum Islam semasa Perang Salib Kelima.

Perang Salib mempunyai impak yang besar politik, ekonomi, dan sosial di Eropah barat. Ia menyebabkan kelemahan besar Empayar Byzantine Kristian, yang jatuh beberapa abad kemudian kepada umat Islam Turki. Reconquista, tempoh yang panjang peperangan di Sepanyol dan Portugal (Iberia), di mana tentera Kristian ditawan semula semenanjung dari umat Islam, berkait rapat dengan Perang Salib.

Perang Salib

Pada tahun 1095 perhimpunan churchmen dipanggil oleh Paus Urban II bertemu di Clermont, Perancis. Rasul-rasul dari Maharaja Byzantine Alexius Comnenus telah menggesa paus untuk menghantar bantuan terhadap tentera Islam Turki. On November 27 paus ditangani perhimpunan dan bertanya pahlawan Eropah untuk membebaskan Tanah Suci dari umat Islam. Sambutan perhimpunan adalah hangat dan menggalakkan. Oleh dilancarkan pertama dan paling berjaya sekurang-kurangnya lapan perang salib terhadap Khalifah Islam di Timur.

Itu adalah laungan pertempuran beribu-ribu orang Kristian yang menyertai perang salib untuk membebaskan Tanah Suci dari umat Islam. Dari 1096-1270, terdapat lapan perang salib perang salib utama dan dua kanak-kanak, kedua-dua

8 Esposito What Everyone Needs to Know about Islam9 Ibid, 87.10 Asbridge Crusades p. 111 Ibid, 6.

dalam tahun 1212. Hanya Perang Salib Pertama dan Ketiga telah berjaya. Dalam sejarah yang panjang Perang Salib, beribu-ribu kesatria, askar, pedagang, dan petani kehilangan nyawa mereka pada perarakan atau dalam pertempuran.

1095: Permulaan Perang SalibPerkataan "perang salib" bermaksud "pergi ke Salib." Oleh itu idea yang pada masa itu ialah menggesa pahlawan Kristian untuk pergi ke Palestin dan Baitul Maqdis dan lain-lain tempat-tempat suci dari penguasaan Islam. Perang salib pertama adalah satu kejayaan besar bagi tentera Kristian; Jerusalem dan bandar-bandar lain jatuh ke kesatria. Perang salib kedua, bagaimanapun, berakhir dalam keadaan hina pada tahun 1148, apabila tentera Perancis dan Jerman gagal untuk mengambil Damsyik. Ketiga berakhir pada tahun 1192 di kompromi antara Bahasa Inggeris raja Richard Lion hati, England dan pemimpin Islam Salahuddin, yang diberikan akses kepada Kristian untuk tempat-tempat suci. Perang salib keempat membawa kepada pemecatan Constantinople, di mana Kerajaan Latin Byzantium telah ditubuhkan pada tahun 1204 dan berlangsung selama kira-kira 60 tahun. Perang Salib Kanak-kanak 1212 berakhir dengan beribu-ribu kanak-kanak yang dijual kepada perhambaan, hilang, atau dibunuh. Lain-lain salib kurang bencana tetapi sama sia-sia berlaku sehingga hampir akhir abad ke-13. Pelopor terakhir Latin dalam dunia Islam jatuh pada tahun 1291.

Sejarah telah melihat Perang Salib sebagai campuran manfaat dan kengerian. Dari satu segi, terdapat pengetahuan baru di Timur dan kemungkinan perdagangan akan ditemui di sana, apatah lagi penyebaran Kristian. Sebaliknya, agama Kristian telah tersebar dalam cara yang ganas, ketenteraan, dan hasilnya adalah bahawa kawasan baru perdagangan mungkin bertukar menjadi kawasan baru penaklukan dan pertumpahan darah. Satu bilangan bukan Kristian kehilangan nyawa mereka kepada tentera Kristian di era ini, dan trend ini akan terus dalam penyiasatan abad akan datang.

Perang Salib siri peperangan oleh Kristian Eropah Barat untuk menawan semula Tanah Suci dari umat Islam. Perang Salib bermula pada 1095 dan berakhir pada abad ke-13 pertengahan atau lewat. Istilah Perang Salib pada asalnya digunakan semata-mata kepada usaha Eropah untuk merebut kembali dari umat Islam di bandar Baitulmuqaddis, yang adalah suci Kristian sebagai tapak penyaliban Yesus Kristus. Ia kemudiannya digunakan untuk menetapkan mana-mana usaha ketenteraan oleh orang Eropah terhadap orang bukan Kristian.

Tentera Salib mengukir negeri feudal di Timur Dekat. Oleh itu, Perang Salib merupakan bahagian penting awal cerita pengembangan Eropah dan kolonialisme. Mereka menandakan kali pertama Barat Kristian melaksanakan inisiatif tentera jauh dari rumah, kali pertama bilangan signifikan kiri untuk menjalankan budaya dan agama mereka di luar negara.

Di samping kempen di Timur, gerakan perang salib termasuk peperangan terhadap umat Islam yang lain, orang-orang kafir, dan Kristian pembangkang dan pengembangan umum Kristian Eropah. Dalam erti kata yang luas Perang Salib adalah satu ungkapan Kristian militan dan pengembangan Eropah. Mereka digabungkan kepentingan agama dengan perusahaan sekular dan tentera. Kristian belajar untuk hidup dalam budaya yang berbeza, yang telah mereka pelajari dan diserap; mereka juga dikenakan sesuatu ciri-ciri mereka sendiri ke atas budaya. Perang Salib dipengaruhi imaginasi dan aspirasi orang pada masa

itu, dan hingga ke hari ini, mereka adalah antara bab-bab yang paling terkenal sejarah zaman pertengahan.12

Asal-usul Perang SalibSelepas kematian Charlemagne, raja orang Frank, pada tahun 814 dan seterusnya keruntuhan empayar beliau, Kristian Eropah adalah di bawah serangan dan pertahanan. Magyar, orang nomad dari Asia, menjarah timur dan tengah Eropah sehingga abad ke-10. Bermula kira-kira 800, beberapa abad serbuan Viking mengganggu kehidupan di utara Eropah dan walaupun diancam bandar Mediterranean. Tetapi ancaman terbesar datang dari tentera Islam, militan dan menang dalam abad berikutan kematian pemimpin mereka, Muhammad, pada 632. Menjelang abad ke-8, tentera Islam telah menakluki Afrika Utara, pantai timur Mediterranean, dan kebanyakan Sepanyol. Tentera Islam menubuhkan pangkalan di Itali, dikurangkan saiz dan kuasa Empayar Byzantine (Empayar Rom Timur) dan mengepung modal, Constantinople. Empayar Byzantine, yang telah dipelihara banyak tamadun klasik Yunani dan telah dipertahankan Mediterranean timur dari serangan dari semua pihak, adalah hampir tidak mampu untuk memegang musuh. Islam menimbulkan ancaman budaya saingan dan agama, yang tidak Viking serta Magyar telah dilakukan.

Dalam abad ke-11, keseimbangan kuasa mula swing ke arah Barat. Gereja menjadi lebih berpusat dan kuat dari gerakan reformasi untuk menamatkan amalan di mana raja-raja memasang paderi penting, seperti biskop, di pejabat. Oleh itu, untuk pertama kalinya dalam bertahun-tahun, paus dapat menyatukan sokongan Eropah popular di belakang mereka, satu faktor yang menyumbang kepada rayuan popular Perang Salib pertama dengan berkesan.

Tambahan pula, penduduk Eropah telah berkembang, kehidupan bandar telah bermula untuk memulihkan, dan kedua-dua jarak jauh dan perdagangan tempatan telah secara beransur-ansur meningkat. Sumber manusia dan ekonomi Eropah kini boleh menyokong perusahaan baru pada skala Perang Salib. Seorang penduduk yang semakin meningkat dan lebihan yang lebih kekayaan juga bermakna permintaan yang lebih besar bagi barangan dari tempat lain. Pedagang Eropah telah sentiasa melihat ke Mediterranean, kini mereka mendapatkan kawalan yang lebih besar barangan, laluan, dan keuntungan. Oleh itu kepentingan duniawi bertepatan dengan perasaan agama tentang Tanah Suci dan kebolehan barunya paus untuk menggembleng dan tumpuan perusahaan yang besar.13

Perang Salib PERTAMAIa adalah bertentangan dengan latar belakang ini bahawa Paus Urban II, dalam satu ucapan di Clermont di Perancis pada November 1095, yang dipanggil untuk ekspedisi besar Kristian untuk membebaskan Baitulmuqaddis daripada Turki Seljuk, kuasa baru Islam yang baru-baru ini mula aktif mengganggu aman Kristian jemaah perjalanan ke Yerusalem. Paus telah didorong oleh kedudukan beliau sebagai ketua rohani Eropah Barat, oleh ketiadaan sementara pemerintah yang kuat di Jerman (Empayar Rom Suci) atau Perancis yang boleh sama ada menentang atau mengambil alih usaha, dan oleh panggilan bantuan dari maharaja Byzantine, Alexius I. Ini pelbagai faktor adalah sebab-sebab yang tulen, dan pada masa yang sama, justifikasi berguna untuk panggilan paus untuk

12 http://history-world.org/crusades.htm13 Hindley, Geoffrey. The Crusades: Islam and Christianity in the Struggle for World Supremacy. New York: Carrol & Graf. ISBN 0-7867-1344-5.

Perang Salib. Dalam mana-mana kes, Urban pertuturan juga dilaporkan di beberapa kronik merayu kepada beribu-ribu rakyat semua kelas. Ia adalah mesej yang betul pada masa yang tepat.

Perang Salib Pertama telah berjaya dalam matlamat yang jelas membebaskan Yerusalem. Ia juga menubuhkan kehadiran Barat Kristian ketenteraan di Timur Dekat yang berlangsung selama hampir 200 tahun. Tentera Salib dipanggil ini Outremer kawasan, Perancis untuk "laut yang lebih jauh lagi." Perang Salib Pertama adalah hairan hari. Ia menarik tiada raja-raja Eropah dan beberapa bangsawan utama, lukisan terutamanya kurang baron dan pengikut mereka. Mereka datang terutamanya daripada tanah budaya Perancis dan bahasa, itulah sebabnya Barat di Outremer dirujuk sebagai Frank.

Tentera Salib menghadapi banyak halangan. Mereka tiada pemimpin yang jelas atau diterima secara meluas, tidak konsensus mengenai hubungan dengan itu churchmen yang pergi dengan mereka, tiada definisi peranan paus, dan tiada perjanjian dengan maharaja yang Byzantine pada sama ada mereka adalah sekutu beliau, penjawat, pesaing, atau mungkin musuh. Ketidakpastian ini membahagikan tentera Salib ke dalam puak yang tidak sentiasa bergaul baik dengan satu sama lain.

Pemimpin yang berbeza diikuti laluan yang berbeza ke Constantinople, di mana mereka semua untuk bertemu. Kontinjen Robert Flanders dan Bohemond Taranto pergi melalui jalan laut melalui Itali, manakala kumpulan utama yang lain, mereka Godfrey Bouillon dan Raymond dari Toulouse, mengambil laluan tanah di sekitar Laut Adriatik. Seperti tentera Salib berarak timur, mereka telah disertai oleh beribu-ribu lelaki dan juga wanita terdiri dari kesatria kecil dan keluarga mereka, kepada petani mencari kebebasan dari hubungan mereka kepada manor. Satu AMPAT besar orang dengan pelbagai motif dan sumbangan menyertai perarakan. Mereka diikuti tuan-tuan tempatan atau bangsawan terkenal atau hanyut ke arah timur ke atas mereka sendiri, berjalan kaki ke bandar pelabuhan dan kemudian belayar ke Constantinople. Beberapa tahu apa yang diharapkan. Mereka tahu sedikit tentang Empayar Byzantine atau agama, Ortodoks Timur Kristian. Salib Beberapa difahami atau mempunyai simpati banyak untuk agama Ortodoks Timur, yang tidak mengiktiraf paus, menggunakan bahasa Yunani bukannya Latin, dan mempunyai bentuk yang sangat berbeza seni dan seni bina. Mereka tahu lebih kurang tentang Islam atau kehidupan Islam. Bagi sesetengah Perang Salib Pertama menjadi alasan untuk melepaskan serangan ganas dalam nama Kristian kepada masyarakat Yahudi sepanjang Rhine.

Para pemimpin bertemu di Constantinople dan memilih untuk menyeberang dengan berjalan kaki landskap yang ganas dan berbahaya daripada apa yang kini Turki, bukannya pergi melalui laut. Entah bagaimana, walaupun keputusan ini dipersoalkan, angkatan asal mungkin 25,000 hingga 30,000 masih bertahan dalam jumlah yang mencukupi untuk mengatasi negeri-negeri Islam dan penguasa apa yang kini Syria, Lebanon, dan Israel. Seperti Kristian Barat, Islam telah berpecah. Pemerintah gagal untuk menjangka keberkesanan musuh. Di samping itu, Frank, sebagai kuasa menyerang, mempunyai sekurang-kurangnya satu kelebihan yang sementara. Mereka dieksploitasi ini, mengambil bandar utama Antioch dalam Jun 1098, di bawah memimpin Bohemond Taranto. Kemudian, walaupun bahagian mereka dan berpuak-puak, mereka berpindah ke Yerusalem. Pengepungan Jerusalem memuncak dalam kemenangan berdarah

dan membinasakan Kristian pada Julai 1099, di mana kebanyakan penduduk telah dibunuh.Dengan kemenangan datang masalah baru. Salib Ramai menyaksikan pengambilan Baitulmuqaddis sebagai matlamat, mereka bersedia untuk pulang ke rumah. Lain-lain, terutama golongan bangsawan kecil dan muda anak-anak keluarga yang berkuasa mulia, menyaksikan langkah seterusnya sebagai penciptaan kehadiran tetap Kristian di Tanah Suci. Mereka kelihatan untuk membina negeri feudal seperti orang-orang Barat. Mereka berharap untuk pemindahan budaya tentera mereka dan untuk mengukir keluar nasib pada sempadan baru. Walaupun tentera Salib adalah lebih toleran daripada pemahaman kehidupan Timur, mereka diiktiraf kekayaan. Mereka juga menyaksikan negeri-negeri seperti cara untuk melindungi laluan ke Tanah Suci dan laman Kristian. Hasilnya ialah penubuhan Kerajaan Latin Baitulmuqaddis, pertama di bawah Godfrey Bouillon, yang mengambil gelaran Defender Sepulchre Suci, dan kemudian di bawah saudaranya Baldwin, yang memerintah sebagai raja. Di samping United Latin, yang berpusat di Jerusalem, tiga negeri lain Salib telah diasaskan: County Tripoli, di Lubnan moden; Principality Antioch, di Syria moden; dan County Edessa, di utara Syria moden dan selatan Turki.14

Perang-perang salib abad ke-12Perang Salib abad ke-12, melalui akhir Perang Salib Ketiga pada tahun 1192, menggambarkan ketegangan dan masalah yang melanda perusahaan secara keseluruhannya. Bagi tuan-tuan Outremer berkompromi dengan penduduk dan kuasa Islam masuk akal, mereka tidak boleh hidup dalam peperangan yang berterusan. Dan lagi kerana pemindahan Eropah mereka bergantung kepada askar dan sumber dari Barat, yang biasanya hanya akan datang dalam masa konflik terbuka. Tambahan pula, persaingan di rumah telah diterjemahkan ke dalam pertengkaran puak di Outremer yang terhad sebarang dasar yang biasa di kalangan negeri. Nor keadaan dibantu oleh ketibaan raja Eropah dan pengikut mereka, seperti yang berlaku ketika Perang Salib Kedua dan Ketiga datang Timur, ketegangan Eropah dan perasaan cemburu terbukti hanya sebagai memecah-belahkan di Timur kerana mereka telah di rumah.

Terdapat sedikit sebab untuk berfikir penjajahan yang telah dijangkakan atau digalakkan oleh paus, apatah lagi oleh maharaja Byzantine, namun ia seolah-olah akibat logik kejayaan Perang Salib. Bangsawan Frank mengekalkan hubungan dengan keluarga mereka di rumah, dan mereka membina kehidupan dan kerjaya yang menjangkau Mediterranean. Selain itu, di bandar dan desa, kehidupan harian di rantau ini tidak mengubah banyak, satu induk tentera adalah sama seperti yang lain. Kristian tuan-tuan tidak mempunyai rancangan untuk penukaran jisim orang asli atau untuk sebarang penganiayaan sistematik setanding dengan pembunuhan beramai-ramai yang moden atau penghijrahan dikuatkuasakan. Mereka mahu mengekalkan kedudukan istimewa mereka dan untuk menikmati kehidupan bangsawan Eropah dalam suasana yang baru. Memandangkan mereka menetap di, mereka secara beransur-ansur hilang minat dalam mana-mana usaha paus meningkatkan ekspedisi ketenteraan yang baru. Mereka sentiasa tidak pernah mencapai sebarang kompromi sebenar dengan maharaja Byzantium mengenai ditawan semula wilayah yang pernah menjadi beliau. Walaupun kedua-dua kumpulan Kristian mempunyai musuh yang sama, ini bukanlah motif yang mencukupi untuk kerjasama antara dunia dengan mengambil kira bersama sedikit.

14 Ibid

Kepada pemerintah negara Islam usaha tentera bersepadu adalah penting. Frank adalah satu penghinaan kepada agama serta untuk kepentingan politik dan ekonomi. Sejat gabungan semangat dan nasib yang telah membolehkan tentera Salib untuk kemenangan pada 1099 dalam menghadapi realiti itu sebagai keperluan untuk merekrut dan mengekalkan askar yang setia dan berkesan. Pemerintah Islam bertukar hampir sekali kepada serangan, walaupun satu tamparan besar kepada kuasa Kristian tidak datang sehingga 1144, apabila berjaya menawan semula Edessa Islam, di Sungai Euphrates. Bandar Edessa telah menjaga pintu belakang pegangan Frank, yang kebanyakannya berhampiran pantai. Kerugian ini menandakan permulaan akhir kubu tentera Kristian terhadap Islam yang berdaya maju.

Berita kejatuhan Edessa bergema di seluruh Eropah, dan Perang Salib Kedua dipanggil oleh Paus Eugenius III. Walaupun semangat 1095 telah tidak lagi dipadankan, beberapa tokoh utama menyertai Perang Salib Kedua, termasuk Maharaja Rom Holy Conrad III dan Perancis Raja Louis VII. Conrad membuat kesilapan memilih jalan darat dari Constantinople ke Tanah Suci dan tenteranya telah dihancurkan di Dorylaeum di Asia Minor. Tentera Perancis adalah lebih bernasib baik, tetapi ia juga mengalami kecederaan serius semasa perjalanan, dan hanya sebahagian daripada tenaga asal mencapai Yerusalem pada 1148. Dalam berunding dengan Raja Baldwin III Jerusalem dan bangsawan, tentera Salib memutuskan untuk menyerang Damsyik pada bulan Julai. Ekspedisi itu gagal untuk mengambil bandar, dan sejurus selepas keruntuhan serangan ini, raja Perancis dan tinggalan tenteranya pulang. Perang Salib Kedua menyebabkan mangsa banyak Barat dan tiada keuntungan nilai dalam Outremer. Malah keuntungan hanya tentera dalam tempoh ini telah dibuat dalam apa yang kini Portugal, di mana tentera Inggeris, yang telah berpaling dari Perang Salib Kedua, membantu percuma bandar Lisbon dari Moors.

Selepas kegagalan Perang Salib Kedua, ia tidak mudah untuk melihat di mana pembangunan masa depan akan membawa. Dalam Perintah 1120-an dan 1130-an Tentera Agama telah diwujudkan untuk melanjutkan perang salib yang ideal dengan menggabungkan kerohanian dengan idea-idea mempertahankan diri kesatriaan dan adab. Lelaki yang menyertai perintah mengambil nazar kesucian dan ketaatan yang dicorakkan selepas mereka monastisisme. Pada masa yang sama, mereka adalah askar profesional, sanggup untuk menghabiskan masa yang lama di Timur. Yang paling terkenal adalah Knights of St John dari Yerusalem, dipanggil Hospitalers, dan Kesatria Melarat Kristus dan Kuil Sulaiman, dipanggil Templar. Kumpulan-kumpulan ini menghantar lelaki ke Outremer untuk melindungi Kristian jemaah dan penempatan di timur. Ini bermakna bahawa raja-raja di Outremer tidak perlu hanya bergantung kepada tentera yang besar tetapi sesat yang diketuai oleh putera. Ini pesanan kesatria perang salib cuba untuk menjadi pengantara antara kebimbangan dan kepentingan yang lebih duniawi putera yang menyaksikan Timur sebagai lanjutan cita-cita mereka sendiri dan dasar dinasti Gereja.

Selepas Perang Salib Kedua pesanan ini bermula secara berterusan untuk mendapatkan populariti dan sokongan. Memandangkan mereka menarik lelaki dan kekayaan, dan sebagai gerakan perang salib menjadi sebahagian daripada politik dilanjutkan di Eropah Barat, pesanan diri menjadi pemain dalam politik Eropah. Mereka ditubuhkan bab di seluruh Barat, kedua-duanya sebagai asas merekrut dan sebagai satu cara untuk corong wang ke Timur, mereka dibina dan diperkukuhkan istana besar, mereka duduk di majlis-majlis raja-raja, dan mereka juga menjadi kaya dan berakar.

Dalam tahun-tahun antara kegagalan Perang Salib Kedua dan 1170, apabila putera Islam Salahuddin datang ke kuasa di Mesir, Amerika Latin pada pertahanan tetapi mampu untuk mengekalkan diri. Tetapi pada 1187 Salahuddin telah menimpakan kekalahan besar ke atas tentera digabungkan di Hattin dan kemudiannya mengambil Baitulmuqaddis. Keadaan ini telah menjadi buruk. Dalam tindak balas kepada panggilan Gereja untuk Perang Salib baru, utama, tiga pemerintah Barat berusaha untuk memimpin pasukan mereka dalam orang. Ini adalah Richard I, Lion Hearted England, Philip II dari Perancis, dan Frederick I, dipanggil Frederick Barbarossa, Maharaja Rom Suci. Yang dikenali sebagai Perang Salib Ketiga, ia telah menjadi mungkin yang paling terkenal daripada semua Perang Salib selain daripada Perang Salib Pertama, walaupun peranannya dalam legenda dan sastera amat melampaui kejayaan atau nilai.

Tiga pemerintah adalah saingan. Richard dan Philip telah lama berada dalam konflik atas pegangan Bahasa Inggeris di Perancis. Walaupun raja-raja Inggeris telah mewarisi fiefs besar di Perancis, penghormatan mereka kepada raja Perancis adalah sumber berterusan masalah. Frederick Barbarossa, lama dan terkenal, meninggal dunia pada 1189 dalam perjalanan ke Tanah Suci, dan kebanyakan tenteranya kembali ke Jerman berikutan kematiannya. Philip II telah didorong ke dalam mengambil Salib oleh keperluan untuk perlawanan saingan beliau, dan beliau pulang pada tahun 1191 dengan kebimbangan sedikit untuk kegemilangan Timur. Tetapi Richard, seorang askar yang hebat, adalah sangat banyak dalam elemen beliau. Beliau melihat peluang untuk berkempen dalam bidang ini, untuk menjalin hubungan dengan golongan bangsawan tempatan, dan bercakap sebagai suara negeri-negeri Salib. Walaupun dia mendapat kemuliaan banyak, tentera Salib telah dapat menawan semula Baitulmuqaddis atau banyak bekas wilayah Kerajaan Latin. Mereka tidak berjaya, bagaimanapun, dalam gusti dari kawalan Salahuddin rantaian bandar-bandar di sepanjang pantai Mediterranean. Menjelang Oktober 1192, apabila Richard akhirnya meninggalkan Tanah Suci, United Latin telah disusun semula. Lebih kecil daripada kerajaan asal dan jauh lebih lemah ketenteraan dan ekonomi, kerajaan kedua berlangsung precariously untuk abad lain.15

Perang-perang salib abad ke-13Selepas kekecewaan Perang Salib Ketiga, kuasa-kuasa Barat akan tidak lagi mengancam asas sebenar kuasa Islam. Dari sudut bahawa pada, mereka hanya mampu untuk mendapatkan akses ke Jerusalem melalui diplomasi, bukan senjata.

Pada 1199 Innocent III dipanggil untuk Perang Salib lain untuk menawan semula Jerusalem. Dalam persediaan untuk Perang Salib ini, pemerintah Venice bersetuju untuk mengangkut tentera Salib Perancis dan Bahasa Flemish ke Tanah Suci. Walau bagaimanapun, tentera Salib tidak pernah memerangi umat Islam. Tidak membayar Venice jumlah yang dipersetujui, mereka telah dipaksa untuk tawar-menawar dengan Venice. Mereka bersetuju untuk mengambil bahagian dalam serangan ke atas salah satu saingan Venice ', Zara, sebuah pelabuhan perdagangan di Laut Adriatik, Kerajaan berdekatan Hungary. Apabila Innocent III belajar ekspedisi, dia mengucilkan peserta, tetapi daya gabungan ditangkap Zara dalam 1202. Venice kemudian memujuk tentera Salib

15 Housley, Norman (2006). Contesting the Crusades. Malden, MA: Blackwell Publishing. ISBN 1-4051-1189-5.

menyerang modal Byzantine Constantinople, yang jatuh pada April 13, 1204. Selama tiga hari tentera Salib dipecat bandar. Venice kemudiannya mendapat monopoli ke atas perdagangan Byzantine. Empayar Latin Constantinople ditubuhkan, yang berlangsung sehingga menawan semula Constantinople oleh maharaja Byzantine pada 1261. Di samping itu, beberapa negeri baru Salib membiak di Greece dan di sepanjang Laut Hitam. Perang Salib Keempat tidak mengancam kuasa Islam. Perdagangan dan perniagaan telah berjaya, sebagai Venice berharap, tetapi pada kos diperbaiki meluaskan perselisihan di antara gereja-gereja Timur dan Barat.

Perang Salib selepas Keempat tidak pergerakan massa. Mereka ialah perusahaan ketenteraan yang diketuai oleh pemerintah yang digerakkan oleh motif peribadi. Maharaja Suci Rom Frederick II berikrar untuk memimpin Perang Salib pada 1215, tetapi atas sebab-sebab politik tempatan menangguhkan pemergiannya. Bawah tekanan daripada Paus Gregory IX, Frederick dan tenteranya akhirnya belayar dari Itali pada Ogos 1227, tetapi kembali ke pelabuhan dalam masa beberapa hari kerana Frederick telah jatuh sakit. Paus, marah pada kelewatan ini dengan lebih lanjut, segera mengucilkan maharaja. Gentar, Frederick memulakan Tanah Suci pada Jun 1228. Di sana, beliau menjalankan Perang Salib bukan konvensional beliau hampir sepenuhnya oleh rundingan diplomatik dengan sultan Mesir. Perundingan ini menghasilkan perjanjian damai Mesir dipulihkan Baitulmuqaddis kepada tentera Salib dan dijamin penangguhan sepuluh tahun dari permusuhan. Walau bagaimanapun, Frederick telah diejek di Eropah untuk menggunakan diplomasi bukannya pedang.

Pada tahun 1248, Louis IX, Saint Louis Perancis, memutuskan bahawa tanggungjawab beliau sebagai seorang anak Gereja outweighed takhtanya, dan dia meninggalkan kerajaannya untuk pengembaraan enam tahun. Sejak asas kuasa Islam telah beralih ke Mesir, Louis tidak walaupun berarak di Tanah Suci, mana-mana peperangan terhadap Islam sekarang patut definisi Perang Salib. Louis dan pengikut-pengikutnya mendarat di Mesir pada 5 jun, 1249, dan pada hari berikutnya ditangkap Damietta. Fasa seterusnya kempen mereka, serangan ke atas Kaherah dalam musim bunga 1250, terbukti menjadi malapetaka. Tentera Salib gagal untuk menjaga rusuk mereka, dan hasilnya Mesir mengekalkan kawalan ke atas takungan air di sepanjang Sungai Nil. Dengan membuka pintu sluis, mereka mencipta banjir yang terperangkap tentera perang salib keseluruhan, dan Louis telah dipaksa untuk menyerahkan pada April 1250. Selepas membayar wang tebusan besar dan menyerahkan Damietta, Louis belayar ke Palestin, di mana dia menghabiskan empat tahun membina kubu dan mengukuhkan pertahanan Kerajaan Latin. Pada musim bunga tahun 1254 beliau dan tenteranya pulang ke Perancis.

Raja Louis juga menganjurkan Perang Salib utama yang terakhir, pada tahun 1270. Kali ini sambutan bangsawan Perancis adalah unenthusiastic, dan ekspedisi telah diarahkan terhadap bandar Tunis bukannya Mesir. Ia berakhir dengan tiba-tiba apabila Louis meninggal dunia di Tunisia pada musim panas 1270.

Kisah negeri-negeri Salib, selepas pertengahan abad ke-13, adalah satu sedih dan pendek. Walaupun paus, termasuk beberapa putera-bersemangat Edward I dari England dan pelbagai pemikir agama dan politik terus untuk memanggil satu Perang Salib untuk menyatukan tentera berperang Eropah dan untuk menyampaikan satu tamparan yang memecahkan kepada Islam, kemudian usaha terlalu kecil dan terlalu sporadis untuk melakukan lebih daripada membeli

masa untuk negeri-negeri Salib. Dengan kejatuhan 'Akko (Ekar) dalam 1291, kubu terakhir di tanah besar telah hilang, walaupun perintah tentera agama disimpan garrisons di Cyprus dan Rhodes untuk beberapa abad. Walau bagaimanapun, dorongan perang salib tidak mati. Sebagai lewat sebagai 1396 ekspedisi besar terhadap Turki Uthmaniyyah di Balkan, disaman oleh Sigismund dari Hungary, menarik kesatria dari seluruh Barat. Tetapi kekalahan di Nicopolis (Nikopol) di Sungai Danube juga menunjukkan bahawa rayuan ini usaha jauh mengatasi sokongan politik dan ketenteraan yang diperlukan untuk kejayaan mereka.16

Perang Salib LAINEkspedisi ke Outremer dianggap sebagai Perang Salib. Perusahaan dan ekspedisi tentera Kristian di tempat lain mudah berjenama sebagai Perang Salib tersilap hantar atau sesat, tetapi sebenarnya tiada perbezaan yang signifikan di antara mereka. Kristian zaman pertengahan dilihat dirinya sebagai mempunyai hak atau kewajipan untuk berkembang, untuk menukar dan menguasai umat Islam dan orang-orang kafir, dan untuk membawa Kristian pembangkang kembali ke lipatan. Apabila angkatan Inggeris membantu mengambil Lisbon dari Moors dalam 1147, mereka telah menjalankan apa yang seolah-olah tujuan sebenar Perang Salib. Ini juga benar bagi askar Jerman di bawah panji-panji Kesatria Teutonik apabila mereka dikenakan Kristian ke atas orang-orang kafir timur Jerman dan Baltik di abad ke-12 dan 13.

Sejak Perang Salib telah menjadi cabang militan masyarakat Kristian, ia seolah-olah hanya logik untuk melancarkan Perang Salib Albigensian (lihat Albigenses). Ini adalah perang yang diperjuangkan oleh raja-raja Perancis dan pengikut mereka terhadap bidaah di selatan Perancis dari seluruh 1210 hingga 1229. Ini menggunakan panji-panji perang salib seolah-olah skrin asap hipokrit, sebagai kesatria Perancis mengambil tanah musuh-musuh mereka, savaged oleh rakyat, dan menjadi tuan-tuan feudal yang baru. Tetapi perbezaan di antara apa yang berlaku di Perancis, di Jerusalem, atau di Riga di Baltic adalah salah satu tempat dan masa, tidak intipati.

Selewat abad ke-15, ini lanjutan daripada ideal perang salib ke kawasan-kawasan di luar Tanah Suci adalah satu kuasa yang kuat apabila diarahkan terhadap lawan tertentu. Apabila perasaan kebangsaan dan penerapan idea-idea agama yang kemudiannya dikaitkan dengan Protestan dibuat Bohemia ancaman kepada kestabilan Eropah, sekurang-kurangnya di mata Empayar Rom Suci dan paus, Perang Salib telah diisytiharkan terhadap Hussites, yang telah dinamakan untuk John Hus, pemimpin pertama mereka. Sesetengah decried ini sebagai Perang Salib palsu, mengatakan bahawa ketamakan telah dikuduskan oleh sepanduk gereja. Tetapi kebanyakan Eropah disahkan peperangan kejam dan reimposition Katolikisme. Ini adalah, di mata mereka, Perang Salib untuk gereja dan Kristus orang, sah seperti mana-mana ekspedisi ke Tanah Suci.17

AKIBAT DAN KESIMPULANApabila diadili oleh piawaian tentera sempit, Perang Salib adalah kegagalan. Apa yang telah mendapat begitu cepat adalah perlahan-lahan tetapi semakin hilang. Sebaliknya, untuk memegang wilayah di bawah panji-panji Kristian begitu jauh dari rumah, memandangkan keadaan kontemporari pengangkutan dan komunikasi, adalah menarik. Pengambilan Constantinople semasa Perang Salib Keempat telah hanya pendek, maut kepada Empayar Byzantine, dan ia

16 Ibid17 http://history-world.org/crusades.htm

campakkan cacat cela pada pergerakan di Barat, di mana terdapat pengkritik konsep keseluruhan Perang Salib bersenjata. Walaupun Constantinople tidak diambil oleh Turki sehingga 1453, Empayar Byzantine selepas Perang Salib Keempat tetapi shell diri bekas.

Selama bertahun-tahun, ulama telah cenderung untuk memberi kredit Perang Salib untuk membuat Eropah Barat lebih kosmopolitan. Mereka percaya Perang Salib telah membawa Eropah Barat piawaian yang lebih tinggi perubatan Timur dan pembelajaran, budaya Yunani dan Islam, dan kemewahan seperti sutera, rempah, dan oren. Penyata melampau pandangan ini dipegang bahawa Perang Salib membawa Eropah keluar daerahisme Zaman Gelap.

Ulama tidak lagi menerima penilaian ini. Ia adalah terlalu mudah. Ia mengabaikan trend pertumbuhan penduduk yang lebih besar, mengembangkan perdagangan dan pertukaran idea dan budaya yang wujud lama sebelum 1095. Trend ini akan menggalakkan pertukaran Timur-Barat tanpa ekspedisi tentera atau pengambilan Jerusalem. Perang Salib, manakala satu bahagian yang menarik dan penting Zaman Pertengahan, semata-mata berkhidmat untuk mempercepatkan perubahan yang tidak dapat dielakkan.

Kesan paling penting dalam Perang Salib adalah ekonomi. Bandar-bandar Itali makmur dari pengangkutan tentera Salib dan digantikan Byzantine dan Islam sebagai saudagar-peniaga di Mediterranean. Perdagangan diluluskan melalui tangan Itali ke Eropah Barat pada keuntungan kacak. Ini kuasa komersial menjadi asas ekonomi Renaissance Itali. Ia juga menimbulkan kuasa Atlantik seperti Sepanyol dan Portugal untuk mencari laluan perdagangan ke India dan China. Usaha mereka, melalui peneroka seperti Vasco da Gama dan Christopher Columbus, membantu untuk membuka kebanyakan dunia kepada dominasi perdagangan dan penjajahan Eropah dan beralih pusat aktiviti komersial dari Mediterranean ke Atlantik.

Rujukan

Asbridge, Thomas (2005). The First Crusade: A New History: The Roots of Conflict between Christianity and Islam. Oxford University Press. ISBN 978-0195189056.

Asbridge, Thomas (2011). The Crusades: The Authoritative History of the War for the Holy Land. Ecco. ISBN 978-0060787295.

Esposito, John L.. What Everyone Needs to Know about Islam. http://www.amazon.ca/What-Everyone-Needs-about-Islam/dp/0195157133.

Hindley, Geoffrey. The Crusades: Islam and Christianity in the Struggle for World Supremacy. New York: Carrol & Graf. ISBN 0-7867-1344-5.

Housley, Norman (2006). Contesting the Crusades. Malden, MA: Blackwell Publishing. ISBN 1-4051-1189-5.

The Crusades. Retrieved September 28, 2012 from http://history-world.org/crusades.htm

Bab 3 Empayar Uthmaniyyah Sekitar Abad Ke-17 dan 18

PengenalanEmpayar Uthmaniyyah pada abad ke-Ketujuh BelasPada 1595, Mohammed (Mehemmed) III bersetuju takhta Uthmaniyyah dan selaras dengan adat - telah saudara 19 dilaksanakan. Malangnya, dia meninggal dunia tidak lama selepas (1603) meninggalkan hanya dua orang anak: Ahmed berumur empat belas, dan Mustafa berumur 12. Sejak ia dikhuatiri bahawa Ahmed akan mati tanpa waris, Mustafa tidak dibunuh. Ahmed memang mati dalam 1617, apabila anak sulungnya (Osman) adalah masih hanya 13, dan imbecilic, paranoid Mustafa memerintah selama tiga bulan sebelum unceremoniously dipecat memihak Osman. Pemerintahan Osman II (1618-1622) adalah begitu buruk bahawa tentera derhaka dibawa balik Mustafa. Osman telah dicekik di dalam penjara. Mustafa sekali lagi membuktikan ketidakcekapan beliau dan selepas lima belas bulan (1622-1623) telah digulingkan dalam memihak kepada dua belas tahun Murad IV - salah satu anak-anak muda Ahmed. Murad IV telah dimanipulasi dan dihina oleh istana tipu daya dan tentera yang berdisiplin sehingga Mei 1632. Selepas itu Murad IV memerintah dengan penumbuk besi. (Misogynistic, Murad beralkohol dilaksanakan kira-kira 25,000 subjek beliau, antara yang paling remeh sebab). Pemerintahan psikotik itu gila seks Ibrahim I (dia mempunyai 280 wanita lemas harem beliau kerana dia mendengar khabar angin bahawa salah seorang daripada mereka telah setia) menandakan pulangan kepada puak dan keganasan. Ibrahim telah ditumbangkan oleh janissaries derhaka, dan dicekik di dalam penjara.

Mohammad (Mehmed) IV adalah terlalu muda untuk memerintah, tetapi mujurlah pada 1656 Albania sangat dapat, Köprülü Mehmed Pasha telah dilantik Wazir Besar. Pemerintahannya kejam dan berdarah dipulihkan ijazah kawalan pusat, dan anaknya, Köprülü Fazil Ahmed Pasha berjaya beliau sebagai Wazir Besar. Fazil Ahmed (Wazir Besar 1661-76) adalah seorang pentadbir yang sederhana, adil, dan mampu, yang dibendung rasuah dan dipulihkan Empayar untuk kesolvenan. Mohammad IV menghabiskan memburu zamannya. Kara Mustafa Pasha, Grand seterusnya Wazir melancarkan serangan malang di Vienna yang membawa kepada kekalahan tentera Turki di Eropah dan pelaksanaan sendiri (Disember 1683). Mohammad IV hanya dijalankan memburu. Janissaries jijik beliau memberontak, mengeluarkan saudara Mohammad yang lebih muda, Sulaiman II, dan dikunci sehingga Mohammad dalam sangkar sebaliknya. Sulaiman menunjukkan beberapa keupayaan sebagai pemerintah dan dilantik Fazil dapat Mustafa sebagai Wazir Grand, tetapi meninggal dunia selepas hanya empat tahun di atas takhta. Ahmed II, separuh saudaranya, begitu juga memerintah hanya sebentar. Mustafa II adalah bertenaga dan komited untuk mendapatkan semula nasib tentera Turki. Malangnya untuk pelan ini, beliau dipandang ringan kedua-dua Peter the Great dan Eugene dari Savoy. Mustafa berundur keseronokan Adrianople dan telah dipecat pada tahun 1703 oleh janissaries derhaka.

Dalam awal abad ketujuh belas, Empayar Uthmaniyyah menghadapi peperangan sekejap dengan Persia pada sempadan timur. Orang Persia telah merampas Baghdad dari Uthmaniyyah kawalan, dan 1623-1639 tentera Turki yang dibuat berulang kali cuba untuk mendapatkan kembali ia. Pada tahun 1639 selepas akhirnya retaking Baghdad, Uthmaniyyah menyimpulkan Ketenangan Zuhab dengan Persia menyelesaikan perbezaan wilayah mereka (dan kebetulan mewujudkan sempadan hari ini antara Iraq dan Iran).

Empayar Uthmaniyyah melancarkan serangan ringkas dan tidak berjaya di Poland pada 1620-21. Satu usaha tentera yang lebih besar telah dilancarkan terhadap Venice pada tahun 1645 dengan pendaratan Uthmaniyyah di Crete. Penduduk Yunani Ortodoks pulau ini tidak mempunyai cinta untuk pemerintah Katholik Venice dan kebanyakan pulau tidak lama lagi jatuh. Venice mengekalkan kubu Cretan Candia dan digunakan tentera laut mereka untuk mengganggu kapal Uthmaniyyah membekalkan tentera mengepung. Tentera laut Venice hampir musnah sepenuhnya tentera laut Uthmaniyyah di luar Dardanelles (1656), tetapi Uthmaniyyah pesat membina lebih banyak kapal. Bagaimanapun, ia tidak sehingga 1669 bahawa mereka akhirnya dapat mengatasi garrison di Candia. Pada tahun 1661, tentera Uthmaniyyah telah dihantar untuk menindas György Rakoczi II Transylvania, yang telah cuba untuk melepaskan kawalan Turki. Tentera Uthmaniyyah dilakukan kurang terhadap angkatan Hapsburg dihantar untuk membantu Transylvanians, tetapi Leopold saya jauh lebih prihatin dengan menewaskan Perancis daripada sultan, dan menyimpulkan Keamanan Vasvár (1664) mengiktiraf kawalan Turki di Transylvania. Pada 1672 Turki bersekutu dengan Cossack di bawah Petro Doroshenko dan menyerang Poland. Selepas terbalik serius pada Pertempuran Chotin (1673), Turki mampu untuk berkumpul semula dan memperolehi penyerahan Podolia dari Kutub di Peace Zorawno (1676). Walaupun rintangan Cossack tempatan, Uthmaniyyah dapat mengekalkan selatan Ukraine untuk sepanjang abad.

Leopold saya mahukan keamanan dengan Turki di hampir mana-mana harga, tetapi Kara Mustafa mengumpulkan tentera besar-besaran dan menyerang tanah

Hapsburg pada tahun 1683. Memintas beberapa kubu utama, Mustafa bertujuan secara langsung di Vienna, yakin bahawa selepas kejatuhan "semua orang Kristian akan mematuhi Uthmaniyyah". Pengepungan Vienna telah dilepaskan oleh tentera kecil Poland dan Jerman di bawah John Sobieski, yang benar-benar dihalakan Turki, yang melarikan diri dalam keadaan panik. "Holy League" dari Austria, Poland, Venice, dan Rusia meneruskan untuk mengalahkan Uthmaniyyah dalam siri penglibatan daripada pemulihan kubu Nove Zamky (1685) dan Buda Castle (1686) kepada pertempuran Slankamen (1691) dan Zenta (1697). Pada tahun 1699 dalam Perjanjian Carlowitz (Karlovci), Uthmaniyyah menyerah kalah Hungary, Croatia, dan Slovenia ke Hapsburg, banyak Greece ke Venice, dan Moldova ke Poland. Pada tahun berikutnya dalam Perjanjian kawalan Constantinople, Rusia Azov mengakui. Walaupun Turki kemudian dapat sementara untuk mendapatkan semula beberapa wilayah hilang, mereka tidak lagi menimbulkan ancaman yang serius kepada Eropah.18

Zaman Kegemilangan Dan Kemerosotan Kerajaan UthmaniyyahEmpayar Uthmaniyyah (1301-1922)Empayar Uthmaniyyah adalah sebuah empayar yang diilhamkan dan dikekalkan oleh Islam. Empayar Uthmaniyyah adalah salah satu empayar terbesar dan paling lama tahan dalam sejarah. Ia merupakan sebuah empayar yang diilhamkan dan dikekalkan oleh Islam, dan institusi Islam. Ia digantikan Empayar Byzantine sebagai kuasa yang utama di Mediterranean Timur.

Empayar Uthmaniyyah mencapai ketinggian di bawah Suleiman Magnificent (memerintah 1520-1566), apabila ia diperluaskan untuk merangkumi Balkan dan Hungary, dan mencapai pintu Vienna. Empayar mula merosot selepas dikalahkan di Pertempuran Lepanto (1571) dan kehilangan hampir keseluruhan tentera laut. Ia menurun lagi pada abad seterusnya, dan berkesan selesai off oleh Perang Dunia Pertama dan Perang Balkan. Salah satu legasi Empayar Uthmaniyyah Islam adalah sekularisme yang teguh Turki moden.Pada kemuncaknya ia termasuk: Turki, Mesir, Greece, Bulgaria, Romania, Macedonia, Hungary, Palestin, Jordan, Lubnan, Syria, Bahagian Saudi, Kebanyakan jalur pantai Afrika Utara.

Kenapa Empayar berjaya?Faktor kejayaan

Terdapat banyak sebab mengapa Empayar Uthmaniyyah begitu berjaya:

Sangat berpusat Kuasa sentiasa dipindahkan kepada orang tunggal, dan tidak berpecah

antara putera-putera saingan Empayar Uthmaniyyah telah berjaya diperintah oleh keluarga tunggal

selama 7 abad. Negeri-run sistem pendidikan Agama telah diperbadankan dalam struktur negeri, dan Sultan telah

dianggap sebagai "pelindung Islam". sistem kehakiman mengikut Pentadbiran Negeri Kejam dalam berurusan dengan pemimpin-pemimpin tempatan Kenaikan pangkat ke jawatan kuasa sebahagian besarnya bergantung

kepada merit Mencipta pakatan merentasi kumpulan politik dan perkauman

18 The Ottoman Empire in the Seventeenth Century. Retrieved September 30, 2012 from http://faculty.history.wisc.edu/sommerville/351/ottomans.htm

Bersatu oleh ideologi Islam Bersatu di bawah kod pahlawan Islam dengan ideal meningkatkan wilayah

Islam melalui Jihad Bersatu di bawah struktur organisasi dan pentadbiran Islam Amat pragmatik, mengambil idea-idea yang terbaik daripada budaya lain

dan membuat mereka sendiri Kesetiaan digalakkan daripada kumpulan agama lain Kuasa swasta dan kekayaan dikawal Tentera yang sangat kuat

o tentera Kuat berasaskan hambao Pakar dalam ubat bedil membangun sebagai alat tenterao Etos (budaya) ketenteraan diterap pentadbiran keseluruhan

AsalSelepas Baghdad jatuh dengan Mongol, Seljuk mengisytiharkan Kesultanan bebas di timur dan tengah Asia Kecil. Pada tahun 1301, Uthman, Uzbekistan puak Uthmaniyyah, menumbangkan bangsawan Seljuk dan mengisytiharkan dirinya sebagai Sultan di Asia Minor.

Peraturan kuasaPada mulanya pemerintahan Sultan Uthmaniyyah adalah tidak selamat. Untuk menyatukan Empayar mereka Sultan Uthmaniyyah membentuk kumpulan pejuang fanatik - pesanan daripada Janissaries, sekumpulan retak infantri hamba dan Kristian memeluk Islam.

Uthmaniyyah dikenakan siri kekalahan pada kemerosotan Empayar Byzantine Kristian dan kemudian dengan cepat berkembang ke arah barat.

Constantinople/ IstanbulConstantinople adalah jantung Empayar Byzantine. Ia menjadi modal Empayar Uthmaniyyah apabila ia telah ditawan pada 1453 oleh Sultan Mehmet II Uthmaniyyah. Mehmet menyembelih ramai penduduk dan memaksa selebihnya dalam buangan, kemudian menyusun bandar dengan mengimport orang dari tempat lain di wilayah Uthmaniyyah.

Mehmet dinamakan Constantinople Istanbul - 'bandar Islam' - dan yang ditetapkan tentang membina semula ia, kedua-dua fizikal dan politik, sebagai modal beliau.

EkonomiIstanbul menjadi bukan sahaja modal politik dan ketenteraan, tetapi kerana kedudukannya di persimpangan Eropah, Afrika, dan Asia, salah satu pusat perdagangan yang besar di dunia. Lagi bandar penting ialah Bursa, yang merupakan pusat perdagangan sutera. Sesetengah penaklukan Uthmaniyyah kemudian telah jelas bertujuan untuk memberikan mereka mengawal laluan perdagangan lain.

Antara barang-barang yang diniagakan adalah seperti berikut:Sutera dan kain lain, Musk, Rhubarb, Porselin dari China, Rempah seperti lada, Pewarna seperti nila.

Kekuatan ekonomi Empayar juga berhutang banyak kepada dasar Mehmet meningkatkan bilangan peniaga dan tukang dalam empayar. Beliau mula

menggalakkan peniaga untuk bergerak ke Istanbul, dan kemudian secara paksa ditempatkan semula pedagang dari wilayah ditangkap seperti Caffa. Beliau juga menggalakkan pedagang Yahudi dari Eropah untuk berhijrah ke Istanbul dan menubuhkan perniagaan di sana. Kemudian pemerintah meneruskan dasar-dasar ini.

Pengepungan ConstantinopleApabila Sultan Mehmet II menunggang ke bandar Constantinople pada kuda putih pada 1453, ia menandakan akhir seribu tahun Empayar Byzantine. Percubaan awal untuk menangkap bandar telah sebahagian besarnya gagal - jadi mengapa Uthmaniyyah berjaya kali ini? Apakah kesan kejatuhan Constantinople mempunyai di seluruh dunia Kristian?

Roger Crowley, penulis dan sejarahwan; Judith Herrin, Profesor Pengajian Antik dan Byzantine Lewat di King College London; dan Colin Imber, dahulunya Reader di Turki di Universiti Manchester membincangkan soalan-soalan ini.

Kesan kejatuhan ConstantinoplePenawanan Constantinople berakhir Empayar Byzantine selepas 1100 tahun. Kesan ini pada Kristian Eropah adalah sangat besar.

Salah satu kesan yang tidak diduga adalah bahawa ramai sarjana melarikan diri dari empayar baru dan pergi ke Itali, di mana mereka berpengaruh dalam mencetuskan Renaissance, dan meningkatkan perdagangan dengan timur.

Walaupun Pope menuntut perang salib untuk menawan semula Istanbul dari umat Islam, bangsa-bangsa Kristian gagal untuk menghasilkan tentera untuk dia, dan tidak cuba untuk merebut kembali bandar telah dibuat.

Dominasi Islam pusat perdagangan Constantinople bekas meningkatkan tekanan ke atas negara-negara Barat untuk mencari cara-cara baru ke Timur dengan pergi ke arah barat. Ini akhirnya membawa kepada ekspedisi Columbus, Magellan, dan Drake.

Agama lainSistem sekoi / Millet SystemGereja ditukar menjadi masjid. Masyarakat bukan Islam telah dianjurkan mengikut sistem sekoi, yang memberikan minoriti komuniti agama / etnik / geografi yang terhad kuasa untuk mengawal selia hal ehwal mereka sendiri - di bawah ketuanan keseluruhan pentadbiran Uthmaniyyah.

Sekoi Kristian Ortodoks yang pertama telah ditubuhkan pada tahun 1454. Ini membawa Kristian Ortodoks ke dalam satu komuniti di bawah pimpinan Patriarch yang mempunyai kuasa besar yang diberikan kepadanya oleh Sultan. Armenian millets Kristian, Yahudi dan lain-lain diikuti dalam masa terdekat.

Sesetengah millets dibayar cukai ke negeri ini sebagai golongan dhimmis, manakala yang lain telah dikecualikan kerana mereka dilihat akan melaksanakan perkhidmatan nilai ke negeri ini.

Sistem DevshirmeBukan Islam di bahagian empayar terpaksa menyerahkan beberapa anak-anak mereka sebagai cukai di bawah sistem Devshirme ('perhimpunan') yang diperkenalkan pada abad ke-14. Menakluki masyarakat Kristian, terutama di

Balkan, terpaksa menyerahkan dua puluh peratus daripada anak-anak lelaki mereka ke negeri ini.

Untuk seram ibu bapa mereka, dan pengulas Barat menggambarkan kanak-kanak ini telah memeluk agama Islam dan berkhidmat sebagai hamba.

Walaupun penyingkiran dipaksa dari keluarga mereka dan penukaran adalah pasti trauma dan selaras dengan idea-idea moden hak asasi manusia, sistem devshirme adalah satu bentuk yang agak istimewa perhambaan untuk beberapa (walaupun orang lain pasti sakit digunakan).

Beberapa anak-anak muda telah dilatih untuk perkhidmatan kerajaan, di mana mereka dapat mencapai pangkat yang sangat tinggi, walaupun bahawa Grand Vezir. Banyak yang lain berkhidmat dalam kor elit tentera Empayar Uthmaniyyah, dipanggil Janissaries, yang telah hampir secara eksklusif terdiri daripada mualaf yang dipaksa dari Kristian.

Devshirme memainkan peranan yang penting dalam penaklukan Mehmet Constantinople, dan dari itu jawatan yang sangat kanan kerap diadakan dalam pentadbiran kerajaan.

Walaupun ahli-ahli kelas devshirme teknikal hamba, mereka adalah kepentingan besar kepada Sultan kerana mereka terhutang kepadanya kesetiaan mutlak mereka dan menjadi penting kepada kuasanya. Status ini membolehkan beberapa 'hamba' untuk menjadi kedua-dua berkuasa dan kaya. Status mereka masih terhad, dan anak-anak mereka tidak dibenarkan mewarisi kekayaan mereka atau mengikuti jejak mereka.

Sistem devshirme berterusan sehingga akhir abad ketujuh belas.

Kehidupan di bawah MehmetSelepas pertempuran antara Islam dan Kristian, gereja telah ditukar ke dalam masjid dan masjid ke gereja mengikut yang merupakan pemenang.

Walaupun Mehmet ditukar banyak gereja ke masjid, dia tidak menindas agama Kristian itu sendiri. Terdapat sebab-sebab praktikal untuk ini:

Kristian adalah kumpulan terbesar penduduk dan kewujudan bersama adalah mungkin untuk menjadi lebih cekap daripada konflik Institusi gereja yang disediakan mesin untuk melaksanakan pemerintahan Mehmet. Tetapi Mehmet juga telah dipengaruhi oleh pemerintahan Islam bahawa umat Islam perlu menunjukkan rasa hormat kepada semua agama.

Mehmet bukan sahaja di benarkan Kristian, dia telah membuat usaha khas untuk menarik orang-orang Yahudi ke Istanbul. Ini adalah menarik kepada orang-orang Yahudi, yang sebelum ini telah dianiaya oleh Gereja Kristian Ortodoks.

Masyarakat bukan Islam (millets) dikawal oleh Sultan yang bertindak melalui pemimpin agama mereka. Komuniti-komuniti ini diberikan bahagian mereka sendiri bandar-bandar di mana untuk hidup dan beribadat. Mereka telah diberikan banyak kebebasan untuk menjalani kehidupan mereka mengikut agama tertentu mereka, dan sebagainya adalah sebahagian besarnya menyokong tuan-tuan mereka yang beragama Islam.

Selepas MehmetMehmet II meninggal dunia pada tahun 1481, dan dia dicalonkan anak sulungnya Bayezid sebagai Sultan baru. Umat Islam Syiah di Empayar Uthmaniyyah memberontak memihak Bayezid abang Jem. The Janissaries menindas pemberontakan dan selepas itu menjadi sangat penting dalam politik Uthmaniyyah.

Dengan anak Janissary sokongan Bayezid Selim meletakkan asas-asas untuk dunia Empayar Uthmaniyyah berdasarkan sepenuhnya kepada kezaliman Sultan. Shi'as kejam telah ditindas dan mereka berundur ke Parsi, bergabung dengan kumpulan tempatan Syiah dan akhirnya membentuk negara mereka sendiri di bawah Shirvan Safavid.

Pembunuh saudaraSultan Selim memperkenalkan dasar pembunuh saudara (pembunuhan saudara).

Di bawah sistem ini apabila seorang Sultan baru menaiki takhta saudara-saudaranya akan dikunci. Secepat Sultan telah menghasilkan anak pertama saudara (dan anak-anak mereka) akan dibunuh. Anak-anak Sultan baru akan kemudiannya terhad sehingga kematian bapa mereka dan keseluruhan sistem akan bermula sekali lagi.

Ini selalunya bermakna bahawa berpuluh-puluh anak-anak akan dibunuh manakala hanya satu akan menjadi Sultan.

Dalam abad kemudian pemerintahan Uthmaniyyah, saudara-saudara telah dipenjara bukannya dilaksanakan.

Sultan dan mahkamahKehidupan SultanPintu masuk utama ke Istana Topkapi, Istanbul, Turki © Sultan-sultan tinggal di Istana Topkapi di Istanbul.

Kehidupan Sultan telah dijalankan oleh ritual disalin dari mahkamah Byzantine. Sebagai contoh, Sultan memakai jubah sutera sekali dan kemudian mereka telah dibuang. (Ramai kini dipelihara di Muzium Topkapi.)

Istana Topkapi diadakan banyak objek yang telah digunakan untuk memberi kesahihan kepada Uthmaniyyah dan mengukuhkan tuntutan Sultan untuk menjadi pemimpin semua umat Islam. Yang paling penting ini adalah mantel Nabi Muhammad dan standard dan jejak. Ini telah dibawa dari Mesir apabila Kaherah jatuh kepada Uthmaniyyah.

Ia adalah di Harem bahawa Sultan menghabiskan hidupnya. Setiap penghuni 230 bilik-bilik kecil gelap di istana Topkapi adalah arahan untuk beliau. Bilangan gundik sering melebihi seribu dan datang dari seluruh dunia. Kakitangan sahaja lelaki tetap terdiri daripada sida-sida.

Akses kepada Sultan bermakna kuasa. Tetapi tiada siapa yang boleh dipercayai. Sultan berpindah setiap malam untuk mengelakkan pembunuhan. Lelaki Favoured telah dinaikkan pangkat untuk memerintah tempat jauh seperti Syria, lelaki tidak memihak boleh dikunci di dalam istana.

Harem adalah paradoks, kerana ia adalah ciri-ciri Empayar Uthmaniyyah (dan lain-lain negara Islam) belum terkandung banyak yang tidak dibenarkan dalam Islam. Harem boros, picisan, dan kesat. Kepekatan kekayaan, penderitaan dan ketidakadilan terhadap wanita adalah jauh dari cita-cita perkahwinan dan kehidupan suami isteri di dalam Islam.

Walaupun ini, harem boleh membawa manfaat kepada keluarga yang mempunyai seorang wanita dalam harem. Ia bermakna naungan, kekayaan dan kuasa, ia bermakna akses kepada manusia yang paling berkuasa dalam Empayar - Sultan.

Pengaruh dan StrukturWalaupun Empayar Uthmaniyyah telah banyak dipengaruhi oleh agama dan adat resam orang-orang yang ia diperbadankan, pengaruh yang paling penting datang dari Islam.

Elit pemerintah bekerja cara mereka sehingga hierarki yang madrassahs negeri (sekolah agama) dan sekolah istana. Mereka telah dilatih untuk menjadi prihatin dengan keperluan kerajaan dan menjadi prihatin terhadap sekatan undang-undang Islam.

Dalam struktur elit pemerintah mencerminkan dunia perintah dan hierarki di mana promosi dan status diberikan ganjaran berdasarkan merit. Oleh itu kelahiran dan keturunan, golongan bangsawan atau kaum menjadi hampir tidak relevan kepada kejayaan di dalam sistem. Hanya satu pos, bahawa Sultan, telah ditentukan oleh kelahiran.

Suleiman - zaman kegemilanganZaman Keemasan SuleimanEmpayar Uthmaniyyah mencapai kemuncak kuasanya semasa pemerintahan anak Selim, Suleiman Magnificent (memerintah 1520 -66) dan Selim II cucunya (1566-1574).

Suleiman datang kepada takhta sebagai salah satu daripada raja-raja terkaya di dunia. Kekuatannya berhutang banyak kepada kerja Selim bapanya telah dilakukan dalam menstabilkan kerajaan, menghapuskan pembangkang, menakutkan (tetapi tidak berjaya menakluk) Empayar Safavid Iran ke mengamalkan dasar bukan agresif, dan menakluk empayar Mamluk Mesir dan Syria.

Ini penaklukan, yang bersatu tanah Eropah Timur dan Timur Mediterranean bawah pemerintah tunggal, yang dibawa masa keamanan dan kestabilan, di bawah mana Empayar berkembang.

Suleiman tidak mempunyai pesaing dalaman bagi kuasa. Bapanya telah melihat bahawa dengan melaksanakan saudara sendiri dan anak-anak mereka, dan semua 4 saudara Suleiman.

Empayar Uthmaniyyah sekarang termasuk begitu banyak wilayah di mana Islam telah diamalkan, dan begitu banyak tempat-tempat suci Islam, yang Suleiman telah meluas dianggap sebagai pemimpin agama Islam, serta pemerintah duniawi kebanyakan orang Islam.

Empire menarik artis dan tukang Muslim. Kekayaan dan kestabilan Empayar pada masa ini menarik otak atas Islam tempoh, dan tukang, artis, cendekiawan dan penulis tidak sabar-sabar untuk berpindah ke Istanbul.

Suleiman dinamakan 'Magnificent' oleh Eropah, tetapi rakyat sendiri memanggilnya 'Lawgiver'.

Jangka Pendek/Short -Termism Pemerintah Uthmaniyyah mempunyai dasar yang sangat jangka pendek. Mereka menolak idea membangunkan wilayah dan melabur di dalamnya untuk keuntungan pada masa tertentu di masa hadapan, tanah dan rakyat telah dieksploitasi kepada titik keletihan dan kemudian lebih atau kurang terbengkalai di memihak tanah baru.

Dasar ini bermakna bahawa Empayar Uthmaniyyah bergantung pada pengembangan berterusan untuk kestabilan. Jika ia tidak berkembang, ia adalah mungkin runtuh.

KemerosotanKuasa empayar telah menyusut menjelang 1683 apabila percubaan kedua dan terakhir telah dibuat untuk menakluk Vienna. Ia gagal. Tanpa penaklukan Eropah dan pengambilalihan kekayaan baru yang penting Empayar hilang momentum dan pergi ke dalam penurunan perlahan.

Beberapa faktor-faktor lain yang menyumbang kepada kemerosotan Empayar:

Kuasa-kuasa Eropah mahu mengembangkan Masalah ekonomi Persaingan daripada perdagangan dari Amerika Persaingan daripada produk murah dari India dan Timur Jauh Pembangunan laluan perdagangan lain Peningkatan kadar pengangguran dalam Empayar Empayar Uthmaniyyah menjadi kurang berpusat, dan kawalan pusat

lemah Sultan menjadi kurang teruk dalam mengekalkan piawaian yang ketat

integriti dalam pentadbiran Empayar Sultan menjadi kurang sensitif kepada pendapat awam Kualiti Sultan rendah abad ke-17 dan ke-18 Pengakhiran pelaksanaan anak-anak Sultan dan saudara-saudara,

memenjarakan mereka sebaliknya Ini proses yang nampaknya berperikemanusiaan menyebabkan lelaki

menjadi Sultan selepas menghabiskan tahun di dalam penjara - tidak latihan terbaik untuk kuasa mutlak

Kemal Ataturk mencipta identiti baru moden. Tidak lama kemudian perkataan sangat Turk menjadi sinonim dengan pengkhianatan dan kezaliman. Ini Turki dipimpin seperti Kemal Ataturk, yang dilahirkan lewat dalam abad kesembilan belas, akan ditolak oleh sistem politik Uthmaniyyah Turki dan budaya ia telah berkembang. Melihat sedikit tetapi kerosakan dan rasuah, beliau mengetuai Turki untuk mewujudkan satu identiti baru yang moden.

Empayar rasmi berakhir pada 1hb November 1922, apabila Kesultanan Uthmaniyyah telah dimansuhkan dan Turki diisytiharkan sebagai sebuah

republik. Khilafah Uthmaniyyah terus sebagai sebuah institusi, dengan pihak berkuasa dikurangkan, sehingga ia juga telah dimansuhkan pada 3 mac, 1924.19

KesimpulanApabila kuasa super, Empayar Uthmaniyyah jatuh kerana gabungan degenerasi dalaman dan tekanan luaran. Kehilangan kecergasan ekonomi mengakibatkan Eropah mengelilingi Afrika untuk perdagangan dan bergantung kepada Amerika bukannya tengah Uthmaniyyah. Perindustrian Eropah tidak lama lagi melepasi tradisi ketinggalan zaman Uthmaniyyah. Kepimpinan yang lemah memberi laluan kepada kehilangan kawalan berpusat dan keruntuhan muktamad selepas menyokong Jerman dalam Perang Dunia I.

Berhampiran permulaan abad keempat belas, Osman menubuhkan Empayar Uthmaniyyah, yang telah ditakdirkan untuk menjadi salah satu empayar yang paling berkuasa dalam sejarah. Pada kemuncak kuasanya ia menguasai kawasan tanah besar, termasuk pegangan besar di Timur Tengah, Afrika Utara, dan Eropah. Walaupun beliau tidak dapat tahu, Osman I adalah yang pertama dalam barisan yang panjang Sultan yang akan memerintah empayar selama lebih 600 tahun. Sepanjang tempoh itu, empayar akan meningkat ke tahap yang luar biasa, maka merosot, seperti orang lain begitu banyak sepanjang sejarah. Tetapi mengapa ia jatuh? Kematian Empayar Uthmaniyyah adalah disebabkan oleh gabungan degenerasi dalaman dan tekanan luaran.

Salah satu punca utama yang dipersalahkan kerana kejatuhan Empayar Uthmaniyyah adalah penurunan Kesultanan. Originally Kesultanan adalah sebuah institusi yang kuat, di mana Sultan akan memilih pengganti yang berwibawa dari kalangan anak-anaknya sering ramai. (sesetengah Sultan yang mempunyai lebih 500 anak-anak). Sepanjang masa, bagaimanapun, Kesultanan lemah. Kelemahan ini mungkin telah bermula lewat dalam pemerintahan Suleyman Magnificent. Walaupun pemerintahannya menandakan ketinggian Golden Age Empayar Uthmaniyyah, pada tahun-tahun kemudian beliau Suleyman menjadi kurang terlibat secara aktif dalam hal ehwal negeri. Di samping itu, pengganti dua orang yang paling layak diplotkan terhadapnya lewat dalam hidupnya, dan dia terpaksa mereka. Hasilnya, Selim II (dikenali oleh sesetengah pihak sebagai "Selim pemabuk"), menjadi Sultan seterusnya, walaupun hakikat bahawa dia telah hidup kehidupan yang agak terpencil di istana dan tidak mempunyai pengalaman dalam menjalankan government. Beliau adalah terlalu gemar keseronokan fizikal dan tidak mengambil serius tanggungjawab mentadbir beliau. Selepas beliau, Kesultanan terus merosot. Salah satu sebab-sebab ini adalah bahawa pengganti yang mungkin Sultan, seperti saudara-saudara Sultan, telah dikurung dalam harem, di mana mereka menjadi malas dan incompetent.4 punca lain adalah pembelotan Sultan 'tradisi melatih anak-anak mereka dalam kerajaan dan hal-hal berkaitan. Dalam akhir, kemerosotan dalam Kesultanan memainkan peranan penting dalam kejatuhan Empayar Uthmaniyyah.

Antara keputusan penurunan Kesultanan adalah kelemahan kawalan kerajaan pusat ke atas empayar. Seksyen Penting empayar mula beroperasi dengan lebih atau kurang autonomously.6 Dan kerajaan pusat sendiri menjadi penuh dengan persengketaan dan konflik kerana pelbagai pihak yang berjuang untuk kuasa. Menjelang 1808 ramai pegangan empayar di Afrika Utara condong ke arah kemerdekaan, dan pada tahun 1826, Greece bermula dalam perjalanan kepada

19BBC. (2009, Sep 4). Ottoman Empire (1301-1922). Retrieved 2012, September 2012. http://www.bbc.co.uk/religion/religions/islam/history/ottomanempire_1.shtml

sovereignty. Kerana kejatuhan Kesultanan Uthmaniyyah telah mula hilang kawalan empayar mereka.

Di samping masalah dalam kerajaan, Empayar Uthmaniyyah mengalami genangan ekonomi kerana mereka gagal untuk menyesuaikan diri dengan perubahan dalam dunia di sekeliling mereka. Untuk masa yang panjang Empayar Uthmaniyyah berkhidmat sebagai pintu masuk ke Timur, kerana ia duduk di persimpangan antara Eropah dan Asia. Oleh itu, hasil daripada laluan perdagangan membentuk sebahagian besar daripada ekonomi. Sebagai Eropah mula untuk membangunkan laluan perdagangan baru yang dipintas Empayar Uthmaniyyah, bagaimanapun, ekonomi Uthmaniyyah adalah teruk damaged. Kemudian, pada abad kelapan belas, Uthmaniyyah gagal industrialisasi sebagai negara-negara Eropah. Sememangnya ini menyebabkan mereka ketinggalan dalam produktiviti dan kecekapan, membuat barangan mereka tidak kompetitif dan terus merosakkan genangan economy. Ekonomi, oleh itu, juga melemahkan empayar.

Faktor akhir utama dalam kejatuhan Uthmaniyyah adalah anjakan dalam imbangan kuasa antarabangsa. Dibentuk semasa pemerintahan Orkhan, Sultan kedua, bahagian Uthmaniyyah tentera dipanggil Janissaries telah kekal daya pertempuran sengit di Eropah untuk years. banyak Pada hari Suleyman, Empayar Uthmaniyyah telah menjadi negeri yang paling berkuasa di dunia, dan ia menimbulkan ancaman yang serius kepada Eropah. Malah, pada 1529 Suleyman membawa perang sejauh pintu Vienna. Walau bagaimanapun, seperti masa berlalu, keadaan berubah. The Janissaries dan kaedah mereka peperangan menjadi usang. Tiada lagi Uthmaniyyah mempunyai daya berjuang ditandingi. Di atas ini, peperangan banyak dengan tanah-lapar Rusia, termasuk Perang Crimean, melemahkan empayar, seperti peperangan banyak Uthmaniyyah berjuang dengan negara-negara Eropah yang menceroboh. Di samping itu, empayar terpaksa berurusan dengan Pemberontakan Balkan. Akhirnya, Uthmaniyyah menjadi yang terlibat dalam Perang Dunia I dan berpihak dengan Jerman. Pada akhir perang, empayar telah musnah sehingga semua yang kekal adalah wilayah Turki moden.

Pada akhirnya, Empayar Uthmaniyyah jatuh kerana gabungan degenerasi dalaman dan tekanan luaran. Kerajaan merosot dengan kemerosotan Kesultanan. Ekonomi gerun apabila laluan perdagangan baru dipintas wilayah Uthmaniyyah dan apabila Uthmaniyyah gagal industrialisasi. Dan empayar runtuh apabila peperangan dan pemberontakan terharu semasa Perang Dunia I.

Apabila memeriksa kebangkitan dan kejatuhan empayar Uthmaniyyah, ia adalah perlu untuk ingat bahawa ia akhirnya Allah yang mengawal nasib negara-negara, kerajaan, dan empayar. Sebelum Empayar Uthmaniyyah memasuki penurunan perlahan mereka, mereka telah berkhidmat sebagai agak selamat syurga bagi orang Yahudi dianiaya bawah penyiasatan dan genocides di tangan Katolik Eropah. Walau bagaimanapun, empayar Uthmaniyyah secara beransur-ansur menjadi cemas oleh Protestan di England dan Amerika yang dipanggil "Pemulihan Yahudi" sebagai awal abad ke-17. Oleh bahagian kedua abad ke-19, sehingga kepada Deklarasi Balfour pada tahun 1917, Tuhan telah jelas dilakukan dengan "lelaki sakit di Eropah". Empayar British juga mengalami banyak kerana mereka beralih daripada menghormati Deklarasi Balfour dan bukannya digunakan Mandat British mereka ke atas Palestin untuk bergabung tenaga dengan negeri-negeri Arab yang baru ditubuhkan pada tahun 1948, dalam usaha sia-sia untuk menyelesaikan apa yang Hitler telah bermula. Sebaliknya, Amerika

Syarikat pada tahun 1948, seperti Empayar Uthmaniyyah pada 1492, mengalu-alukan dan disokong Yahudi. Sebaliknya, negara-negara yang memberkati orang-orang Yahudi telah diberkati oleh Tuhan. Rahmat Presiden Truman membawa Amerika Syarikat untuk menjadi kuasa super di dunia selepas Perang Dunia II, sebagai mempunyai ikrar Sultan Bayazid II untuk melindungi orang Yahudi membawa Empayar Uthmaniyyah untuk menjadi kuasa super di dunia.

Rujukan

BBC. (2009, Sep 4). Ottoman Empire (1301-1922). Retrieved 2012, September 30 from http://www.bbc.co.uk/religion/religions/islam/history/ottomanempire_1.shtml

Rit Nosotro. The Decline of the Ottoman Empire. Retrieved 2012, September 30 from http://www.hyperhistory.net/apwh/essays/cot/t1w26ottomandecline.htm

The Ottoman Empire in the Seventeenth Century. Retrieved September 30, 2012 from http://faculty.history.wisc.edu/sommerville/351/ottomans.htm

Bab 4 Pemodenan dan Pembaharuan Empayar Uthmaniyyah: Era Sultan Salim III dan Sultan Mahmud II

Selim IIISelim III (Turki Uthmaniyyah: ثالث Selim-i Salis) (24 Disember 1761 - Julai سليم 28/29, 1808) adalah Sultan reformasi berfikiran Empayar Uthmaniyyah 1.789-1.807. The Janissaries (Janissaries) akhirnya digulingkan dan beliau dipenjarakan, dan diletakkan Mustafa sepupunya di atas takhta sebagai Mustafa IV. Selim telah dibunuh oleh sekumpulan Assassins seterusnya selepas pemberontakan Janissary.

PemerintahanPembaharuanDia adalah seorang anak Mustafa III (1757-1774) dan berjaya I Abdülhamid bapa saudaranya (1774-1789). Beliau dilahirkan di Constantinople. Ibunya adalah Valide Sultan Mihr-i shah.

Bakat dan tenaga yang Selim III telah dikurniakan telah mencintai beliau kepada rakyat, dan harapan yang besar telah diasaskan pada kesertaan beliau. Beliau telah dikaitkan dengan warga asing, dan telah benar-benar diyakinkan keperluan pembaharuan negeri.

Walau bagaimanapun, Austria dan Rusia memberikan dia tiada masa untuk apa-apa tetapi pertahanan, dan ia tidak adalah sehingga Perdamaian Iasi (1792) bahawa sebuah ruang pernafasan telah dibenarkan kepadanya di Eropah, manakala pencerobohan Napoleon Mesir dan Syria tidak lama lagi dipanggil untuk usaha Turki kuat.

Selim III keuntungan oleh penangguhan untuk menghapuskan tempoh tentera fiefs; beliau memperkenalkan pembaharuan menyihatkan ke dalam pentadbiran, terutama dalam jabatan fiskal, dicari oleh dianggap baik rancangan untuk melanjutkan penyebaran pendidikan, dan terlibat pegawai asing sebagai pengajar, oleh siapa kor kecil tentera baru dipanggil nizam-i-jedid dikumpulkan dan digerudi.

Begitu baik tentera ini dianjurkan bahawa mereka mampu untuk memegang mereka sendiri terhadap Janissaries derhaka di wilayah Balkan seperti Sanjak Smederevo terhadap Wazir dilantik Hadži Mustafa Pasha, di mana gabenor setia dibuat tidak keberatan cuba untuk membuat penggunaan mereka terhadap pembaharuan sultan.

Memberanikan oleh kejayaan ini, Selim III telah mengeluarkan suatu perintah di kalangan lelaki masa depan dipetik perlu diambil setiap tahun dari Janissaries untuk berkhidmat di nizam-i-jedid.20

Pemberontakan JanissaryThe Janissaries dan lain-lain yang menentang pembaharuan memberontak di Edirne, dan kerana bilangan mereka, melebihi 10,000, dan keganasan pembangkang mereka, ia telah diputuskan bahawa reformasi mesti diberikan sehingga sekarang. Serbia, Mesir dan ialah penguasa adalah berturut-turut di tempat kejadian permusuhan di mana Uthmaniyyah mendapat tiada kejayaan, dan pada tahun 1807 satu British armada muncul di Constantinople, pelik, untuk menegaskan pada itu Turki menghasilkan tuntutan Rusia dan bahawa Uthmaniyyah menolak itu duta Napoleon, Horace Sebastiani (lihat Operasi Dardanelles).

Perang Austro-Turki (1787-1791)Tentera Uthmaniyyah sangat cuba untuk menghentikan memajukan Rusia semasa Pengepungan Ochakov (1788). Perang Austro-Turki 1787 adalah satu perjuangan yang tidak meyakinkan antara Austria dan Empayar Uthmaniyyah. Ia berlaku concomitantly dengan Perang Russo-Turki 1787-1792 semasa pemerintahan Ottoman Sultan Selim III.

Hubungan dengan Sultan Tipu Tipu Sultan adalah pemerintah bebas Kesultanan Mysore, dengan menyanjung tinggi kesetiaan kepada Maharaja Mughal Shah Alam II. Beliau telah segera meminta bantuan Uthmaniyyah semasa Ketiga Perang Anglo-Mysore, di mana beliau telah mengalami kekalahan yang tidak dapat dipulihkan. Sultan Tipu kemudian mula untuk mengukuhkan hubungan dengan Perancis. Dalam usaha untuk simpang dengan Tipu Sultan, Napoleon menyerang Uthmaniyyah Mesir pada tahun 1798, menyebabkan kemarahan di Istanbul.

British kemudian merayu kepada Selim III untuk menghantar surat kepada Sultan Tipu meminta Kesultanan Mysore untuk menghentikan keadaan perang terhadap Syarikat Hindia Timur British. Selim III kemudian menulis surat kepada Sultan Tipu mengkritik Perancis, dan juga dimaklumkan Sultan Tipu Uthmaniyyah akan bertindak sebagai perantara antara Kesultanan Mysore dan British. Sultan Tipu menulis dua kali untuk Selim III, menolak nasihat Uthmaniyyah, malangnya sebelum kebanyakan suratnya boleh tiba di Istanbul, Keempat Anglo-Mysore Perang tercetus dan Sultan Tipu telah dibunuh semasa Pengepungan Seringapatam (1799).21

Kejatuhan dan PembunuhanSelim III adalah, bagaimanapun, benar-benar di bawah pengaruh Sebastiani, dan armada telah dipaksa untuk bersara tanpa melaksanakan tujuannya. Tetapi anarki, yang nyata atau yang terpendam, yang sedia ada di seluruh wilayah-wilayah terbukti terlalu besar untuk Selim III untuk menghadapi. The Janissaries meningkat sekali lagi memberontak, disebabkan Sheikh-ul-Islam untuk memberikan fetva terhadap pembaharuan, dethroned dan dipenjarakan Selim III, dan diletakkan Mustafa sepupunya di atas takhta itu, sebagai Mustafa IV (1807-1808).

20 Britannica, Istanbul:When the Republic of Turkey was founded in 1923, the capital was moved to Ankara, and Constantinople was officially renamed Istanbul in 1930.21 Selim III. Retrieved October 2, 2012 from http://en.wikipedia.org/wiki/Selim_III

Pasha Rustchuk, Mustafa Bayrakdar, partisan kukuh pembaharuan, dikumpul tentera sebanyak 40,000 lelaki dan berarak di Constantinople dengan tujuan pengembalian semula Selim III, tetapi dia datang terlambat. The malang pembaharuan Sultan telah ditikam dalam perempuan peliharaan yang oleh itu Hitam Ketua Eunuch dan orang-orangnya. Apabila tiba di ibu negara, sumber hanya Bairakdar ini adalah untuk melampiaskan dendamnya pada Mustafa IV dan untuk meletakkan pada yang takhta Mahmud II (1808-1839), ahli tunggal yang masih hidup rumah Osman.

Satu lagi versi tentang pembunuhan beliau menyatakan bahawa pada masa pemendapan beliau, Selim telah tinggal di Harem. Pada malam Khamis, 28 Julai, 1808, beliau merupakan dengan wanita kegemaran beliau, Refet Kadin, dan hamba perempuan atau mungkin satu lagi Kadin Pakize kegemaran hadir. Alemdar Mustafa Pasha, setia Selim, telah menghampiri bandar dengan tenteranya untuk mengembalikan Selim. Oleh itu Mustafa IV memberi arahan untuk membunuh dia dan Putera saudaranya, Mahmud.

Pembunuh nampaknya sekumpulan lelaki, termasuk Master Wardrobe dipanggil Fettah Georgia, Perbendaharaan pramugara Ebe Selim, dan sida hitam bernama Nezir Aga. Selim nampaknya tahu akhir beliau datang apabila dia melihat pedang mereka dilukis. Pakize Kadin melemparkan dirinya di antara mereka dan tuannya, beliau telah dipotong di tangannya. Refet Kadin mula menjerit dalam ketakutan, satu lagi hamba perempuan yang bergegas dalam pengsan apabila dia melihat apa yang akan berlaku. Perjuangan Satu tercetus dan bekas sultan telah ditebang dan dibunuh, kata-kata terakhir beliau nampaknya menjadi "Allahu Akbar" ("Allah adalah besar").

Refet Kadin melemparkan dirinya pada badan tetapi telah diheret jauh. Badan cepat dibungkus dalam selimut. Pembunuh berpindah untuk mencari Prince Mahmud dan cuba untuk membunuh dia juga, dia lebih bernasib baik walaupun dan kemudian mengarahkan pembunuh yang akan dilaksanakan. Selim III akan menjadi sultan Uthmaniyyah hanya boleh dibunuh oleh pedang. Beliau meninggal dunia di Constantinople.22

Minat Dalam Puisi dan Senikekasih besar muzik, Sultan Selim III adalah seorang komposer dan pelaku bakat yang ketara. Dia menciptakan empat belas Makam-s (jenis melodi), tiga daripadanya adalah dalam penggunaan semasa hari ini. Enam puluh empat komposisi oleh Selim III yang dikenali hari ini, yang sesetengahnya adalah sebahagian daripada senarai lagu-lagu tetap performerance muzik klasik Turki. Selain daripada mengarang muzik, Selim III juga dilakukan pada ney (seruling buluh) dan tanbur (berleher panjang, seruling Misroskop).

Kepentingan Selim III dalam muzik bermula pada hari beliau sebagai seorang putera (shahzade) apabila dia belajar di bawah Kırımlı Kamil Ahmet Efendi dan Tanburi İzak Efendi. Beliau adalah terutamanya menghormati Tanburi İzak Efendi, dan ia menceritakan bahawa Sultan meningkat berkenaan apabila Tanburi İzak Efendi memasuki mahkamah.

22 Davis, Claire (1970). The Palace of Topkapi in Istanbul. New York: Charles Scribner's Sons. pp. 213–217. ASIN B000NP64Z2.

Sebagai penaung seni, Selim III menggalakkan pemuzik hari itu, termasuk Balai Efendi dan Hamparsum Baba. Sistem notasi Hamparsum bahawa Selim ditauliahkan menjadi notasi dominan untuk muzik Turki dan Armenia. Namanya dikaitkan dengan sekolah di Muzik Turki klasik kerana kebangkitan dan kelahiran semula muzik di mahkamah. Selim III juga berminat dalam muzik barat dan pada tahun 1797 dijemput rombongan opera untuk prestasi opera yang pertama di Empayar Uthmaniyyah.

Penulisan di bawah nom de kepulan "Ilhami," puisi Selim dikumpulkan dalam dipan. Antara hadirin tetap mahkamah Şeyh Galip, salah satu penyair terbesar Uthmaniyyah.

Selim III adalah seorang ahli Perintah Mevlevi Dervishes Whirling Sufi, dan dimasukkan ke dalam perintah di Mevlevihanesi Galata di bawah nama "Selim Dede." Beliau adalah komposer terkenal, mewujudkan banyak penggubahan muzik, termasuk ayin Mevlevi, panjang dan kompleks bentuk liturgi dilakukan semasa SEMA (upacara keagamaan) Mevlana (Jalal ad-Din Muhammad Balkhi-Rumi) Tariqah Mistik Whirling Sufi, Makam Suzidilara.

Beliau meluaskan naungan beliau Antoine Ignace Melling, dia dilantik sebagai arkitek mahkamah pada tahun 1795. Melling dibina beberapa istana dan bangunan lain untuk Sultan dan dicipta ukiran Constantinople kontemporari.

Pemusatan semasa Era Mahmud II PengenalanSejarah pemodenan di Turki tarikh kembali ke abad ke-18. Tentera kekalahan menentang kuasa-kuasa Eropah satu demi satu semakin menggesa golongan elit pemerintah keperluan untuk reformasi dalam cara Eropah. Perbahasan pembaharuan telah memberi tumpuan kepada pemodenan tentera, terutamanya Janissary kor. Dalam masa, keperluan membawa teknologi Eropah, inovasi dan taktik ketenteraan baru dan sistem datang untuk diterima secara meluas, tetapi Janissaries. Reaksi daripada Janissaries terhadap pemodenan dan disiplin ternyata menjadi penghalang akut kepada kemajuan seluruh negara pada mulanya, dan untuk survival empayar kemudian. Sejak kuasa tentera dalam keadaan bermakna kuasa negeri, kelemahan dan semakin teruk disiplin dalam kor Janissary bermakna kemerosotan empayar secara keseluruhannya, dan kelemahan Sultan dan pihak berkuasa pusat khususnya. Pada masa yang sama, pemberontakan berterusan Janissaries, yang telah dinamakan sebagai "hamba Sultan" dan dengan itu telah sepatutnya menjadi yang paling setia kepada Sultan, tidak henti-henti takut dan letih raja-raja. Ini imej tentera Janissary menyebabkan dalam pembangunan idea pemansuhan dan penggantian dengan yang baru.

Ini usaha kertas untuk menunjukkan bagaimana Mahmud II digunakan pemusatan dalam pemansuhan tentera Uthmaniyyah lama dan penubuhan tentera baru dan bagaimana birokrasi reformis sivil, yang membuka jalan untuk tempoh Tanzimat telah diperkukuhkan dengan pembaharuan. Sultan Selim III, pendahulu Mahmud II, semasa pemerintahan 16 tahun beliau menumpukan kuasanya untuk perkembangan sihat tentera baru untuk menggantikan Janissaries. Walau bagaimanapun, matlamat beliau akan direalisasikan oleh Mahmud II, yang belajar dari pengalaman Selim III sangat baik, dan yang

bersabar cukup untuk menunggu sehingga masa yang tepat untuk menghapuskan tentera.

Mahmud II adalah dapat menghapuskan terima kasih Janissaries kepada kejayaan beliau dalam pemusatan. Permulaan pemerintahannya menyaksikan perjanjian dengan golongan bangsawan tempatan, yang sesetengah ahli sejarah diterima sebagai konsesi pihak berkuasa pusat ke pinggir. Mahmud II dalam masa berjaya untuk mengurangkan kuasa golongan bangsawan, yang sekali gus meningkatkan kuasa pusat. Beliau juga dimanipulasi politik mahkamah untuk mendapatkan kuasa yang cukup institusi terhadap tentera. Beliau mempelopori isu-isu pembaharuan dan reformis yang dilantik dalam jawatan penting dalam badan pentadbiran dan tentera. Pada masa yang sama, menentang tentera, beliau mendapat sokongan kelas agama, yang merupakan badan pentadbiran kuat pada masa itu dan yang merupakan institusi kedua yang paling konservatif selepas Janissaries. Selain itu, beliau membangkitkan unit-unit tentera yang moden, setia kepada Sultan dan melatih mereka dengan cara Eropah. Unit-unit ini adalah dalam tentera sedia ada, supaya tidak menyebabkan apa-apa reaksi dari Janissaries, dan mereka akan digunakan dalam penghapusan daripada Janissaries.

Setelah berjaya dalam pemansuhan tentera pada tahun 1826, Mahmud II terutamanya diuruskan dengan penubuhan tentera baru, dan pengenalan pembaharuan baru dalam pelbagai bidang. Dalam tempoh ini, beliau secara tidak langsung mengurangkan kuasa kelas agama, yang masih berpengaruh di kalangan rakyat melalui peranannya dalam kemudahan pendidikan dan agama. Membentuk semula struktur pentadbiran, dia mengumpul kuasa dalam tangannya, tetapi pada masa yang sama mengukuhkan birokrasi awam pada perbelanjaan kelas agama. Penciptaan pelbagai kementerian, pejabat, dan kedutaan asing berkembang dan dengan itu mengukuhkan birokrasi sivil. Pada masa ini, beliau telah melantik pegawai-pegawai yang paling berorientasikan barat dan berfikiran reformis perkhidmatan awam. Elit ini reformis akan berkembang dalam masa, mencapai klimaks mereka semasa Tanzimat dan menjadi kumpulan utama yang dominan sehingga akhir Empayar, kecuali bagi pemerintahan Abdulhamid II.

Tempoh ini mempunyai peranan penting dalam transformasi daripada pentadbiran konservatif didominasi satu reformis didominasi. Kebangkitan dan pengembangan elit reformis dan lebih sekular (pada dasarnya dalam perkhidmatan awam) Tanzimat pertama yang diciptakan dan kemudian membentuk asas bagi Republik Turki yang baru. Jadi memahami perkembangan dalam tempoh ini adalah penting untuk menilai tempoh kemudian, termasuk pembaharuan Atatürk dan rampasan kuasa ketenteraan sepanjang sejarah Turki.

Kabakçýoðlu Mustafa Pemberontakan dan menakhtakan Sultan Mahmud IISultan Selim III telah dipelajari daripada usaha gagal Sultan Osman II untuk menghapuskan Janissaries dengan satu mogok. Sebaik sahaja dia menjadi sultan pada tahun 1791, Selim III mencipta sebuah tentera baru, yang akan menjadi alternatif kepada Janissaries dan menggantikannya di masa hadapan. Walau bagaimanapun, penubuhan Nizam-y Cedit (New Order) tentera mencipta reaksi kuat kebanyakannya di kalangan Janissaries yang meramalkan rancangan Selim III. Pada tahun 1805, memberontak rejimen Janissary di Rumelia mengalahkan Nizam-y Cedit tentera, yang Selim III telah menghantarkan kepada mereka dari Anatolia. Sultan Selim III terpaksa tunduk kepada Janissaries dan menetapkan

kembali pembaharuan. Nizam-y Cedit tentera terus kewujudannya sehingga pemberontakan Janissary yang tegas. Pada Mei 1807, Selim III mengarahkan Yamaks (tambahan levi) untuk meletakkan pada pakaian seragam gaya-Eropah, dan dahagi berikut yang diketuai oleh Kabakçýoðlu Mustafa membawa satu pengakhiran kepada kehidupan tujuh belas pegawai tertinggi, kepada Nizam-y Cedit tentera dan akhirnya pemerintahan Selim III. Mustafa IV ditabalkan dan pemberontak Bayaran memilih Vezir Grand. Walau bagaimanapun seorang reformis ayan (tempatan ketara), Alemdar Mustafa Paþa, campur tangan dalam perkembangan dan membawa tenteranya ke Istanbul untuk menyelamatkan Selim III dan memulihkan reformasi beliau. Beliau berjaya terhadap Janissaries, tetapi ia sudah terlambat untuk menyelamatkan Selim, sejak Mustafa IV mengarahkan pembunuhan Selim III. Alemdar dipenjarakan Mustafa IV dan ditabalkan Mahmud II yang telah melarikan diri percubaan pembunuhan atas arahan Mustafa IV dengan bersembunyi di kalangan wanita pakaian. Antara Julai dan November 1808, pemerintah sebenar adalah Alemdar Paþa Mustafa, yang menjadi Vezir Grand sebagai balasan untuk membawa Mahmud II kuasa.

Alemdar, dominasi pendek beliau dalam hal ehwal negeri, terutamanya ditangani dengan Janissaries dan mengarahkan beberapa pembaharuan dan peraturan. Janissaries tidak mengalu-alukan peraturan-peraturan ini dan pada November 1808, dia telah dibunuh dalam kebangkitan lain Janissary. Mustafa IV, Sultan sebelumnya, telah dibunuh untuk menghalang pemberontak untuk menobatkan dia dan pengganti hanya dinasti Uthmaniyyah kekal Mahmud II. Hakikat bahawa tidak ada alternatif lain takhta memainkan peranan penting dalam kejayaan Mahmud terhadap Janissaries, sebelah reaksi bersenjata dan pendirian yang berkembang maju terhadap mereka.

Isu utama untuk menyebut pada ketika ini adalah bahawa Mahmud II mendapat satu pengalaman yang tidak ternilai dalam tempoh ini pemerintahan yang dicirikan oleh dominasi Alemdar. Disebabkan pengalaman ini, dia sudah menjadi pemerintah yang berfikiran reformasi, akan mengikuti pendulunya, Selim III, tetapi tidak akan mengulangi kesilapan yang beliau lakukan. Cara pertama di mana beliau mendapat pengalaman adalah melalui peribadi Selim III menasihatkan kepadanya. Perkongsian dipenjarakan istana selepas Pemberontakan Kabakçýoðlu, pada satu masa apabila dia boleh menilai bagaimana dan mengapa reformasi beliau gagal, Selim III jelas memberitahu Mahmud II mata sangat membantu tentang bagaimana untuk melaksanakan dan merealisasikan pembaharuan dalam persekitaran politik kontemporari.

Satu lagi cara di mana Mahmud II memperolehi pengalaman adalah melalui pemerhatian peribadi beliau. Semasa pemberontakan Mustafa Kabakçýoðlu dia melihat bahawa memberi kepada pemberontak Bayaran tidak menyelamatkan Selim III, dan itu Mahmud II dijalankan penentangan bersenjata menentang pemberontak dalam pemberontakan, yang berakhir dalam kematian Alemdar. Dalam penentangan ini dia menggunakan Sekban-y Cedit rejimen (yang telah ditubuhkan oleh Alemdar sebagai kesinambungan Nizam-y Cedit) untuk mempertahankan istana, dan tentera laut untuk mengebom berek Janissary.23 Oleh itu, dia mengamalkan melawan yang Janissaries sebelum mogok kemudian dan terakhir beliau pada tahun 1826, dan belajar bagaimana untuk menjalankan apa-apa serangan terhadap Janissaries untuk mendapatkan kemenangan penuh ke atas mereka.

23 A detailed description of the fights between the Sekban-ý Cedit regiments and the Janissaries can be found in Ahmed Cevdet Paþa, Tarih-i Cevdet (Istanbul: Üçdal N., 1974) v. 9 pp. 25-50

Selain itu, semasa kemusnahan Nizam-y Cedit dan kemudian Cedit Sekban-y, dia melihat bagaimana mewujudkan rejimen baru dan moden disebabkan kebangkitan Janissary dan dengan itu gagal. Jadi, dia akan meneruskan strategi yang sedikit berbeza dalam menyediakan sokongan ketenteraan terhadap Janissaries, seperti yang akan dibincangkan kemudian.

Satu lagi pengalaman Sultan Mahmud adalah bahawa dominasi Alemdar dalam tempoh ini berakhir dalam pemberontakan. Iaitu, penguasaan seseorang dalam istana selain daripada Sultan menyebabkan pemberontakan. Oleh itu, satu cara untuk mencegah pemberontakan akan untuk memperoleh kuasa pada Sultan, iaitu sendiri, tangan. Pemerhatian ini pastinya mengukuhkan kecenderungan untuk memperoleh kuasa di tangan dan pemodenan amalan melalui kuasa berpusat.

Oleh itu, sebagai hasil daripada pengalaman awal, beliau memahami bahawa untuk meneruskan pembaharuan, yang akan meliputi skop keseluruhan institusi Uthmaniyyah dan masyarakat, beliau terpaksa melupuskan Janissaries dan untuk mencapai matlamat ini, dia telah mengumpul kuasa kepada pusat dan mendapat sokongan daripada institusi lain.

Sened-i Ýttifak (Ikrar Perikatan)Satu lagi contoh yang ketara tempoh Alemdar Paþa Mustafa adalah Ýttifak Sened-i. Ayan telah mendapat kuasa yang semakin besar di kawasan mereka. Ada menjadi begitu kuat bahawa mereka kemudian akan menentang perintah Sultan, melawan tentera Sultan dan kekalahan. Alemdar, dirinya seorang bekas ayan di Rusçuk, bertujuan untuk membawa ketegangan yang semakin meningkat antara pusat dan ayan kepada beberapa jenis penyelesaian. Beliau dipanggil ayan ke Istanbul dan menyediakan dokumen ini hendaklah ditandatangani oleh ayan dan Sultan.

Tiada perjanjian antara sejarah pada matlamat dan implikasi Ýttifak Sened-i. Beberapa berpendapat bahawa ia adalah satu usaha untuk memusatkan negeri dan untuk memastikan ketaatan ayan itu kepada Sultan dan negeri, dan dengan itu pakatan itu adalah satu langkah ke arah transformasi empayar Uthmaniyyah ke negeri berpusat moden.24 Beberapa orang lain percaya bahawa ia termasuk konsesi daripada Sultan kepada ayan, oleh itu ia adalah petunjuk penguasaan ayan dalam pemerintahan Uthmaniyyah melalui Alemdar. Mereka berhujah bahawa oleh Sened-i Ýttifak, ayans memperoleh hegemonies mereka dan disahkan struktur dinasti yang sudah muncul di kawasan-kawasan. Jadi ia adalah satu langkah tradisionalis dipaksa oleh ayan.25

Menganalisis artikel dokumen itu, ia adalah sukar untuk mencari jawapan yang jelas kepada soalan sama ada pakatan itu adalah konsesi Sultan kepada ayan atau sandaran ayan ketaatan kepada Sultan. Terdapat bukti untuk menyokong hujah-hujah kedua-dua. Dalam dokumen itu, ayan mengesahkan kesetiaan kepada Sultan dan pengiktirafan Vezir Grand sebagai wakil mutlak beliau (artikel 1 dan 4). Mereka berjanji untuk membekalkan tentera dan untuk bekerjasama dalam pengambilan rejimen baru apabila diperlukan. (Artikel 2), dan mereka untuk memerintah dengan adil di wilayah mereka (artikel 5). Mereka juga berjanji untuk menyokong pembaharuan Sultan dan melawan sebarang pemberontakan terhadap Sultan dan pembaharuan beliau (artikel 6). Sebaliknya,

24 Ibid. p. 6, and Þerif Mardin, The Genesis of the Young Ottoman Thought, (Princeton: Princeton University Press, 1962) p. 148.25 Ibid.

Sultan berjanji untuk mengenakan cukai yang adil dan saksama, dan untuk mengiktiraf dan melindungi dinasti (perkara 7 dan 5). Selain itu, ayan telah diberi hak untuk campur tangan sama sekali jika Vezir Grand melakukan perbuatan haram atau menyalahgunakan kuasa mutlak beliau (artikel 5).26 Kerana ia boleh diperhatikan dalam pembentangan ini artikel, kedua-dua belah pihak terpaksa membuat konsesi bersaling dan segi berat untuk kedua-dua Sultan dan ayan. Kesimpulan ini menjelaskan mengapa Sultan dimeteraikan enggan 27 dan mengapa hanya empat peserta ayan menandatangani dokumen itu. Ayan tidak perlu membuat apa-apa konsesi untuk sesuatu yang mereka sudah memiliki, dan Sultan tidak bersedia untuk membuat konsesi untuk sesuatu yang ayan sudah sepatutnya lakukan.

Sened-i Ýttifak, walaupun penunjuk penting ciri-ciri tempoh masa dan hubungan antara ayan dan Sultan, tidak mempunyai langsung keputusan jangka panjang. Walau bagaimanapun, kuasa ayan untuk meminta konsesi berdoa reaksi Sultan. Ia sudah tentu menambah kepada ketegasan Mahmud II untuk mengatasi pusat lain kuasa dan komitmen beliau untuk menubuhkan sebuah negeri yang berpusat moden. Pemusatan AyanDalam usaha untuk memusatkan negeri ini, Mahmud II terpaksa berhadapan dengan pelbagai pusat kuasa. Kuasa Ayan terpaksa dikurangkan untuk mendapatkan kawalan penuh di seluruh negara. Di Balkan, apabila mungkin, ayan yang telah dikurangkan dengan cara yang aman. Apabila ayan meninggal dunia, kedudukan beliau tidak diberikan kepada waris-warisnya, tetapi kepada pegawai baru dari Istanbul, dan warisnya telah dilantik ke tempat lain di dalam empayar. Dengan cara ini, dinasti hilang kuasa tempatan mereka, dan kuasa pusat telah diperkukuhkan. Oleh kaedah itu Thrace, Macedonia, pantai Denubian, dan banyak Wallachia telah diletakkan di bawah kawalan langsung Sultan antara 1814 dan 1820. [6] Angkatan Tentera telah digunakan apabila langkah-langkah ini gagal. Contoh yang paling terkenal penggunaan kekerasan terhadap sebuah ayan adalah kes Ali Paþa Janina. Dia hanya boleh dipecat selepas pengepungan yang lama Janina (Ogos 1820-jan 1822). Pada masa yang sama, ayan Anatolia juga meletakkan menggunakan taktik yang sama, yang bekerja dengan baik di Balkan. Gabenor Trabzon dihapuskan ayan utama di sepanjang Laut Hitam pada tahun 1812 dan 1813. Kematian Çapanoðlu Süleyman Bey pada tahun 1814 menyebabkan bahagian dinasti dan lain-lain gabenor tempatan menduduki rantau beliau dalam masa yang sama, sekali gus melemahkan lagi kuasa periferal. Kematian ayan lagi kuat, Karaosmanoðlu Huseyin ADA, pada tahun 1816, mempunyai hasil yang sama. Jadi, menjelang akhir 1817, pihak berkuasa langsung Sultan di Anatolia telah banyak diperkukuhkan.

Mahkamah PolitikWalaupun meningkatkan kuasa pusat dengan melemahkan ayan, Mahmud II juga dimanipulasi politik mahkamah untuk meningkatkan kuasa peribadi beliau. Satu strategi kepimpinan yang berkesan untuk memperoleh kuasa berwibawa dalam tangan pemimpin adalah untuk mengubah kedudukan pegawai-pegawai kerap, supaya mereka tidak akan membina asas sokongan dalam unit tanggungjawab

26 Cevdet, pp. 314-324.27 Stanford Shaw and Ezel K. Shaw, History of the Ottoman Empire and Modern Turkey, (Cambridge: Cambridge University Press, 1977) v.2, p.14.

mereka. Cara kedua ialah untuk menaikkan sendiri anak didik ke atas dalam pangkat dan dalam masa meletakkan mereka dalam kedudukan yang utama. Mahmud II menggunakan kedua-dua kaedah yang cemerlang untuk mendapatkan kuasa dan pemusatan selanjutnya. Dia sempurna digunakan perjuangan untuk kuasa di kalangan unit pentadbiran bagi matlamat ini. Satu contoh bagaimana Mahmud II dimanipulasi politik mahkamah bagi pemusatan adalah pelantikan Mehmet Sait Halet Efendi dan pemecatan. Walaupun dia adalah seorang konservatif, Halet Efendi menjadi penasihat yang rapat ketenteraan dan politik Mahmud II. Walaupun pembangkang kepada semua jenis pembaharuan dan cubaan pemodenan, Mahmud II disimpan dia menutup pendirian keras beliau terhadap ayan. Halet Efendi memainkan peranan yang aktif dalam kempen menentang ayan dan memusatkan negeri. Walau bagaimanapun, apabila dia sendiri mendapat terlalu banyak kuasa melalui sambungan kalangan Janissaries dan dengan meletakkan kegemaran beliau dalam kerajaan, beliau telah dipecat, dibuang dan kemudian dicekik (November 1822). Efendi Halet telah digantikan oleh salah satu pesaing beliau, Deli Abdullah Paþa, dengan tugas khas perakaran kegemaran Halet Efendi daripada kerajaan. Apabila dia menyelesaikan misinya dalam tempoh lima bulan, Abdullah Paþa telah juga digantikan oleh Ali Silahtar Paþa, yang akan berkhidmat kepada kepentingan Sultan dengan meletakkan lelaki setia kepada barisan Janissary kor. , Reformis liberal pada zamannya, Galip Paþa akan mengikuti dia sehingga dia meninggalkan tempat untuk Benderli Selim Mehmet Paþa (September 1.824-1.828).

Ini perubahan yang kerap ditambah kepada kuasa Sultan Mahmud II dalam beberapa cara. Pertama, dengan cara ini beliau menghalang mana-mana pegawai lain daripada menjadi cukup kuat untuk menentang terhadap pembaharuan Sultan, dan pada dasarnya terhadap idea beliau untuk memansuhkan kor Janissary. Kedua, seorang pegawai yang dilantik baru akan melakukan yang terbaik untuk meletakkan kegemaran Sultan dalam pelbagai jawatan utama, terutamanya di kalangan Janissary. Dengan cara ini reformis digantikan konservatif apabila mungkin. Selain itu, Mahmud II, dengan cara ini, boleh memilih personaliti yang terbaik untuk berkhidmat kepada idea-idea pembaharuan.

UlamaSatu lagi aspek penting pemusatan Mahmud II adalah bagaimana dia mengendalikan ulama (kelas agama). Ulama, seperti Janissaries, tradisional terhadap pembaharuan. Bersama-sama dengan arahan pendidikan, ulama mempunyai kesan pada penduduk melalui pendakwah di masjid pusat. Oleh itu, sokongan ulama itu adalah penting dalam apa-apa perbuatan yang utama dan tindakan. Ia adalah ulama, yang memperoleh sokongan orang ramai mengenai sampingan Janissaries 'dalam pemberontakan Kabakçýoðlu Mustafa terhadap Nizam-y Cedit Selim III.28 Uriel Heyd membuat perbezaan antara ulama bangsawan dan ulama kelas rendah. Avigdor Levi, berikutan perbezaan Heyd itu, berhujah bahawa terutama yang ulama kelas rendah mempunyai-hubungan langsung dengan orang ramai, dan mengapa ia adalah lebih kritikal untuk mendapatkan sokongan ulama yang kelas rendah. Levi kemudian menerangkan bagaimana Mahmud II berusaha untuk memenangi ulama kelas rendah serta sebagai perlantikan reformis kepada kepimpinan ulama:

28 For a detailed account on how Janissary and ulema collaboration dethroned Selim III, and later on how Janissaries were influential in appointment of the new þeyhulislam (the head of ulema), see Cevdet, v. 8, pp. 214-273.

Menjelang cara dasar ini pelantikan ketat, yang kriteria utama adalah keupayaan untuk menjalankan program Sultan, Mahmud berjaya menguasai tahap ketaatan dari kepimpinan ulama.

Pada masa yang sama Sultan juga cuba untuk memenangi pendapat yang baik dari ulama semua pangkat oleh dasar bertujuan untuk memujuk pandai. Beliau kerap menghadiri upacara keagamaan dan doa awam, membina masjid dan diasaskan amanah agama (evkaf). Pada tahun 1824, untuk mendapatkan sokongan daripada semua ulama, beliau mengeluarkan perintah melarang ibu bapa untuk mengeluarkan anak-anak mereka dari sekolah rendah agama (mekteb) sebelum mereka telah memperoleh kemahiran yang diperlukan dalam prinsip-prinsip Islam.

Ia mungkin satu pendekatan yang terlalu pragmatik dan materialistik untuk melampirkan Mahmud II semua amal agama kepada matlamat beliau mendapat sokongan yang lebih rendah pangkat ulama. Walau bagaimanapun, ia adalah tertentu bahawa perbuatan itu membantu beliau mendapat imej yang positif dan kredit di kalangan seluruh ulama serta rakyat.

Oleh itu, Mahmud II, sebelum terus menghadapi Janissaries, berkumpul kuasa penuh dan kuasa di tangan beliau, melalui dasar pandai terhadap ayan, ke atas pegawai-pegawai mahkamah dan di kalangan ulama.

Vaka-YY Hayriyye (Event bertuah)Latar BelakangPengalaman beliau dalam pemberontakan Mustafa Kabakçýoðlu mengajar Mahmud II bahawa dia diperlukan setia kor untuk melawan terhadap Janissaries, melebihi sokongan birokrasi dan popular. Selepas Pembubaran satu Sekbans, Mahmut terpaksa cara, yang tidak akan mengganggu Janissaries dan membuat mereka memberontak lagi. Sebaliknya mewujudkan rejimen baru, dia bertujuan mendapat kesetiaan kor tertentu di kalangan yang sedia ada. Oleh itu, dia membayar perhatian khusus untuk Cannon dan bersekutu Cannon-Wagon kor. Pertama, beliau dilantik pegawai setia di kepala ini kor dan kemudian dalam masa, peningkatan latihan dan disiplin mereka, dan diperkukuh mereka dengan bayaran tambahan, gaji meningkat, dengan syarat mereka dengan peralatan baru dan dua kali ganda bilangan mereka. 29 Langkah ini telah meningkatkan status kor ini dalam tentera, dan dengan itu meningkatkan kesetiaan mereka kepada Sultan. Menggunakan langkah-langkah sedemikian, menjelang 1926, Mahmud II mendapat kesetiaan Humbaracý (Bombardiers), Arabacý (Cannon-Wagon), Laðýmcý (Pelombong), Topçu (Artileri) dan Tersane (Dockyard) kor. Bersama-sama dengan sokongan bersenjata, Mahmud II adalah bersedia untuk berhadapan dan mengalahkan Janissaries dalam kes pemberontakan. Projek Eþkenci akan menjadi sebab untuk Janissaries untuk memberontak.

Projek Eþkenci

Pada tahun 1926, untuk beberapa bulan Mahmud II mengadakan pertemuan rahsia dengan pegawai tertinggi beliau. Perbincangan utama yang diadakan di mesyuarat ini adalah bagaimana untuk memodenkan tentera Ottoman. Mereka memutuskan untuk menubuhkan kor moden dan berdisiplin daripada Janissaries

29 While originally these two corps amounted to approximately six thousand men, by 1826 their number reached to 14.400. See: Shaw, p.6.

di bawah label yang Janissary lama, iaitu Eþkencis (Janissaries aktif). The ablest 150 lelaki dari setiap 51 Janissary kor di Istanbul akan dilatih hanya satu hari berasingan dari Janissaries, dan di hari-hari baki minggu mereka akan melatih dengan Janissaries lain, mereka akan tinggal di berek Janissary dan diperintahkan oleh pegawai Janissary. Walau bagaimanapun, untuk menarik tentera yang terbaik, mereka akan dibayar lebih.

Avigdor Levi berhujah bahawa The Projek Eþkenci adalah satu sebahagian pelan induk Mahmud II ini untuk secara beransur-ansur mengubah yang Janissaries ke dalam tentera sebuah moden (bukannya memusnahkan mereka). Walau bagaimanapun, mengingati lalu Mahmud II ini 2 pengalaman di mana Janissaries memberontak terhadap berasingan terlatih dan unit moden, ia adalah sukar untuk bersetuju dengan Levi. Mahmud II, semasa tempoh antara 1808-1826, dicari untuk meningkatkan kuasanya dan mengumpul cukup ketenteraan, sokongan institusi dan popular terhadap Janissaries sebagai persediaan untuk konfrontasi dengan mereka. Dia cuba untuk menubuhkan unit Eþkenci hanya apabila dia merasakan dirinya cukup kuat untuk mengalahkan Janissaries dalam konflik bersenjata yang paling mungkin sebagai hasil pembentukan baru.

Rancangan itu diumumkan dengan teliti dan berhati-hati untuk mengelakkan pembangkang langsung dari Janissaries. Pertama, jeneral berpangkat tinggi diberitahu dan kelulusan mereka dan sokongan telah diperolehi. Kemudian di hadapan majlis yang lebih luas yang terdiri daripada pegawai-pegawai yang lebih rendah daripada tentera dan ulama, Vezir Grand dan þeyhulislam membuat ucapan dan yakin peserta keperluan pembaharuan dalam tentera dan penubuhan unit baru, moden dan berdisiplin. Kemudian perintah Sultan telah diumumkan dan semua orang telah diminta untuk bersetuju dengan ia. Seolah-olah ada tiada reaksi, lebih-lebih lagi sokongan yang penting dan kuat daripada barisan ulama. Hanya selepas semua kelulusan ini dan menyokong pelan pembaharuan akan diumumkan kepada Janissaries. Walau bagaimanapun, tindak balas Janissary akan membesar dan bertukar menjadi pemberontakan hanya dua hari selepas Eþkencis telah mula untuk melatih.

Pemberontakan Janissary dan Vaka-YY HayriyyePara Janissaries terbalik cauldrons mereka (cara tipikal Janissary untuk memulakan pemberontakan) dan mula untuk memberontak pada malam Jun 14. Ribuan Janissaries mula berkumpul di Meydaný Et, di mana umumnya pemberontakan mula. Walau bagaimanapun, rancangan untuk menangani pemberontakan Janissary telah pun dibuat pada sebelah Istana. The Grand Vezir, Selim Benderli Mehmet Paþa, sebaik sahaja dia mendengar bahawa Janissaries memberontak, dipanggil kor setia Istana Topkapý. Topçu, Humbaracý, Laðýmcý dan Tersane segera bersiap sedia untuk melawan. Pada masa yang sama, dua Pengawal dua belah Bosporus, ADA Huseyin Paþa dan Mehmet Ýzzet Paþa, telah diarahkan untuk membawa tentera mereka dengan kapal ke Köþk Yalý. Tentera guardsmen berjumlah hingga 3,000 dan perkapalan mereka telah dirancang terlebih dahulu.

Bahan ulama dan sokongan moral adalah besar. Semua ulama yang lebih rendah pangkat, bersama-sama dengan pelajar-pelajar medreses datang ke Istana Topkapý untuk berjuang menentang Janissaries. Mereka menambah sehingga kepada 3,500. Selain itu, pengumuman mereka di jalan-jalan Istanbul, dan propaganda yang pendakwah 'untuk menggalakkan rakyat untuk mengambil tempat di sebelah Sultan mengakibatkan sokongan seorang popular besar. Selain itu, kerjasama ulama yang jelas dan memutuskan dengan Sultan dibuat

kebenarannya, maka tidak dapat dinafikan . Standard Nabi telah mengibarkan dan ini menambah rasa "perang suci" dalam pertempuran. Untuk melihat sokongan ulama yang kuat dan standard Nabi mempunyai impak yang kuat dalam pembubaran daripada Janissaries dan menghalang mereka daripada serangan yang kuat di Istana Topkapý.

Dalam beberapa jam Janissaries telah dimasukkan di bawah pengepungan di berek mereka di Et Meydaný, dan ia tidak sukar untuk meriam untuk memecahkan pintu berek dan memberi laluan kepada tentera untuk bergerak di berek dan penyembelihan pemberontak. Berek telah ditetapkan pada api dan banyak Janissaries musnah dalam kebakaran itu. Tiada rintangan yang lebih dan Janissaries selebihnya berselerak di sekitar telah ditemui dan dilaksanakan di tempat (15 JUN 1826). Kor Janissary rasminya dimansuhkan pada hari berikutnya. Perintah Bektaþi, yang telah dikaitkan dengan Janissaries, juga telah dimansuhkan, beberapa pemimpin telah dilaksanakan, dan harta telah diedarkan kepada mazhab-mazhab lain. kumpulan aktif dan pegawai semasa pemansuhan telah dinaikkan pangkat atau dikurniakan hadiah yang mulia.

Oleh itu, terima kasih kepada dasar pemusatan berjaya Mahmud II, kor Janissary dan sekutu-sekutunya telah dimansuhkan. Acara ini mengambil tempat dalam sejarah Turki sebagai Vaka-YY Hayriyye.

Asakir-i Mansure-i Muhammediyye

Struktur Tentera BerpusatDekri, yang dimansuhkan Janissaries, juga dinamakan tentera baru, Muallem Asakir-i Mansure-i Muhammediyye (Askar Terlatih kemenangan Muhammad), dan komander pertama ialah ADA Huseyin Paþa, dilantik sebagai serasker (ketua tentera) . Tentera baru pada mulanya terdiri daripada 120,000 askar, dibahagikan kepada tertips (rejimen), dan setiap diperintahkan oleh binbaþý (kolonel). Promosi adalah mengikut kekananan, walaupun keupayaan juga akan dipertimbangkan. Seorang imam dilantik untuk setiap syarikat untuk memimpin solat dan mengajar prinsip-prinsip agama. Gaji adalah jauh tinggi untuk menarik lelaki yang paling mampu. Pada Mei 1827, Mehmet Husrev Paþa digantikan ADA Huseyin Paþa, yang tidak membuka cukup kepada idea-idea dan teknik baru.

Husrev Paþa memperkenalkan beberapa ciri-ciri sistem tentera Perancis. Unit asas menjadi tabur (batalion), yang terdiri daripada lapan bölüks (syarikat Musket). Tiga bölüks dibuat Alay (rejimen), yang telah diperintahkan oleh seorang miralay (kolonel). Tidak lama kemudian, terdapat kira-kira 27,000 askar di sistem ini. Pegawai kebanyakannya terdiri daripada hamba Husrev Paþa. Bostancý kor telah disusun semula ke dalam Muallem Bostancý-YY Hassa (Dilatih Pekebun Imperial). A baru gaya barat rejimen askar berkuda telah ditubuhkan di Silistria, pada Denube. Oleh Feb 1827, satu lagi rejimen askar berkuda telah juga ditubuhkan di Istanbul.

Matlamat Mahmud II adalah untuk membawa semua kor bebas di bawah satu tentera struktur, iaitu di bawah Mansure. Unit berkuda, kedua-dua di Istanbul dan dalam Silistria telah dilampirkan untuk Mansure. Beliau juga dilampirkan unit meriam, yang mempunyai peranan aktif semasa Vaka-YY Hayriyye, kepada tentera Mansury. Selain itu, Mahmud II dilantik sebagai anak didik Husrev Paþa, Topal Ýzzet Paþa, sebagai Admiral Grand. Kuasa serasker terus meningkat oleh beberapa perubahan dalam struktur seyfiyye (tentera). Sebagai contoh pejabat penguasa telah dibatalkan. Selain itu, anak didik Husrev Paþa meningkat dengan

cepat dalam barisan tentera Mansure. Levi menganggarkan bahawa antara 70 dan 80 hamba Husrev Paþa itu mencapai yang pangkat tertinggi dalam tentera. Pemusatan tentera telah melengkapkan apabila Mac 1838 semua yang berjuang bebas kor telah diperbadankan ke Mansure tentera dan semasa masih beberapa kemudahan lain bebas telah dikumpulkan ke tiga jabatan di bawah kawalan serasker:. Hassa (Pengawal Imperial), Tophane (Jabatan Ordinan) dan Mühimmat-y Harbiye (Jabatan Bekalan Perang)30

RedifSelepas pemansuhan sistem týmar pada tahun 1831, satu lagi pembaharuan tentera, yang juga boleh dinilai sebagai satu langkah ke arah pemusatan, adalah penubuhan redif (rizab militia) kor, dari 1834 ke atas. Dalam sistem redif, lelaki di wilayah-wilayah akan ditayangkan dan dilatih terlebih dahulu, supaya hanya mereka unit terlatih dan bersedia akan dipanggil dan dihantar ke hadapan dalam masa perang. Batalion Redif telah ditubuhkan di hampir setiap wilayah. Sistem cepat merebak dan dibangunkan. Sementara itu, pada tahun 1834, terdapat 40 batalion dengan beberapa 57.000 askar, pada September 1836, terdapat kira-kira 100,000 orang di 120 batalion. Walaupun pada mulanya, ini batalion diperintahkan oleh ayan, kemudian pegawai telah dihantar dari pusat untuk melatih dan perintah rejimen, di bawah mana batalion berkumpul. Oleh itu, cara di mana redif telah dianjurkan dan dibangunkan adalah sekatan ke atas pihak berkuasa daripada ayan, dan merupakan satu langkah ke arah meningkatkan kuasa pusat ke atas pihak berkuasa tempatan.

Pendidikan dan Peranan UlamaTerima kasih kepada kesetiaan elit agama kepada Sultan dan konsesi kepada ulama pangkat rendah, reformasi ketenteraan tidak memenuhi tentangan banyak dari ulama. Bersama-sama dengan penubuhan itu rejimen Mansure, 1 imam syarikat per telah dilantik. Dalam contoh lain Mei 1827, Mahmud II bersetuju untuk melantik 3 pendakwah berek-pusat 3 sebagai balasan bagi kelulusan kepada perubahan topi itu daripada ulama ini askar tarbus.

Mahmud II juga mahu menubuhkan dan mengembangkan tinggi sekolah tentera teknikal, dan kelulusan ulama untuk sekolah-sekolah ini secara umumnya dicagar oleh pelantikan müderris (profesor dalam medrese) sebagai guru di sekolah-sekolah. Mahmud II menubuhkan beberapa sekolah-sekolah perubatan: Amire Týbhane-i (Sekolah Perubatan Tentera), Cerrahhane (Sekolah Pembedahan) dan Mekteb-i Þahane-i Týbbiye (Imperial Sekolah Perubatan). Selain itu, musik-i Humayun Mektebi (Imperial Sekolah Muzik) telah ditubuhkan pada tahun 1836. Pada masa yang sama Mahmud II berusaha untuk memulihkan Mühendishane-i Berr-i Humayun (Tentera Kejuruteraan Sekolah) dan Mühendishane-i Bahr-i Humayun (Tentera Laut Sekolah Kejuruteraan). Walau bagaimanapun, dominasi ulama konservatif dalam struktur sekolah-sekolah terhad kejayaan percubaan reformis.

Percubaan pertama Mahmud II untuk meningkatkan pegawai tentera Mansure adalah penubuhan Humayun Enderun-u Aðavatý Ocaðý, (Kor ADA Perkhidmatan Imperial Palace) sejurus selepas pemansuhan daripada Janissaries. Walaupun Mahmud II adalah sangat bersemangat tentang ini kor dan peribadi mengambil bahagian dalam latihan tentera, disiplin dan kepakaran tidak boleh dikekalkan dan ia terpaksa dimansuhkan Mei 1830. 31 Pada tahun 1834, Mehmet Namýk Paþa mencadangkan penubuhan sekolah pegawai moden 'pada model Perancis.

30 Shaw, op.cit., p. 41.31 Shaw, p. 29; Levy, “Sultan Mahmud II’s New Ottoman Army,” p. 27.

Beliau dapat meyakinkan Sultan dan kemudian mengatasi pembangkang, dan Mekteb-i Ulum-u Hayriyye (Sekolah Sains Tentera) telah ditubuhkan pada tahun 1834. Walau bagaimanapun, penguasaan ulama di kalangan pengajar adalah tidak dapat dielakkan. Pada tahun 1837, misalnya, daripada kakitangan 11 pengajaran, sepuluh adalah ulama. Atase tentera Perancis, Kapten Anselme, yang melawat sekolah pada musim panas 1838, menyifatkan prospek sekolah dengan cara yang berikut:

Sekolah tentera sepertimana ia adalah tidak penting pada masa kini, mesti dianggap sebagai langkah besar pada pertumbuhan semula empayar dan pencapaian sesuatu nilai. Lelaki muda belajar, sekurang-kurangnya untuk membaca dan menulis, geografi yang kecil, sejarah dan aritmetik.

... Tetapi taksub agama ialah masih terlalu kuat berharap untuk pengubahsuaian keadaan dalam jangka masa yang panjang akan datang.

Mahmud II usaha untuk menubuhkan satu sistem pendidikan selain daripada struktur medrese tradisional adalah lebih jelas dalam rancangan untuk penubuhan sekolah rüþdiye sekular (untuk remaja) untuk graduan sekolah rendah yang tidak ingin meneruskan medrese. Rancangan Mahmud II akan direalisasikan pada tahun 1840, setahun selepas kematiannya. Walau bagaimanapun, dia mampu untuk menubuhkan dua buah sekolah lain pada 1838: Mekteb-i Maarif-i Adliye (Sekolah Pendidikan Sultan), dan Mekteb-i Maarif-i Edebiyye (Sekolah Pengajian sastera), yang bertujuan pendidikan sekular.

Walaupun sekolah-sekolah ini adalah jauh di bawah tahap pendidikan moden bahawa mereka dijangka untuk mencapai, mereka membentuk benih pendidikan sekular dan moden. [36] penggajian guru Eropah, dan penyebaran sekular seperti (kedua-dua tentera dan sivil) sekolah akan mengambil tempat hanya selepas kematian Mahmud II, dalam tempoh Tanzimat. Mahmud II, dengan menubuhkan sekolah-sekolah dan menghantar pelajar untuk permulaan Eropah dari tahun 1827, telah membuka jalan bagi intelektual awam dan tentera masa depan reformis elit Turki.

Birokrasi F.

Mahmud II, sebagai sebahagian dasar pemusatan beliau, membuat perubahan yang serius dalam struktur kerajaan pusat. Beliau pada dasarnya disusun semula ahli-ahli taurat dan pentadbir di istana dan di Porte Sublime. Hasilnya keperluan yang semakin meningkat untuk pengkhususan, dia membahagikan kerajaan pusat ke dalam kementerian. Beberapa unit lama telah bertukar ke kementerian. Saadet kethüdasý (leftenan Vezir besar) menjadi Dahiliye Nazýrý (berlatih dengan alat Negeri). Pada 1836 pejabat reisul küttap menjadi Kementerian Luar Negeri. Selain itu, Nezaret-i Adliye (Kementerian Kehakiman) dan Nezaret-i Umur-u Maliye (Kementerian Kewangan) telah ditubuhkan. Akhirnya, pada tahun 1838, Vezir besar adalah tidak lebih Leftenan mutlak sultan, dan gelarannya telah berubah menjadi Bath Vekil (perdana menteri). Oleh itu, kabinet telah ditubuhkan, yang terdiri daripada menteri-menteri dan diketuai oleh perdana menteri, untuk membincangkan perkara-perkara eksekutif kerajaan. Dalam usaha untuk mempertimbangkan setiap cadangan secara terperinci, tiga majlis telah ditubuhkan pada tahun 1838, di syor Mustafa Reþit Paþa. Meclis-i Vala-YY Ahkam-y Adliye (Majlis Tertinggi Ordinan Kehakiman) akan membincangkan tanzimat-y hayriyye (reorderings pemurah), prinsip Tanzimat kemudian. Dua

majlis lain Dar-y Þura-YY Bab-y Ali (Majlis biasanya Porte Yang Maha) dan Dar-y Þura-YY Askeri (Majlis biasanya Tentera).32

Pada masa yang sama, pembaharuan dalam sistem pendidikan meninggalkan Tercüme Odasý (Terjemahan Pejabat) sebagai radas sahaja pendidikan sistem jurutulis. Ini pejabat, yang ditubuhkan pertama di Kementerian Luar Negeri pada tahun 1833, menjadi sumber intelek baru. Mustafa Reþit Paþa, Ali Paþa dan Paþa Fuad, yang akan menjadi pelakon utama tempoh Tanzimat, berkhidmat dalam Odasý yang Tercüme sebagai sebahagian daripada pendidikan mereka dalam birokrasi.

Pembinaan semula kedutaan tetap merupakan satu lagi faktor, yang mengukuhkan birokrasi sivil. Pada tahun 1834, Mahmud II ditugaskan Mustafa Reþit Bey (Paþa selepas 1838) ke Paris. Kakitangan Odasý Tercüme amnya akan dilantik kepada kedutaan-kedutaan, dan kemudian apabila mereka kembali, mereka merupakan golongan elit yang memodenkan negeri ini. Mahmud II, memahami kepentingan bakal Odasý Tercüme dan kakitangannya, diperkukuh dan diperluas pejabat. Selain itu, pada 1836, beliau menubuhkan Nezareti Hariciye (Kementerian Luar Negeri). Melalui badan ini birokrasi elit baru diplomat muda akan bangkit dalam barisan sehingga ke mahkamah.

Sistem ini akan menyediakan Mahmud II dengan paling reformasi-orang yang berfikiran, yang akan menggabungkan keperluan empayar, penilaian diplomat asing dan idea-idea mereka sendiri. Malah, lelaki yang paling reformis akan meningkat sepanjang garis ini birokrasi sivil yang Mahmud II ditubuhkan. Mustafa Reþit Paþa adalah contoh yang paling menonjol. Semasa perkhidmatan pertama sebagai Nazýrý Hariciye, dia adalah seperti banyak berpengaruh pada Sultan sebagai Vezir utama.33 Oleh itu, pembaharuan memusatkan Sultan Mahmud II dalam birokrasi awam mula untuk memberi buah-buahan walaupun sebelum kematiannya. Ia akan mencapai kemuncaknya semasa tempoh Tanzimat, apabila birokrat awam adalah pemerintah sebenar empayar.

KesimpulanMenggunakan pemerintahan panjang cekap terhadap mana-mana pusat lain kuasa, Mahmud II berjaya dimodenkan Empayar Uthmaniyyah, dengan mengubah ia ke negeri berpusat dan berorientasikan pembaharuan. Para Janissaries telah menjadi satu kelas sosial, yang terlibat dalam perdagangan dan lain-lain Ini membawa penghapusan daripada Janissaries. Pemansuhan kor Janissary juga langkah dalam rancangan Mahmud II untuk memperolehi kuasa berwibawa lengkap. Walaupun sesetengah daripada ayans tidak mencapai pemodenan di kawasan mereka, Mahmud II, mereka semua halangan kepada pemerintahannya ke atas rakyat. Jadi mereka juga dihapuskan.

Sesungguhnya, Mahmud II adalah Sultan pertama untuk mencapai pemerintahan peribadi langsung. Negeri itu sentiasa melambangkan personaliti Sultan. Walau bagaimanapun, lain-lain institusi pentadbiran sepanjang masa wujud untuk mengawal perbuatan Sultan. Mahmud II mendapat kuasa yang begitu banyak bahawa tiada institusi lain boleh menyekat kuasa peribadi beliau. Dalam pengertian ini, Mahmud II adalah yang pertama di kalangan sultan Uthmaniyyah.

Selepas mendapat kuasa yang cukup untuk pergi mana-mana dengan reformasi, Mahmud II meningkat kuasa struktur tentera dan birokrasi sivil. Dengan

32 Ibid, 36-3733 Reþat Kaynar, Mustafa Reþit Paþa ve Tanzimat, (Ankara: TTK, 1991) pp. 105-112

menetapkan selain akar pendidikan kedua-dua institusi dari sistem medrese tradisional, dia menaburkan benih elit reformis, sekular dalam kedua-dua tentera dan dalam birokrasi awam.

Ia adalah perlu untuk ingat bahawa reformasi Mahmud II setiap berkhidmat dasar pemusatan. Setiap bilik yang baru, institusi diperbaharui ditambah kepada pihak berkuasa peribadinya. Berkes kagumi Mahmud II sebagai seorang pembaharu sebenar, kerana Mahmud II mempunyai projek negeri di dalam fikirannya. Penubuhan kabinet seperti institusi dan kebangkitan intelek baru, berfikiran terbuka bahagian projek negeri Mahmud II, yang faktual melibatkan pemusatan lanjut dan akhirnya kuasa mutlak peribadi Sultan. Terutama pemansuhan pejabat Grand Vezir, dan menolak pejabat-ul Þeyh Ýslam daripada skop aktiviti reformasi meninggalkan personaliti Sultan sebagai kuasa hanya dominan dalam perlakuan negeri.

Tanzimat adalah hasil semula jadi dasar Mahmud II, hanya sebagai Young Turks. Mahmud II, sebagai hasil falsafah negeri berpusat, dipindahkan kuasa, dalam usaha untuk memperbaharui dan memperbaiki keadaan dan rakyat, daripada Sultan kepada segelintir elit progresif, dan elit ini telah memegang kuasa yang sehingga hari ini

Rujukan Britannica, Istanbul:When the Republic of Turkey was founded in 1923, the

capital was moved to Ankara, and Constantinople was officially renamed Istanbul in 1930.

Davis, Claire (1970). The Palace of Topkapi in Istanbul. New York: Charles Scribner's Sons. pp. 213–217. ASIN B000NP64Z2.

Cevdet, Ahmet Paþa. Tarih-i Cevdet. Istanbul: Üçdal N., 1974.

Kaynar, Reþat. Mustafa Reþit Paþa ve Tanzimat. Ankara:Türk Tarih Kurumu Basýmevi, 1991.Mardin, Þerif. The Genesis of Young Ottoman Thought. Princeton: Princeton

University Press, 1962.Shaw, Stanford and Ezel Kural Shaw. History of the Ottoman Empire and Modern

Turkey. Cambridge: Cambridge University Press, 1977.

Bab 5 Polisi Barat di Kawasan Arabia di Sekitar Perang Dunia Pertama

Pengenalan

Peristiwa Perang Dunia I dan kesannya terhadap politik dan wilayah UthmaniyyahPerang Dunia I: Empayar UthmaniyyahEmpayar Uthmaniyyah yang telah banyak courted oleh Jerman telah keras ditekan oleh Rusia melihat peluang untuk memenangi kembali wilayah hilang dan menyertai Kuasa Pusat. Uthmaniyyah memasuki Perang selepas Barisan Barat telah menetap untuk peperangan parit statik, tetapi Jerman telah mencapai kemenangan besar menentang Rusia di Barisan Timur. The Ottomons mengisytiharkan perang ke atas Rusia pada 29 Oktober, 1914. Operasi pertama adalah gabungan Jerman-Turki pengeboman pelabuhan Laut Hitam Rusia. Rusia dan Britain dan Perancis cepat mengisytiharkan perang ke atas Turki (November 2-5). Serangan Uthmaniyyah pertama bertujuan di Caucauses Rusia (Disember). Selepas kejayaan awal, Russiand yang ambil semula tanah banyak hilang (Ogos 1915). Rusia rayuan untuk bantuan adalah salah satu faktor yang membawa kepada Bersekutu serangan dusastrous di Galipoli (15 Februari). Tentera Turki di Galipoli telah diperintahkan oleh Mustafa Kemal yang kemudian seperti Kemal Attaturk adalah untuk mengasaskan Republik Turki. Selepas kerugian berat kedua-dua kapal dan lelaki, Berikat berundur (Disember 1915). Beritish India angkatan melancarkan serangan terhadap Mesopotamia Turki diadakan (lewat 1914). Kempen terdapat seasawed Kembali dan sebagainya (1915). Tentera British telah destoyed, tetapi British akhirnya mengambil Bagdad dan berpindah ke Mesopotamia utara. Kempen di Mesir dan Palesine bermula dengan serangan Uthmaniyyah di Suez. Brirish melanda kembali dan akhirnya mengambil Baitulmuqaddis. Pemberontakan Arab selanjutnya melemahkan poition Uthmaniyyah. Serangan British akhir destoyed tiga Uthmaniyyah tentera. Uthmaniyyah dengan tentera mereka dimusnahkan dalam bidang bersetuju untuk gencatan senjata pada Mudros, endng pertempuran. Selepas empat abad mendominasi Balkan dan Timur Tengah, Empayar Uthmaniyyah runtuh.

Empayar UthmaniyyahImej Empayar diasaskan oleh Othman dalam abad ke-13 tidak adalah satu yang popular dalam minda moden. Terdapat tiada imej romantis seperti mengelilingi banyak empayar besar lain seperti orang-orang Yunani dan Rom. Imej-imej yang paling dalam fikiran awam adalah orang-orang seperti peperangan, orang-orang yang tidak bertamadun menakluk permata besar Kristian - Constaniople, perhambaan kanak-kanak Kristian, asault pada Christain Eropah, dan supression

Yunani dalam ke-19 abad. Pembunuhan sultan baru saudara-saudaranya dan cerita titilating harems melakukan apa-apa untuk memperbaiki imej Uthmaniyyah. The geocide rakyat Armenia juga sering dipersalahkan pada Uthmaniyyah, walaupun ia kelihatan lebih hasil daripada kebangkitan nasionalisme Turki dan negara moden Turish sekular. Imej Uthmaniyyah umumnya bahawa negeri menurun Uthmaniyyah abad ke-19 apabila ia telah menjadi mundur, coruption ditunggang Sickman Eropah. Ini adalah sangat berbeza daripada negeri Empayar pada ketinggian ia. Seni dan pendidikan berbunga di bawah Uthmaniyyah pada satu-satu masa apabila ia adalah banyak kerajaan Christain yang ke belakang. Kebanyakan penilaian neagative Uthmaniyyah datang dari permohonan piawaian abad ke-20 yang sudah tentu tidak sesuai. Uthmaniyyah adalah sebenarnya lebih terbuka dan toleran melalui banyak sejarah mereka daripada contemporaty kerajaan Kristian. Ia adalah benar bahawa terdapat amalan seperti perhimpunan kanak-kanak dan penukaran paksa dan perhambaan kanak-kanak Kristian. Ia juga adalah benar sebagai hamba Sultan keadaan hidup mereka sering terutamanya diperbaiki. Ia juga perlu ambil perhatian apa yang telah berlaku kepada penduduk Yahudi dan Islam di kerajaan Chistian. Tidak ada pemecatan dan penukaran massa dipaksa selepas Reconquista di Sepanyol dan Portugal, tidak keterlaluan seperti Pasitan-Quran di negara-negara Katolik, tiada peperangan devestating agama, dan tiada pembunuhan beramai-ramai yang menakutkan seperti St Barthomew Hari Massacres di Perancis dan gettos dan berkala pembunuhan beramai-ramai untuk orang-orang Yahudi througour Chrisendom. Malah, discenting komuniti Christain biasanya berlangsung lebih baik di bawah Uthmaniyyah daripada Byzantine dan soverigns Roman Katolik. Ini bukan untuk mengatakan bahawa orang-orang subjek banyak tidak menderita di bawah pemerintahan Turki Uthmaniyyah. Tertakluk orang biasanya lakukan. Bawah Uthmaniyyah beberapa menderita, tetapi yang lain flouished. Ia adalah untuk mengatakan bahawa peranan Turki Uthmaniyyah dalam sejarah Eropah sering tidak tepat atau adil dibentangkan.

Reka Bentuk RusiaRusia selepas Perang Napoleon mengadakan kempen abad ke-18 untuk merebut wilayah Uthmaniyyah, menyamar dirinya sebagai pelindung Kristian di Balkan. Kuasa-kuasa besar yang lain (kecuali Prussia) bimbang dengan perkembangan Rusia dan disokong Uthmaniyyah dengan memerangi Perang Crimean (1853-1856). Kuasa-Kuasa Besar tidak begitu mych disokong Uthmaniyyah, tetapi tidak dapat bersetuju mengenai bagaimana untuk partition Empayar. Perang Russia-Turki (1877-1878) menyebabkan dalam pelbagai darjah autonomi yang bersempadan dengan kebebasan untuk Bulgaria, Romania, dan Serbia walaupun masih terdapat bai'ah nominal kepada sultan.

Young Turks/Turki MudaKelemahan kronik Empayar Uthmaniyyah dan kepimpinan disolutory sultan inspirasi pelajar universiti yang progresif dan kadet tentera untuk bersubahat terhadap Kerajaan. Ini terpaksa dilakukan secara rahsia sebagai aktiviti politik tidak dibenarkan. Oleh Young Turk "ini sahajalah yang berjaya telah dianjurkan sebagai sebuah masyarakat rahsia dengan organisasi sel. The Young Turks merampas kuasa dari Sultan Abdul Hamid II, tetapi mengekalkan beliau sebagai boneka (1908). The Young Turks officislly dikenali sebagai Jawatankuasa Kesatuan dan Kemajuan (CUP). CUP rasmi digulingkan dan dibuang Hmid pada tahun 1909. Mereka digantikan dia dengan Mehmed V, pada asasnya sebuah entiti bukan. The Young Turks mempunyai banyak cita-cita liberal. Mereka terus proses Uthmaniyyah pembaharuan, Terutamanya ketara membuka sekolah-sekolah untuk wanita dan bergerak pada perundangan untuk mengiktiraf hak-

hak wanita. Mereka memaksa Sultan Abdul Hamid untuk mengakhiri pemerintahan absolutionist dan meluluskan perlembagaan serta memasang kerajaan liberal. The Young Turks juga setia nationalsts Turki. Ramai yang percaya dan yakin bahawa di negeri Turki lebih etnik tulen untuk menggantikan pelbagai nsational Empayar Uthmaniyyah. Pembaharuan, bagaimanapun, hanya mempunyai kesan yang terhad di negeri Uthmaniyyah dalam masa yang terhad sebelum tercetusnya Perang Dunia I. ancaman Asing menghalang Young Turk "ini sahajalah yang berjaya daripada memberi tumpuan kepada reforts domestik. Uthmaniyyah mengalami kekalahan dalam peperangan dengan Itali (1911-1912) dan Balkan Wars (1912-1913). CUP merampas kuasa di tengah-tengah Perang Balkan Kedua (1913). Selepas meletusnya Perang Dunia I, CPU menjalankan rundingan diplomatik rahsia weith Jerman dan decidfed untuk memasuki Perang sebagai ahli Kuasa Pusat.

Perang-Perang Balkan (1911-1913)Peperangan Balkan sangat rumit dan melibatkan serangan yang meluas dan pembunuhan orang awam oleh semua pihak. Itali memulakan serangan ke atas Empayar Ottomon dengan mengisytiharkan perang dalam kes ini untuk mendapatkan tanah jajahan baru di Afrika Utara - Libya. Perang Italo-Turki (1911-1912) juga berperang dengan Ottomons, Walaupun berjuang luar Balkan, ia terus weaked tentera Ottomon. Dalam kes ini Ottomons sebahagian besarnya ceeded permintaan tan Itali kerana keadaan semakin buruk di Balkas. Perang Balkan Pertama (1912) pada asasnya kesinambungan peperangan untuk kemerdekaan daripada Empayar Uthmaniyyah. Ini bermakna menjelang abad ke-20 yang membahagikan harta rampasan wilayah Ottomon di Eropah. Baru Balkan negeri (Bulgaria, Greece, dan Serbia) digabungkan untuk memacu Uthmaniyyah dari Timur Roumelia (Lower Thrace dan Macedonia). Malangnya bagi orang Macedonia dan lain-lain tanah Balkan, tidak ada pelan yang dipersetujui dibahagikan wilayah yang membebaskan dari Uthmaniyyah. Yang membawa kepada Perang Balkan Kedua (1913). Kali ini sasaran utama adalah Bulgaria. Romania menyertai peperangan ini untuk mendapatkan sepotong Bulgaria - Southern Dobrudža. Malah Ottomns menyerang Bulgaria yang mempunyai kawasan yang diduduki yang diingini oleh jirannya. Perang Balkan Pertama telah diperjuangkan oleh negeri-negeri Balkan obstensibly untuk membebaskan Orang Cgristian dari pemerintahan Turkis Islam. Perang Balkan Kedua telah sebahagian besarnya berjuang di kalangan negeri-negeri Kristian dan attrocities terlibat dan pembersihan etnik yang masih mempengaruhi rakyat Balkan hari ini. Walaupun tidak peserta aktif, Perang juga terlibat Rusia dan Austria-Hungary. Persaingan yang terlibat adalah mungkin faktor dalam keupayaan dua Emoires untuk mengandungi konflik yang semakin meningkat selepas pembunuhan Archduke Franz Ferdinand yang akhirnya membawa tan Perang Dunia I. Pada akhir, Bulgaria telah berasa marah dengan wilayah yang ia terpaksa menyerah kalah . Secara khususnya, ia terpaksa meninggalkan tuntutan untuk Macedonia dan menyerahkan Southern belakang Dobrudža ke Romania. Ini meninggalkan Bulgaria yg disakitkan hati, sekali Perang Dunia I (1914) meletus, bersedia untuk menyertai Kuasa Pusat untuk mengembalikan wilayah-wilayah.

Diplomasi JermanTurki yang telah banyak courted oleh Jerman telah keras ditekan oleh Rusia melihat peluang untuk memenangi kembali wilayah hilang dan menyertai Kuasa Pusat. Jerman ditanam Uthmaniyyah semasa 19-an dan awal abad ke-20. Selepas tentera kekalahan di tangan negeri Bakan dan Itali (1911-13), Turki muda yang merampas kuasa meminta untuk bantuan military.

Tercetusnya Perang (Ogos 1914)Perancis telah belajar pelajaran dalam Perang Perancis-Prusia (1870-1871). Perancis akan cuba untuk melawan Jerman tanpa sekutu. Bismarck telah berkesan disimpan Perancis terpencil. Dasar dihalang beliau berubah dengan kesertaan belicose Wilhelm II (1883). Sebagai resuly dasar Wilhelm, Fance dapat menandatangani allince satu dengan makna Rusia bahawa Jerman akan perlu untuk melawan perang dua depan. Perancis adalah kurang berjaya dengan Britain, tetapi dasar belicose Wilhelm dan decession untuk membina Armada Laut Tinggi membuka jalan bagi kerjasama ketenteraan. Pelan perang Perancis adalah Pelan XVII. Field Marshal Ferdinand Foch sendiri mencipta pelan. Ia telah diterima pakai oleh Perancis Commander-in-Chief Yusuf Joffre pada tahun 1913. Pelan ini ebtailed serangan untuk mengambil Alsace dan Lorraine, yang disita oleh Jerman dalam Perang Perancis-Prusia. Jerman mempunyai peluang untuk memenangi Perang dalam serangan besar-besaran menentang Perancis. Pihak Berikat mempunyai kelebihan terhadap Jerman dalam populasi dan sumber. Tetapi Jerman mempunyai tentera yang kuat pada permulaan Perang dan Rancangan Schiliffen diarahkan sebahagian besar tentera itu di Perancis. Jerman melancarkan serangan besar-besaran melalui Belgium (Ogos 1914). Matlamatnya adalah untuk merebut Paris dan memaksa Perancis untuk menerima terma Jerman, cepat berakhir Perang. Jika Perang adalah untuk dimenangi oleh pihak Berikat, ia adalah Tentera Perancis yang akan mempunyai untuk menghentikan pencerobohan Jerman. Russia boleh mengganggu Jerman di Barisan Timur. The Belgian boleh memperlahankan Jerman dan British dapat membantu di sayap kiri dan memegang Pelabuhan Channel, tetapi ia adalah Tentera Perancis yang terpaksa berhenti Jerman. Ini berlaku pada Marne - Keajaiban Marne. (September 1914). Perang kemudian buntu dalam perang pergeseran dan peperangan parit maut.

Tentera Uthmaniyyah Tentera Uthmaniyyah tidak bersedia untuk berperang. Ia berjumlah kira-kira 0.6 juta lelaki yang dibahagikan kepada 38 bahagian. Perintah Tinggi merancang untuk mengembangkan Tentera kepada kira-kira 1 juta lelaki dalam masa perang. (Subjek Kristian dikecualikan daripada perkhidmatan tentera dan bukannya payed cukai.) Tentera telah mengalami kecederaan yang besar dalam Perang Balkan. Tentera itu tidak menunjukkan prestasi yang baik dalam pertempuran dengan tentera Balkan agak kurang lengkap. Prospek perang dengan kuasa-kuasa besar adalah menakutkan. Uthmaniyyah tidak menghasilkan meriam moden dan senjata seperti mesingan. Mereka dilengkapi dengan kebanyakannya Jerman dan Austria-Hungary dan beberapa senjata Perancis. Unit Uthmaniyyah kurang dilengkapi dengan senjata itu daripada Russia British dan Perancis dan malah kurang dilengkapi. Lain-lain unit tentera seperti bekalan dan perkhidmatan perubatan juga wowfully tidak mencukupi. Walaupun melancarkan perang terhadap kuasa-kuasa besar Eropah nampaknya kebodohan, pegawai utama Uthmaniyyah telah kagum dengan kuasa ketenteraan dan industri Jerman. Kemenangan Jerman di Barisan Timur seolah-olah untuk menawarkan prospek mendapatkan semula wilayah yang hilang ke Russia. Ada juga yang bermimpi retaking Mesir (Suez) dan lain-lain bekas harta benda Afrika Utara. Walaupun bahagian Turki adalah kualiti yang tidak menentu, mereka mewakili ancaman yang serius kepada mata kritikal di Timur Tengah (Parsi dan Suez medan minyak). Sejarawan tidak bersetuju kepada keberkesanan Tentera Uthmaniyyah. Ramai sejarawan menggambarkan Tentera Uthmaniyyah sebagai kurang dipimpin dan dianjurkan. Seorang ahli sejarah berpendapat bahawa Perang Balkan (1912-1913) membawa kepada reformasi

utama dan meninggalkan Tentera Uthmaniyyah dengan kader veteran yang berpengalaman. Ini bukan kes dengan tentera Komanwel British. Kejayaan kredit Sesetengah penulis Turki kepada penasihat perubatan Jerman, tetapi ia adalah jelas hanya apa impasct mereka. Sekurang-kurangnya seorang pemerhati percaya bahawa mereka tiba terlalu lewat untuk mempunyai apa-apa kesan yang besar.

Pengisytiharan Perang (Oktober 1914)Kedua-dua negara menandatangani satu pakatan rahsia tentera (Oktober 2). Perikatan itu bertujuan di Rusia dan berjanji "tindakan bersama" jika Ruusia campur tangan untuk melindungi Serbia dari Austria-Hungary. Uthmaniyyah telah menggerakkan tentera mereka, tetapi tidak mengisytiharkan perang (Oktober 3). Britain dan Perancis tidak bergerak ke disuade Uthmaniyyah daripada memasuki Perang. Apabila Enver Pasha ditawarkan untuk kekal neutral jika diberi pinjaman yang besar dan jika mereka bersetuju untuk menamatkan konsesi kewangan sebelumnya. Britain berpindah ke memegang dua dreadnoughts sedang dibina di kilometer British untuk Tentera Laut Uthmaniyyah. Wang untuk kapal-kapal telah dikumpulkan daripada penjanaan dana awam di Turki. Awam Turki marah. Jerman pada masa yang sama offerd untuk memberi Ottomab Tentera Laut tweo kapal) pejuang cruiser Goeben dan cruiser ringan Breslau, kedua-dua kapal telah dalam dia Mediterranean apabila peperangan meletus keluar dan melarikan diri dari Tentera Laut Diraja dengan mencari perlindungan di Dardanelles. Uthmaniyyah secara unilateral dimansuhkan capitulastions kewangan (September 8). Penglibatan awal Perang mencadangkan Jerman akan menang. Serangan Jerman Barat diduduki hampir semua Belgium dan sebahagian besar utara Perancis. Malah yang lebih penting, tentera Jerman menghancurkan Rusia di Barisan Timur. (Tannenburg telah berlaku Augest 26-30) Kedua-dua kapal Jerman (dinamakan Yacuz Sultan dan Midelli, tetapi di bawah pimpinan Jerman memulakan serangan di atas kapal pelabuhan dan Rusia di Laut Hitam (Oktober 28). Ini adalah asasnya pengisytiharan Perang. Rusia mengisytiharkan Perang (November 4), Britain dan Perancis diikuti (5 November). Ottomand rasmi mengisytiharkan perang (November 14). Mehmed yang hanya tokoh politik, tetapi mengekalkan kuasa agamanya, mengisytiharkan jihad (perang suci). Empayar Uthmaniyyah adalah kuasa hanya penting di dunia Islam. Sultan berharap untuk melahirkan pemberontakan di Frech dan jajahan British (especilly Mesir) dan enthusiam dalam perjuangan berabad-abad yang lama menentang Rusia. Berbeza dengan keadaan itu di Eropah pada awal Perang, bagaimanapun, terdapat adalah tiada enthusiam awam untuk Perang Operasi pertama adalah gabungan Jerman-Turki pengeboman pelabuhan Laut Hitam Rusia (Odessa, Sevastopol, dan Theodosia).

KepentinganKepentingan utama tindakan Turki ia ditutup Dardanelles kepada perkapalan Bersekutu. Rusia terpencil, menjadikan ia amat sukar bagi pihak Berikat untuk membekalkan Rusia keras ditekan. Rusia mempunyai tentera yang besar, tetapi hanya sektor industri kecil. Mengasingkan Rusia bermakna bahawa sumber atasan industri Britain dan Perancis tidak dapat membantu bekalan Rusia dalam cara yang bermakna. Ini ketara akan melemahkan usaha perang Rusia dan akhirnya membuktikan tegas di Barisan Timur. Empayar Uthmaniyyah juga bersempadan di Mesir membawa ia berbahaya dekat dengan Terusan Suez. Terusan adalah penting kepada usaha perang British dan Britain terpaksa menggembleng tenaga untuk melindungi Terusan, kuasa-kuasa yang mungkin telah dikerahkan di Barisan Barat.

Serangan Caucauses (wilayah geopolitik di sempadan Eropah dan Asia)Serangan Uthmaniyyah pertama bertujuan di Caucauses Rusia (Disember). Enver Pasha sebagai Menteri Perang adalah komander tertinggi angkatan bersenjata Turki. Beliau mempunyai impian yang bercita-cita tinggi bukan sahaja retaking yang Caucauses, tetapi menakluk Asia Tengah dan menyatukan semua bangsa Turki. Beliau membuktikan untuk menjadi tidak sama rata kepada tugas. Beliau telah melancarkan satu serangan ke atas Rusia di Caucasus (Disember 1914). Beliau telah melancarkan kuasa 100,000 Uthmaniyyah tentera dalam serangan frontal terhadap baik mempertahankan kedudukan Rusia di pergunungan. Lebih buruk lagi serangan telah dilancarkan dalam keadaan sejuk beku. Ini membuktikan untuk menjadi salah satu kempen yang paling disaterous dalam sejarah tentera Uthmaniyyah. Selepas beberapa kejayaan awal, kerugian Uthmaniyyah horendous. Enver hilang kira-kira 85 peratus tenaga di Pertempuran Sarikamis (Disember 22, 1914 hingga 17 Januari, 1915). Pernah Pasha devived strategi berdasarkan mobiliti dan jadual masa aigorous, banyak sebagai Jerman dicipta untuk Rancangan Schiliffen di Barat. Ia adalah sesuatu Uthmaniyyah tidak terlatih tentera akan mempunyai kesukaran dengan dalam comditions terbaik. Enver dijangka mereka untuk mencapai matlamat yang ditetapkan dalam conditiions sejuk lebih terrainer mencabar gunung Allahüekber [Erikson, Tertib, p.60] Ia adalah dari bermulanya rescipie untuk bencana. Berpuluh-puluh ribu Uthmaniyyah trops terpaksa berundur dalam keadaan beku. Ramai membekukan mati. Sejarawan berbeza kepada kematian. Anggaran lossess Ramai berjumlah 90.000 lelaki. Russiand ambil semula tanah banyak hilang (Ogos 1915). Turki dan Russia berjuang selama 3 tahun di Pergunungan Caucasus. Russia menduduki penting Uthmaniyyah pelabuhan Laut Hitam, tetapi selepas Revolusi dan keruntuhan Tentera Tsaris di Barisan Timur terpaksa berundur.

Genosid Armenia/Pembunuhan Armenia (1915-1916)Lebih daripada satu juta kebanyakannya Kristian Armenia telah dibunuh oleh pihak berkuasa Uthmaniyyah semasa Perang Dunia I. Clara Barton membawa bantuan Palang pertama usaha Merah yang dijalankan di luar Amerika Syarikat. Walaupun kebanyakan pembunuhan berlaku semasa Perang, Uthmaniyyah tindakan terhadap Armenia bermula dalam tahun 1890-an. Akhbar-akhbar Barat yang dijalankan artikel tentang "Mohammad kejam" membunuh syahid Kristian semasa 1894-1896. Pembunuhan menimbulkan luas pencemaran antarabangsa, tetapi tiada negara campur tangan untuk menghentikan pembunuhan. Satu lagi siri pembunuhan beramai-ramai berlaku pada tahun 1909. Uthmaniyyah memasuki Perang Dunia I pada sebelah Kuasa Pusat (Jerman dan Austria-Hungary) pada tahun 1914-an. Tersebar luas, pembunuhan beramai-ramai yang dianjurkan terhadap bangsa Armenia bermula pada tahun 1915. Akaun atas nombor Armenia berbeza. Anggaran 1.0 juta sering digunakan, tetapi beberapa akaun adalah setinggi 1.5 juta. Uthmaniyyah digunakan perang Dunia I sebagai Nazi digunakan Perang Dunia II sebagai penutup untuk pembunuhan. Kerajaan Turki dinafikan pada masa dan Kerajaan Turki walaupun hari ini terus menafikan bahawa pembunuhan itu berlaku dan telah diselaraskan oleh pihak berkuasa Turki.34

Persetujuan Sharif Hussein berkaitan negara Arab merdekaPemberontakan Arab BesarBanyak trauma dan gangguan yang dialami oleh orang-orang di Timur Tengah pada abad ke-20 dapat dikesan kepada peristiwa-peristiwa sekitar Perang Dunia

34World War I: Ottoman Empire. Retrieved October 2, 2012 from http://histclo.com/essay/war/ww1/cou/w1c-tur.html

I. Semasa konflik, Empayar Uthmaniyyah menyebelahi Kuasa Pusat terhadap Berikat. Melihat peluang untuk membebaskan tanah Arab daripada penindasan Turki, dan mempercayai bahawa penghormatan pegawai-pegawai British yang menjanjikan sokongan mereka terhadap kerajaan yang bersatu untuk tanah Arab, Sharif Hussein bin Ali, Emir Mekah dan Raja Arab (dan datuk besar Raja Hussein), melancarkan Pemberontakan Arab Besar. Selepas tamatnya perang, bagaimanapun, menang memungkiri janji mereka kepada orang Arab, ukiran dari tanah Uthmaniyyah yang dikerat sistem campur aduk mandat dan naungan. Walaupun kuasa penjajah dinafikan Arab negeri yang dijanjikan mereka bersatu Arab tunggal, namun ia adalah bukti kepada keberkesanan Pemberontakan Besar Arab yang Hashimiah keluarga dapat menjamin pemerintahan Arab lebih Transjordan, Iraq dan Arab.

Dalam usaha untuk membezakan motif daripada Hashemites dalam menjalankan pemberontakan, seseorang mesti memahami dasar-dasar yang dilaksanakan oleh Empayar Uthmaniyyah pada tahun-tahun yang membawa kepada Perang Dunia I. Berikutan rampasan kuasa Turk muda tahun 1908, Uthmaniyyah terbengkalai majmuk mereka dan pan- dasar-dasar Islam, sebaliknya meneruskan dasar nasionalisme Turki sekular. Empayar Uthmaniyyah yang dahulunya kosmopolitan dan toleran mula secara terang-terangan diskriminasi terhadap penduduk bukan-Turki. Arab khususnya berhadapan dengan penganiayaan politik, budaya dan bahasa. Pada masa ini, kumpulan nasionalis Arab di Syria, Iraq dan Saudi mula untuk perhimpunan di belakang panji-panji Hashimiah Abdullah dan Faisal, anak-anak Sharif Hussein bin Ali, Raja Arab.

Apabila Uthmaniyyah memasuki Perang Dunia I di sisi Kuasa Tengah pada tahun 1914, mereka mengekalkan larangan penggunaan rasmi bahasa Arab dan pengajaran di sekolah-sekolah, manakala menahan ramai tokoh-tokoh nasionalis Arab di Damsyik dan Beirut. Arab selanjutnya diancam oleh pembinaan Keretapi Hijaz, menghubungkan Damsyik dan Mekah, yang berjanji untuk memudahkan mobiliti tentera Turki ke kawasan tengah Arab.

Oleh itu, pada bulan Jun 1916, sebagai ketua nasionalis Arab dan dalam pakatan dengan Britain dan Perancis, Sharif Hussein memulakan Pemberontakan Besar Arab menentang pemerintahan Turki Uthmaniyyah. Anak-anaknya, Emir Abdullah dan Faisal, mengetuai angkatan Arab, dengan angkatan Emir Faisal membebaskan Damsyik daripada pemerintahan Turki Uthmaniyyah pada tahun 1918. Pada akhir perang, pasukan Arab dikawal semua moden Jordan, kebanyakan semenanjung Arab dan banyak selatan Syria.

Objektif Sharif Hussein ini dalam menjalankan yang Pemberontakan Arab Besar untuk menubuhkan sebuah tunggal negeri bebas dan bersatu Arab yang menjangkau dari Aleppo (Syria) Aden (Yaman), berdasarkan itu tradisi purba dan budaya orang Arab, yang mendukung cita-cita Islam dan yang perlindungan penuh dan rangkuman minoriti etnik dan agama. Nasionalis Arab di Bulan Sabit Subur dan Semenanjung Arab ditemui di komander Hashimiah Pemberontakan Besar Arab kepimpinan yang boleh merealisasikan aspirasi mereka.35

Persetujuan Sykes-PicotPertembungan Janji dan MinatCita-cita politik orang Arab tidak dapat direalisasikan, bagaimanapun, kerana janji-janji yang bercanggah yang dibuat oleh British kepada sekutu perang mereka. Yang pertama ini datang pada tahun 1915 dalam pertukaran sepuluh 35 The Great Arab Revolt. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

surat antara Sir Henry McMahon, pesuruhjaya tinggi Britain di Mesir, dan Sharif Hussein. Pada asasnya, Britain berjanji, dalam apa yang dikenali sebagai Surat Menyurat Hussein-McMahon, untuk menyokong kemerdekaan Arab jika pasukan Hussein memberontak terhadap Turki.

Tetapi perjanjian itu tidak termasuk tiga kawasan: yang wilayets (wilayah Uthmaniyyah) Basra dan Baghdad, daerah Turki Alexandretta dan Mersin, dan yang paling penting, "bahagian Syria berbohong kepada barat daerah Damsyik, Homs, Hama, dan Aleppo. "Tafsiran seksyen terakhir adalah menjadi sumber kontroversi yang besar. British kemudian mendakwa bahawa Palestin bertujuan untuk dikecualikan daripada kawasan pemerintahan Arab, kerana ia secara teknikal terletak di barat Damsyik: atas sebab-sebab yang jelas Zionis mengambil kedudukan yang sama. Orang Arab mentafsirkan surat itu kerana ia berbunyi: Lubnan, bukan Palestin, adalah untuk barat Damsyik dan kawasan-kawasan lain yang disebutkan.

Dalam mana-mana kes, kepentingan kuasa penjajah telah mengambil keutamaan berbanding janji yang dibuat kepada orang Arab. Walaupun menerima prinsip kemerdekaan Arab yang ditetapkan dalam Surat Menyurat Hussein-McMahon, Perjanjian Sykes-Picot, yang ditandatangani oleh Britain, Perancis dan Rusia pada tahun 1916, dibahagikan kawasan itu ke dalam zon pengaruh penjajah kekal. Perjanjian itu mengiktiraf kepentingan Perancis di Greater Syria dan utara Iraq, sambil mengakui reka bentuk British pada tali pinggang pengaruh dari Mediterranean ke Teluk untuk melindungi perdagangan dan hubungan komunikasi dengan benua kecil India. Perjanjian Sykes-Picot dinyatakan bahawa kebanyakan Palestin adalah diamanahkan kepada pentadbiran antarabangsa. Perjanjian itu jelas bercanggah dengan janji-janji yang dibuat kepada Sharif Hussein dari Mekah.

Untuk merumitkan perkara, dalam satu langkah yang benar-benar menipu Luar British Setiausaha Arthur James Balfour pada tahun 1917 mengeluarkan surat kepada Yahudi terkemuka British, Lord Rothschild, menjanjikan komitmen Britain dan sokongan untuk rumah Yahudi di Palestin. Yang dikenali sebagai Deklarasi Balfour, surat panggilan bagi penubuhan "di Palestin Home Kebangsaan bagi orang-orang Yahudi ... ia difahami dengan jelas bahawa tiada apa yang boleh dilakukan yang boleh menjejaskan hak-hak sivil dan agama masyarakat bukan Yahudi yang sedia ada dalam Palestin ... "36

Membuat TransjordanTransjordan ialah kawasan timur Sungai Jordan, dalam Asia: mandat British (1921-1923); emiriah (1923-49); kini sebahagian besar kerajaan Jordan. Walaupun Perjanjian Sykes-Picot telah diubahsuai ketara dalam amalan, ia menubuhkan satu rangka kerja bagi sistem mandat yang telah dikenakan dalam tahun-tahun selepas perang. Dekat akhir 1918, Hashimiah Emir Faisal menubuhkan sebuah kerajaan bebas di Damsyik. Walau bagaimanapun, permintaan beliau pada Persidangan 1919 Keamanan Paris untuk kemerdekaan di seluruh dunia Arab telah bertemu dengan penolakan daripada kuasa penjajah. Pada tahun 1920 dan untuk tempoh yang singkat, Faisal memegang takhta Syria dan saudara Abdullah tua beliau telah ditawarkan mahkota Iraq oleh wakil Iraq. Walau bagaimanapun, kerajaan British diabaikan kehendak rakyat Iraq. Tidak lama selepas itu, Liga baru diasaskan Bangsa dianugerahkan Britain mandat

36 The Clash of Promises and Interests. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

lebih Transjordan, Palestin dan Iraq. Perancis telah diberi mandat ke atas Syria dan Lebanon, tetapi terpaksa mengambil Damsyik dengan kekerasan, menghapuskan Raja Faisal dari takhta yang dia telah dipilih oleh Kongres Am Syria pada tahun 1920.

Pada bulan November 1920, Emir (kemudian Raja) Abdullah mengetuai pasukan dari Hijaz untuk mengembalikan takhta saudaranya dalam Kerajaan Syria. Walau bagaimanapun, mandat Perancis lebih Syria sudah ditanam, dan Emir Abdullah bertanggungjawab untuk melambatkan matlamat pan-Arab dan memberi tumpuan kepada membentuk kerajaan di Amman. Sejak akhir perang, British telah membahagikan tanah Transjordan kepada tiga daerah pentadbiran tempatan, dengan "penasihat" British dilantik untuk setiap. Rantau utara 'Ajloun mempunyai pusat pentadbiran di Irbid, wilayah tengah Balqa adalah berdasarkan di Salt, dan wilayah selatan telah dijalankan oleh "Kerajaan Moab Arab," yang berpangkalan di Karak. Kawasan Ma'an dan Tabuk telah dimasukkan ke dalam Kerajaan Hijaz, rumah nenek moyang daripada Hashemites. Berhadapan dengan penentuan Emir Abdullah untuk menyatukan tanah Arab di bawah panji-panji yang Hashimiah, pemerintah British mengisytiharkan Abdullah tiga daerah, yang dikenali secara kolektif sebagai Transjordan. Yakin bahawa rancangan untuk perpaduan negara Arab akhirnya akan datang membuahkan hasil, emir menubuhkan sistem kerajaan berpusat yang pertama dalam apa yang kini moden Jordan pada 11 April, 1921. Sementara itu, Raja Faisal I mengambil alih takhta Kerajaan Iraq pada tahun yang sama. Keluarga Hashimiah memerintah Iraq sehingga cucu Raja Faisal Raja Faisal II dan keluarganya yang terdekat semua telah dibunuh dalam rampasan kuasa berdarah oleh penyokong Nasserist diketuai oleh Kolonel Abdel Karim Qassem pada 14 Julai 1958. The Hashemites mengalami satu lagi tamparan utama pada tahun 1925, apabila Raja Ali bin al-Hussein, abang sulungnya Abdullah dan Faisal, hilang takhta Kerajaan Hijaz Abdel Aziz bin Saud Najd. Kerugian, yang telah dibawa oleh perkongsian antara Ibn Saud dan pengikut gerakan Wahhabi, membawa kepada penubuhan Kerajaan Arab Saudi dan dibawa ke penghujungnya lebih seribu tahun pemerintahan Hashimiah di Mekah.

Emir Abdullah segera berjaya dalam melonggarkan mandat British lebih Transjordan dengan perjanjian Anglo-Transjordanian. Pada 15 Mei, 1923, Britain secara rasmi diiktiraf Emiriyah Transjordan sebagai sebuah negara bawah kepimpinan Abdullah Emir. Ini menimbulkan kemarahan Zionis, kerana ia berkesan terputus Transjordan dari Palestin dan sebagainya mengurangkan kawasan mana-mana rumah masa depan Yahudi kebangsaan di rantau ini. Perjanjian yang ditetapkan bahawa Transjordan akan bersedia untuk kemerdekaan di bawah pengawasan umum pesuruhjaya tinggi British di Jerusalem, dan diiktiraf Emir Abdullah sebagai ketua negara. Pada bulan Mei 1925, daerah Aqaba dan Ma'an Hijaz menjadi sebahagian daripada Transjordan.

Tempoh antara dua perang dunia adalah salah satu penyatuan dan institusionalisasi di Transjordan. Abdullah cuba untuk membina perpaduan politik dengan perpaduan suku Badwi yang berbeza ke dalam kumpulan yang padu mampu mengekalkan pemerintahan Arab dalam menghadapi pencerobohan Barat meningkat. Abdullah menyedari keperluan untuk pasukan keselamatan yang mampu untuk menubuhkan dan memastikan integriti negeri di pertahanan, undang-undang, cukai, dan perkara-perkara lain. Sehubungan itu, beliau menubuhkan Legion Arab dibuat-buat sebagai satu asas negeri yang baru

ditubuhkan. Legion Arab telah ditubuhkan dengan bantuan dari pegawai-pegawai British, yang paling terkenal daripada mereka ialah Mejar JB Glubb.

Walaupun Legion Arab disediakan Emir Abdullah dengan cara-cara menguatkuasakan pihak berkuasa negeri sepanjang Transjordan, dia sedar bahawa kestabilan yang sebenar hanya boleh direalisasikan dengan mewujudkan kesahihan melalui wakil institusi. Oleh itu, seawal April 1928, beliau mengisytiharkan perlembagaan, yang disediakan bagi parlimen yang dikenali sebagai Majlis Perundangan. Pilihanraya telah diadakan pada bulan Februari 1929, membawa kepada kuasa Undangan Majlis yang pertama 21 orang ahli. Majlis Perundangan telah dijamin kuasa nasihat, dan tujuh anggota 21 telah dilantik.

Antara tahun 1928 dan 1946, satu siri perjanjian Anglo-Transjordanian membawa kepada kemerdekaan hampir penuh untuk Transjordan. Walaupun Britain mengekalkan tahap kawalan ke atas hal ehwal luar negeri, tentera, komunikasi dan kewangan negeri, Emir Abdullah diperintahkan jentera pentadbiran dan tentera kerajaan biasa. Pada 22 Mac, 1946, Abdullah dirundingkan perjanjian Anglo-Transjordanian baru, berakhir mandat British dan mencapai kemerdekaan penuh bagi Transjordan. Dalam pertukaran untuk menyediakan kemudahan ketenteraan dalam Transjordan, Britain terus membayar subsidi kewangan dan disokong Legion Arab. Dua bulan kemudian, pada 25 Mei 1946, Parlimen Transjordanian mengisytiharkan Abdullah raja, manakala secara rasmi menukar nama negara dari Emiriyah Transjordan ke United Hashimiah Jordan.37

Dasar perlindungan BaratTragedi PalestinKomitmen Deklarasi Balfour ke rumah kebangsaan Yahudi dalam mandat British Palestin tidak lama lagi datang kembali menghantui Britain dan Arab. Arab marah dengan implikasi bahawa mereka adalah penceroboh di Palestin, apabila sebenarnya pada akhir Perang Dunia II mereka menyumbang kira-kira 90% daripada penduduk.

Walaupun imigresen Yahudi ke Palestin pada tahun 1920 yang menyebabkan penggera sedikit, keadaan meningkat dengan ketara dengan peningkatan penganiayaan Nazi di Eropah. Sejumlah besar Yahudi Eropah berpusu-pusu ke Palestin, inflaming nafsu nasionalis di kalangan semua Arab, yang takut penciptaan sebuah negara Yahudi di mana mereka akan menjadi orang-orang yang rugi. Penentangan Palestin meletus ke dalam pemberontakan besar-besaran yang berlangsung 1936-39. Ini pemberontakan, yang dalam beberapa hal menyerupai intifada akhir 1980-an, adalah wabak pertama utama permusuhan Palestin-Zionis.

Walaupun syarat-syarat ketat yang dikenakan ke atas Transjordan sejak 1921 menghalang Emir Abdullah daripada menjalinkan hubungan rasmi dengan Arab Palestin di bawah mandat British, beliau tetap memberi perlindungan kepada pemimpin-pemimpin Palestin dan aktivis politik. Beliau sentiasa memberi amaran kepada British menentang penguntukan tanah Arab untuk rumah kebangsaan Yahudi dan membenarkan peningkatan imigresen Yahudi ke Palestin. Beliau juga campur tangan di pelbagai peringkat bagi pihak rakyat Palestin, manakala amaran bencana yang akan berlaku sekiranya penyelesaian

37 The Making of Transjordan. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

diplomatik kepada masalah ini tidak boleh didapati. Ramalannya jatuh pada telinga pekak, tetapi menjadi kenyataan tetap.

Sebagai penduduk Yahudi di Palestin meningkat secara mendadak pada tahun 1930-an, berjuang antara Yahudi dan Arab meningkat juga. Kedua-dua pihak menyalahkan British, yang gagal dalam percubaan mereka untuk mencapai satu penyelesaian yang boleh diterima oleh semua. Konflik adalah disenyapkan oleh bermulanya Perang Dunia II, di mana kedua-dua pihak bekerjasama dengan British. Transjordan Arab Legion juga menyertai sampingan Berikat, membantu British dan pemacu Perancis Percuma Vichy tentera dari Syria.

Krisis Palestin mencapai takat didih pada tahun-tahun serta-merta selepas perang. Dengan simpati antarabangsa teguh di belakang orang-orang Yahudi di tengah-Holocaust, pemimpin Zionis mendesak British untuk mengakui ribu Yahudi pelarian. Pada masa yang sama, kumpulan bawah tanah Yahudi seperti Irgun dan Stern Geng murtad memulakan kempen keganasan terhadap British. Membasuh tangan huru-hara keseluruhan, Britain mengisytiharkan pada Februari 1947 bahawa mandat ke atas Palestin akan berakhir pada 14 Mei, 1948. Perkara itu kemudian ditangani oleh Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB), yang mana, selepas menolak pelbagai rancangan, mengundi untuk partition Palestin pada November 1947. Pelan dipanggil untuk partition Palestin ke negeri Arab dan negara Yahudi, dengan al-Quds (Baitul Maqdis) diletakkan bawah peramanahan PBB. Lebih daripada separuh wilayah, termasuk jalur pantai yang berharga, telah diperuntukkan kepada orang-orang Yahudi, yang hanya dimiliki kira-kira 6% daripada tanah. Orang Arab terkejut, dan konflik tidak dapat dielakkan.

Pada 14 Mei, 1948, British ditamatkan mandat mereka atas Palestin, dan orang Yahudi segera mengisytiharkan kemerdekaan negara Israel. Kesatuan Soviet adalah negara pertama yang mengiktiraf Israel, diikuti segera oleh Amerika Syarikat. Tragedi Palestin dilahirkan.38

Perang Arab-Israel 1948 Sebelum keputusan November Perhimpunan Agung PBB tahun 1947 hingga partition Palestin, Raja Abdullah telah mencadangkan menghantar Legion Arab untuk mempertahankan Arab Palestin. Reaksi kepada kelulusan pelan partition, beliau mengumumkan kesediaan Jordan untuk menggunakan kuasa penuh Legion Arab di Palestin. Satu mesyuarat Liga Arab yang diadakan di Amman dua hari sebelum tamat tempoh mandat British membuat kesimpulan bahawa negara-negara Arab akan menghantar tentera ke Palestin untuk bergabung dengan tentera Jordan.

Sejurus selepas pengisytiharan negeri Israel, Lubnan, Syria, Mesir dan Iraq menghantar tentera untuk bergabung dengan tentera Jordan dalam usaha untuk mempertahankan saudara-saudara mereka, penduduk asli Palestin. Walau bagaimanapun, serangan adalah tidak selaras dan tentera masing-masing mengambil pesanan dari komander sendiri. Tentera Yahudi itu dapat mengeksploitasi perbezaan politik dan ketenteraan di kalangan tentera Arab. Bertentangan salah faham yang popular, Israel juga mengadakan satu kelebihan tenaga kerja yang berbeza ke atas musuh yang. Pada akhir Mei 1948, Israel menurunkan tentera bimbit 25,000 barisan hadapan tentera, bilangan yang akan berkembang kepada hampir 80,000 menjelang akhir tahun itu. Di samping itu,

38 The Tragedy of Palestine. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

ramai askar Israel telah melihat tindakan pertempuran semasa Perang Dunia II. Militia Yahudi mengeksploitasi kelebihan ketenteraan mereka untuk mengukuhkan kawalan ke atas kawasan mereka diperuntukkan, serta untuk mengukuhkan diri dalam beberapa bidang strategik yang diperuntukkan kepada orang-orang Arab Palestin.

Penubuhan ganas kerajaan Israel membawa lebih daripada 500,000 orang Arab Palestin untuk melarikan diri rumah mereka, dengan banyak menetap dalam apa yang dikenali sebagai "West Bank" (tebing barat Sungai Jordan). Ia adalah satu fakta yang baik didokumenkan bahawa pembunuhan sistematik sekitar 245 rakyat Palestin berlaku pada April 9, 1948 di kampung Deir Yassin. Irgun dan Stern sistematik dijalankan ini dan pembunuhan beramai-ramai yang lain, seperti yang di Kafr Qassem, dalam usaha untuk mewujudkan iklim umum keganasan yang menggalakkan rakyat Palestin yang tidak bersenjata dan tidak bersenjata melarikan diri.

Daripada semua tentera Arab yang terlibat dalam pertahanan Palestin, satu yang mempertahankan tanah Arab paling berjaya adalah Legion Arab Jordan. Dengan bantuan beberapa dari Hashimiah Iraq, Legion berjaya dalam memelihara untuk Arab sebahagian besar daripada mereka tanah-wilayah yang kemudiannya dikenali sebagai Barat Bank bersama-sama dengan Old City of Jerusalem, yang orang-orang Yahudi tidak dapat merebut. Dari awal, tentera Jordan menghadapi perjuangan yang berat terhadap pasukan Yahudi yang jauh lebih tinggi dalam bilangan dan persenjataan. Di samping itu, Jordan tidak mempunyai kuasa rizab dan telah dihalang oleh sekatan senjata PBB yang meninggalkan mereka sentiasa pendek peluru. Kejayaan relatif yang dinikmati oleh tentera Jordan dalam menghadapi kemungkinan yang amat sangat adalah satu penghormatan kepada kepahlawanan, disiplin dan kepimpinan Legion Arab.39

Legion Arab/Tentera Arab dan Pertahanan JerusalemKepahlawanan dan keberkesanan perbandingan yang dipaparkan oleh tentera Jordan semasa pertahanan Palestin secara meluas diakui. Secara khususnya, Battle of Jerusalem dicontohkan piawaian yang tinggi profesional Legion Arab Jordan. Dikenali dalam bahasa Arab sebagai al-Quds al-Sharif, Baitulmuqaddis adalah suci kepada umat Islam, kerana ia dianggap menjadi bandar ketiga paling suci dalam Islam. Bersama-sama dengan bandar-bandar suci Mekah dan Madinah, Jerusalem memegang tempat yang istimewa di tengah-tengah dunia Islam. Dome of the Rock dibina di tempat dari mana Nabi Muhammad saw naik ke syurga pada perjalanan malam beliau yang terkenal, dan umat Islam asalnya dihadapi Jerusalem dalam solat (hari ini mereka berpaling ke Mekah). Kristian juga memegang Jerusalem suci sebagai tapak penyaliban Yesus Kristus. Arab Kristian dan Muslim berperang bersama-sama dalam pertahanan Yerusalem terhadap pencerobohan Zionis.

Battle of Jerusalem boleh dipecahkan kepada empat fasa yang berbeza. Peringkat pertama adalah salah satu pertempuran jalanan antara orang Arab dan Yahudi. Ia bermula pada bulan Disember 1947 dan berakhir dengan bermulanya perang Mei 1948. Resolusi PBB partition mendorong fasa ini permusuhan, yang dicirikan oleh rusuhan kerap dan pertempuran tempatan. Fasa kedua bermula apabila militia Yahudi menyerang Kota Lama pada April 1948 dan berlangsung sehingga kemasukan Legion Arab ke Jerusalem pada 18

39 The 1948 Arab-Israeli War. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

Mei. Satu gencatan senjata berkuat kuasa antara orang Arab dan Yahudi pada Mei 2, dan sepatutnya kekal berkuatkuasa sehingga pemindahan British. Pada 7 Mei, gencatan senjata yang sama telah dihuraikan termasuk penyingkiran tentera Yahudi, yang pada masa itu diduduki sektor Arab bandar. Militia Yahudi tidak mematuhi gencatan senjata, dan seterusnya dikawal banyak Yerusalem apabila mandat British tamat pada 15 Mei. Ini adalah satu pelanggaran terang-terangan pelan partition, yang ditetapkan Baitulmuqaddis sebagai pusat zon Bangsa-Bangsa khas Amerika.

Walaupun cabaran besar tentera operasi sedemikian dibentangkan, Raja Abdullah berkeras menghantar Legion Arab untuk mempertahankan Yerusalem. Apabila Legion Arab memasuki Kota Lama pada 18 Mei, 1948, bermula fasa ketiga Pertempuran Jerusalem, Israel sudah berakar umbi. Malah, pada hari-hari sebelumnya mereka telah menyerang poket rintangan Arab dalam usaha untuk melengkapkan penyitaan mereka Baitulmuqaddis. Pertempuran sengit tercetus apabila angkatan Hashimiah memasuki kota, lagi Legion Arab terlatih berjaya mendapat kelebihan dengan cepat. Selepas sepuluh hari pertempuran berat, Jordan dihalakan tentera Yahudi dari Kota Lama.

Jordan tentera juga mengambil kedudukan yang kukuh di Latrun, memotong jalan utama yang menghubungkan Baitulmuqaddis dengan Jaffa dan Tel Aviv. Semasa Pertempuran Latrun, kuasa Israel 6500 lelaki tidak mampu untuk memecahkan melalui kuasa Jordan hanya 1200 mempertahankan akses barat ke bandar. Israel, bagaimanapun, berjaya untuk membina dan mempertahankan jalan menengah (Jalan Burma) ke bandar, sekali gus mendapatkan Baitulmuqaddis Barat. Pada 11 Jun, gencatan senjata telah dipersetujui, dan permusuhan terhenti selama hampir sebulan. Kebuntuan telah dicapai, dengan orang-orang Yahudi mengawal Baitulmuqaddis Barat dan Legion Arab mempertahankan Bandar Lama dan suku bersebelahan Arab di Baitulmuqaddis Timur.

Pada awal bulan Julai, Israel melancarkan serangan yang ditentukan untuk menguasai Jerusalem Timur, tetapi mereka tidak dapat menembusi pertahanan degil Legion Arab. Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) mengenakan gencatan senjata kedua pada 19 Julai, 1948. Angkatan Hashimiah telah berjaya mempertahankan tapak suci dari Israel. Walaupun berjuang pertempuran sengit untuk melindungi bandar, tentera Jordan membuat setiap usaha untuk mencegah kerosakan kepada tempat-tempat suci, sekali gus memelihara mereka untuk generasi akan datang. 1948 Perang Arab-Israel berakhir pada pertengahan 1949, sebagai satu siri perjanjian gencatan senjata telah ditandatangani antara pihak Arab dan Israel di Rhodes. Jordan tidak mengambil bahagian dalam Persidangan Rhodes, tetapi menyimpulkan gencatan senjata dengan Israel terus di atas tanah.40

Penyatuan Dua TebingHasilnya perang, ramai orang Arab Palestin dari kawasan yang dikawal oleh Jordan mendapati bahawa kesatuan dengan Jordan adalah penting untuk pemeliharaan kawalan Arab sejak "West Bank" wilayah yang telah tidak jatuh kepada Israel. Oleh itu, pada bulan Disember 1948, sekumpulan pemimpin ternama dan Palestin dari Tebing Barat mengadakan satu persidangan bersejarah di Jericho, di mana mereka dipanggil untuk Raja Abdullah mengambil

40 The Arab Legion and the Defense of Jerusalem. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

langkah segera untuk menyatukan dua bank Yordan ke negeri tunggal di bawah kepimpinan beliau.

Pada 11 April, 1950, pilihan raya diadakan untuk baru Jordan parlimen di mana orang Arab Palestin di Tebing Barat telah sama-sama diwakili. Tiga belas hari kemudian, Parlimen sebulat suara meluluskan usul untuk menyatukan kedua-dua tebing Sungai Jordan, perlembagaan mengembangkan Kingdom Hashimiah Jordan untuk melindungi apa yang telah meninggalkan wilayah Arab Palestin daripada pengembangan lanjut Zionis.

United Hashimiah Jordan sekarang termasuk hampir satu dan setengah juta orang, lebih daripada setengah juta daripada mereka adalah pelarian yang diusir dari Yahudi diduduki Palestin. Semua secara automatik menjadi warganegara Jordan, hak yang mula-mula ditawarkan pada bulan Disember 1949 kepada semua rakyat Palestin yang ingin menuntut. Walaupun Liga Arab menentang rancangan ini, dan tiada kerajaan Arab lain diikuti membawa Jordan, United Hashimiah menawarkan kemungkinan kehidupan normal bagi ramai orang yang akan sebaliknya kekal pelarian bernegara.41

KesimpulanKandungan dan cadangan kedua-dua Deklarasi Balfour pada tahun 1917 dan Persidangan Keamanan Paris, tahun 1919, yang kemudiannya diakhiri dengan menandatangani Perjanjian Versailles, adalah subjek perbincangan intensif oleh kedua-dua Zionis dan delegasi Arab, dan proses rundingan dilaporkan secara meluas di kedua-dua komuniti. Khususnya, keruntuhan Empayar Uthmaniyyah, membawa kepada akujanji oleh kuasa menang, kebanyakannya Great Britain dan Perancis, untuk menganggap 'misi suci tamadun' dalam vakum kuasa di Timur Tengah. Bawah Deklarasi Balfour, tanah air bagi orang-orang Yahudi itu akan diwujudkan di Palestin. Prinsip penentuan sendiri disahkan oleh Liga Bangsa-bangsa tidak akan digunakan untuk Palestin, memandangkan penolakan yang diramal oleh orang Zionisme, yang British ditaja. Ini perkiraan selepas WW1 bagi kedua-dua masyarakat Arab Palestin dan lain-lain yang membawa kepada 'radikal' dunia Arab.

Pada 1 Mac, yang kematian di Tel Hai Yusuf Trumpeldor di tangan kumpulan satu Syiah dari Lubnan Selatan, disebabkan kebimbangan yang mendalam di kalangan pemimpin Zionis, yang dibuat banyak permintaan kepada pentadbiran Mandat itu untuk menangani keselamatan yang Yishuv ini dan melarang seorang awam pro-Syria perhimpunan. Kebimbangan mereka sebahagian besarnya berdiskaun, bagaimanapun, oleh Ketua Pegawai Pentadbiran Ketua Louis Bols, Gabenor Sir Ronald Storrs dan Ketua Edmund Allenby, walaupun amaran daripada Presiden Dunia Zionis Sedunia Dr Chaim Weizmann bahawa "Pogrom di udara", disokong oleh penilaian disediakan untuk Storrs.

Communiqué telah dikeluarkan mengenai masalah diramalkan antara Arab, Arab dan Yahudi. Untuk Weizmann ini mengingatkan arahan bahawa jeneral Rusia telah dikeluarkan pada malam pembunuhan beramai-ramai. Dalam pada itu, jangkaan tempatan telah dinaikkan ke padang oleh deklarasi Kongres Syria pada 7 Mac kemerdekaan Syria dan Palestin , dengan Faisal sebagai raja.

41 Unification of the Two Banks. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

Storrs mengeluarkan amaran kepada pemimpin Arab, tetapi tenteranya termasuk hanya 188 anggota polis. Turki Ottoman biasanya mengerahkan beribu-ribu askar dan juga meriam untuk menjaga ketenteraman di jalan-jalan sempit Baitulmuqaddis semasa Nabi Musa perarakan. Pemimpin Zionis meminta bahawa pihak berkuasa British membenarkan mempersenjatai pembela Yahudi untuk membentuk untuk kekurangan tentera yang mencukupi. Walaupun permintaan ini telah ditolak, Ze'ev Jabotinsky, bersama-sama dengan Pinhas Rutenberg, mengetuai satu usaha secara terbuka melatih sukarelawan Yahudi dalam mempertahankan diri, satu usaha yang Suruhanjaya Zionis disimpan dimaklumkan British. Ramai mereka ahli Maccabi kelab sukan dan sebahagian daripada mereka veteran Legion Yahudi, bulan mereka latihan yang sebahagian besarnya terdiri daripada kalistenik dan tangan untuk memerangi tangan dengan batang. Pada akhir Mac, kira-kira 600 telah dikatakan melaksanakan latihan ketenteraan setiap hari di Jerusalem. Jabotinsky dan Rutenberg juga mula menganjurkan koleksi senjata.

Rujukan

World War I: Ottoman Empire. Retrieved October 2, 2012 from http://histclo.com/essay/war/ww1/cou/w1c-tur.html

The Great Arab Revolt. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

The Clash of Promises and Interests. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

The Making of Transjordan. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

The Tragedy of Palestine. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

The 1948 Arab-Israeli War. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

The Arab Legion and the Defense of Jerusalem. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

Unification of the Two Banks. Retrieved October 2, 2012 from http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

Bab 6 Sistem Mandat di Timur Tengah

PengenalanPemisahan Empayar UthmaniyyahPembahagian Empayar Uthmaniyyah (30 Oktober 1918 - 1 November 1922) adalah satu peristiwa politik yang berlaku selepas Perang Dunia I. gagasan besar wilayah dan rakyat yang dahulunya diperintah oleh Sultan Empayar Uthmaniyyah telah dibahagikan kepada beberapa negara baru.42

Pembahagian telah dirancang dari awal perang,43 walaupun lawan itu Empayar Uthmaniyyah itu, dipanggil pihak Berikat, tidak bersetuju lebih bercanggah mereka selepas perang matlamat dan membuat beberapa perjanjian dua dan tiga.44 Selepas pendudukan Istanbul oleh tentera British dan Perancis pada November, 1918, kerajaan Uthmaniyyah runtuh sepenuhnya dan menandatangani Perjanjian Sèvres pada tahun 1920. Walau bagaimanapun, Perang Kemerdekaan Turki memaksa bekas Berikat untuk kembali ke meja rundingan sebelum perjanjian boleh diratifikasi. Pihak Berikat dan Grand Perhimpunan Kebangsaan Turki menandatangani dan mengesahkan Perjanjian baru Lausanne pada tahun 1923, menggantikan Perjanjian Sèvres dan solidifying kebanyakan isu-isu wilayah. Salah satu isu yang tidak dapat diselesaikan kemudian dirundingkan di bawah Liga Bangsa-bangsa (lihat Mosul (1925).

Pembahagian yang dibawa penciptaan dunia moden Arab dan Republik Turki. Liga Bangsa-bangsa yang diberi mandat Perancis ke atas Syria dan Lubnan dan diberikan mandat United Kingdom seluruh Mesopotamia dan Palestin (yang kemudiannya terbahagi kepada dua kawasan: Palestin dan Transjordan). Sebahagian daripada Empayar Uthmaniyyah di Semenanjung Arab menjadi bahagian apa hari ini Arab Saudi dan Yaman.

Gambaran keseluruhanEmpayar Uthmaniyyah telah menjadi negeri terkemuka Islam dari segi geopolitik, budaya dan ideologi. Pembahagian Empayar Uthmaniyyah membawa kepada peningkatan dalam "Timur Tengah" kuasa-kuasa Barat seperti Britain dan Perancis. Rintangan terawal kepada pengaruh kuasa-kuasa ini datang dari pergerakan kebangsaan Turki [petikan diperlukan], dan menjadi lebih meluas di Timur Tengah selepas Uthmaniyyah selepas Perang Dunia II.

42 Roderic H. Davison; Review "From Paris to Sèvres: The Partition of the Ottoman Empire at the Peace Conference of 1919-1920" by Paul C. Helmreich in Slavic Review, Vol. 34, No. 1 (Mar., 1975), pp. 186-18743 Paul C. Helmreich, From Paris to Sèvres: The Partition of the Ottoman Empire at the Peace Conference of 1919-1920 (Ohio University Press, 1974) ISBN 0-8142-0170-944 Herbert Henry Asquith, (1923) The Genesis of the War. p. 82

Partition telah dirancang oleh kuasa-kuasa Barat dalam beberapa perjanjian mengenai Empayar Uthmaniyyah yang dibuat semasa perang oleh pihak Berikat. The dibahagikan British dan Perancis bahagian timur Timur Tengah (juga dipanggil "Greater Syria") di antara mereka dengan Perjanjian Sykes-Picot. Perjanjian rahsia lain telah diakhiri dengan Itali dan Rusia (lihat peta).45 Deklarasi Balfour menggalakkan pergerakan Zionis antarabangsa untuk menolak tanah air Yahudi di wilayah Palestin, yang merupakan tapak Kerajaan purba Israel dan pada masa yang mempunyai penduduk minoriti yang signifikan Yahudi berkenaan dengan majoriti penduduk Arab-Islam. Rejim tsaris juga mempunyai perjanjian perang dengan kelulusan antara dua negara Triple pada pembahagian Empayar Uthmaniyyah tetapi selepas Revolusi Rusia. Rusia tidak mengambil bahagian dalam pembahagian sebenar.

Negeri Arab Moden Perjanjian Sèvres secara rasmi mengakui Liga baru Bangsa mandat di Timur Tengah, kebebasan Yaman, dan kedaulatan British ke atas Cyprus.

Mandat PerancisSyria dan Lubnan menjadi naungan Perancis (nipis menyamar sebagai Mandat Liga Bangsa-Bangsa).

Mandat Lubnan Lubnan yang lebih besar (Greater Lebanon) adalah nama wilayah yang dicipta oleh Perancis. Ia adalah pelopor moden Lebanon. Ia wujud antara 1 September 1920 dan 23 Mei 1926. Perancis mengukir wilayahnya dari jisim tanah Levantine (mandat oleh Liga Bangsa-bangsa) dalam usaha untuk mewujudkan "syurga selamat" untuk penduduk Kristian Maronite. Maronit mendapat pemerintahan sendiri dan dijamin kedudukan mereka di Lubnan bebas pada tahun 1943.

Mandat BritishIraq dan Palestin menjadi British mandat wilayah, dengan salah satu daripada anak-anak Sheriff Hussein, Faisal, dipasang sebagai Raja Iraq. Palestin telah berpecah pada separuh, dengan separuh timur menjadi Transjordan untuk menyediakan takhta untuk lain Hussein anak, Abdullah. Separuh barat Palestin telah diletakkan di bawah pentadbiran British secara langsung, dan penduduk Yahudi telah dibenarkan untuk meningkatkan, pada mulanya di bawah perlindungan British. Kebanyakan semenanjung Arab jatuh kepada sekutu lain British, Ibn Saud, yang menciptakan Kerajaan Arab Saudi pada tahun 1932.

Mandat MesopotamiaKerajaan Iraq di bawah Pentadbiran British atau Mandatori Iraq (Bahasa Arab: Al-Antidab Al-Britaniy 'Ala Al-' Iraq) telah diwujudkan di االنتداب البريطاني على العراقbawah Liga Bangsa Kelas Satu mandat di bawah Perkara 22 dan diamanahkan kepada Britain, apabilaEmpayar Uthmaniyyah telah dibahagikan pada bulan Ogos 1920 oleh Perjanjian Sèvres, berikutan Perang Dunia I. anugerah ini telah disediakan pada 25 April, 1920, di persidangan di San Remo Itali. Perancis menguasai Mandat Syria dan Lubnan.

Faisal ibn Husayn, yang telah mengisytiharkan Raja Syria oleh Kongres Kebangsaan Syria di Damsyik Mac 1920, telah diusir oleh Perancis pada Julai tahun yang sama. Faisal kemudian diberikan oleh wilayah British ke atas Iraq, untuk memerintah sebagai kerajaan, dengan RAF British mengekalkan kawalan

45 P. Helmreich, From Paris to Sèvres (Ohio State University Press, 1974)

tentera yang tertentu, walaupun de facto; wilayah kekal di bawah Mandat British sehingga tahun 1932.46

Kerajaan awam Iraq selepas perang diketuai asalnya oleh Pesuruhjaya Tinggi, Sir Percy Cox, dan timbalannya, Kolonel Arnold Wilson. Balas dendam British selepas pembunuhan seorang pegawai British di Najaf gagal untuk memulihkan ketenteraman. British pentadbiran terpaksa lagi akan ditubuhkan di Wilayah Kurdistan di Iraq. Masalah yang paling ketara yang dihadapi oleh British adalah kemarahan yang semakin meningkat daripada nasionalis, yang merasa dikhianati diberi status mandat. Dengan mandat ini, orang Kurd juga kehilangan tanah pusaka mereka dan telah digabungkan untuk menampung kepentingan British. Ini juga merupakan kes di Kurd Turki, Iran dan Syria.

Isu MosulGreat Britain dan Turki mempertikaikan kawalan bekas Uthmaniyyah wilayah Mosul pada tahun 1920-an. Di bawah Perjanjian 1923 Lausanne Mosul jatuh di bawah Mandat British Mesopotamia, tetapi baru republik Turki mendakwa wilayah sebagai sebahagian daripada kawasan tengah bersejarah. A-League tiga orang Bangsa-Bangsa jawatankuasa pergi ke rantau ini pada tahun 1924 untuk mengkaji kes itu dan pada tahun 1925 mengesyorkan rantau ini kekal disambungkan ke Iraq, dan bahawa UK harus memegang mandat untuk 25 tahun lagi, untuk memastikan hak autonomi Kurdis penduduk. Turki menolak keputusan ini. Walau bagaimanapun, Britain, Iraq dan Turki membuat perjanjian pada 5 Jun 1926, yang kebanyakannya diikuti keputusan Majlis Liga. Mosul tinggal di bawah Mandat British Mesopotamia sehingga Iraq telah diberikan kemerdekaan pada tahun 1932 oleh menggesa Raja Faisal, walaupun British mengekalkan pengkalan tentera dan hak transit untuk tentera mereka di negara ini.

Mandat PalestinPenyerahan Baitulmuqaddis kepada British pada 9 Disember 1917 selepas Pertempuran artikel Jerusalem.Main: Mandat British Palestin dan Pemberontakan Arab. Semasa perang, Britain dibuat tiga janji yang bercanggah mengenai nasib akhirnya Palestin. Britain telah berjanji, melalui pegawai perisikan British TE Lawrence (aka: Lawrence of Arabia), kemerdekaan untuk negara Arab bersatu yang meliputi kebanyakan Timur Tengah Arab dalam pertukaran untuk sokongan Arab British semasa perang. Britain juga telah berjanji untuk mencipta dan memupuk rumah kebangsaan Yahudi dalam Deklarasi Balfour pada tahun 1917. Akhir sekali, British berjanji melalui Surat Menyurat Hussein-McMahon bahawa keluarga Hashimiah akan mempunyai ketuanan ke atas tanah yang paling di rantau ini sebagai balasan untuk sokongan mereka dalam Pemberontakan Besar Arab.

Pemberontakan Arab, yang sebahagian dirancang oleh Lawrence, mengakibatkan angkatan tentera British bawah General Allenby mengalahkan tentera Uthmaniyyah pada tahun 1917 dan menduduki Palestin dan Syria. Tanah itu ditadbir oleh British bagi baki perang.

United Kingdom telah diberikan kawalan Palestin oleh Persidangan Damai Versailles yang menubuhkan Liga Bangsa pada tahun 1919. Herbert Samuel, Postmaster bekas Ketua dalam kabinet British yang memainkan peranan penting

46 Ethnicity, State Formation, and Conscription in Postcolonial Iraq: The Case of the Yazidi Kurds of Jabal Sinjar. JSTOR

dalam merangka Deklarasi Balfour, telah dilantik sebagai Pesuruhjaya Tinggi pertama di Palestin. Pada tahun 1920 di persidangan San Remo, di Itali, mandat Liga Bangsa-Bangsa atas Palestin telah ditugaskan ke Britain. Pada tahun 1923, Britain memindahkan sebahagian daripada Bukit Golan Mandat Perancis Syria, dalam pertukaran bagi rantau Metula.

Kemerdekaan PergerakanApabila Uthmaniyyah bertolak, Arab mengisytiharkan sebuah negara yang merdeka di Damsyik, tetapi terlalu lemah, ketenteraan dan ekonomi, untuk menentang kuasa-kuasa Eropah lama, dan Britain dan Perancis sahaja ditubuhkan semula kawalan.

Pada tahun 1920-an dan '30s Iraq, Syria dan Mesir berpindah ke arah kemerdekaan, walaupun pihak British dan Perancis tidak rasmi berlepas rantau ini sehingga selepas Perang Dunia II. Tetapi di Palestin, angkatan bercanggah nasionalisme Arab dan Zionisme mencipta situasi di mana British tidak dapat menyelesaikan atau membebaskan diri daripada. Kebangkitan kuasa Adolf Hitler di Jerman mencipta segera baru dalam usaha Zionis untuk mewujudkan sebuah negara Yahudi di Palestin. (Untuk akaun terperinci ini, lihat konflik Israel-Palestin dan Sejarah Palestin).

AnatoliaRussia, British, Itali, Perancis, Greek, Armenia dan Turki semua membuat tuntutan ke Anatolia, berdasarkan berkubang janji perang, tindakan ketenteraan, perjanjian rahsia, dan perjanjian.

RusiaRejim tsaris mahu menggantikan penduduk Islam Anatolia Utara dan Istanbul dengan peneroka Cossack. [Nama diperlukan] Pada bulan Mac, 1915, Menteri Luar Sergey Sazonov memberitahu British Duta George Buchanan dan Perancis Duta Maurice Paléologue bahawa penyelesaian pascaperang berkekalan menuntut pemilikan Rusia "bandar Constantinople, pantai barat Bosporus, Laut Marmara, dan Dardanelles, serta Thrace selatan sehingga ke barisan Enos-Midia", dan "sebahagian pantai Asiatic antara Bosphorus, Sungai Sakarya, dan titik ditentukan di pantai Teluk Izmit. "47 Perjanjian Constantinople telah dibuat awam oleh Izvestiya akhbar Rusia pada bulan November 1917, untuk mendapatkan sokongan ramai Armenia bagi revolusi.48 Walau bagaimanapun , revolusi Rusia mengambil Rusia keluar pelan rahsia.

United KingdomBritish kawalan dicari sepanjang selat Marmara, dan menduduki Istanbul (bersama-sama dengan Perancis) dari November 13, 1918 September 23, 1923. Selepas Perang Turki Kemerdekaan dan menandatangani Perjanjian Lausanne, tentera meninggalkan bandar.

ItaliDi bawah Perjanjian 1917 Saint-Jean-de-Maurienne antara Perancis, Itali dan United Kingdom, Itali adalah untuk menerima semua Anatolia barat daya kecuali rantau Adana, termasuk İzmir. Walau bagaimanapun, pada tahun 1919 Perdana Menteri Yunani Eleftherios Venizelos, memperolehi kebenaran Persidangan Keamanan Paris, 1919 untuk menduduki İzmir, mengatasi peruntukan perjanjian.

47 Armenia on the Road to Independence, 1967, pg. 5948 Richard G. Hovannisian, The Republic of Armenia.

PerancisAskar penjajah Perancis bergambar dengan tahanan Turki Antep.Under Perjanjian rahsia Sykes-Picot 1916, Hatay Perancis yang diperolehi, Lebanon dan Syria dan menyatakan keinginan untuk bahagian Selatan-Timur Anatolia. Perjanjian 1917 St-Jean-de-Maurienne antara Perancis, Itali dan United Kingdom diperuntukkan Perancis rantau Adana.

Tentera Perancis bahagian diduduki Anatolia 1919-1921, termasuk lombong arang batu, landasan keretapi, pelabuhan Laut Hitam Zonguldak dan Karadeniz Ereğli, İstanbul (bersama-sama dengan British), Uzunköprü di Timur Thrace dan rantau Cilicia. Perancis akhirnya berundur dari semua kawasan-kawasan ini, selepas Accord Ankara, Gencatan Senjata Mudanya, Perjanjian Ankara dan Perjanjian Lausanne. Konflik-konflik ini juga dipanggil perang Cilicia (Perancis: La guerre en Cilicie, Turki: Güney Cephesi - depan selatan).

GreeceCadangan Yunani ke Persidangan Keamanan ParisGreece mengikut Perjanjian Berikat SèvresThe barat, terutamanya British Perdana Menteri David Lloyd George, yang dijanjikan Greece keuntungan wilayah pada perbelanjaan Empayar Uthmaniyyah jika Greece memasuki peperangan di sebelah Bersekutu. Wilayah-wilayah yang dijanjikan termasuk timur Thrace,-pulau Imbros (Gökçeada) dan Tenedos (Bozcaada), dan bahagian barat Anatolia sekitar bandar İzmir.

Pada bulan Mei 1917, selepas buangan Constantine, Greek perdana menteri Eleuthérios Venizelos kembali ke Athens dan bersekutu dengan kelulusan antara dua negara itu. Angkatan tentera Yunani (walaupun dibahagikan antara penyokong pemerintahan beraja dan penyokong Venizelos) mula untuk mengambil bahagian dalam operasi ketenteraan terhadap tentera Bulgaria di sempadan. Tahun yang sama, İzmir telah berjanji untuk Itali di bawah Perjanjian Saint-Jean-de-Maurienne antara Perancis, Itali dan United Kingdom.

Pada Persidangan 1918 Keamanan Paris, berdasarkan janji-janji perang, Venizelos melobi keras untuk Hellas diperluas (Idea Megali) yang akan merangkumi komuniti besar Yunani di Utara Epirus, Thrace (termasuk Constantinople) dan Asia Minor. Dalam tahun 1919, walaupun pembangkang Itali, beliau mendapat kebenaran Persidangan Keamanan Paris, 1919 untuk Greece untuk menduduki İzmir.

Republik Kaukasia Barat Selatan Republik Kaukasia Barat Selatan adalah sebuah entiti yang ditubuhkan di wilayah Rusia pada tahun 1918, selepas pengunduran tentera Uthmaniyyah kepada Perang Dunia I sempadan pra-akibat Gencatan Senjata Mudros. Ia telah kerajaan sementara nominal bebas yang diketuai oleh Fakhr al-Din Pirioghlu dan berpangkalan di Kars.

Selepas berjuang tercetus antara ia dan kedua-dua Georgia dan Armenia, Pesuruhjaya Tinggi British, Laksamana Somerset Arthur Gough-Calthorpe Kars diduduki pada April 19, 1919, menghapuskan parlimen dan menangkap 30

anggota kerajaan. Beliau diletakkan wilayah Kars di bawah pemerintahan Armenia.

ArmeniaCadangan Armenia untuk Persidangan Keamanan ParisArmenia Wilsonian mengikut Perjanjian SèvresIn tahun kemudian perang, Armenia menubuhkan sebuah kerajaan sementara, maka sebuah republik. Konflik ketenteraan antara Turki dan Armenia kedua-dua semasa dan selepas perang akhirnya menentukan sempadan negeri Armenia.

Pentadbiran Armenia Barat dan Tentera ArmeniaPada bulan April, 1915, Rusia menyokong penubuhan kerajaan sementara Armenia bawah gabenor Aram Manukian, pemimpin Rintangan Van. Gerakan pembebasan kebangsaan Armenia berharap Armenia boleh dibebaskan daripada rejim Uthmaniyyah dalam pertukaran untuk membantu tentera Rusia. Walau bagaimanapun, rejim tsaris mempunyai perang perjanjian rahsia dengan kelulusan antara dua negara Triple tentang nasib akhirnya wilayah Anatolia beberapa.49 Rancangan-rancangan ini telah dibuat awam oleh revolusioner pada tahun 1917 untuk mendapatkan sokongan ramai Armenia.50

Sementara itu, kerajaan sementara telah menjadi lebih stabil, sebagai lebih Armenia berpindah ke wilayahnya. Pada tahun 1917, 150,000 Armenia berpindah ke wilayah-wilayah Erzurum, Bitlis, mus dan Van.51 Dan Armen Garo (dikenali sebagai Karekin Pastirmaciyan) dan lain-lain pemimpin Armenia meminta sepenuh Armenia di teater Eropah akan dipindahkan ke hadapan Kaukasia .

Revolusi Rusia kiri depan di timur Turki dalam keadaan fluks. Pada Disember 1917, gencatan senjata telah ditandatangani oleh wakil daripada Empayar Uthmaniyyah dan Transcaucasian Commissariat. Walau bagaimanapun, Empayar Uthmaniyyah mula untuk mengukuhkan Tentera Ketiga di hadapan timur. Pertempuran bermula pada pertengahan bulan Februari 1918. Armenia, di bawah tekanan berat dari tentera Uthmaniyyah dan irregulars Kurdish, telah dipaksa untuk menarik balik dari Erzincan ke Erzurum dan kemudian ke Kars, akhirnya memindahkan walaupun bahawa bandar pada 25 April. Sebagai tindak balas kepada kemajuan Uthmaniyyah, Commissariat Transcaucasian berkembang menjadi singkat Transcaucasian Persekutuan; disintigration mengakibatkan Armenia membentuk Republik Demokratik Armenia pada mei 30, 1918. Perjanjian Batum, yang ditandatangani pada 4 Jun, mengurangkan republik Armenia ke kawasan hanya 11.000 km persegi.

Wilsonian ArmeniaPada Persidangan Keamanan Paris, 1919, Diaspora Armenia dan Persekutuan Armenia Revolusi berhujah bahawa Sejarah Armenia, rantau yang kekal di luar kawalan Empayar Uthmaniyyah 1915-1918, perlu menjadi sebahagian daripada Republik Demokratik Armenia. Bertengkar dari prinsip di Woodrow Wilson "Empat belas Tempat" ucapan, Diaspora Armenia berhujah Armenia mempunyai "keupayaan untuk mengawal rantau ini", berdasarkan kawalan Armenia ditubuhkan selepas Revolusi Rusia. Armenia juga berhujah bahawa penduduk dominan di rantau ini telah menjadi lebih Armenia sebagai penduduk Turki telah

49 Armenia on the Road to Independence, 1967, p. 59.50 Richard G. Hovannisian, The Republic of Armenia.51 Richard G. Hovannisian, The Armenian People from Ancient to Modern Times: Foreign Dominion to Statehood: The Fifteenth...

berpindah ke wilayah-wilayah barat. Tambah Boghos Nubar, presiden Perwakilan Kebangsaan Armenia: "Di Caucasus, di mana, tanpa menyebut Armenia 150,000 dalam Tentera Imperial Rusia, lebih daripada 40,000 sukarelawan mereka menyumbang kepada pembebasan sebahagian daripada vilayets Armenia, dan di mana , di bawah arahan pemimpin mereka, Antranik dan Nazerbekoff, mereka, semata-mata di kalangan orang-orang Caucasus, yang ditawarkan penentangan terhadap tentera Turki, dari awal penarikan balik Bolshevist kanan sehingga menandatangani gencatan senjata. "52

President Wilson diterima hujah Armenia untuk melukis sempadan dan menulis: "dunia menjangka mereka (Armenia), bahawa mereka memberi galakan setiap dan membantu dalam kuasa mereka kepada orang-orang pelarian Turki yang mungkin keinginan untuk kembali ke bekas rumah mereka di daerah-daerah of Trebizond, Erzerum, Van dan Bitlis mengingat bahawa orang-orang ini, juga, telah mengalami banyak. "53 persidangan bersetuju dengan cadangan beliau bahawa Republik Demokratik Armenia harus berkembang ke hari ini timur Turki.

Republik Turki Antara 1918 dan 1923, pergerakan rintangan Turki yang dipimpin oleh Mustafa Kemal Atatürk memaksa Greek dan Armenia daripada Anatolia, manakala Itali tidak pernah menubuhkan kehadiran. Revolusioner Turki juga ditindas Kurdish cuba untuk menjadi bebas dalam tahun 1920-an. Selepas rintangan Turki mendapat kawalan ke atas Anatolia, tidak ada harapan memenuhi syarat-syarat Perjanjian Sèvres.

Sebelum menyertai Kesatuan Soviet, Republik Demokratik Armenia menandatangani Perjanjian Alexandropol, pada 2 Disember 1920, bersetuju untuk sempadan semasa antara kedua-dua negara. Selepas itu Armenia menjadi merupakan sebahagian daripada Kesatuan Soviet. Sempadan ini telah diratifikasi lagi dengan Perjanjian Moscow (1921) yang Bolshevik diserah wilayah-wilayah yang telah diduduki Kars, Iğdır, Ardahan, dan Artvin Turki ke Turki sebagai pertukaran untuk rantau Adjara dengan modal Batumi.

Turki dan Kesatuan Soviet yang baru ditubuhkan, bersama-sama dengan Armenia Republik Sosialis Soviet dan Republik Sosialis Soviet Georgia mengesahkan Perjanjian Kars pada September 11, 1922, mewujudkan sempadan utara-timur Turki dan membawa keamanan ke rantau ini. Akhirnya, Perjanjian Lausanne, yang ditandatangani pada tahun 1923, secara rasmi berakhir semua permusuhan dan membawa kepada penciptaan republik Turki moden.

KesimpulanTempoh di bawah fokus dalam bab ini, yang telah berakhir dengan mengeluarkan Kertas Putih MacDonald adalah titik perubahan dalam konflik Arab-Israel. Ia bermula dengan menutup tirai pada politik gagal kerjasama dengan British dan mencemar nama baik kepimpinan tradisional. Insiden Al-Buraq pada 1929 memuncak rasa tidak puas hati dan kekecewaan rakyat Palestin. Mereka juga merupakan titik perubahan dalam sejarah Perjuangan Palestin dan pergerakan kebangsaan. Insiden yang ditimbulkan cabaran yang serius kepada kepimpinan tradisional dan politik. Mereka, lebih penting lagi, ditentukan terma baru menentang dan menghadapi kedua-dua British dan

52 letter to French Foreign Office - December 3, 191853 President Wilson's Acceptance letter for drawing the frontier given to the Paris Peace Conference, Washington, November 22, 1920.

Zionis. Tempoh berikutan Al-Buraq yang dijalankan proses polarisasi politik dan kumpulan dalam kem Negara Palestin. Pendekatan kepada isu perjuangan dan berurusan dengan British dan Zionis umumnya. Pengucapan menjadi semakin konfrontasi dan melibatkan orang ramai. Pembentukan Parti politik, seperti tempoh menjadi watak utama, dicerminkan pelbagai politik dan ideologi berdiri dalam kem Palestin. Ia ditubuhkan kenderaan utama melalui mana politik pelbagai kumpulan disalurkan aktivisme mereka dan menggambarkan identiti politik mereka. Lebih penting lagi, pihak-pihak yang dibantu dalam merentasi peranan utama dan aktivisme pemimpin tradisional era pemberontakan kebangsaan. Kemudian, di sebalik kesangsian awal politik mereka dan peranan mereka dalam mengetuai perjuangan kebangsaan.

Insiden Al-Buraq pada 1929 menetapkan contoh untuk orang ramai merintis perjuangan kebangsaan, yang menyerupai kebangkitan kebangsaan 1936-1939. Walau bagaimanapun pada skala yang lebih luas. Perkembangan sebelum dan selepas insiden Al-Buraq ditanam benih bagi wabak pemberontakan. Pengumpulan Kuantitatif biasanya membawa kepada lompatan kualitatif. Rintangan Palestin dalam tempoh kebimbangan sentiasa dipengaruhi oleh hubungan Palestin dengan rantau Arab melalui hakikat bahawa Pergerakan Kebangsaan Palestin meningkat dan berkembang sebagai satu cabang Arab gerakan pembebasan. Kegagalan itu Hashemites kedua-dua Iraq dan Transjordan untuk mengekalkan Pergerakan Nasionalis Arab sebagai platform yang kukuh untuk pergantungan Palestin dalam perjuangan mereka akan mempunyai kesan yang serius.

Palestin mendapati diri mereka semakin terpaksa bergantung pada diri mereka sendiri. Realiti ini dimanifestasikan sendiri jelas dalam wabak pemberontakan kebangsaan yang terkenal. Palestin melaksanakan cara baru perjuangan antara tahun 1936 dan 1939. kegagalan Palestin bergantung kepada Gerakan Pembebasan Arab seolah-olah telah terganggu pemimpin Arab di negara-negara jiran dan sekutu mereka dalam kepimpinan di Palestin. Angka-angka ini, yang bersama-sama bertindak dalam membawa kebangkitan di peringkat dua berakhir, tidak membenarkan kebangkitan untuk mengenakan terma aduan penyelesaian dengan British dasar. Dalam erti kata lain, kebangkitan nasional, yang bertujuan untuk mencapai kemerdekaan, enggan untuk membawa lebih daripada pelan sebuah partisyen pada tahun 1937 dan Perbincangan Meja Bulat serta Kertas Putih pada tahun 1939. Mereka semua telah ditentukan oleh kepentingan British dan direka untuk berkhidmat kemusykilan British dan dasar Zionis.

Rujukan

Armenia on the Road to Independence, 1967, pg. 59

Herbert Henry Asquith, (1923) The Genesis of the War. p. 82

letter to French Foreign Office - December 3, 1918

P. Helmreich, From Paris to Sèvres (Ohio State University Press, 1974)

Paul C. Helmreich, From Paris to Sèvres: The Partition of the Ottoman Empire at the Peace Conference of 1919-1920 (Ohio University Press, 1974) ISBN 0-8142-0170-9

President Wilson's Acceptance letter for drawing the frontier given to the Paris Peace Conference, Washington, November 22, 1920.

Richard G. Hovannisian, The Armenian People from Ancient to Modern Times: Foreign Dominion to Statehood: The Fifteenth...

Richard G. Hovannisian, The Republic of Armenia.

Roderic H. Davison; Review "From Paris to Sèvres: The Partition of the Ottoman Empire at the Peace Conference of 1919-1920" by Paul C. Helmreich in Slavic Review, Vol. 34, No. 1 (Mar., 1975), pp. 186-187

Bab 7 Pembentukan Negara Kebangsaan Yahudi

PengenalanSemasa Perang Dunia IPengaruh Perancis dan British dan kawalan (Perjanjian Sykes-Picot,

1916)Deklarasi Balfour tahun 1917, yang menyokong penubuhan tanah air Yahudi dalam Palestine.During Perang Dunia I, kebanyakan Yahudi menyokong Jerman kerana mereka telah berjuang Russia yang dianggap sebagai musuh utama orang-orang Yahudi '. Di Britain, kerajaan mencari sokongan Yahudi untuk usaha perang untuk pelbagai sebab termasuk persepsi salah antisemitik "kuasa Yahudi" atas pergerakan Young Empayar Uthmaniyyah Turki, 54 dan keinginan untuk mendapatkan sokongan Amerika Yahudi untuk campur tangan Amerika Syarikat (AS) bagi pihak Britain.

Terdapat sudah simpati untuk matlamat Zionisme dalam kerajaan British, termasuk Perdana Menteri Lloyd George. 55 Pada lewat 1917, sebagai Tentera

54 David Fromkin, A Peace to End All Peace, part VI pp. 253–30555 God, Guns and Israel, Jill Hamilton, UK 2004, Especially chapter 14.

British termasuk Legion Yahudi memandu Turki Selatan Syria. menteri Luar British, Lord Balfour telah menghantar surat kepada Lord Rothschild. Surat tersebut kemudiannya dikenali sebagai Deklarasi Balfour pada tahun 1917. Ia menyatakan bahawa Kerajaan British "Pandangan dengan memihak penubuhan di Palestin rumah nasional untuk orang Yahudi".

Pada tahun 1918 Chaim Weizmann, presiden Persekutuan Zionis British, membentuk Suruhanjaya Zionis, yang pergi ke Palestin untuk menggalakkan matlamat Zionis di sana.

Mandat British Palestin (1920-1948)Lima TahunMandat British (dalam pemerintahan kesan, British) Palestin, termasuk Deklarasi Balfour, telah disahkan oleh Liga Bangsa-bangsa pada tahun 1922 dan berkuat kuasa pada tahun 1923. Sempadan Palestin telah disediakan oleh British dan pertama termasuk Jordan moden, yang telah dikeluarkan dari wilayah oleh Churchill beberapa tahun kemudian. Britain menandatangani perjanjian tambahan dengan Amerika Syarikat (yang tidak menyertai Liga Bangsa) di mana Amerika Syarikat mengesahkan terma Mandat.

Pada tahun 1921, Suruhanjaya Zionis telah diberikan status rasmi sebagai Agensi Yahudi untuk Palestin dalam Perkara 4 Mandat. Suatu tawaran untuk mewujudkan Agensi Arab yang serupa telah ditolak oleh pemimpin-pemimpin Arab Palestin.

Mandat dibenarkan Agensi Yahudi untuk menyelia imigresen Yahudi ke Palestin dan pembelian tanah daripada Arab tempatan. Agensi Yahudi tidak lama lagi beroperasi sebagai lengan kepimpinan Zionis. Ia berlari sekolah dan hospital, dan kemudian membentuk sebuah militia, Haganah. Chaim Weizmann adalah pemimpin kedua-dua Pertubuhan Zionis dan Agensi Yahudi sehingga tahun 1929. Agensi Yahudi diedarkan permit masuk kepada pendatang baru (nombor telah ditetapkan oleh British) dan dana yang didermakan oleh orang Yahudi di luar negara.

Dari tahun 1920, Leumi Va'ad (atau Yahudi Majlis Kebangsaan, atau JNC) adalah institusi utama masyarakat Yahudi ("Yishuv") dalam Mandat British Palestin. Ia telah dipilih secara demokratik dan dimasukkan bukan-Yahudi Zionis. Badan ini berfungsi sebagai kerajaan maya bagi orang-orang Yahudi di Palestin. Jabatan Politik JNC yang bertanggungjawab untuk hubungan dengan orang-orang Arab, hubungan dengan Agensi Yahudi dan rundingan dengan pihak British. Sebagai Yishuv meningkat, JNC yang pakai lebih banyak fungsi, seperti perkhidmatan pendidikan, penjagaan kesihatan dan kebajikan, pertahanan dalaman dan hal ehwal keselamatan.

Kebanyakan hasil yang dibangkitkan oleh Mandat datang dari minoriti Yahudi tetapi telah dibelanjakan untuk membiayai pentadbiran British. Oleh itu, dengan kebenaran British, Va'ad menaikkan cukai sendiri dan berlari perkhidmatan bebas untuk penduduk Yahudi Pendidikan dan penjagaan kesihatan untuk orang-orang Yahudi di Palestin berada dalam tangan pihak Zionis politik utama: Ketua Zionis, Mizrahi dan Zionis Sosialis, dengan setiap perkhidmatan operasi bebas dan (kecuali untuk Mizrahi) organisasi sukan yang dibiayai oleh cukai derma, tempatan dan yuran. Pergerakan Zionis juga menubuhkan Universiti Hebrew di Jerusalem dan Technion (universiti teknologi) di Haifa (kedua-dua 1925).

Dalam tempoh antara perang keseluruhannya, British, merayu kepada terma Mandat, menolak prinsip pemerintahan majoriti atau apa-apa langkah lain yang akan memberikan kawalan majoriti Arab ke atas kerajaan Palestin.

Antara tahun 1919 dan 1923, 40,000 Yahudi tiba di Palestin, terutamanya melarikan diri kekacauan selepas revolusi Rusia (3 Aliyah). Banyak pendatang menjadi dikenali sebagai "perintis" (halutzim), berpengalaman atau terlatih dalam bidang pertanian dan mampu mewujudkan ekonomi berdikari. Lembah Yizreel dan Hefer paya Plain telah dikeringkan dan ditukar kepada kegunaan pertanian.

Kemunculan Nasionalisme Palestin dan sentimen anti-Yahudi, disuap oleh keruntuhan kerajaan Arab Syria dan meningkat imigresen Yahudi membawa kepada rusuhan Arab pada tahun 1920 dan 1921. Sebagai tindak balas, pihak berkuasa British menggubal sistem kuota imigresen ke atas kaum Yahudi. Pengecualian telah dibuat untuk orang-orang Yahudi dengan lebih 1,000 pound tunai (kira-kira 100,000 pound pada kadar tahun 2000) atau profesional Yahudi dengan lebih 500 pound. Serangan Arab di penempatan terpencil Yahudi dan kegagalan British untuk melindungi mereka membawa kepada penciptaan Haganah ("Pertahanan"), sebuah militia terutamanya sosialis Yahudi bawah tanah khusus untuk mempertahankan penempatan Yahudi.

Menjelang 1923 bilangan Yahudi di Palestin telah mencapai 90,000. Antara tahun 1924 dan 1929, 82.000 lebih ramai orang Yahudi tiba (4 Aliyah), melarikan diri antisemitism di Poland dan Hungary dan kerana Amerika Syarikat Akta Imigresen 1924 Yahudi yang kini disimpan di luar. Ketibaan baru termasuk banyak keluarga kelas pertengahan yang berpindah ke bandar-bandar dan menubuhkan perniagaan kecil dan bengkel walaupun kekurangan peluang ekonomi bermakna bahawa kira-kira satu perempat kemudian meninggalkan Palestin.

1929 Palestin rusuhan (lihat juga Pembunuhan Hebron), yang diketuai Ze'ev Jabotinsky untuk mewujudkan kumpulan sayap kanan militia dipanggil Irgun Tzvai Leumi (Pertubuhan Kebangsaan Tentera, yang dikenali dalam bahasa Ibrani oleh akronim "Etzel").56

Awal 1930anDengan imigresen buruh Arab ke Palestin Mandatori memuncak melalui tahun 1930-an, penganiayaan meningkat Yahudi Eropah membawa kepada peningkatan yang ketara dalam imigresen Yahudi juga. Dengan kemunculan rejim fasis seluruh Eropah, Yahudi kembali kepada yang bukan warganegara, dilucutkan semua hak-hak sivil dan ekonomi dan tertakluk kepada penganiayaan sewenang-wenangnya. Sebagai negara datang di bawah pemerintahan Nazi atau menjadi sekutu Nazi (Bulgaria, Hungary, Romania, Croatia, Slovakia dan Slovenia adalah sekutu Nazi) bilangan mereka yang ingin melarikan diri meningkat lebih. Antara 1929 dan 1939, 250,000 orang-orang Yahudi tiba di Palestin (5 Aliyah). Majoriti ini, 174,000, tiba antara tahun 1933 dan 1936, selepas mana imigresen British semakin terhad. Migrasi sekali lagi kebanyakannya dari Eropah dan termasuk profesional, doktor, peguam dan profesor dari Jerman.

Pada tahun 1933, pihak Nazi dirundingkan Perjanjian Ha'avara, di mana 50,000 orang Yahudi dan $ 100 juta aset mereka akan berpindah ke Palestin. Di Palestin, Yahudi imigresen membantu ekonomi untuk berkembang. Dengan siapnya 56 Palestine Royal Commission, (Peel report) p. 172

pelabuhan di Haifa dan penapisan minyak, industri yang ketara telah ditambah kepada ekonomi Palestin yang kebanyakannya pertanian. Dengan kuota menguatkuasakan British dan keadaan di Eropah yang semakin terdesak, Yahudi telah dipaksa untuk mengambil pendatang tanpa izin. Pendatang tanpa izin, (Aliyah Bet atau "Ha'apalah") telah dianjurkan oleh Bet Le'aliyah Mossad, dan Irgun. Pelarian Yahudi tiba secara rahsia oleh laut, atau, sebahagian kecilnya, darat melalui Syria. Sebagai tindak balas, satu siri rusuhan ganas Arab tercetus pada tahun 1933.

Pemberontakan Arab (1936-1939) Peningkatan imigresen Yahudi menyumbang kepada Pemberontakan besar-besaran Arab di Palestin (1936-1939), kebangkitan sebahagian besarnya nasionalis yang diarahkan di menamatkan pemerintahan British. British bertindak balas dengan Suruhanjaya Peel (1936-1937), yang mencadangkan bahawa wilayah eksklusif Yahudi diwujudkan di Galilee dan bersama-sama banyak pantai barat (memerlukan pengusiran seramai 200,000 orang Arab) selebihnya menjadi kawasan yang eksklusif Arab. Pendapat Yahudi telah dibahagikan kepada merit skim ini, tetapi ia telah ditolak sekeras-kerasnya oleh orang Arab Palestin dan, dalam ketiadaan sokongan Yahudi yang kukuh, akhirnya ditinggalkan oleh British sebagai tidak boleh dilaksanakan.57

Suruhanjaya Woodhead (1938) melaporkan bahawa Suruhanjaya Peel adalah tidak boleh dilaksanakan dan disyorkan menubuhkan kecil zon Arab dan Yahudi, tetapi rancangan ini telah ditolak oleh kedua-dua orang Arab dan Yahudi. 20 tahun kemudian, pemimpin Agensi Yahudi, David Ben-Gurion menulis: "Kalaulah partition (merujuk kepada pelan Suruhanjaya Peel partition) telah dijalankan, sejarah orang-orang kita akan telah berbeza dan enam juta orang Yahudi di Eropah tidak akan telah membunuh kebanyakan mereka akan berada di Israel."58 Ben-Gurion menyahut Pemberontakan Arab dengan dasar" Havlagah "pengekangan diri dan keengganan sebarang provokasi oleh serangan Arab dalam usaha untuk mencegah polarisasi. Kumpulan Etzel memutuskan dari Haganah dalam menentang dasar ini.

Dengan perang di Eropah semakin mungkin, British cuba untuk menenangkan penduduk Arab Palestin. Kertas Putih 1939, menyatakan bahawa dengan lebih 450,000 orang-orang Yahudi setelah kini tiba di Palestin, [petikan diperlukan] matlamat Deklarasi Balfour "rumah kebangsaan bagi orang Yahudi" telah dicapai. Kertas Putih mengesyorkan bebas Palestin, yang ditadbir bersama oleh Arab dan Yahudi, akan ditubuhkan dalam tempoh 10 tahun. Kertas Putih ini bersetuju untuk membenarkan 75.000 pendatang Yahudi ke Palestin sepanjang tempoh 1940-44, selepas penghijrahan yang akan memerlukan (tidak mungkin) kelulusan Arab. Kedua-dua kepimpinan Arab dan Yahudi menolak Kertas Putih. Pada bulan Mac 1940, Pesuruhjaya Tinggi British untuk Palestin mengeluarkan fatwa mengharamkan orang Yahudi dari membeli tanah di 95% daripada Palestin.

Perang Dunia Kedua dan Holocaust (1939-1945) Semasa Perang Dunia 2, Agensi Yahudi bekerja untuk menubuhkan tentera Yahudi yang akan berjuang bersama tentera British. Churchill menyokong rancangan itu tetapi Tentera British dan pembangkang kerajaan membawa kepada penolakan. British menuntut bahawa bilangan rekrut Yahudi sepadan

57 Palestine: Retreat from the Mandate, The making of British Policy, 1936–1945 by Michael Cohen, New York 1979 Chapter 358 Tom Segev, One Palestine Complete: Jews and Arabs Under the British Mandate, 2001, p. 414)

dengan bilangan rekrut Palestin Arab tetapi sangat sedikit orang Arab bersedia untuk berjuang untuk Britain. The keengganan untuk menyediakan senjata kepada orang-orang Yahudi, walaupun apabila tentera Rommel telah memajukan melalui Mesir pada Jun 1942 (berniat menduduki Palestin) dan yang Kertas 1939 Putih, membawa kepada kemunculan kepimpinan Zionis seorang di Palestin yang percaya konflik dengan Britain adalah tidak dapat dielakkan. Sementara Agensi Yahudi yang dipanggil belia Yahudi Palestin untuk sukarelawan untuk Tentera British (kedua-dua lelaki dan wanita). Pada bulan Jun 1944, British bersetuju untuk mewujudkan Briged Yahudi, yang akan berjuang di Eropah.

Lebih satu juta orang Yahudi berkhidmat dalam setiap cabang tentera bersekutu, terutamanya di Soviet dan tentera AS. 200,000 orang-orang Yahudi mati berkhidmat dalam tentera Soviet sahaja.

Satu kumpulan kecil (dengan kira-kira 200 aktivis), khusus untuk rintangan Yahudi dengan pentadbiran British di Palestin, yang berpecah dari Etzel (yang menyokong sokongan untuk Britain semasa perang) dan membentuk "Lehi" (Geng Stern), yang diketuai oleh Avraham Stern. Pada tahun 1943 USSR dikeluarkan Revisionis pemimpin Zionis, Menachem Begin dari Gulag dan dia pergi ke Palestin, mengambil arahan organisasi Etzel dengan dasar konflik meningkat terhadap British. Pada masa yang sama Yitzhak Shamir melarikan diri dari kem di Eritrea di mana British telah memegang aktivis Lehi tanpa perbicaraan, mengambil perintah Lehi (Stern Gang).

Yahudi di Timur Tengah turut terjejas oleh peperangan. Kebanyakan Afrika Utara datang di bawah kawalan Nazi dan Yahudi ramai telah digunakan sebagai hamba. 1941 pro-Paksi rampasan kuasa di Iraq telah disertai oleh pembunuhan beramai-ramai Yahudi. Agensi Yahudi meletakkan bersama-sama rancangan untuk pendirian terakhir dalam acara Rommel menyerang Palestin (Nazi merancang untuk menghapuskan Yahudi Palestin).

Antara 1939 dan 1945, kira-kira 6 juta orang Yahudi di Eropah yang diduduki Nazi dibunuh. Hampir satu perempat daripada mereka yang terbunuh adalah kanak-kanak. Holocaust mempunyai kesan yang overwhelmingly tegas di dunia Yahudi (dan seterusnya). Komuniti Yahudi Poland dan Jerman, yang telah memainkan peranan penting dalam menentukan dunia Yahudi pra-1945, kini hampir tidak wujud lagi. Di Amerika Syarikat dan Palestin, orang-orang Yahudi berasal dari Eropah menjadi terputus daripada keluarga dan akar mereka. Sephardi Yahudi, yang telah menjadi minoriti, menjadi faktor yang lebih penting dalam dunia Yahudi. Perang Dunia Kedua meninggalkan sisa yang masih hidup Yahudi di tengah-tengah Eropah sebagai orang-orang pelarian (pelarian); Anglo-Amerika Jawatankuasa Siasatan, yang ditubuhkan untuk mengkaji isu Palestin, ditinjau cita-cita mereka dan mendapati bahawa 97% mahu berhijrah ke Palestin.

Dalam gerakan Zionis Pro-British yang sederhana (dan warganegara British) Weizmann, yang anak mati terbang di RAF, telah dilemahkan oleh dasar-dasar anti-Zionis Britain. 59 Kepimpinan gerakan diluluskan kepada Agensi-Yahudi di Palestin, kini dipimpin oleh anti-British parti Sosialis-Zionis (Mapai) dan diketuai oleh David Ben-Gurion. Dalam diaspora, AS Yahudi kini menguasai pergerakan Zionis.

Tahun Selepas Perang (1945-1947)

59 Palestine: Retreat from the Mandate, The making of British Policy, 1936–1945 by Michael Cohen, New York 1979 pp. 125–135

Empayar British telah teruk dilemahkan oleh peperangan. Di Timur Tengah, perang telah dibuat Britain sedar pergantungan pada minyak Arab dan ia dilampirkan lebih penting untuk hubungan yang baik dengan orang-orang Arab daripada membantu orang-orang Yahudi menubuhkan tanah air. Sejurus selepas Hari VE, Parti Buruh memenangi pilihan raya umum di Britain. Walaupun persidangan Parti Buruh telah selama bertahun-tahun yang dipanggil untuk penubuhan negara Yahudi di Palestin, kerajaan Buruh sekarang memutuskan untuk mengekalkan tahun 1939 sekatan Kertas Putih.

Penghijrahan haram (Bet Aliyah) menjadi bentuk utama kemasukan Yahudi ke Palestin. Seluruh Eropah Bricha ("penerbangan"), sebuah organisasi partisan dan bekas pejuang ghetto, diseludup mangsa holocaust Yahudi dari Eropah Timur ke Itali, di mana bot-bot kecil yang cuba untuk melanggar sekatan British Palestin. Sementara itu, orang-orang Yahudi dari negara Arab mula bergerak ke Palestin darat. Walaupun usaha-usaha British untuk membendung imigresen, semasa 14 tahun Bet Aliyah, lebih 110,000 orang-orang Yahudi rahsia memasuki Palestin.

Dalam usaha untuk memenangi kemerdekaan, Zionis kini melancarkan perang gerila pahit terhadap British. Militia bawah tanah Yahudi, Haganah, membentuk satu pakatan yang dipanggil Gerakan Penentangan Yahudi dengan Geng Etzel dan Stern untuk melawan British. Pada bulan Jun 1946, berikutan kejadian sabotaj Yahudi, British melancarkan Operasi Agatha, menangkap 2700 orang-orang Yahudi, termasuk kepimpinan Agensi Yahudi, yang ibu pejabat diserbu. Mereka yang ditahan telah diadakan tanpa perbicaraan.

Di Poland, Pogrom Kielce (Julai 1946) membawa kepada gelombang mangsa Holocaust melarikan diri Eropah dan British bertindak balas dengan memenjarakan semakin ramai orang-orang Yahudi yang cuba untuk haram memasuki Palestin oleh laut di kem penginterniran Cyprus. Mereka yang ditahan terutamanya mangsa Holocaust, termasuk sejumlah besar kanak-kanak dan anak-anak yatim. Dalam respons kepada Cyprus kebimbangan bahawa orang-orang Yahudi tidak akan meninggalkan (kerana mereka tidak mempunyai negeri atau dokumentasi) British kemudiannya dibenarkan pelarian untuk memasuki Palestin pada kadar 750 sebulan.

Gerakan penentangan Yahudi bersatu berpecah pada bulan Julai 1946, selepas Etzel mengebom Markas Tentera British di King David Hotel membunuh 92 orang. Pada hari-hari yang berikutan pengeboman, Tel Aviv telah diletakkan di bawah perintah berkurung dan lebih 120,000 orang-orang Yahudi, hampir 20% daripada penduduk Yahudi di Palestin, telah disoal siasat oleh polis. Di Amerika Syarikat, Kongres mengkritik pengendalian British situasi dan pinjaman lambat yang penting untuk pemulihan British selepas perang. Menjelang tahun 1947 Kerajaan Buruh adalah bersedia untuk merujuk masalah Palestin kepada Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB).

Pelan PartisyenPada 15 Mei 1947, Perhimpunan Agung Bangsa-Bangsa Bersatu yang baru ditubuhkan diselesaikan (Resolusi 106) bahawa jawatankuasa, Amerika Bangsa-Bangsa Jawatankuasa Khas mengenai Palestin (UNSCOP), akan diwujudkan "bersedia untuk pertimbangan pada sesi seterusnya tetap Perhimpunan laporan mengenai persoalan Palestin ".

Ini dilakukan sebagai tindak balas kepada permintaan Amerika kerajaan Kingdom bahawa Perhimpunan Agung "membuat syor di bawah artikel 10 Piagam, mengenai kerajaan masa depan Palestin". Pada bulan Julai 1947 UNSCOP melawat Palestin dan bertemu dengan delegasi Yahudi dan Zionis. Jawatankuasa Arab Tinggi memulaukan mesyuarat. Pada masa ini, terdapat kontroversi lagi apabila Setiausaha Luar British Ernest Bevin mengarahkan sebuah kapal pendatang haram, Keluaran 1947, akan dihantar pulang ke Eropah. Pendatang di atas kapal tersebut dipaksa dikeluarkan oleh tentera British di Hamburg selepas tempoh yang panjang dalam kapal penjara.

Ibu bukan-Zionis Ortodoks Yahudi (atau Haredi) pihak, Agudat Israel, disyorkan untuk UNSCOP bahawa sebuah negara Yahudi ditubuhkan selepas mencapai perjanjian status quo agama dengan Ben-Gurion mengenai negara Yahudi masa depan. Perjanjian itu akan memberikan pengecualian kuota Yeshiva (agama seminari) pelajar dan kepada semua wanita ortodoks daripada perkhidmatan tentera, akan membuat Sabat hujung minggu kebangsaan, berjanji makanan Kosher dalam institusi kerajaan dan akan membolehkan mereka untuk mengekalkan sistem pendidikan yang berasingan.

Dalam Laporan Jawatankuasa yang bertarikh 3 September 1947 kepada Perhimpunan Agung PBB, majoriti Jawatankuasa dalam Bab VI mencadangkan rancangan untuk menggantikan Mandat British dengan "Negeri bebas Arab, Negara Yahudi yang bebas, dan Bandar Jerusalem "..., lepas untuk berada di bawah" Sistem peramanahan Antarabangsa ".

Pada 29 November 1947, Perhimpunan Agung pakai resolusi mencadangkan penggunaan dan pelaksanaan "Pelan Partition dengan Kesatuan Ekonomi" sebagai Resolusi 181 (II). Rancangan dilampirkan resolusi pada dasarnya yang dicadangkan oleh majoriti Jawatankuasa dalam Laporan 3 September 1947. Rancangan itu adalah untuk menggantikan Mandat British dengan "Negeri-negeri Arab dan Yahudi Bebas" dan "Rejim Khas Antarabangsa bagi City of Jerusalem yang ditadbir oleh Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu".

Pelan Partition dalam Bahagian 1 A. Fasal 2 disediakan bahawa Britain "harus menggunakan usaha yang terbaik untuk memastikan daripada kawasan yang terletak di dalam wilayah Negara Yahudi, termasuk pelabuhan dan kawasan pedalaman yang mencukupi untuk menyediakan kemudahan untuk imigresen besar, hendaklah dipindahkan pada tarikh yang terawal mungkin dan dalam apa jua keadaan tidak lewat daripada 1 Februari 1948 ". Fasal 3. memperuntukkan bahawa "Bebas Arab dan Yahudi Syarikat dan Rejim Khas Antarabangsa bagi City of Jerusalem ... hendaklah wujud di Palestin dua bulan selepas pemindahan angkatan tentera Kuasa mandatori telah pun siap tetapi dalam apa-apa hal tidak lewat daripada 1 Oktober 1948. "

Sama ada Britain serta Majlis Keselamatan PBB bertindak untuk melaksanakan resolusi dan Britain terus menahan orang-orang Yahudi yang cuba untuk memasuki Palestin. Prihatin bahawa partition teruk akan merosakkan hubungan Anglo-Arab, Britain enggan untuk bekerjasama dengan PBB, menafikan akses PBB untuk Palestin semasa tempoh antara penerimaan Resolusi 181 (II) dan penamatan Mandat British. Pengeluaran British akhirnya siap Mei 1948. Walau bagaimanapun, Britain terus memegang Yahudi "umur berjuang" dan keluarga mereka di Cyprus sehingga Mac 1949. 60

60 Morris Laub, Last barrier to freedom: internment of Jewish holocaust survivors on Cyprus 1946–1949, Berkeley 1985

Perang Saudara di Palestin 1948Dalam selepas terdekat undi Perhimpunan Agung mengenai pelan Partition, letupan kegembiraan di kalangan masyarakat Yahudi telah diimbangi oleh ungkapan rasa tidak puas hati di kalangan masyarakat Arab. Lama selepas itu, keganasan tercetus dan menjadi lebih dan lebih meluas. Pembunuhan, balas dendam, dan kaunter-balas dendam datang berpuasa pada tumit antara satu sama lain, menyebabkan berpuluh-puluh mangsa yang terbunuh di kedua-dua belah pihak dalam proses. Kebuntuan berterusan sebagai kuasa tidak campur tangan untuk menghentikan peningkatan kitaran keganasan. Pada akhir Mac, terdapat sejumlah 2,000 mati dan 4,000 cedera. Angka-angka ini sesuai dengan purata lebih daripada 100 kematian dan 200 mangsa seminggu dalam populasi 2,000,000.

Mulai Januari, operasi menjadi semakin ketenteraan, dengan campur tangan beberapa rejimen Tentera Pembebasan Arab di dalam Palestin, masing-masing aktif dalam pelbagai sektor yang berbeza di sekitar bandar-bandar pantai yang berbeza. Mereka disatukan kehadiran mereka di Galilea dan Samaria. Abd al-Qadir al-Husayni datang dari Mesir dengan lelaki beberapa ratus Tentera Perang Suci. Setelah direkrut beberapa ribu sukarelawan, beliau menganjurkan sekatan daripada 100,000 penduduk Yahudi Jerusalem. Untuk mengatasi masalah ini, pihak berkuasa Yishuv cuba untuk membekalkan bandar dengan konvoi sehingga 100 kenderaan berperisai, tetapi operasi menjadi lebih dan lebih praktikal kerana bilangan mangsa dalam konvoi bantuan melonjak. Menjelang Mac, taktik Al-Hussayni telah berhasil. Hampir semua kenderaan berperisai Haganah telah dimusnahkan, sekatan adalah dalam operasi penuh, dan ratusan ahli Haganah yang telah cuba untuk membawa bekalan ke bandar terbunuh.

Manakala penduduk Yahudi telah menerima arahan ketat yang memerlukan mereka untuk memegang tanah mereka di mana-mana di semua kos, penduduk Arab adalah lebih dipengaruhi oleh keadaan umum tidak selamat yang negara telah didedahkan. Sehingga kepada 100,000 orang Arab, dari kelas atasan dan pertengahan bandar di Haifa, Jaffa dan Baitulmaqdis, atau kawasan-kawasan yang didominasi Yahudi, dipindahkan ke luar negara atau ke arah timur pusat Arab.

Keadaan ini menyebabkan Amerika Syarikat untuk menarik balik sokongan mereka untuk pelan Partition, sekali gus menggalakkan Liga Arab untuk mempercayai bahawa orang-orang Arab Palestin, diperkukuh oleh Tentera Pembebasan Arab, boleh meletakkan satu pengakhiran kepada pelan untuk partition. British, di sisi lain, memutuskan pada 7 Februari 1948, untuk menyokong pengilhakan sebahagian Arab Palestin oleh Transjordan.

Walaupun tahap tertentu keraguan memegang kalangan penyokong Yishuv, jelas mereka kekalahan adalah disebabkan lebih kepada tunggu dan lihat dasar mereka daripada kelemahan. David Ben-Gurion disusun semula Haganah dan membuat pengerahan wajib. Setiap lelaki Yahudi dan wanita di negara ini telah menerima latihan ketenteraan. Terima kasih kepada dana yang dibangkitkan oleh Golda Meir dari bersimpati di Amerika Syarikat, dan keputusan Stalin untuk menyokong punca Zionis, wakil Yahudi Palestin dapat menandatangani kontrak persenjataan yang sangat penting di Timur. Lain-lain agen Haganah recuperated penimbal dari Perang Dunia Kedua, yang membantu meningkatkan peralatan dan logistik tentera. Operasi Balak dibenarkan senjata dan kelengkapan lain yang akan diangkut bagi kali pertama oleh akhir Mac.

Ben-Gurion melabur Yigael Yadin dengan tanggungjawab untuk tampil dengan pelan persediaan untuk campur tangan diumumkan negara Arab. Hasil daripada analisis beliau adalah Pelan Dalet, yang telah dimasukkan ke dalam tempat dari awal bulan April dan seterusnya. Penggunaan Dalet Rancangan menandakan peringkat kedua perang, di mana Haganah diluluskan dari pertahanan untuk serangan. Dalam rangka penubuhan kesinambungan Yahudi wilayah yang diramalkan oleh Dalet Rancangan, angkatan Haganah, Palmach dan Irgun bertujuan untuk menakluk zon campuran. Masyarakat Arab Palestin telah goyah. Tiberias, Haifa, Safed, Beisan, Jaffa dan Acre jatuh, mengakibatkan dalam penerbangan lebih daripada 250,000 orang Arab Palestin.

British telah, pada masa itu, pada dasarnya menarik balik tentera mereka. Keadaan menolak pemimpin-pemimpin negara jiran Arab untuk campur tangan, tetapi persediaan mereka tidak dimuktamadkan, dan mereka tidak dapat mengumpulkan kuasa mencukupi untuk menghidupkan arus perang. Majoriti harapan Palestin Arab meletakkan dengan Legion yang Arab raja, Transjordan itu Raja Abdullah I, tetapi dia tiada niat mewujudkan sebuah Palestin Arab-run negeri, sejak beliau berharap untuk menggabungkan seberapa banyak wilayah Mandat British Palestin sebagai dia dapat. Beliau bermain permainan dua, iaitu hanya sebanyak hubungan dengan pihak berkuasa Yahudi seperti Liga Arab.

Pada MEI 14, 1948, pada hari di mana yang Mandat British atas Palestin tamat, Majlis-Orang Yahudi itu berkumpul di di Tel Aviv Museum, dan meluluskan satu pengisytiharan mengisytiharkan penubuhan negeri seorang Yahudi di Eretz Israel, untuk akan dikenali sebagai Negeri Israel. Pada tahun 1948 Palestin perang memasuki fasa kedua dengan campur tangan tentera negeri Arab dan permulaan Perang 1948 Arab-Israel.61

Negara Israel (1948-kini)Pada 14 Mei, 1948, angkatan terakhir British meninggalkan melalui Haifa. Keesokan harinya, dalam satu majlis awam di Tel-Aviv, Ben-Gurion membaca Deklarasi Kemerdekaan Israel, menamakan negara baru, Israel.

Kedua-dua pemimpin kuasa besar, Presiden Amerika Syarikat, Harry S. Truman (de facto) dan pemimpin Soviet Joseph Stalin, segera mengiktiraf kerajaan baru.

Perang Kemerdekaan Israel, atau Pertama Perang Arab-Israel (1948-1949)Liga Arab ahli-ahli Mesir, Transjordan, Syria, Lubnan dan Iraq enggan menerima pelan partition PBB dan mengisytiharkan hak penentuan nasib sendiri bagi orang-orang Arab di seluruh Palestin. Negara Arab berarak angkatan mereka ke dalam apa yang telah, sehingga hari sebelumnya, menjadi Mandat British Palestin.

Negeri baru Israel mempunyai tentera yang teratur dan cekap, Haganah, di bawah pimpinan Israel Galili. Angkatan Arab yang berbeza-beza kualiti, tetapi negara-negara Arab mempunyai peralatan ketenteraan yang berat di pelupusan mereka. Tentera menyerang Arab pada mulanya serangan tetapi Israel tidak lama lagi pulih daripada kejutan awal yang menyerang pada semua pihak. Pada 29 Mei, 1948, pihak British memulakan Majlis Keselamatan PBB Resolusi 50 dan mengisytiharkan sekatan senjata di rantau ini. Czechoslovakia melanggar resolusi membekalkan negara Yahudi dengan perkakasan kritikal tentera untuk 61 Declaration of Establishment of State of Israel: 14 May 1948: Retrieved 2 June 2012

menandingi peralatan (terutamanya British) berat dan pesawat yang dimiliki oleh negara-negara Arab yang menyerang. Pada 11 Jun, gencatan senjata PBB selama sebulan telah dimasukkan ke dalam kuasa.

Berikutan pengumuman kemerdekaan, Haganah menjadi Angkatan Pertahanan Israel (IDF). Palmach, Etzel dan Lehi dikehendaki untuk berhenti operasi bebas dan menyertai IDF. Semasa gencatan senjata itu, Etzel cuba untuk membawa dalam penghantaran senjata swasta di atas kapal dipanggil "Altalena". Apabila mereka enggan menyerahkan senjata kepada kerajaan, Ben-Gurion mengarahkan bahawa kapal akan tenggelam. Beberapa Etzel ahli terbunuh dalam pertempuran.

Sejumlah besar pendatang Yahudi, ramai di antara mereka Perang Dunia II veteran dan mangsa Holocaust kini mula tiba di negeri baru Israel, dan banyak menyertai IDF.62

Selepas kerugian awal wilayah oleh kerajaan Yahudi dan pendudukan Arab Palestin oleh tentera Arab, dari Julai air pasang secara beransur-ansur bertukar di Israel memihak dan mereka menolak tentera Arab di luar dan menduduki beberapa wilayah yang telah diperuntukkan kepada Palestin Arab.

Pada akhir November, renggang ceasefires tempatan telah diatur di antara Israel, Syria dan Lebanon. Pada 1 Disember, Raja Abdullah mengumumkan kesatuan Transjordan dengan Arab Palestin barat Yordan, nyatakan nama baru United Hashimiah Jordan. Dia pakai gelaran "Raja Arab Palestin", banyak yang jijik negeri-negeri lain kebanyakan negara Arab.

Perjanjian Gencatan Senjata (Mac-Jul 1949)Rundingan damai telah diadakan di Rhodes, di bawah pengerusi PBB pengantara Dr Ralph Bunche. Israel menandatangani armistices dengan Mesir (24 Februari), Lebanon (23 Mac), Jordan (April 3) dan Syria (Julai 20). Tiada perjanjian damai sebenar telah ditandatangani. Dengan gencatan senjata kekal mula berkuat kuasa, sempadan baru Israel, yang kemudiannya dikenali sebagai Garisan Hijau, telah ditubuhkan. [Petikan diperlukan] IDF telah ditakluki Galilee dan Negev. Syria kekal dalam kawalan jalur wilayah sepanjang Laut Galilee asalnya diperuntukkan kepada negara Yahudi, Lubnan menduduki kawasan kecil di Rosh Hanikra dan Mesir mengekalkan jalur Gaza dan masih mempunyai beberapa kuasa-kuasa yang dikelilingi di dalam wilayah Israel. Tentera Jordan kekal dalam pendudukan Tebing Barat dan Baitulmuqaddis Timur, betul-betul di mana British telah ditempatkan mereka sebelum perang. Jordan merampas kawasan ia diduduki manakala Mesir memelihara Gaza sebagai zon diduduki.

Berikutan perisytiharan gencatan senjata, Britain mengeluarkan lebih 2,000 tahanan Yahudi ia masih memegang di Cyprus dan mengiktiraf negara Israel. Pada 11 Mei, 1949, Israel telah diterima sebagai ahli Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB). Daripada penduduk Israel 650,000, kira-kira 6,000 lelaki dan wanita terbunuh dalam pertempuran, termasuk 4,000 askar di IDF.

Menurut Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu angka, 726,000 rakyat Palestin melarikan diri atau diusir oleh Israel di antara tahun 1947 dan 1949. 63Kecuali di

62 "Recruitment except to Israel". hagana.co.il. http://www.hagana.co.il/show_item.asp?levelId=59798&itemId=47310&itemType=3. Retrieved 2007-12-11.63 Morris Laub. (2004). Last barrier to freedom: internment of Jewish holocaust survivors on Cyprus 1946–1949, Berkeley 1985, 604.

Jordan, pelarian Palestin telah menetap di kem-kem pelarian yang besar dalam keadaan miskin, penuh sesak. Pada Disember 1949, PBB (dalam tindak balas kepada cadangan British) telah menubuhkan sebuah agensi United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East (UNRWA) untuk memberikan bantuan kepada pelarian Palestin.

KesimpulanSebuah parlimen 120-kerusi, Knesset, bertemu pertama di Tel Aviv kemudian berpindah ke Yerusalem selepas gencatan senjata 1949. Pada Januari 1949, Israel mengadakan pilihan raya pertama. Sosialis-Zionis pihak Mapai dan Mapam memenangi kerusi terbanyak (46 dan 19 masing-masing), tetapi bukan majoriti yang secara terang-terangan. Pemimpin Mapai, David Ben-Gurion telah dilantik sebagai Perdana Menteri. Knesset dipilih Chaim Weizmann sebagai Presiden pertama (sebahagian besarnya istiadat) Israel. Ibrani dan Arab telah dijadikan bahasa rasmi negeri baru.

Semua kerajaan telah pakatan-parti tidak pernah memenangi majoriti dalam Knesset. Dari 1948 sehingga 1977 semua kerajaan telah diketuai oleh Mapai dan Penjajaran, pendahulunya Parti Buruh.

Dalam tahun-tahun Buruh Zionis, pada mulanya diketuai oleh David Ben-Gurion, menguasai politik dan ekonomi Israel telah dijalankan pada garisan terutamanya sosialis.

Dalam tempoh tiga tahun (1948 hingga 1951), imigresen dua kali ganda penduduk Yahudi Israel dan meninggalkan kesan yang mendalam kepada masyarakat Israel [81] Kebanyakan pendatang adalah mangsa Holocaust sama ada atau orang-orang Yahudi yang melarikan diri tanah Arab; kumpulan terbesar (lebih 100,000 setiap satu) adalah dari Iraq, Romania dan Poland, walaupun pendatang yang tiba dari seluruh Eropah, Timur Tengah dan Afrika Utara. [82] Pada 1949-1951, 30,000 orang Yahudi melarikan diri dari Libya dan kira-kira 50,000 dipindahkan dari Yaman.

Pada tahun 1950, Knesset meluluskan Hukum Pulangan, yang diberikan kepada semua orang-orang Yahudi dan orang-orang berketurunan Yahudi, dan isteri-isteri mereka, hak untuk menetap di Israel dan mendapat kewarganegaraan. Tahun itu, 50,000 Yaman Yahudi (99%) telah diam-diam diterbangkan ke Israel. Pada tahun 1951 orang Yahudi Iraq telah diberikan kebenaran sementara untuk meninggalkan negara dan 120,000 (lebih 90%) memilih untuk berpindah ke Israel. Yahudi yang juga melarikan diri dari Lubnan, Syria dan Mesir. Menjelang tahun enam puluhan lewat, kira-kira 500,000 orang-orang Yahudi telah meninggalkan Algeria, Maghribi dan Tunisia. Sepanjang dua puluh tahun, kira-kira 850,000 orang Yahudi dari negara-negara Arab (hampir seluruh penduduk Yahudi tanah Arab) dipindahkan kepada Israel. [83] tanah dan harta yang ditinggalkan orang Yahudi (banyak di pusat-pusat bandar Arab) masih satu perkara pertikaian beberapa. Hari ini, terdapat kira-kira 9,000 orang-orang Yahudi yang tinggal di negeri-negeri Arab, yang mana 75% hidup di Maghribi dan 15% di Tunisia.

Antara 1948 dan 1958, penduduk Israel meningkat daripada 800,000 kepada dua juta. Dalam tempoh ini, makanan, pakaian dan perabot terpaksa dicatu dalam apa yang dikenali sebagai Tempoh berhemat (Tkufat haTsena). Pendatang kebanyakannya pelarian dengan tiada wang atau harta benda dan banyak telah ditempatkan di kem-kem sementara yang dikenali sebagai ma'abarot.

RujukanDavid Fromkin, A Peace to End All Peace, part VI pp. 253–305Declaration of Establishment of State of Israel: 14 May 1948: Retrieved 2 June 2012God, Guns and Israel, Jill Hamilton, UK 2004, Especially chapter 14.Morris Laub. (2004). Last barrier to freedom: internment of Jewish holocaust

survivors on Cyprus 1946–1949, Berkeley 1985, 604.Palestine Royal Commission, (Peel report) p. 172Palestine: Retreat from the Mandate, The making of British Policy, 1936–1945 by

Michael Cohen, New York 1979 Chapter 3Palestine: Retreat from the Mandate, The making of British Policy, 1936–1945 by

Michael Cohen, New York 1979 pp. 125–135"Recruitment except to Israel". hagana.co.il.

http://www.hagana.co.il/show_item.asp?levelId=59798&itemId=47310&itemType=3. Retrieved 2007-12-11.

Tom Segev, One Palestine Complete: Jews and Arabs Under the British Mandate, 2001, p. 414)

Bab 8 Mandat British di Palestin

PengenalanKekalahan Tentera Empayar UthmaniyyahZon pengaruh Perancis, British dan Rusia dan kawalan yang dicadangkan dalam Perjanjian Sykes-Picot. Apabila Empayar Uthmaniyyah menyertai Kuasa Pusat dalam Perang Dunia Pertama pada bulan April 1915, ia mengancam komunikasi Britain dengan India melalui Terusan Suez, selain kepentingan strategik yang lain sekutu. Penaklukan Palestin menjadi sebahagian daripada strategi British yang bertujuan untuk mewujudkan sebuah jambatan tanah di antara Mediterranean dan Teluk Parsi. Ini akan membolehkan penempatan pesat tentera ke Teluk, maka barisan pertahanan hadapan bagi kepentingan British di India, dan melindungi terhadap serangan dari utara oleh Rusia. Sebuah jambatan tanah juga merupakan alternatif kepada Terusan Suez.64

Dalam respons kepada inisiatif Perancis, United Kingdom menubuhkan Jawatankuasa Bunsen de pada tahun 1915 untuk mempertimbangkan sifat objektif British di Turki dan Asia dalam acara kesimpulan yang berjaya perang. Jawatankuasa itu dianggap pelbagai senario dan menyediakan garis panduan bagi rundingan dengan Perancis, Itali, dan Rusia mengenai pembahagian Empayar Uthmaniyyah. Jawatankuasa disyorkan dalam memihak kepada penciptaan Uthmaniyyah terpencar dan persekutuan negeri di Asia.65

Pada masa yang sama, pihak British dan Perancis juga membuka bidang di luar negara dengan Gallipoli (1915) dan kempen Mesopotamia. Di Gallipoli, Turki berjaya menghindarkan British, Perancis dan Australia dan New Zealand Army Corps (ANZACs).

Dari tahun 1915, Zionis pemimpin dan anglophile Ze'ev Jabotinsky menekan British bersetuju untuk pembentukan Zionis sukarelawan kor yang akan berkhidmat di bawah naungan tentera British. British akhirnya bersetuju untuk menubuhkan Kor Zion Mule, yang dibantu dalam serangan gagal Gallipoli. Selepas Lloyd George telah dibuat perdana menteri semasa perang, British melancarkan Kempen Sinai dan Palestin di bawah General Allenby. Kali ini British bersetuju untuk "Legion Yahudi", yang mengambil bahagian dalam pencerobohan. Yahudi Rusia menganggap tentera Jerman sebagai pembebas dan penciptaan Legion telah direka untuk menggalakkan mereka mengambil bahagian dalam perang di sebelah Britain.

Pada masa yang sama, pegawai perisikan British TE Lawrence ("Lawrence of Arabia") telah menggalakkan Pemberontakan Arab yang diketuai oleh Sharif Mekah.

64 [http://www.jewishagency.org/JewishAgency/English/Jewish+Education/Educational+Resources/More+Educational+Resources/Azure/9/9-porat.html.htm Tom Segev's New Mandate, Yehoshua Porath65 The Middle East and North Africa in World Politics: A Documentary Record, by J. C. Hurewitz, 1979, Yale University Press; 2nd edition, ISBN 0-300-02203-4, page 26, BRITISH WAR AIMS IN OTTOMAN ASIA: REPORT OF THE DE BUNSEN COMMITTEE 30 June 1915

British mengalahkan pasukan Turki Uthmaniyyah pada tahun 1917 dan menduduki Uthmaniyyah Syria, yang kemudiannya akan dibahagikan kepada British Palestin dan Transjordan dan Perancis Syria dan Lubnan. Tanah kekal di bawah pentadbiran tentera British bagi baki perang, dan seterusnya.

Musuh Wilayah Diduduki PentadbiranMusuh Pentadbiran Wilayah Diduduki, 1918 Syria. Empayar Uthmaniyyah menyerah pada 30 Oktober tahun 1918, dan pada 23 November 1918, satu fatwa tentera telah dikeluarkan membahagikan wilayah Uthmaniyyah ke dalam "pentadbiran wilayah diduduki musuh" (OETAs). Timur Tengah telah dibahagikan kepada tiga OETAs. Diduduki Musuh Wilayah Pentadbiran Selatan dilanjutkan dari sempadan Sinai Mesir ke Palestin dan Lubnan jauh ke utara seperti Acre dan Nablus dan sejauh ke timur seperti Sungai Jordan. Seorang gabenor British sementara tentera (Mejar Jeneral Sir Arthur Wigram Wang) akan mentadbir sektor ini. Pada masa itu, Jeneral Allenby meyakinkan Amir Faisal "bahawa pihak Berikat dalam penghormatan terikat berusaha untuk mencapai penyelesaian selaras dengan kehendak orang-orang yang berkenaan dan menggesa beliau meletakkan kepercayaan sepenuh hati dalam niat baik mereka. "66

Pada oktober 1919, tentera British di Syria dan terakhir tentera British ditempatkan di timur Yordan telah ditarik balik dan rantau ini datang di bawah kawalan eksklusif Faisal bin Hussein dari Damsyik.

RundinganPada tahun 1916, Britain dan Perancis menyimpulkan Perjanjian Sykes-Picot, yang dicadangkan untuk membahagikan Timur Tengah di antara mereka ke dalam sfera pengaruh, dengan "Palestin" sebagai enklaf antarabangsa.

British membuat dua berpotensi bercanggah janji mengenai wilayah ia menjangkakan untuk memperoleh. [Petikan diperlukan] Dalam Kesepadanan McMahon-Hussein tahun 1915 Britain telah berjanji Hussein bin Ali, Sharif Mekah, melalui TE Lawrence, kemerdekaan bagi sebuah negara Arab yang meliputi kebanyakan Timur Tengah Arab dalam pertukaran untuk sokongan beliau, manakala juga berjanji untuk mencipta dan memupuk rumah Yahudi kebangsaan di Palestin dalam Deklarasi Balfour pada tahun 1917, sebagai balasan atas sokongan Yahudi.

Perjanjian Sykes-Picot tidak memanggil kedaulatan Arab, tetapi untuk "kekuasaan ketua Arab" dan "pentadbiran antarabangsa, borang yang hendaklah diputuskan selepas berunding dengan Rusia, dan kemudiannya berunding dengan sekutu lain , dan wakil-wakil Sherif Mekah. " Di bawah terma perjanjian itu, Pertubuhan Zionis yang diperlukan untuk mendapatkan perjanjian sepanjang garis Perjanjian Faisal-Weizmann dengan Sherif Mekah.

Pada Persidangan Keamanan pada tahun 1919, Emir Faisal, bercakap bagi pihak Raja Hussein, meminta untuk kemerdekaan Arab, atau pada minimum hak untuk memilih mandatori. Akhirnya, beliau mencadangkan sebuah negara Arab di bawah mandat British. Pertubuhan Zionis Dunia juga meminta mandat British, dan menegaskan 'tajuk bersejarah orang-orang Yahudi ke Palestin'.

66 Report of a Committee Set up to Consider Certain Correspondence Between [[Sir Henry McMahon and the Sharif of Mecca in 1915 and 1916], UNISPAL, Annex H.

Satu lampiran sulit kepada laporan 1919 King-Crane Suruhanjaya diperhatikan bahawa "Orang-orang Yahudi adalah jelas untuk Britain sebagai kuasa mandatori, kerana perisytiharan Balfour 'dan bahawa Perancis' membenci pembayaran oleh Inggeris kepada Faisal Emir besar subsidi bulanan, yang mereka dakwa meliputi pelbagai rasuah, dan membolehkan British untuk berdiri di luar dan menunjukkan tangan yang bersih manakala ejen Arab melakukan kerja-kerja kotor demi kepentingan mereka. "[16] Perjanjian Faisal-Weizmann dipanggil untuk pengantaraan British sebarang pertikaian. Ia juga dipanggil bagi penubuhan sempadan, selepas persidangan damai Versailles, oleh suruhanjaya yang akan ditubuhkan bagi maksud. Organisasi Zionis Dunia kemudiannya diserahkan ke persidangan keamanan peta cadangan wilayah yang tidak termasuk kawasan timur Keretapi Hedjaz, termasuk kebanyakan Transjordan. Dalam Persidangan Sanremo (24 April 1920) Mandat Palestin telah diperuntukkan kepada Great Britain. Perancis memerlukan kesinambungan naungan agama di Palestin tetapi Itali dan Great Britain menentangnya. Perancis kehilangan naungan agama tetapi terima kasih kepada Suci Lihat terus menikmati penghormatan liturgi Mandatori di Palestin sehingga tahun 1924 apabila penghormatan telah dimansuhkan (lihat: Perlindungan Suci Lihat).

Semasa dan selepas Perang Dunia I, Britain dibuat bercanggah dan beralih komitmen mengenai pembahagian masa depan dan tadbir urus di rantau ini, termasuk yang diumumkan dalam Deklarasi Balfour pada tahun 1917, Perjanjian Sykes-Picot, Surat Menyurat McMahon-Hussein, dan White Kertas Churchill tahun 1922. Pada persidangan San Remo, sempadan wilayah mandat tidak tepat ditakrifkan.

Dalam mesyuarat di Deauville pada tahun 1919, David Lloyd George Clemenceau UK dan Georges Perancis dimuktamadkan Penyelesaian Anglo-Perancis 1-4 Disember 1918. Perjanjian baru yang diperuntukkan Palestin dan Vilayet Mosul kepada British dalam pertukaran untuk sokongan British pengaruh Perancis di Syria dan Lubnan.

Pada Persidangan Keamanan Paris, Perdana Menteri Lloyd George memberitahu Georges Clemenceau dan sekutu lain bahawa surat-menyurat McMahon-Hussein adalah obligasi perjanjian. Beliau menjelaskan bahawa perjanjian dengan Hussein sebenarnya telah menjadi asas bagi Perjanjian Sykes-Picot, dan bahawa Perancis tidak boleh menggunakan cadangan Liga Bangsa Daripada sistem Mandat untuk memecahkan terma perjanjian. Beliau menegaskan bahawa Perancis telah bersetuju untuk tidak menduduki kawasan negeri Arab bebas, atau penggabungan negeri-negeri, dengan angkatan tentera mereka, termasuk kawasan Damsyik, Homs, Hama dan Aleppo. Arthur Balfour (kemudiannya Lord Balfour, Setiausaha Luar British pada masa itu) dan Presiden Woodrow Wilson telah hadir pada mesyuarat itu.

Rundingan terbuka bermula pada Persidangan Keamanan Paris, diteruskan pada Persidangan London dan mengambil bentuk yang jelas hanya selepas persidangan San Remo pada bulan April 1920. Terdapat Bersekutu Majlis Tertinggi diberi mandat untuk Palestin dan Mesopotamia ke Britain, dan orang-orang Syria dan Lubnan ke Perancis. Pada bulan Ogos 1920, ini telah diiktirafkan secara rasmi dalam Perjanjian Sèvres. Kedua-dua Zionis dan Arab wakil menghadiri persidangan, di mana mereka menandatangani Perjanjian Faisal-Weizmann. Perjanjian itu tidak pernah dilaksanakan.

Persidangan San Remo67 diberikan mandat untuk Palestin ke United Kingdom di bawah Perkara 22 Perjanjian Liga Bangsa-bangsa. Pihak Berikat juga memutuskan untuk membuat UK bertanggungjawab untuk meletakkan berkuat kuasa Deklarasi Balfour sendiri pada tahun 1917.

Asas undang-undang dan penggubalan mandatMandat adalah instrumen undang-undang dan pentadbiran, bukan sebuah wilayah geografi. Bidang kuasa wilayah mandat adalah tertakluk kepada perubahan oleh triti, menyerah diri, pemberian, penggunaan, izin tanpa atau lain-lain cara yang sah.

Dokumen itu berdasarkan prinsip-prinsip yang terkandung dalam Perkara 22 Perjanjian draf Liga Bangsa-bangsa dan San Remo Resolusi 25 April 1920 oleh Bersekutu utama dan dikaitkan kuasa selepas Perang Dunia Pertama.

Mandat memformalkan pemerintahan British di bahagian selatan Uthmaniyyah Syria 1923-1948.

Setiap satu daripada kuasa Bersekutu ibu mempunyai tangan dalam merangka mandat yang dicadangkan walaupun sesetengah orang, termasuk Amerika Syarikat, tidak pernah mengisytiharkan perang ke atas Empayar Uthmaniyyah dan tidak menjadi ahli Liga Bangsa-bangsa.

Penubuhan di Palestin rumah nasional untuk orang YahudiEmir Feisal I (kanan) dan Chaim Weizmann (juga memakai pakaian Arab sebagai tanda persahabatan) di Syria, 1918Mukadimah dokumen mandat diisytiharkan:

Manakala Kuasa Bersekutu Utama juga telah bersetuju bahawa Mandatori harus bertanggungjawab untuk meletakkan berkuat kuasa perisytiharan itu asalnya dibuat pada 2hb November, 1917, oleh Kerajaan Kebawah Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Britannic-Nya, dan yang diguna pakai oleh Kuasa berkata, dalam memihak kepada penubuhan di Palestin rumah kebangsaan bagi orang-orang Yahudi, ia jelas difahami bahawa tiada apa yang perlu dilakukan yang mungkin menjejaskan hak sivil dan agama masyarakat bukan Yahudi yang sedia ada di Palestin, atau hak dan status politik yang dinikmati oleh orang-orang Yahudi di mana-mana negara lain.

Setiausaha Luar British, Lord Curzon, bersama-sama dengan kerajaan Itali dan Perancis menolak draf awal mandat kerana ia telah terkandung laluan yang berbunyi: "Menyedari, lebih-lebih lagi, sambungan sejarah orang Yahudi dengan Palestin dan tuntutan yang ini memberikan mereka menyusun semula rumah negara mereka ... "

Jawatankuasa Palestin menubuhkan oleh Pejabat Luar disyorkan bahawa rujukan kepada 'tuntutan' ditinggalkan. Pihak Berikat telah menyatakan sambungan sejarah dalam Perjanjian Sèvres, tetapi mereka tidak mengakui tuntutan undang-undang. Lord Balfour mencadangkan alternatif yang telah diterima:

Bahawasanya pengiktirafan mempunyai sekali gus [iaitu oleh Perjanjian Sèvres] diberikan kepada sambungan sejarah bangsa Yahudi dengan Palestin, dan untuk alasan untuk rekonstitusi Rumah Kebangsaan mereka di negara itu ...

67 San Remo Convention

Vatican, Itali, dan kerajaan Perancis terus menekan tuntutan undang-undang mereka sendiri berdasarkan Jabatan Perlindungan bekas Holy See dan Perlindungan Perancis Jerusalem. Idea Suruhanjaya Antarabangsa untuk menyelesaikan tuntutan ke atas Tempat Suci telah dirasmikan dalam Artikel 95 Perjanjian Sèvres, dan diambil sekali lagi pada 14 artikel Mandat Palestin. Rundingan mengenai pembentukan dan peranan suruhanjaya itu sebahagiannya bertanggungjawab untuk kelewatan dalam mengesahkan mandat. UK memikul tanggungjawab untuk Tempat Suci di bawah Perkara 13 mandat. Walau bagaimanapun, ia tidak pernah mencipta Suruhanjaya di Tempat Suci untuk menyelesaikan tuntutan lain selaras dengan Perkara 14 mandat.

Pesuruhjaya Tinggi menubuhkan pihak berkuasa Rabai Ortodoks ke atas ahli-ahli masyarakat Yahudi dan mengekalkan versi diubah suai sistem Millet lama Uthmaniyyah. Pengiktirafan rasmi telah dilanjutkan kepada sebelas komuniti agama, yang tidak termasuk bukan-Ortodoks Yahudi atau Protestan mazhab Kristian.

TransjordanEmir Faisal delegasi di Versailles, semasa Persidangan Keamanan Paris pada tahun 1919. Pengisytiharan Herbert Samuel di Es-Salt, Ogos tahun 1920, yang mana beliau telah diperingatkan oleh Curzon. Latar belakang dan Transjordan negotiationsThe masa depan telah sebahagian unit pentadbiran Syria di bawah Uthmaniyyah. Ia adalah sebahagian wilayah yang ditangkap diletakkan di bawah Musuh Wilayah Diduduki Bersekutu Pentadbiran (OETA). Berikutan penyerahan akhir Uthmaniyyah, British menarik balik tentera mereka daripada rantau meninggalkan ia hendaklah ditadbirkan oleh Faisal sebagai wilayah Syria.

Di bawah terma surat-menyurat McMahon-Hussein dan perjanjian Sykes-Picot, tanah timur Yordan adalah untuk menjadi sebahagian daripada sebuah negara Arab atau penggabungan negeri Arab sebahagian daripada tujuan yang adalah untuk mewujudkan timur wilayah Arab Jordan sungai. Cadangan negeri Arab dan rumah kebangsaan Yahudi dipanggil untuk sempadan berasingan dan rejim pentadbiran di daerah sub-Palestin yang bersejarah (barat Sungai Jordan) dan Transjordan (timur Sungai Jordan). Ramai pemerhati ia kelihatan seolah-olah sempadan mandat Britain untuk Palestin adalah untuk melanjutkan ke timur sempadan yang barat mandatnya untuk Mesopotamia [Walau bagaimanapun, kawasan timur garis dari Damsyik, Homs, Hamma, dan Aleppo . Termasuk kebanyakan Transjordan - telah dicagarkan pada tahun 1915 sebagai sebahagian daripada aku janji antara UK dan Sharif Hussein dari Mekah. Kawasan timur Sungai Yordan 'telah dimasukkan ke dalam kawasan yang Great Britain berikrar sendiri bahawa mereka harus Arab dan bebas pada masa depan'. Pada Persidangan Keamanan 1919, tuntutan Pertubuhan Zionis tidak termasuk apa-apa timur wilayah Keretapi Hedjaz. Perjanjian Faisal-Weizmann syarat bahawa sempadan antara negeri Arab dan Palestin perlu ditentukan oleh suruhanjaya selepas Persidangan Keamanan Paris.

Pada 13 September 1919, satu memorandum telah diserahkan daripada Lloyd George Georges Clemenceau yang menyatakan bahawa British Palestin akan "ditakrifkan dalam selaras dengan sempadan purba Dan untuk Beersheba".

Timur wilayah Jordan antara Damsyik dan Ma'an telah diperintah sebagai sebahagian Faisal Kerajaan Syria sejak akhir perang. British adalah kandungan dengan susunan itu kerana Faisal adalah sekutu British dan rantau ini jatuh dalam bidang tidak langsung pengaruh British mengikut perjanjian Sykes-Picot.

Mereka digemari pemerintahan Arab di kawasan pedalaman, kerana mereka tidak mempunyai cukup tentera untuk garisonkan wilayah. Damsyik terletak dalam bidang Perancis tidak langsung pengaruh, dan perjanjian Sykes-Picot dipanggil untuk pemerintahan Arab di sana juga.

Sempadan Mandat Palestin tidak ditakrifkan apabila ia telah dianugerahkan pada April 1920 pada persidangan San Remo. Dalam telegram kepada Pejabat Asing ringkasan kesimpulan persidangan San Remo, Setiausaha Luar, Lord Curzon, menyatakan: "Sempadan tidak akan ditakrifkan dalam Perjanjian Keamanan tetapi akan ditentukan pada satu tarikh kemudian oleh Kuasa Bersekutu ibu". Apabila Samuel menubuhkan kerajaan mandatori awam di pertengahan 1920, beliau telah jelas diarahkan oleh Curzon bahawa bidang kuasa tidak termasuk Transjordan. Berikutan pendudukan Perancis di Damsyik pada bulan Julai 1920, Perancis, bertindak selaras dengan perjanjian perang mereka dengan Britain menahan diri daripada melanjutkan selatan pemerintahan mereka ke Transjordan. Itu abang musim luruh Emir Faisal, Abdullah, telah membawa band lelaki bersenjata utara dari Hedjaz ke Transjordan dan mengancam untuk menyerang Syria dan mempertahankan hak Hashemites 'ketuanan sana. Pada bulan Mac 1921 Setiausaha Kolonial, Winston Churchill, mengadakan Persidangan Kaherah yang mengesahkan perkiraan mana Transjordan akan ditambah kepada mandat Palestin, dengan Abdullah sebagai amir di bawah kuasa Pesuruhjaya Tinggi, dan dengan syarat bahawa Yahudi Home Kebangsaan peruntukan mandat Palestin tidak akan memohon di sana. [36] Apabila Perancis menduduki Damsyik pada bulan Julai 1920, keadaan telah berubah secara dramatik. British tiba-tiba mahu tahu 'apakah "Syria" mana Perancis menerima mandat di San Remo?' dan "tidak ia termasuk Transjordania?". Menteri Luar British Curzon akhirnya memutuskan bahawa ia tidak dan bahawa Transjordan akan kekal bebas, tetapi dalam hubungan yang paling dekat dengan Palestin.

Pada Pertempuran Maysalun pada 23 Julai 1920, Perancis dikeluarkan kerajaan yang baru diisytiharkan nasionalis Hashim al-Atassi dan diusir Raja Faisal dari Syria. Perancis membentuk sebuah negeri Damsyik baru selepas Pertempuran Maysalun dan kawasan Transjordan menjadi tanah tiada manusia-itu. Sebagai hasilnya, Curzon mengarahkan Vansittart pada persidangan di Paris meninggalkan di sempadan timur Palestin undefined, menyatakan " Kerajaan Kebawah Duli Yang Maha Mulia yang sudah merawat 'Trans-Jordan' sebagai berasingan dari Negeri Damsyik itu, manakala pada masa yang sama mengelakkan sebarang sambungan pasti antara ia dan Palestin, sekali gus meninggalkan cara yang terbuka bagi penubuhan sana, ia harus menjadi dinasihatkan, beberapa bentuk kerajaan Arab bebas, mungkin melalui perkiraan dengan Raja Hussein atau lain-lain ketua Arab berkenaan. " Setiausaha Luar British Earl Curzon menulis kepada Pesuruhjaya Tinggi, Herbert Samuel, pada bulan Ogos 1920, yang menyatakan," Saya mencadangkan bahawa anda harus biarkan ia menjadi dikenali dengan serta-merta bahawa di selatan kawasan garis Sykes-Picot, kita tidak akan mengakui kuasa Perancis dan bahawa dasar kita bagi kawasan ini untuk menjadi bebas tetapi dalam hubungan yang paling dekat dengan Palestin." Samuel menjawab Curzon," Selepas kejatuhan Damsyik dua minggu lalu ... Sheiks dan puak-puak timur Jordan benar-benar berpuas hati dengan Kerajaan Shareefian paling tidak mungkin akan menerima kebangkitan." Beliau kemudiannya mengumumkan bahawa Transjordan di bawah Mandat British.

Tanpa kuasa dari London, Samuel kemudian melawat Transjordan dan pada mesyuarat dengan 600 pemimpin di Salt, mengumumkan kemerdekaan kawasan

dari Damsyik dan penyerapan ke dalam mandat, empat kali ganda kawasan di bawah kawalan dengan menyerah diri tersirat. Samuel meyakinkan pendengarnya bahawa Transjordan tidak akan akan bergabung dengan Palestin. Setiausaha asing, Lord Curzon, menolak tindakan Samuel. Dua bulan kemudian, pada 21 November, Abdullah, yang adik-baru-baru ini digulingkan Raja Faisal , mara ke Ma'an di kepala tentera 300 orang.

Awal pada tahun 1921, sebelum mengadakan Persidangan Kaherah, Timur Tengah Jabatan Pejabat Tanah Jajahan yang dibentangkan keadaan seperti berikut:

Perbezaan perlu dibuat antara Palestin dan Trans-Jordan di bawah Mandat. Kerajaan Kebawah Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Baginda adalah bertanggungjawab di bawah terma Mandat untuk mewujudkan di Palestin rumah kebangsaan bagi orang Yahudi. Mereka juga dicagarkan oleh jaminan yang diberikan kepada Sherif Mekah dalam tahun 1915 untuk mengiktiraf dan menyokong kemerdekaan Arab dalam orang-orang bahagian vilayet (Turki) Damsyik di mana mereka bebas untuk bertindak tanpa menjejaskan kepentingan Perancis. Sempadan barat vilayet Turki Damsyik sebelum perang adalah Sungai Jordan. Palestin dan Trans-Jordan tidak, oleh itu, berdiri di atas landasan yang agak sama. Pada masa yang sama, kedua-dua kawasan adalah saling bergantung ekonomi, dan perkembangan mereka mesti dianggap sebagai masalah tunggal. Di samping itu, Kerajaan Kebawah Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Baginda telah diamanahkan dengan Mandat bagi "Palestin." Jika mereka ingin menegaskan tuntutan mereka kepada Trans-Jordan dan untuk mengelakkan meningkatkan dengan Kuasa lain status undang-undang daripada kawasan itu, mereka hanya boleh berbuat demikian dengan meneruskan atas andaian bahawa Trans-Jordan membentuk sebahagian daripada kawasan yang diliputi oleh Mandat Palestin. Dalam lalai andaian ini akan Trans-Jordan kiri, di bawah Artikel 132 Perjanjian Sevres, untuk pelupusan Kuasa Berikat ibu. Beberapa cara mesti didapati memberi kesan dalam Trans-Jordan untuk terma Mandat konsisten dengan "pengiktirafan dan sokongan kemerdekaan Arab". 68

Persidangan Kaherah Mac 1921 telah diadakan oleh Winston Churchill, maka Setiausaha Tanah Jajahan di Britain. Dengan mandat Palestin dan Iraq dianugerahkan kepada Britain, Churchill ingin untuk berunding dengan pakar-pakar Timur Tengah. Pada permintaannya, Gertrude Bell, Sir Percy Cox, TE Lawrence, Sir Kinahan Cornwallis, Sir Arnold T. Wilson, menteri Iraq perang Ja ʿ jauh alAskari, menteri Iraq kewangan Sasun Effendi (Sasson Heskayl), dan yang lain berkumpul di Kaherah, Mesir. Satu soalan tambahan yang tertunggak adalah dasar yang diguna pakai dalam Transjordan untuk mencegah anti-Perancis tindakan ketenteraan daripada yang dilancarkan dalam zon bersekutu British pengaruh. Hashemites The telah Bersekutu Kuasa semasa perang, dan penyelesaian yang aman amat diperlukan. Kedua-dua yang paling penting keputusan persidangan untuk menawarkan takhta Iraq Emir Faisal ibn Hussein (yang menjadi Faisal I dari Iraq) dan emiriah Transjordan (kini Jordan) saudaranya Abdullah ibn Hussein (yang menjadi Abdullah I dari Jordan ). Persidangan disediakan itu pelan tindakan politik untuk pentadbiran British di kedua-dua Iraq dan Transjordan, dan dalam menawarkan dua rantau ini kepada anak-anak Sharif Hussein ibn Ali ke Hedjaz, Churchill menyatakan bahawa semangat, jika tidak itu surat, perang Britain menjanjikan kepada Arab mungkin dipenuhi. Selepas perbincangan lanjut antara Churchill dan Abdullah di

68 [Appendix 2, Memorandum drawn up in London by Middle East Department Prior to Palestine Conference, p30, Report on Middle East Conference held in Cairo and Jerusalem, 12 March 1921, CO935/1/1]

Yerusalem, ia telah dipersetujui bersama bahawa Transjordan telah diterima masuk ke kawasan mandatori sebagai wilayah Arab Palestin dengan proviso bahawa ia akan, pada mulanya selama enam bulan, di bawah pemerintahan nominal Abdullah Emir dan bahawa ia tidak akan membentuk sebahagian rumah kebangsaan Yahudi akan ditubuhkan di barat Sungai Jordan.

Pada 21 Mac 1921, penasihat pejabat Asing dan Jajahan undang-undang telah memutuskan untuk memperkenalkan Perkara 25 ke dalam Mandat Palestin. Ia telah diluluskan oleh Curzon pada Mac 31, 1921, dan draf disemak akhir mandat (termasuk Transjordan) telah dikemukakan kepada Liga Bangsa pada 22 Julai 1922.69

Perkara 25 dan memorandum TransjordanPerkara 25 mandat diiktiraf surat-menyurat McMahon-Hussein. Ia membenarkan wajib untuk "menangguhkan atau menahan permohonan peruntukan sedemikian mandat sebagaimana yang difikirkannya tidak terpakai kepada syarat-syarat yang sedia ada tempatan" di rantau itu.

Teks terakhir Mandat termasuk Perkara 25 yang menyatakan:

"Dalam wilayah yang terletak di antara Jordan [sungai] dan sempadan timur Palestin sebagai yang ditentukan akhirnya, Mandatori hendaklah berhak, dengan persetujuan Majlis Liga Bangsa-bangsa, untuk menangguhkan atau menahan permohonan peruntukan itu mandat ini sebagaimana yang difikirkannya tidak berkenaan untuk keadaan tempatan yang sedia ada, dan untuk membuat apa-apa peruntukan bagi pentadbiran wilayah sebagaimana yang difikirkannya sesuai untuk syarat-syarat "

Pada penyerahan memorandum kepada Majlis Liga Bangsa-bangsa, Balfour menjelaskan latar belakang seperti yang direkodkan dalam minit: "Lord Balfour mengingatkan rakan-rakannya bahawa Perkara 25 mandat untuk Palestin seperti yang diluluskan oleh Majlis di London pada Julai 24, 1922 , memperuntukkan bahawa wilayah-wilayah di Palestin yang terletak di timur Yordan harus di bawah rejim yang agak berbeza dari seluruh Palestin .... Kerajaan British kini hanya dicadangkan untuk menjalankan artikel ini. Ia telah sentiasa menjadi sebahagian daripada dasar dicadangkan oleh Liga dan diterima oleh Kerajaan British, dan kedua kini dikehendaki untuk menjalankan ia berkuat kuasa. menurut dasar, terkandung dalam Perkara 25, Lord Balfour menjemput Majlis untuk lulus satu siri resolusi yang diubahsuai mandat berkenaan mereka wilayah. objek resolusi ini adalah untuk menarik diri daripada Trans-Jordan peruntukan khas yang bertujuan untuk menyediakan rumah kebangsaan bagi Yahudi barat Yordan.”

Apabila Persidangan Inter Bersekutu di San Remo ditangguhkan pada April 1920, definisi Palestin tidak pernah dibincangkan. Dalam esei baru-baru ini, Sanford Silverburg menyatakan bahawa "Palestin" dalam pemahaman politik barat istilah semata-mata tidak pernah wujud. "Beliau memerhatikan bahawa kegagalan untuk mewujudkan elemen barat berasaskan wilayah atau bingkai rujukan mengadakan perbincangan dahan dan dipetik tuntutan yang Transjordan telah terpisah dari Palestin sebagai bukan sequitur.

Perjanjian yang telah dimeterai sebelum mandat rasmi pergi berkuat kuasa. Sebuah artikel telah dimasukkan ke dalam Mandat Palestin yang dibenarkan UK

69 "Foundations of British Policy In The Arab World: The Cairo Conference of 1921", Aaron S. Klieman, Johns Hopkins, 1970, ISBN 0-8018-1125-2, pages 228–234

untuk menangguhkan atau menahan peruntukan yang tidak ditentukan dari tanah yang terletak kepada timur Sungai Jordan. Pada 16 September 1922, Liga Bangsa telah meluluskan memorandum British memperincikan bertujuan pelaksanaan fasal itu, iaitu untuk mengecualikan Transjordan dari artikel yang berkaitan untuk penyelesaian Yahudi.

Dengan Liga persetujuan Bangsa 'pada 16 September 1922, UK dibahagikan wilayah Mandat kepada dua kawasan pentadbiran, Palestin, di bawah pemerintahan British secara langsung, dan autonomi Transjordan, di bawah pemerintahan keluarga Hashimiah dari Kerajaan Hijaz dalam masa hari Arab Saudi, dalam selaras dengan Kesepadanan McMahon tahun 1915. Berikutan memorandum 1922 Transjordan, kawasan di timur sungai Jordan menjadi dikecualikan daripada peruntukan Mandat mengenai Home Negara Yahudi.

Pejabat Luar Negeri British mengesahkan kedudukan pada tahun 1946, dalam perbincangan atas kemerdekaan Transjordan, menyatakan bahawa "fasal Mandat Palestin yang berhubungan dengan penubuhan rumah kebangsaan Yahudi, dengan kelulusan daripada Liga Bangsa-bangsa, tidak pernah digunakan dalam Transjordan. Kerajaan Kebawah Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Baginda telah oleh itu tidak menganggap diri mereka di bawah apa-apa obligasi untuk memohon mereka di sana ".

Tadbir TransjordanTransfer kuasa kepada kerajaan satu Arab berlaku secara beransur-ansur dalam Transjordan, bermula dengan pelantikan sebagai Emir dari Transjordan Abdullah pada 1 April tahun 1921, dan itu pembentukan kerajaan 1 beliau April 1921 pada 11. Pentadbiran bebas telah diiktiraf dalam pernyataan yang dibuat di Amman pada 25 April 1923: "Tertakluk kepada kelulusan daripada Liga Bangsa-bangsa, maka Kebawah Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Britannic Nya akan mengiktiraf kewujudan Kerajaan bebas Trans-Jordan di bawah pemerintahan Duli Yang Maha Mulia Amir Abdullah, dengan syarat bahawa Kerajaan itu perlembagaan dan meletakkan Britannic Majesty beliau dalam kedudukan untuk memenuhi obligasi antarabangsa beliau berkenaan wilayah melalui Perjanjian disimpulkan dengan Duli Yang Maha Mulia "70

Semasa sesi kesebelas Liga Suruhanjaya Tetap Bangsa Mandat pada tahun 1927, Sir John Shuckburgh diringkaskan status Transjordan:

Ia bukan sebahagian daripada Palestin tetapi ia adalah sebahagian daripada kawasan yang ditadbir oleh Kerajaan British di bawah kuasa Mandat Palestin. Perkiraan khas di sana benar-benar kembali kepada kontroversi lama mengenai masa perang kami janji kepada orang-orang Arab yang saya telah tidak ingin untuk memulihkan. Pokoknya adalah bahawa pada tafsiran kita sendiri daripada mereka janji Timur negara Jordan - walaupun bukan Barat negara Jordan - jatuh dalam kawasan di mana kami janjikan semasa perang untuk mengiktiraf dan menyokong kemerdekaan Arab. Transjordan adalah dalam kedudukan milik berbeza dari Palestin dan ia dianggap perlu bahawa perkiraan khas perlu dibuat.

Pemindahan fungsi yang paling pentadbiran yang berlaku pada tahun 1928, termasuk penciptaan jawatan Pesuruhjaya Tinggi bagi Transjordan. Status mandat tidak diubah oleh perjanjian antara United Kingdom dan Emiriyah menyimpulkan pada 20 Februari tahun 1928. Ia mengiktiraf kewujudan kerajaan

70 REPORT BY HIS BRITANNIC MAJESTY'S GOVERNMENT ON THE ADMINISTRATION UNDER MANDATE OF PALESTINE AND TRANSJORDAN FOR THE YEAR 1924.

yang bebas di Transjordan dan ditakrifkan dan terhad kuasanya. Ratifikasi telah ditukar pada 31 Oktober 1929. "

Britain mengekalkan kuasa mandatori seluruh rantau sehingga ia menjadi bebas sebagai Kingdom Hashimiah Transjordan pada tahun 1946. Status juridikal mandat di bawah Konvensyen Mandat Palestin kekal tidak berubah sementara menunggu keputusan mengenai persoalan Palestin oleh Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu atau kemasukan Transjordan ke Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) sebagai sebuah negara merdeka. Isu agama dan kaum

Perkara 14 Mandat diperlukan Britain untuk menubuhkan sebuah suruhanjaya untuk mengkaji, menentukan, dan menentukan hak dan tuntutan yang berkaitan dengan komuniti agama yang berbeza di Palestin. Peruntukan ini, yang dipanggil untuk mewujudkan sebuah suruhanjaya untuk mengkaji semula status quo agama antara komuniti agama, tidak pernah diwujudkan.

Perkara 15 memerlukan pentadbiran mandatori melihat bahawa kebebasan hati nurani dan menjalankan bebas daripada semua bentuk ibadat dibenarkan.

Proviso kepada objektif mandat adalah bahawa "tiada apa yang perlu dilakukan yang mungkin menjejaskan hak sivil dan agama masyarakat bukan Yahudi yang sedia ada di Palestin".

Sempadan JordanSempadan utaraSempadan Utara antara mandat British dan Perancis telah ditakrifkan dari segi luas oleh Perjanjian Perancis-British Sempadan Disember 1920. Itulah perjanjian diletakkan pukal Bukit Golan dalam bidang Perancis. Perjanjian ini juga menubuhkan sebuah suruhanjaya bersama untuk menyelesaikan sempadan yang tepat dan tandakan ia di atas tanah. Suruhanjaya itu mengemukakan laporan akhir pada 3 Februari tahun 1922, dan ia telah diluluskan dengan beberapa kaveat oleh kerajaan British dan Perancis pada 7 Mac 1923, beberapa bulan sebelum Britain dan Perancis menganggap tanggungjawab Mandatori pada 29 September 1923. Di bawah perjanjian itu, penduduk Syria dan Lebanon akan mempunyai memancing yang sama dan hak navigasi di Tasik Hula, Tasik Tiberias, dan Sungai Jordan sebagai rakyat Mandat Palestin, tetapi kerajaan Palestin akan menjadi bertanggungjawab untuk kepolisan tasik. Pergerakan Zionis mendesak Perancis dan British termasuk sebagai sumber air sebanyak mungkin untuk Palestin semasa rundingan demarcating Tuntutan-tuntutan ini berterusan dipengaruhi perunding dan akhirnya membawa kepada kemasukan seluruh Laut Galilea, kedua-dua belah sungai Jordan, Tasik Hula, Dan musim bunga, dan sebahagian Yarmouk. Pesuruhjaya Tinggi Palestin, Herbert Samuel, telah menuntut kawalan penuh Laut Galilee. Sempadan baru diikuti jalur 10 meter lebar di sepanjang pantai timur laut.

Berikutan penyelesaian isu sempadan Utara, kerajaan British dan Perancis yang ditandatangani pada 2 Februari tahun 1926 Perjanjian Perhubungan yang baik kejiranan antara wilayah mandat Palestin, Syria dan Lebanon. 71

Sempadan SelatanSempadan Selatan antara Palestin dan Mesir telah dibiarkan tidak berubah dari sempadan ditubuhkan antara Mesir dan Empayar Uthmaniyyah pada tahun 1906. 71 Text in League of Nations Treaty Series, vol. 56, pp. 80–87.

Sempadan Selatan antara Transjordan dan Saudi ditinggalkan undefined manakala bapa Abdullah kekal dalam kuasa dalam Kerajaan Hijaz. Walau bagaimanapun, berikutan penaklukan 1924-25 Saudi Hijaz, tentera Hashimiah melarikan diri ke Ma'an utara wilayah Hejaz, yang kemudiannya dirampas oleh Transjordan. Ini telah dirasmikan oleh perjanjian 1925 Hadda, dengan mengakibatkan zig-zag menjadi sempadan dikenali sebagai sedu Winston.

Sempadan Timur Sempadan Timur antara Transjordan dan Iraq tidak bersetuju sehingga tahun 1922, dan tidak secara rasmi didokumenkan sehingga 1932.

Pentadbiran Sub-unit dalam PalestineThe Ogos 1922 Palestin Perintah dalam Majlis, yang tidak memohon untuk Transjordan, dengan syarat bahawa:

Pesuruhjaya Tinggi boleh, dengan kelulusan Setiausaha Negara, dengan Pemasyhuran yang membahagikan Palestin ke bahagian pentadbiran daerah atau dalam apa-apa cara dan dengan subdivisi itu sebagai mudah untuk tujuan pentadbiran menerangkan sempadan itu dan memberi nama kepadanya.

Kelulusan dan PengesahanUthmaniyyah / Turki ratificationThe keputusan yang diambil oleh Majlis Tertinggi Bersekutu di persidangan San Remo telah didokumenkan dalam Perjanjian Sèvres, yang ditandatangani bagi pihak Empayar Uthmaniyyah dan Berikat pada 10 Ogos, 1920. Walau bagaimanapun, perjanjian itu tidak pernah disahkan oleh kerajaan Uthmaniyyah, kerana ia memerlukan persetujuan Mustafa Kemal Atatürk. Ataturk menyatakan penghinaan bagi perjanjian itu, dan meneruskan perjuangan yang dikenali sebagai Perang Kemerdekaan Turki.

Pada bulan November 1922, Persidangan Lausanne bermula, dengan niat untuk berunding perjanjian untuk menggantikan Perjanjian gagal Sèvres. Pada Perjanjian Lausanne, ditandatangani pada 24 Julai 1923 dan disahkan pada 28 September 1923, kerajaan Turki akhirnya diiktiraf detasmen selatan kawasan sempadan yang dipersetujui dalam Perjanjian Ankara (1921), sekali gus menjadikannya penolakan umum kedaulatan ke atas Palestin.72

KesimpulanLiga kelulusan Pertubuhan Bangsa-Bangsa: teks Mandat untuk Palestin telah diluluskan oleh Majlis Liga Bangsa pada 24 Julai 1922.However, ini tidak akan berkuat kuasa sehingga perjanjian antara kerajaan Turki dan Berikat telah disahkan dan pertikaian antara Perancis dan Itali lebih Mandat Syria telah diselesaikan. Keperluan kedua adalah disebabkan oleh keperluan dilihat untuk rejim undang-undang bermula pada masa yang sama sebagai Mandat Perancis Syria dan Lubnan

Berikutan ratifikasi Perjanjian Lausanne pada 28 September 1923, pertikaian antara Perancis dan Itali telah dilaporkan sebagai Majlis settled.The Liga Bangsa ditentukan bahawa kedua-dua mandat telah berkuat kuasa pada mesyuarat 29 September 1923.

72 a b c d The basic equities of the Palestine problem, Simon Hirsch Rifkind

Jurnal Rasmi Liga Bangsa-bangsa, bertarikh Jun 1922, mengandungi temu bual dengan Tuhan Balfour di mana beliau berpendapat bahawa pihak berkuasa Liga ketat terhad. Menurut Balfour,

Mandat tidak penciptaan Liga, dan mereka tidak boleh dalam bahan diubah oleh Liga. Tugas The Liga ini telah terbatas untuk melihat bahawa-terma khusus dan terperinci mandat adalah selaras dengan itu keputusan yang diambil oleh yang Bersekutu dan Kuasa Associated, dan bahawa dalam menjalankan mandat yang Kuasa Mandatori harus menjadi di bawah pengawasan tidak di bawah kawalan Liga. Mandat A ialah batasan diri yang dikenakan oleh penakluk pada kedaulatan yang mereka dijalankan ke atas wilayah ditawan.

Amerika Syarikat penerimaan: Amerika Syarikat tidak adalah ahli Liga Bangsa-bangsa, dan seterusnya tidak diperlukan untuk secara rasmi menyatakan kedudukannya di atas kesahihan Mandat Palestin. Walau bagaimanapun, kerajaan AS diterima de facto, jika tidak de jure, status mandat dan memeterai perjanjian individu dengan kuasa mandatori untuk menjamin hak-hak undang-undang untuk rakyat dan untuk melindungi hak harta dan kepentingan perniagaan di mandat. Dalam kes Palestin, pada 3 Disember tahun 1924, ia telah memeterai perjanjian dua hala dengan Britain dalam Konvensyen Mandat Palestin, di mana Amerika Syarikat "bersetuju dengan pentadbiran" (Perkara 1) dan yang diuruskan dengan lapan isu-isu yang membimbangkan kepada Amerika Syarikat.

Rujukan

a b c d The basic equities of the Palestine problem, Simon Hirsch Rifkind

Appendix 2, Memorandum drawn up in London by Middle East Department Prior to Palestine Conference, p30, Report on Middle East Conference held in Cairo and Jerusalem, 12 March 1921, CO935/1/1

"Foundations of British Policy In The Arab World: The Cairo Conference of 1921", Aaron S. Klieman, Johns Hopkins, 1970, ISBN 0-8018-1125-2, pages 228–234

http://www.jewishagency.org/JewishAgency/English/Jewish+Education/Educational+Resources/More+Educational+Resources/Azure/9/9-porat.html.htm Tom Segev's New Mandate, Yehoshua PorathThe Middle East and North Africa in World Politics: A Documentary Record, by J. C. Hurewitz, 1979, Yale University Press; 2nd edition, ISBN 0-300-02203-4, page 26, BRITISH WAR AIMS IN OTTOMAN ASIA: REPORT OF THE DE BUNSEN COMMITTEE 30 June 1915

REPORT BY HIS BRITANNIC MAJESTY'S GOVERNMENT ON THE ADMINISTRATION UNDER MANDATE OF PALESTINE AND TRANSJORDAN FOR THE YEAR 1924.

Report of a Committee Set up to Consider Certain Correspondence Between [[Sir Henry McMahon and the Sharif of Mecca in 1915 and 1916], UNISPAL, Annex H.

San Remo Convention

Text in League of Nations Treaty Series, vol. 56, pp. 80–87

Bab 9 Mandat British Di Iraq

PengenalanSejarah Iraq Abad 20Selepas Perang Dunia I, Iraq diluluskan dari Empayar Uthmaniyyah gagal untuk kawalan British. Britain menubuhkan Kerajaan Iraq pada tahun 1932. Pada 14 Revolusi Julai 1958, raja telah digulingkan dan Republik Iraq telah diisytiharkan. Pada tahun 1963, Parti Ba'ath dipentaskan coup d'etat dan adalah seterusnya yang ditumbangkan oleh rampasan kuasa yang lain dalam tahun yang sama, tetapi berjaya untuk merebut kembali kuasa pada tahun 1968. Saddam Hussein mula berkuasa pada tahun 1979 dan memerintah Iraq bagi baki abad, semasa Perang Iran-Iraq tahun 1980-an, Penjajahan Kuwait dan Perang Teluk tahun 1990 hingga 1991 dan sanksi PBB pada tahun 1990-an. Saddam telah dikeluarkan dari kuasa dalam serangan 2003 Iraq.

Mandat British Di Mesopotamia (Iraq)Uthmaniyyah memerintah ke atas Iraq berlangsung sehingga Perang Dunia I apabila Uthmaniyyah berpihak dengan Jerman dan Kuasa Pusat. Dalam kempen Mesopotamia terhadap Kuasa Pusat, angkatan tentera British menyerang negara

dan mengalami kekalahan besar di tangan tentera Turki semasa Pengepungan Kut (1915-16). Angkatan tentera British berkumpul semula dan menawan Baghdad pada tahun 1917. Gencatan senjata telah ditandatangani pada tahun 1918.

Iraq telah diukir daripada Empayar Uthmaniyyah oleh Perancis dan British seperti yang dipersetujui dalam Perjanjian Sykes-Picot. Perjanjian Sykes-Picot perjanjian rahsia antara UK dan Perancis dengan persetujuan Imperial Rusia, menentukan bidang masing-masing pengaruh dan kawalan di Asia Barat selepas kejatuhan dijangka Empayar Uthmaniyyah semasa Perang Dunia I. Perjanjian ini telah dimeterai pada 16 Mei 1916.73 Pada 11 November tahun 1920 ia menjadi mandat Liga Bangsa-Bangsa bawah kawalan British dengan "Negeri Iraq" nama.

Britain mengenakan monarki Hāshimite atas Iraq dan ditakrifkan had wilayah Iraq tanpa mengambil kira politik daripada kumpulan etnik dan agama yang berbeza di negara ini, khususnya orang-orang Kurd dan orang Asyur ke utara. Semasa pendudukan British, Syiah dan Kurdis berjuang untuk kemerdekaan.

Berhadapan dengan kos yang semakin meningkat dan dipengaruhi oleh protestations awam wira perang TE Lawrence dalam The Times, Britain menggantikan Arnold Wilson pada bulan Oktober 1920 dengan baru Civil Pesuruhjaya Sir Percy Cox. Cox berjaya memadamkan pemberontakan, namun juga bertanggungjawab untuk melaksanakan dasar yang malang kerjasama rapat dengan minoriti Sunni Iraq. 74

Dalam tempoh Mandat dan seterusnya, British menyokong tradisional, Sunni kepimpinan (seperti puak ulama) lebih berkembang, pergerakan bandar berasaskan nasionalis. Akta Penyelesaian Tanah memberikan ulama puak hak untuk mendaftarkan tanah komunal puak dalam nama mereka sendiri. Pertikaian Tribal Peraturan memberikan mereka hak kehakiman, sedangkan Petani Akta Hak dan Kewajipan 1933 teruk mengurangkan penyewa ', melarang mereka untuk meninggalkan tanah melainkan jika semua hutang mereka kepada tuan rumah telah diselesaikan. British terpaksa kuasa tentera apabila kepentingan mereka terancam, seperti dalam Rashid 1941 `Ali al-Gaylānī rampasan. Rampasan kuasa ini membawa kepada pencerobohan British Iraq yang menggunakan kuasa daripada Tentera British India dan Legion Arab dari Jordan.

Kerajaan IraqEmir Faisal, pemimpin pemberontakan Arab menentang Sultan Uthmaniyyah semasa Perang Besar, dan ahli keluarga Sunni Hashimite dari Mekah, menjadi raja pertama negeri baru. Beliau memperolehi takhta sebahagiannya oleh pengaruh TE Lawrence. Walaupun raja telah disahkan dan diisytiharkan Raja oleh plebisit pada tahun 1921, kemerdekaan nominal hanya dicapai pada tahun 1932, apabila Mandat British secara rasmi berakhir.

Pada tahun 1927, telaga minyak yang besar telah ditemui berhampiran Kirkuk dan membawa peningkatan ekonomi. Hak penerokaan telah diberikan kepada Syarikat Petroleum Iraq, yang walaupun nama, adalah syarikat minyak British. King Faisal saya telah digantikan oleh Ghazi anaknya pada bulan Disember 1933.

73 http://www.law.fsu.edu/library/collection/limitsinSeas/IBSo94.pdf. p.874 "Sunni control over the levels of power and the distribution of the spoils of office has had predictable consequences- a simmering resentment on the part of the Shi'a..." Anderson & Stansfield “The Future of Iraq: Dictatorship, Democracy or Division?”, page 6.

Pemerintahan Raja Ghazi berlangsung selama lima setengah tahun. Beliau mendakwa kedaulatan Iraq ke atas Kuwait. Pelumba amatur gemar, raja memandu kereta ke dalam tiang Lentera dan meninggal dunia pada 3 April 1939. Faisal anaknya mengikuti beliau ke takhta.

Raja Faisal II (1935-1958) merupakan satu-satunya anak Raja Ghazi I dan Queen `Aliyah. Raja baru adalah empat apabila bapanya meninggal dunia. Bapa saudaranya 'Abd al-Ilah menjadi pemangku (April 1939 - Mei 1953). Pelantikan Abd al-llah mengubah keseimbangan antara istana, pegawai kor, elit politik awam dan British. Abd al-llah berbeza dari akhir adik iparnya bahawa dia adalah lebih toleran terhadap kehadiran British di Iraq. Malah, beliau adalah berkenaan beberapa positif bersemangat tentang hubungan dengan Great Britain, melihat ia sebagai salah satu penjamin utama dinasti Hashimiah. Ini bermakna bahawa dia mempunyai sedikit persamaan dengan pegawai tentera Arab nasionalis dia cenderung untuk menganggap sebagai upstarts sosial, tidak layak penanaman.75

Pada tahun 1945, Iraq menyertai Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) dan menjadi anggota pengasas Liga Arab. Pada masa yang sama, pemimpin Mustafa Barzani Kurdish mengetuai pemberontakan terhadap kerajaan pusat di Baghdad. Selepas kegagalan Barzani pemberontakan dan pengikut-pengikutnya melarikan diri ke Soviet Union.

Pada tahun 1948, Iraq memasuki tahun 1948 Perang Arab-Israel bersama-sama dengan ahli-ahli lain Liga Arab dalam usaha untuk mempertahankan hak-hak Palestin. Iraq bukan merupakan satu pihak kepada perjanjian gencatan senjata yang ditandatangani Mei 1949. Perang mempunyai kesan negatif ke atas ekonomi Iraq. Kerajaan terpaksa memperuntukkan 40 peratus daripada dana yang ada kepada tentera dan bagi pelarian Palestin. Royalti minyak dibayar kepada Iraq telah separuh apabila saluran paip ke Haifa dipotong.

Iraq menandatangani Pakatan Baghdad pada tahun 1956. Ia bersekutu Iraq, Turki, Iran, Pakistan, dan United Kingdom. Ibu pejabatnya di Baghdad. Pakatan yang ditubuhkan cabaran langsung kepada Presiden Mesir Gamal Nasser Abdal. Sebagai tindak balas, Nasser melancarkan kempen media yang mencabar kesahihan monarki Iraq.

Pada bulan Februari 1958, Raja Hussein dari Jordan dan `Abd al-ilah yang dicadangkan kesatuan monarki Hāshimite untuk menentang kesatuan-Syria Mesir yang baru-baru ini ditubuhkan. Perdana Menteri Nuri as-Said mahu Kuwait untuk menjadi sebahagian daripada cadangan Kesatuan Arab-Hāshimite. Shaykh `Abd Allāh sebagai Salim, pemerintah Kuwait, telah dijemput ke Baghdad untuk membincangkan masa depan Kuwait. Dasar ini membawa kerajaan Iraq ke dalam konflik secara langsung dengan Britain, yang tidak mahu memberikan kemerdekaan ke Kuwait. Pada ketika itu, monarki mendapati dirinya sepenuhnya terpencil. Nuri as-Said mampu untuk membendung rasa tidak puas hati yang semakin meningkat hanya dengan melawat penindasan politik yang pernah lebih besar.

Republik IraqPembentukanDiilhamkan oleh Nasser, pegawai dari Briged kesembilan belas yang dikenali sebagai "Pegawai Percuma", di bawah kepimpinan Brigadier Abd al-Karim Qasim

75 Tripp, Charles. "A History of Iraq" Cambridge University Press, Cambridge, 2007, p.96.

(yang dikenali sebagai "az-Za` im ", 'pemimpin') dan Kolonel Abdul Salam Arif menggulingkan Hashimite monarki pada 14 Julai 1958. Raja Faisal II dan `Abd al-ilah telah dilaksanakan di taman ar-Rihab Palace. Badan mereka (dan lain-lain lagi dalam keluarga diraja) telah dipamerkan di khalayak ramai. Nuri as-Said menangkap dielak untuk satu hari, tetapi selepas cuba untuk melarikan diri yang menyamar sebagai seorang wanita bertudung, beliau telah ditangkap dan ditembak.

Kerajaan baru mengisytiharkan Iraq untuk menjadi sebuah republik dan menolak idea kesatuan dengan Jordan. Aktiviti dalam Pakatan Baghdad Iraq berhenti.

Apabila Qasim menjauhkan dirinya daripada `Abd an-Nasir, beliau menghadapi pembangkang yang semakin meningkat daripada pegawai pro-Mesir dalam tentera Iraq. `Arif, yang mahukan kerjasama lebih rapat dengan Mesir, telah dilucutkan tanggungjawab beliau dan dibuang ke dalam penjara.

Apabila garrison di Mosul memberontak terhadap dasar Qasim, beliau membenarkan Kurdish pemimpin Barzani kembali dari buangan di Kesatuan Soviet untuk membantu menyekat pemberontak pro-Nasir.

1960Pada tahun 1961, Kuwait mendapat kemerdekaan dari Britain dan Iraq mendakwa kedaulatan ke atas Kuwait. Seperti tahun-tahun 1930-an, tuntutan Qasim berasaskan Iraq itu atas dakwaan bahawa Kuwait telah menjadi sebuah daerah di wilayah Uthmaniyyah Basra, zalim terputus oleh British dari badan yang utama negeri Iraq apabila ia telah telah dicipta pada tahun 1920-an. Britain reaksi kuat kepada tuntutan Iraq dan menghantar tentera ke Kuwait untuk menghalang Iraq. Qasim telah dipaksa untuk berundur dan pada bulan Oktober 1963, Iraq diiktiraf kedaulatan Kuwait.

Satu tempoh ketidakstabilan yang besar diikuti. Qasim telah dibunuh pada bulan Februari 1963, apabila Parti Ba'ath mengambil kuasa di bawah kepimpinan Ketua Ahmed Hasan al-Bakr (perdana menteri) dan Kolonel Abdul Salam Arif (Presiden). Sembilan bulan kemudian `Abd as-Salam Muhammad` Arif mengetuai rampasan kuasa berjaya menentang kerajaan Ba'ath. Pada 13 April 1966, Presiden Abdul Salam Arif meninggal dunia dalam nahas helikopter dan telah digantikan oleh adiknya, Jeneral Abdul Rahman Arif. Berikutan Perang Enam Hari 1967, Parti Ba'ath merasakan cukup kuat untuk merebut kembali kuasa (17 Julai 1968). Ahmad Hasan al-Bakr menjadi presiden dan pengerusi Perintah Majlis Revolusi (RCC).

Dalam komunis 1967-1968 Iraq melancarkan pemberontakan di selatan Iraq.76

Barzani dan Kurd yang telah memulakan pemberontakan pada tahun 1961 masih menyebabkan masalah pada tahun 1969. Setiausaha agung Ba `ke parti, Saddam Hussein, telah diberi tanggungjawab untuk mencari penyelesaian. Ia adalah jelas bahawa ia adalah mustahil untuk mengalahkan Kurdish dengan cara ketenteraan dan pada tahun 1970 satu perjanjian politik telah dicapai antara pemberontak dan kerajaan Iraq.

76 Tripp, Charles (2005). A History of Iraq. Cambridge University Press. pp. 188–189,196. ISBN 978-0-521-70247-8.

Ekonomi Iraq pulih mendadak selepas revolusi 1968. Saudara-saudara Arif telah membelanjakan hampir 90% daripada bajet negara pada tentera tetapi Ba'ath kerajaan memberi keutamaan kepada pertanian dan industri. British Iraq Petroleum Company monopoli telah dipecahkan apabila kontrak baru telah ditandatangani dengan ERAP, syarikat minyak Perancis utama. Kemudian IPC telah negarakan. Sebagai hasil daripada dasar-dasar Iraq mengalami pertumbuhan ekonomi yang pesat.

Tahun 1970-anPada tahun 1970-an, pertikaian sempadan dengan Iran dan Kuwait menyebabkan banyak masalah. Keengganan Kuwait untuk membenarkan Iraq untuk membina pelabuhan di Shatt al-Arab delta mengukuhkan kepercayaan Iraq bahawa kuasa konservatif di rantau ini telah cuba untuk mengawal Teluk Parsi. Pendudukan Iran banyak pulau di Selat Hormuz tidak membantu mengubah kebimbangan Iraq. Pertikaian sempadan antara Iraq dan Iran sementara diselesaikan dengan menandatangani Accord Algiers pada 6 mac 1975.

Pada tahun 1972 delegasi Iraq melawat Moscow. Hubungan tahun yang sama diplomatik dengan Amerika Syarikat telah dipulihkan. Hubungan dengan Jordan dan Syria yang baik. Tentera Iraq telah ditempatkan di kedua-dua negara. Semasa Perang Oktober 1973, bahagian Iraq terlibat tentera Israel.

Ditinjau kembali, tahun 1970-an boleh dilihat sebagai titik yang tinggi dalam sejarah moden Iraq. A baru, muda, elit teknokrat mentadbir negara dan ekonomi yang berkembang pesat membawa kemakmuran dan kestabilan. Ramai masyarakat Arab di luar Iraq dianggap contoh. Walau bagaimanapun, dekad yang berikut tidak akan menggalakkan bagi negara yang baru ditubuhkan.

Meningkat kepada kuasa Saddam HusseinMenggalakkan pendidikan wanita di Julai 1970an. Pada tahun 1979, Presiden Ahmed Hassan al-Bakr meletak jawatan, dan penggantinya dipilih, Saddam Hussein, mengambil alih pejabat Presiden dan Pengerusi Majlis Perintah Revolusi. Beliau adalah pemerintah de facto Iraq selama beberapa tahun sebelum dia secara rasmi datang ke kuasa. Parti Baath kini sebuah organisasi di seluruh negara, sampai ke kampung terkecil dan kejiranan yang paling sederhana dalam satu cara yang tidak pernah berlaku sebelum ini. Di samping itu, tentera Popular dan organisasi belia membawa pernah lebih besar nombor ke dalam formasi tentera yang ditubuhkan oleh rejim. Akhirnya, Saddam Hussein menubuhkan Majlis Kebangsaan Mac 1980, penubuhan parlimen pertama sejak penggulingan Monarki pada tahun 1958. Ia bertujuan untuk mewujudkan gambaran perpaduan nasional dan untuk memberi Saddam Hussain forum lain untuk menyampaikan dirinya sebagai pemimpin kebangsaan.

Rejim baru dimodenkan kawasan desa dan luar bandar di Iraq, mechanizing pertanian dan mewujudkan koperasi ladang.77

Kehebatan organisasi Saddam telah dikreditkan dengan kepesatan pembangunan Iraq pada tahun 1970-an; pembangunan pergi ke hadapan pada padang hangat bahawa dua juta orang dari negara-negara Arab yang lain dan

77 Batatu, Hanna (1979). The Old Social Classes & The Revolutionary Movement In Iraq. Princeton University Press. ISBN 0-691-05241-7.

juga Yugoslavia bekerja di Iraq untuk memenuhi permintaan yang semakin meningkat bagi buruh.

Walau bagaimanapun, cita-cita Hussein tidak lama lagi membawa beliau untuk terlibat dalam pelbagai konflik, dengan keputusan yang buruk kepada infrastruktur Iraq.

Perang Iran-IraqPertikaian wilayah dengan Iran membawa kepada perang lapan tahun tidak meyakinkan dan mahal, Perang Iran-Iraq (1980-1988, dipanggil Qādisiyyat-Saddam - 'Saddam Qadisiyyah'), yang melanda ekonomi. Iraq mengisytiharkan kemenangan pada tahun 1988 tetapi sebenarnya mencapai pulangan letih kepada status quo ante bellum. Perang meninggalkan Iraq dengan penubuhan terbesar tentera di rantau Teluk Parsi tetapi dengan hutang yang besar dan pemberontakan berterusan oleh Kurd elemen di pergunungan utara. Kerajaan menindas pemberontakan yang menggunakan senjata kimia ke atas pemberontak. Lapan tahun perang telah mengambil tol dahsyat daripada penduduk Iraq: perang telah kos Iraq suku anggaran mereka yang telah mangsa Kurdis Iraq, lebih daripada 60,000 rakyat Iraq kekal banduan Iran, hampir satu juta rakyat Iraq kini berkhidmat dalam angkatan pasukan.

Antara 1986 dan 1989, Kempen Hussein Al-Anfal dikatakan telah membunuh kira-kira 100,000 hingga 200,000 Kurdish awam.

A kimia massa senjata serangan di bandar Halabja Mac 1988 semasa itu Perang Iran-Iraq adalah biasanya disebabkan rejim Saddam, walaupun tanggungjawab untuk serangan adalah perkara pertikaian beberapa. Saddam mengekalkan dia tidak bersalah dalam perkara ini sehingga pelaksanaan beliau pada Disember 2006. Hampir semua akaun semasa, dipengaruhi oleh kepentingan khas, kejadian menganggap rejim Iraq sebagai pihak yang bertanggungjawab untuk serangan gas (seperti menentang Iran), dan acara ini telah menjadi ikon dalam gambaran kekejaman Saddam. Anggaran mangsa terdiri daripada beberapa ratus untuk sekurang-kurangnya 7,000 orang. Kerajaan Iraq terus disokong oleh komuniti yang luas antarabangsa termasuk kebanyakan Barat, Kesatuan Soviet, dan Republik Rakyat China, yang terus menghantar penghantaran senjata untuk memerangi Iran. Malah, penghantaran dari AS (walaupun sentiasa minoriti) meningkat selepas tarikh ini, dan UK dianugerahkan £ 400,000,000 dalam kredit perdagangan ke Iraq sepuluh hari selepas mengutuk pembunuhan beramai-ramai. 78

Dalam tahun 1970-an, Iraq dibeli Perancis reaktor nuklear, yang digelar Osirak atau Tammuz 1. Pembinaan bermula pada tahun 1979. Pada tahun 1980, tapak reaktor mengalami kerosakan kecil akibat serangan udara Iran, dan pada tahun 1981, sebelum reaktor dapat disiapkan, ia adalah melanggar Undang-Undang Antarabangsa, dimusnahkan oleh Tentera Udara Israel (lihat Opera Operasi ).

Penjajahan Kuwait dan Perang Teluk 1990

78 The US Defense Intelligence Agency reported that the attack was carried out by Iran, a version of events supported by the CIA during the early 1990s. See also an opinion piece by CIA analyst Stephen C Pelletiere, in which he concludes that there is no basis for a judgement as to whether Iran or Iraq was responsible for the attack.

Sesuatu pertikaian wilayah lama membawa kepada pencerobohan Kuwait pada tahun 1990. Iraq menuduh Kuwait melanggar sempadan Iraq untuk mendapatkan sumber minyak, dan menuntut bahawa pembayaran hutang perlu diketepikan. Rundingan secara langsung bermula pada Julai 1990, tetapi mereka akan gagal. Saddam Hussein mempunyai mesyuarat tergempar April Glaspie, Amerika Syarikat Duta ke Iraq, pada 25 Julai 1990, siaran kebimbangan beliau tetapi menyatakan hasratnya untuk meneruskan ceramah. April Glaspie dimaklumkan Saddam bahawa Amerika Syarikat tidak mempunyai kepentingan dalam pertikaian sempadan antara Iraq dan Kuwait, seperti nada rasmi kerajaan AS mengenai subjek ini pada masa itu. Peristiwa susulan akan membuktikan sebaliknya, namun ini dikatakan Saddam dengan harapan bahawa ia akan menghalangnya daripada menyerang.

Mediator Arab yakin Iraq dan Kuwait untuk berunding perbezaan mereka di Jiddah, Arab Saudi, pada 1 Ogos 1990, tetapi sesi itu menyebabkan hanya di caj dan kaunter-caj. Satu sesi kedua telah dijadualkan untuk mengambil tempat di Baghdad, tetapi Iraq menyerang Kuwait pada hari berikutnya. Tentera Iraq menakluki negara sejurus selepas tengah malam pada 2 Ogos 1990. Majlis Keselamatan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu dan Liga Arab serta-merta mengutuk pencerobohan Iraq. Empat hari kemudian, Majlis Keselamatan mengenakan sekatan ekonomi ke atas Iraq yang dilarang hampir semua perdagangan dengan Iraq.

Iraq balas kepada sekatan dengan merampas Kuwait sebagai "Wilayah ke-19" Iraq pada 8 Ogos, menyebabkan keluarga dibuang Sabah untuk memanggil tindak balas antarabangsa yang lebih kukuh. Sejak beberapa bulan berikutnya, Majlis Keselamatan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu telah meluluskan satu siri resolusi yang mengutuk pendudukan Iraq ke atas Kuwait dan dilaksanakan jumlah mandatori sekatan ekonomi terhadap Iraq. Negara lain kemudiannya memberikan sokongan untuk "Operasi Desert Shield". Bertindak atas dasar Doktrin Carter, dan daripada ketakutan Tentera Iraq cauld melancarkan pencerobohan Arab Saudi, Presiden Amerika Syarikat, George HW Bush cepat mengumumkan bahawa Amerika Syarikat akan melancarkan "milik pertahanan" misi untuk mengelakkan Iraq daripada menyerang Arab Saudi. Operasi Desert Shield adalah apabila tentera AS telah berpindah ke Arab Saudi pada 7 Ogos 1990. Pada bulan November 1990, Majlis Keselamatan PBB menerima Resolusi 678, membenarkan negara anggota untuk menggunakan segala cara yang perlu, yang membenarkan tindakan ketenteraan terhadap pasukan Iraq menduduki Kuwait dan menuntut pengunduran lengkap sebanyak 15 Januari 1991.

Apabila Saddam Hussein gagal untuk mematuhi permintaan ini, Perang Teluk (Operasi "Desert Storm") telah berlaku pada 17 Januari 1991 (03:00 masa Iraq), dengan tentera bersekutu 28 negara, yang diketuai oleh AS melancarkan pengeboman udara di Baghdad. Peperangan, yang terbukti buruk terhadap Iraq, bertahan hanya enam minggu. Seratus empat puluh ribu tan peluru telah menghujani ke atas negara, bersamaan tujuh Hiroshima bom. Mungkin seberapa banyak 100,000 askar Iraq dan puluhan ribu orang awam terbunuh.

Allied serangan udara memusnahkan jalan raya, jambatan, kilang, dan kemudahan-industri minyak (menutup penapisan kebangsaan dan sistem pengedaran) dan gangguan elektrik, telefon, dan perkhidmatan air. Pusat-pusat persidangan dan kawasan membeli-belah dan kediaman telah melanda. Pada 13 Februari 1991, beratus-ratus rakyat Iraq terbunuh dalam serangan ke atas perlindungan Al-Amiriyah bom. Penyakit merebak melalui air minuman yang

tercemar kerana pembersihan air dan kemudahan rawatan kumbahan tidak dapat beroperasi tanpa elektrik.

Satu gencatan senjata diumumkan oleh Amerika Syarikat pada 28 Februari 1991. Setiausaha Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) Javier Pérez de Cuellar bertemu dengan Saddam Hussein untuk membincangkan jadual Majlis Keselamatan untuk mengeluarkan tentera dari Kuwait. Iraq bersetuju untuk terma PBB untuk gencatan senjata kekal pada April 1991, dan syarat-syarat yang ketat telah dikenakan, menuntut pendedahan dan kemusnahan semua stok simpanan senjata.

Pada bulan Mac 1991 pemberontakan di selatan Iraq yang didominasi Syiah mula melibatkan askar Tentera Iraq lemah semangat dan anti-kerajaan Syiah pihak. Satu lagi gelombang pemberontakan meletus tidak lama selepas itu di penduduk Kurdis utara Iraq (lihat 1991 kebangkitan di Iraq). Walaupun mereka menyampaikan ancaman yang serius kepada rejim Parti Ba'ath Iraq, Saddam Hussein berjaya menindas pemberontakan dengan kuasa besar dan kuasa sewenang-wenangnya dan dikekalkan. Mereka kejam dihancurkan oleh angkatan loyalis yang diterajui oleh Pengawal Republikan Iraq dan penduduk telah berjaya diganasi. Sepanjang beberapa minggu pergolakan puluhan ribu orang terbunuh. Ramai lagi mati semasa bulan-bulan berikutnya, manakala hampir dua juta rakyat Iraq melarikan diri untuk hidup mereka. Selepas, kerajaan memperhebatkan berpindah dipaksa Arab Marsh dan penyaliran daripada paya Iraq, manakala pihak Berikat menubuhkan zon larangan terbang Iraq

Iraq di bawah Sekatan PBBPada 6 Ogos 1990, selepas pencerobohan Iraq ke atas Kuwait, Majlis Keselamatan PBB menerima Resolusi 661 yang mengenakan sekatan ekonomi ke atas Iraq, menyediakan penuh sekatan perdagangan, tidak termasuk bekalan perubatan, makanan dan barangan lain keperluan kemanusiaan, ini akan ditentukan oleh jawatankuasa sekatan Majlis Keselamatan. Selepas akhir Perang Teluk dan selepas pengeluaran Iraq dari Kuwait, sekatan telah dikaitkan dengan penghapusan senjata pemusnah besar-besaran oleh Resolusi 687. Dari tahun 1991 hingga 2003 kesan dasar kerajaan dan sekatan rejim membawa kepada kemiskinan hyperinflation, meluas dan malnutrisi. Keadaan sejarah pemurah peruntukan kebajikan yang telah penting kepada strategi mengawal rejim hilang dalam sekelip mata. Kelas pertengahan yang besar dan berpendidikan tinggi yang telah berkembang dalam tahun-tahun yang banyak untuk membentuk batu hampar masyarakat Iraq telah melarat. Kisah Iraq dari tahun 1991 sehingga 2003 adalah negara mengalami kejutan makroekonomi yang mendalam. 79

Amerika Syarikat, memetik satu keperluan untuk mencegah pembunuhan beramai-ramai orang-orang Arab Marsh di selatan Iraq dan orang Kurd ke utara, diisytiharkan "zon penyisihan udara" utara selari ke-36 dan selatan selari ke-32. Pentadbiran Clinton diadili dakwaan cubaan membunuh pada bekas Presiden George HW Bush oleh ejen Iraq rahsia untuk menjadi layak tindak balas ketenteraan pada Jun 27, 1993. Ibu Pejabat Perisikan Iraq di Baghdad telah disasarkan oleh peluru berpandu Tomahawk cruise.

Sepanjang masa sekatan PBB, dalaman dan pembangkang luar kepada kerajaan Ba'ath adalah lemah dan dibahagikan. Pada bulan Mei 1995, Saddam dipecat

79 Fawn, Rick. and Hinnebusch, Raymond. "The Iraq War: Causes and Consequences" Lynne Rienner Publishers, London, 2006, p.212.

setengah saudara, Wathban, sebagai Menteri Dalam Negeri dan pada bulan Julai diturunkan Menteri Pertahanan, Ali Hassan al-Majid. Perubahan ini kakitangan adalah hasil daripada pertumbuhan dalam kuasa dua anak lelaki Saddam Hussein, Hussein Uday dan Qusay Hussein, yang diberi kuasa berkesan naib presiden Mei 1995. Pada bulan Ogos Mejar Jeneral Husayn Kamil Hasan al-Majid, Menteri Industri Tentera dan satu sekutu politik Saddam, berpaling tadah ke Jordan, bersama-sama dengan isteri (salah satu anak perempuan Saddam) dan adiknya, Saddam, yang telah berkahwin lain presiden anak-anak perempuan, kedua-duanya dipanggil untuk menggulingkan kerajaan Iraq. Selepas beberapa minggu di Jordan, diberi janji untuk keselamatan mereka, kedua-dua adik-beradik kembali ke Iraq di mana mereka terbunuh.

Pada bahagian kedua tahun 1990-an PBB dianggap melonggarkan sekatan yang dikenakan kerana kesusahan yang dialami oleh rakyat Iraq biasa. Menurut anggaran PBB, antara 500,000 dan 1.2 juta kanak-kanak meninggal dunia pada tahun sekatan. Amerika Syarikat menggunakan kuasa veto dalam Majlis Keselamatan PBB untuk menghalang cadangan untuk mengangkat sekatan kerana kegagalan berterusan Iraq untuk mengesahkan pelucutan senjata. Walau bagaimanapun, minyak untuk program makanan ditubuhkan pada tahun 1996 untuk meringankan kesan sekatan.

Iraq kerjasama dengan pasukan pemeriksaan senjata PBB telah dipersoalkan atas beberapa kali pada tahun 1990-an. UNSCOM ketua senjata inspektor Richard Butler menarik pasukannya dari Iraq pada November 1998 kerana kekurangan Iraq kerjasama. Pasukan itu kembali pada bulan Disember. 80 Butler menyediakan laporan untuk Majlis Keselamatan PBB selepas itu di mana beliau melahirkan rasa tidak puas hati dengan tahap pematuhan. Pada bulan yang sama, Presiden Amerika Syarikat Bill Clinton dibenarkan serangan udara ke atas sasaran kerajaan dan kemudahan ketenteraan. Serangan udara terhadap kemudahan tentera dan didakwa WMD laman berterusan ke tahun 2002.

KesimpulanSelepas Perang Dunia I idea Liga Bangsa mewujudkan Mandat bagi wilayah Kuasa dikalahkan Central mula mengambil bentuk selepas Perjanjian Perdamaian Versailles pada tahun 1919. Idea ini adalah berdasarkan prinsip bahawa wilayah akhirnya akan menjadibebas tetapi di bawah didikan salah satu negara kelulusan antara dua negara menang. Orang di wilayah Uthmaniyyah mula takut konsep Mandat kerana "ia seolah-olah mencadangkan pemerintahan imperialis Eropah dengan nama lain."

Pada Persidangan San Remo pada bulan April 1920, Great Britain telah dianugerahkan Mandat untuk Iraq, (dipanggil Mesopotamia di dunia Barat pada masa itu) serta Mandat untuk Palestin. Di Iraq British mendapat menghapuskan kebanyakan pegawai Uthmaniyyah bekas dan pentadbiran baru terdiri daripada terutamanya pegawai British. Ramai orang di Iraq mula takut menjadi sebahagian daripada Empayar British. Ia adalah pada ketika ini bahawa salah satu Syiah yang paling terkenal mujtahid, Ayatollah Muhammad Taqi al-Shirazi, mengeluarkan fatwa "mengisytiharkan bahawa perkhidmatan dalam pentadbiran British adalah menyalahi undang-undang." Terdapat kemarahan yang semakin meningkat untuk dasar-dasar baru British seperti baru undang-undang pemilikan tanah, yang kecewa pemimpin puak, dan terutama untuk cukai baru yang rakyat

80 Richard BUTLER, Saddam Defiant, Weidenfeld & Nicolson, London, 2000, p. 224

terpaksa membayar untuk dikebumikan di Najaf, di mana Syiah dari seluruh dunia datang hendak dikebumikan. Mesyuarat antara ulama shia dan pemimpin puak membincangkan strategi bantahan aman tetapi mereka tidak mempertimbangkan tindakan ganas jika demonstrasi secara aman gagal untuk mendapatkan keputusan.

Tidak puas hati dengan pemerintahan British kenyataan Mei 1920 dengan wabak mesyuarat dan demonstrasi besar-besaran di Baghdad. Permulaan revolusi telah tertumpu kepada protes aman menentang pemerintahan British. Ada perhimpunan besar di masjid Sunni dan Syiah yang memberikan bukti kerjasama antara kedua-dua mazhab utama masyarakat Iraq. Pada satu mesyuarat yang lebih besar 15 orang wakil telah dicalonkan untuk membentangkan kes untuk kemerdekaan Iraq untuk pegawai-pegawai British. Pemangku Pesuruhjaya Awam, Sir Arnold Wilson, menolak tuntutan mereka sebagai unpractical.

Pemberontakan bersenjata tercetus pada akhir bulan Jun 1920. Ayatollah al-Shirazi mengeluarkan satu lagi fatwa yang seolah-olah menggalakkan pemberontakan bersenjata. Pihak berkuasa British berharap untuk mengelakkan ini dan mereka menahan seorang sheikh Zawalim kaum. Kemudian band bersenjata pahlawan setia puak menyerbu penjara itu dan menetapkan dia bebas. Pemberontakan tidak lama lagi mendapat momentum sebagai garrisons British di rantau ini pertengahan Euphrates lemah dan puak-puak bersenjata lebih kuat. Menjelang akhir bulan Julai, pemberontak bersenjata puak dikawal kebanyakan rantau pertengahan Euphrates. Kejayaan suku-suku menyebabkan pemberontakan untuk menyebarkan kepada Efrat yang lebih rendah dan seluruh Baghdad.

Menteri British, Winston Churchill, yang diberi kuasa bala bantuan segera dari Iran yang termasuk dua skuadron Tentera Udara Diraja. Penggunaan pesawat beralih kelebihan kepada British dan memainkan peranan besar dalam menamatkan pemberontakan. Terdapat juga suku kaum yang bekerja terhadap pemberontakan sejak mereka telah diiktiraf oleh pihak berkuasa British dan keuntungan daripada pengakuan ini. Akhirnya pemberontak mula untuk menjalankan rendah pada bekalan dan pembiayaan dan tidak boleh menyokong pemberontakan untuk lebih lama manakala tentera British telah menjadi lebih berkesan. Pemberontakan berakhir pada Oktober 1920 apabila pemberontak menyerah diri Najaf dan Karbala kepada pihak berkuasa British.

RujukanBatatu, Hanna (1979). The Old Social Classes & The Revolutionary Movement In

Iraq. Princeton University Press. ISBN 0-691-05241-7.

Fawn, Rick. and Hinnebusch, Raymond. "The Iraq War: Causes and Consequences" Lynne Rienner Publishers, London, 2006, p.212.

http://www.law.fsu.edu/library/collection/limitsinSeas/IBSo94.pdf. p.8

Richard BUTLER, Saddam Defiant, Weidenfeld & Nicolson, London, 2000, p. 224

Tripp, Charles. "A History of Iraq" Cambridge University Press, Cambridge, 2007, p.96.

Tripp, Charles (2005). A History of Iraq. Cambridge University Press. pp. 188–189,196. ISBN 978-0-521-70247-8.

Bab 10 Mesir: Kebangkitan Nasionalisme

Sejarah Moden MesirMenurut ulamak paling sejarah rentang Mesir moden sejak kemunculan pemerintahan Muhammad Ali pada awal abad ke-19 dan pelancaran projek pemodenan Mesir yang terlibat membina sebuah tentera baru dan mencadangkan peta baru untuk Mesir.

Definisi sejarah moden Mesir telah diubah mengikut definisi yang berbeza Kemodenan. Sebahagian ulama tarikh seawal 1517 dengan kekalahan Mamluk Uthmaniyyah dalam 1516-1517.

Dinasti Muhammad Ali menjadi hampir bebas daripada pemerintahan Uthmaniyyah, berikutan kempen peperangan menentang Empayar dan kebolehan beliau untuk mendapatkan tentera secara besar-besaran, membenarkan untuk mengawal Mesir serta bahagian Afrika Utara dan Timur Tengah. Pada 1882, Khedivate Mesir menjadi sebahagian daripada sfera pengaruh British di rantau ini, situasi yang bertentangan dengan kedudukannya sebagai sebuah negara autonomi taklukan Empayar Uthmaniyyah. Negara menjadi naungan British pada tahun 1915 dan mencapai kemerdekaan penuh pada tahun 1922, menjadi sebuah kerajaan di bawah pemerintahan dinasti Muhammad Ali, berpanjangan sehingga 1952.

Gamal Abdel Nasser menubuhkan sebuah negara satu parti, dikenali sebagai Republik Mesir, berikutan revolusi Mesir 1952. Mesir diperintah autocratically oleh tiga presiden sejak enam dekad yang berikut, oleh Nasser dari tahun 1954 sehingga kematiannya pada tahun 1970, oleh Anwar Sadat dari tahun 1971 sehingga pembunuhan beliau 1981, dan oleh Hosni Mubarak dari tahun 1981 sehingga peletakan jawatannya dalam menghadapi revolusi Mesir daripada 2011 .

Sehingga Mei 2012, negara ini adalah di bawah pemerintahan tentera interim; pilihanraya telah dilakukan pada 28 November 2011, negara kini memilih presiden baru.

Mesir di bawah Muhammad AliKempen Arab PertamaMuhammad Ali Pasha menghargai kedaulatan Sultan Uthmaniyyah, dan pada arahan kerajaan Uthmaniyyah, pada tahun 1811 Muhammad Ali menghantar tentera 20,000 lelaki (termasuk 2,000 kuda) di bawah arahan anaknya Tusun,

belia enam belas, menentang Arab Saudi dalam perang Uthmaniyyah-Arab. Selepas berjaya pendahuluan kuasa ini bertemu dengan serius menangkis pada Pas Jedeida berhampiran Al-Safra, dan berundur ke Yanbu. Dalam akhir Tusun tahun, mempunyai bala bantuan yang diterima, sekali lagi mengambil alih serangan dan menawan Madinah selepas pengepungan yang berpanjangan. Beliau kemudiannya mengambil Jeddah dan Mekah, mengalahkan Arab Saudi selepas kedua dan menangkap mereka secara umum.

Tetapi beberapa kemalangan diikuti, dan Muhammad Ali, yang telah ditentukan untuk menjalankan perang di orang, meninggalkan Mesir pada musim panas tahun 1813 - meninggalkan anak Ibrahim yang lain dalam menjaga negara. Beliau menghadapi halangan-halangan yang serius dalam Saudi, kebanyakannya berpunca dari sifat negara dan mengganggu mod peperangan yang diguna pakai oleh musuh beliau, tetapi pada keseluruhannya tenteranya terbukti unggul kepada mereka musuh. Beliau digulingkan dan dibuang Sharif Mekah dan selepas kematian pemimpin Arab Saud beliau menyimpulkan satu perjanjian dengan anak dan pengganti Saud, Abdullah I pada tahun 1815.

Berikutan laporan bahawa Turki, yang menyebabkan dia menegakkan di Saudi, setia merancang pencerobohan Mesir, dan pendengaran melarikan diri Napoleon dari Elba dan takut bahaya ke Mesir dari Perancis atau Britain, Muhammad Ali kembali ke Kaherah oleh cara Kosseir dan Kena, mencapai modal pada hari Pertempuran Waterloo.

Kempen Arab KeduaTusun kembali ke Mesir pada pendengaran pemberontakan tentera di Kaherah, tetapi meninggal dunia pada tahun 1816 pada usia awal dua puluh. Muhammad Ali, yang tidak berpuas hati dengan perjanjian menyimpulkan dengan Arab Saudi, dan dengan pencapaian bukan fasal tertentu, bertekad untuk menghantar tentera lain ke Saudi, dan termasuk di dalamnya tentera yang baru-baru ini membuktikan terkawal.

Ekspedisi ini, di bawah anak sulung beliau Ibrahim Pasha, kiri pada musim luruh 1816. Perang adalah panjang dan sukar, tetapi pada tahun 1818, Ibrahim ditangkap modal Saudi Diriyah. Abdullah I, ketua mereka, banduan dan dengan bendahari beliau dan setiausaha telah dihantar ke Istanbul (dalam beberapa rujukan beliau telah dihantar ke Kaherah), di mana, walaupun janji daripada keselamatan dan syafaat Muhammad Ali memihak kepada mereka Ibrahim, mereka telah dibunuh. Pada penutup tahun 1819 Ibrahim kembali ke Kaherah, setelah lemah semua pembangkang di Saudi.

PembaharuanSemasa ketiadaan Muhammad Ali di Saudi wakilnya di Kaherah telah menamatkan rampasan, yang bermula pada tahun 1808, hampir semua tanah yang dimiliki oleh individu swasta, yang dipaksa untuk menerima pencen bukannya tidak mencukupi. Melalui kaedah ini revolusioner tanah nasionalisasi Muhammad Ali menjadi tuan punya hampir semua tanah Mesir, satu daripada langkah zalim terhadap orang-orang Mesir tidak mempunyai remedi.

Pasha juga cuba untuk menyusun semula tenteranya pada garis Eropah, tetapi ini membawa kepada pemberontakan yang hebat di Kaherah. Kehidupan Muhammad Ali telah terancam, dan dia meminta perlindungan malam di benteng, manakala askar melakukan perbuatan banyak merompak. Pemberontakan telah dikurangkan oleh hadiah kepada ketua-ketua

pemberontak, dan Muhammad Ali mengarahkan bahawa penghidap oleh gangguan harus menerima pampasan dari perbendaharaan. Projek Gedid Nizam (Sistem Baru), berbangkit mengenai dahagi ini, ditinggalkan untuk satu masa.

Walaupun Ibrahim telah terlibat dalam kempen Arab kedua Pasha mengalihkan perhatian kepada pengukuhan ekonomi Mesir. Dia menciptakan monopoli negeri lebih produk ketua negara. Beliau menubuhkan beberapa kilang-kilang dan mula menggali pada tahun 1819 terusan baru ke Alexandria, dipanggil Mahmudiya (selepas sultan bertahan Turki). Terusan lama telah lama jatuh ke dalam pereputan, dan keperluan saluran yang selamat antara Alexandria dan Sungai Nil telah banyak dirasai. Kesimpulan pada 1838 perjanjian komersial dengan Turki, yang dirundingkan oleh Sir Henry Bulwer (Tuhan Darling), melanda deathblow satu sistem monopoli, walaupun permohonan triti ke Mesir telah ditangguhkan selama beberapa tahun.

Satu lagi fakta yang ketara dalam kemajuan ekonomi negara ialah pembangunan penanaman kapas di Delta pada tahun 1822 dan seterusnya. Kapas ditanam telah dibawa dari Sudan oleh Maho Bey, dan organisasi industri baru daripada yang dalam beberapa tahun Muhammad Ali untuk mengeluarkan hasil yang besar.

Usaha telah dibuat untuk menggalakkan pendidikan dan kajian perubatan. Kepada pedagang Eropah, pada siapa dia bergantung untuk jualan eksport, Muhammad Ali menunjukkan nikmat yang banyak, dan di bawah pengaruh beliau pelabuhan Alexandria sekali lagi meningkat kepada kepentingan. Ia adalah juga di bawah galakan Muhammad Ali bahawa transit barangan darat dari Eropah ke India melalui Mesir telah disambung semula.

Penjajahan BritishSejarah Mesir di bawah British dan Pemberontakan UrabiPada tahun 1882, pembangkang kepada kawalan Eropah yang membawa kepada ketegangan yang semakin meningkat di kalangan pribumi ketara, pembangkang yang paling berbahaya yang datang dari tentera. Satu demonstrasi besar tentera pada September 1881 memaksa Tewfiq Khedive untuk memecat Perdana Menteri. Pada April 1882, Perancis dan Great Britain menghantar kapal perang ke Alexandria untuk menyokong Khedive di tengah-tengah iklim yang bergelora, menyebarkan takut pencerobohan di seluruh negara.

Tawfiq berpindah ke Alexandria untuk takut keselamatan sendiri sebagai pegawai tentera yang diketuai oleh Ahmed Urabi mula mengambil kawalan kerajaan. Menjelang Jun Mesir adalah dalam tangan nasionalis menentang dominasi negara Eropah. Satu pengeboman tentera laut British dari Alexandria mempunyai sedikit kesan kepada pembangkang yang membawa kepada pendaratan daya ekspedisi British di kedua-dua hujung Terusan Suez pada Ogos 1882.

British berjaya mengalahkan Tentera Mesir di Tel El Kebir pada bulan September dan mengambil kawalan negara meletakkan Tawfiq kembali dalam kawalan. Tujuan pencerobohan telah untuk mengembalikan kestabilan politik kepada Mesir di bawah kerajaan kawalan Khedive dan antarabangsa yang berada di tempat untuk menyelaraskan pembiayaan Mesir sejak tahun 1876. Ia adalah tidak mungkin bahawa British dijangka pekerjaan jangka panjang dari awal lagi, bagaimanapun Lord Cromer, Ketua Wakil Britain di Mesir pada masa itu, dilihat

reformasi kewangan Mesir sebagai sebahagian daripada objektif jangka panjang. Cromer mengambil pandangan bahawa kestabilan politik memerlukan kestabilan kewangan, dan memulakan satu program pelaburan jangka panjang dalam sumber produktif Mesir, atas semua dalam ekonomi kapas, utama pendapatan eksport negara.

Pada tahun 1906, insiden Denshawai menimbulkan mempersoalkan pemerintahan British di Mesir. Penjajahan British berakhir nominal dengan penubuhan naungan dan pemasangan sultan Hussein Kamel pada tahun 1914, tetapi kehadiran tentera British di Mesir berlanjutan sehingga tahun 1954.

Kesultanan MesirPada tahun 1914, akibat daripada pengisytiharan perang dengan Empayar Uthmaniyyah, yang Mesir adalah nominal sebahagian, Britain mengisytiharkan Perlindungan atas Mesir dan digulingkan Khedive, menggantikan dia dengan ahli keluarga, Fuad, yang telah dibuat Sultan Mesir oleh British. Satu kumpulan yang dikenali sebagai Perwakilan Wafd menghadiri Persidangan Keamanan Paris pada tahun 1919 untuk menuntut kemerdekaan Mesir. Termasuk dalam kumpulan adalah pemimpin politik, Saad Zaghlul, yang kemudiannya akan menjadi Perdana Menteri. Apabila kumpulan itu telah ditangkap dan dihantar pulang ke pulau Malta, pemberontakan besar berlaku di Mesir.

Perempuan nasionalis berdemonstrasi di Kaherah, 1919. Dari Mac hingga April 1919, terdapat demonstrasi massa yang menjadi kebangkitan. Ini dikenali di Mesir sebagai Revolusi 1919. Demonstrasi dan rusuhan hampir setiap hari terus di seluruh Mesir bagi baki Spring. Untuk mengejutkan pihak berkuasa British, wanita Mesir juga menunjukkan, dipimpin oleh Huda Sha'rawi (1879-1947), yang akan menjadi suara terkemuka feminis di Mesir pada separuh pertama abad kedua puluh. Demonstrasi wanita pertama telah diadakan pada hari Ahad, 16 Mac, 1919, dan telah diikuti oleh lagi satu sama lain pada hari Khamis, March 20, 1919. Wanita Mesir akan terus memainkan peranan nasionalis penting dan semakin awam sepanjang musim bunga dan musim panas tahun 1919 dan seterusnya.

Penindasan British rusuhan anticolonial membawa kepada kematian kira-kira 800 orang. Pada November 1919, Suruhanjaya Milner telah dihantar ke Mesir oleh British untuk cuba menyelesaikan keadaan. Pada tahun 1920, Lord Milner telah mengemukakan laporannya kepada Lord Curzon, Setiausaha Luar British, mencadangkan bahawa naungan perlu digantikan dengan perjanjian perikatan. Hasilnya, Curzon bersetuju untuk menerima misi Mesir yang diketuai oleh Zaghlul dan Adli Pasha untuk membincangkan cadangan. Misi tiba di London pada bulan Jun 1920 dan perjanjian itu telah diakhiri pada bulan Ogos 1920.

Pada bulan Februari 1921, Parlimen British telah meluluskan perjanjian dan Mesir telah diminta untuk menghantar misi lain ke London dengan kuasa penuh untuk memuktamadkan perjanjian muktamad. Adli Pasha mengetuai misi ini, yang tiba pada bulan Jun 1921. Walau bagaimanapun, perwakilan Dominion pada Persidangan Imperial 1921 telah menekankan kepentingan mengekalkan kawalan ke atas Terusan Suez Zone dan Curzon tidak dapat memujuk rakan-rakan Kabinet beliau bersetuju kepada apa-apa terma bahawa Adli Pasha telah bersedia untuk menerima. Misi kembali ke Mesir dalam jijik.

Kerajaan Mesir

Pada Disember 1921, pihak berkuasa British di Kaherah yang dikenakan undang-undang mempertahankan diri dan sekali lagi dihantar pulang Zaghlul. Demonstrasi sekali lagi membawa kepada keganasan. Dalam penghormatan kepada nasionalisme yang semakin meningkat dan pada cadangan Pesuruhjaya Tinggi, Lord Allenby, UK secara unilateral mengisytiharkan kemerdekaan Mesir pada 28 Februari tahun 1922, menghapuskan naungan dan menubuhkan Kerajaan bebas Mesir.

Sarwat Pasha menjadi perdana menteri. Pengaruh British, bagaimanapun, terus menguasai kehidupan politik Mesir dan memupuk pembaharuan fiskal, pentadbiran, dan kerajaan. Britain mengekalkan kawalan Zon Terusan, Sudan dan perlindungan luar Mesir.

Raja Fuad meninggal dunia pada tahun 1936 dan Farouk mewarisi takhta pada usia enam belas. Bimbang dengan serangan baru-baru ini Itali Ethiopia, dia menandatangani Perjanjian Anglo-Mesir, memerlukan Britain untuk mengeluarkan semua tentera dari Mesir, kecuali di Terusan Suez (dipersetujui untuk dipindahkan oleh 1949).

Semasa Perang Dunia II, tentera British yang digunakan Mesir sebagai pangkalan bagi operasi Bersekutu di seluruh rantau ini. Tentera British telah ditarik balik ke kawasan Terusan Suez pada tahun 1947, tetapi nasionalis, perasaan anti-British terus berkembang selepas perang.

Revolusi Mesir tahun 1952Pada 23 Julai 1952, Revolusi Mesir 1952 (Bahasa Arab: يوليو 23ثورة 1952 ), juga dikenali sebagai Revolusi 23 Julai, bermula dengan sebuah rampasan kuasa tentera d'etat oleh Pergerakan Pegawai Percuma, sekumpulan pegawai-pegawai tentera yang diketuai oleh Muhammad Naguib dan Gamal Abdel Nasser. Revolusi pada mulanya bertujuan untuk menumbangkan Raja Farouk. Walau bagaimanapun, pergerakan itu mempunyai cita-cita politik yang lebih, dan tidak lama lagi berpindah untuk menghapuskan raja berperlembagaan dan bangsawan Mesir dan Sudan, menubuhkan sebuah republik, menamatkan pentadbiran British di negara ini, dan menjamin kebebasan Sudan (sehingga kini ditadbir sebagai Anglo-Mesir kondominium). Kerajaan revolusioner pakai staunchly nasionalis, anti-imperialis agenda, yang datang untuk diungkapkan terutamanya melalui nasionalisme Arab, dan antarabangsa bukan penjajaran.

Revolusi telah berhadapan dengan ancaman segera dari kuasa-kuasa imperialis Barat, terutamanya United Kingdom, yang telah ditadbir Mesir sejak 1882, dan Perancis, kedua-duanya adalah berhati-hati dengan peningkatan sentimen nasionalis di wilayah-wilayah di bawah kawalan mereka di seluruh Dunia Arab dan Afrika. Negeri berterusan perang dengan Israel juga menimbulkan cabaran yang serius, sebagai Pegawai Percuma meningkat sokongan Mesir sudah kuat rakyat Palestin. Kedua-dua isu conflated empat tahun selepas revolusi apabila Mesir telah diceroboh oleh Britain, Perancis, dan Israel dalam Pencerobohan Tiga Pihak tahun 1956. Walaupun kerugian besar tentera, peperangan telah dilihat sebagai kemenangan politik bagi Mesir, terutamanya kerana ia meninggalkan Terusan Suez dalam kawalan Mesir tanpa bertanding buat kali pertama sejak 1875, memadam apa yang dilihat sebagai tanda penghinaan nasional. Ini mengukuhkan rayuan revolusi di negara-negara Arab dan Afrika yang lain.

Borong reformasi pertanian, dan program perindustrian yang besar telah dimulakan pada dekad pertama dan separuh daripada revolusi, yang membawa

kepada tempoh yang tidak disangka bangunan infrastruktur, dan pembandaran. Menjelang 1960-an, sosialisme Arab telah menjadi tema dominan, mengubah Mesir ke dalam ekonomi terancang secara terpusat. Takut Rasmi ekstremisme kontra-revolusi yang ditaja oleh Barat, domestik agama, penyusupan komunis potensi, dan konflik dengan Israel semua dinamakan sebagai sebab sekatan teruk dan lamanya menarik pada parti politik pembangkang, dan larangan terhadap sistem multi-parti. Ini sekatan ke atas aktiviti politik akan kekal di tempat sehingga presiden Anwar Al-Sadat dari tahun 1970 dan seterusnya, di mana banyak dasar-dasar revolusi telah turunkan atau diterbalikkan.

Kejayaan awal revolusi digalakkan banyak pergerakan nasionalis lain di negara-negara Arab dan Afrika yang lain, seperti Algeria, dan Kenya, yang telah terlibat dalam perjuangan anti-kolonial terhadap empayar Eropah. Ia juga diilhamkan menggulingkan monarki pro-Barat yang sedia ada dan kerajaan-kerajaan di rantau ini dan benua.

Revolusi diperingati setiap tahun pada hari kebangsaan Mesir, Hari Revolusi, pada 23 Julai.

Gamal Abdel NasserGamal Abdel Nasser Hussein (Bahasa Arab: ,15جمال عبد الناصر حسين Januari 1918-28 September 1970) adalah Presiden kedua Mesir dari tahun 1956 sehingga kematiannya. Kolonel dalam tentera Mesir, Nasser mengetuai Revolusi Mesir 1952 bersama-sama dengan Muhammad Naguib, presiden pertama, yang menggulingkan pemerintahan beraja Mesir dan Sudan, dan menandakan satu tempoh baru pemodenan dan pembaharuan sosialis di Mesir bersama-sama dengan kemajuan yang mendalam nasionalisme pan-Arab, termasuk kesatuan yang singkat dengan Syria.

Nasser dilihat sebagai salah seorang tokoh politik yang paling penting dalam sejarah kedua-dua moden dan politik Arab dalam abad ke-20. Di bawah kepimpinan beliau, Mesir negarakan Terusan Suez Syarikat dan datang untuk memainkan peranan penting dalam usaha-usaha anti-imperialis di Dunia Arab dan Afrika. Yang dikenakan berakhir Krisis Suez menjadikan beliau seorang wira di seluruh dunia Arab. Beliau juga memainkan peranan penting dalam penubuhan Pergerakan antarabangsa-Negara Berkecuali (NAM). Beliau terkenal dengan dasar nasionalis dan versi kuali Arabism, juga dirujuk sebagai Nasserism, yang memenangi berikut besar di Dunia Arab pada tahun 1950-an dan 1960-an. Walaupun status beliau sebagai "pemimpin Arab" telah teruk rosak oleh kemenangan yang Israel lebih-tentera Arab dalam Perang yang Enam Hari, serta kegagalan Mesir untuk memenangi yang Perang berikutnya daripada pergeseran terhadap Israel, ramai penduduk yang umum Arab masih melihat Nasser sebagai simbol maruah Arab dan kebebasan.

Republik Arab BersatuPada tahun 1958 Mesir bergabung dengan Republik Syria dan merampas Semenanjung Gaza, yang diperintah oleh Kerajaan All-Palestin, untuk membentuk sebuah negeri yang dipanggil Republik Arab Bersatu. Ia wujud sehingga berpisah Syria pada tahun 1961, walaupun Mesir terus dikenali sebagai UAR (United Arab Republic) itu sehingga tahun 1971.

Nasser membantu menubuhkan dengan India dan Yugoslavia Pergerakan Negara-negara Berkecuali negara-negara membangun pada September 1961, dan terus menjadi kuasa utama dalam pergerakan itu sehingga kematiannya.

Campur Tangan Serantau (Regional Intervention)Nasser telah melihat kepada perubahan rejim di Yaman sejak 1957 dan akhirnya meletakkan nafsunya ke dalam amalan pada bulan Januari 1962 dengan memberi Yaman Percuma Pergerakan ruang pejabat, sokongan kewangan, dan masa siaran radio. Biografi Anthony Nutting Gamal Abdel-Nasser mengenal pasti beberapa faktor yang membawa Presiden Mesir untuk menghantar pasukan ekspedisi ke Yaman. Ini termasuk unraveling kesatuan dengan Syria pada tahun 1961, yang dibubarkan Republik Arab Amerika (UAR), merosakkan prestij beliau. Kemenangan yang cepat tegas di Yaman boleh membantu dia pulih kepimpinan dunia Arab. Nasser juga mempunyai reputasi beliau sebagai kuasa anti-kolonial, menetapkan tempat beliau di memerangkap Selatan Yaman, dan pelabuhan bandar strategik Aden, angkatan tentera British.

Nasser memerintah sebagai autocrat tetapi kekal sangat popular di Mesir dan di seluruh dunia Arab. Kesediaannya untuk berdiri kepada kuasa-kuasa Barat dan Israel memenangi dia menyokong di seluruh rantau ini. Walau bagaimanapun, dasar luar dan tentera Nasser utama dalam memprovokasi Perang Enam Hari pada tahun 1967. Konflik ini menyaksikan pasukan bersenjata Mesir, Syria dan Jordan yang dilalukan oleh Israel.

Israel kemudian menduduki Semenanjung Sinai dan Gaza dari Mesir, Bukit Golan dari Syria, dan Tebing Barat dan Baitulmuqaddis Timur dari Jordan. Kekalahan ini adalah satu tamparan teruk kepada prestij Nasser kedua-dua di rumah dan di luar negara. Berikutan kekalahan itu, Nasser membuat tawaran yang dramatik untuk meletakkan jawatan, yang hanya ditarik balik dalam menghadapi demonstrasi besar-besaran mendesak beliau untuk tinggal. Tiga tahun terakhir kawalan ke atas Mesir adalah jauh lebih lemah.81

Kebangkitan Parti WafdParti Wafd merupakan pergerakan nasionalis Mesir yang wujud selepas Perang Dunia I. Walaupun ia tidak adalah kumpulan pertama nasionalis di Mesir, ia mempunyai kesan berpanjangan terpanjang. Ia telah didahului dan dipengaruhi oleh pergerakan yang lebih kecil dan kurang penting yang berkembang dari masa ke semasa ke dalam Parti Wafd nasionalis yang lebih moden dan kuat. Salah satu gerakan-gerakan awal adalah Pemberontakan Urabi diketuai oleh Ahmed Orabi pada awal tahun 1880-an. Revolusi ini telah menentang kuasa pemerintah gangguan Mesir Khedive dan Eropah dengan hal ehwal Mesir. Saad Zaghloul, pencipta dan pemimpin masa depan Parti Wafd, adalah seorang pengikut Orabi, dan mengambil bahagian dalam revolusi.

Parti sebenar mula mengambil bentuk semasa Perang Dunia I. Saad Zaghloul mula membentuk satu kumpulan individu yang berkongsi pandangan beliau, dan tidak termasuk bantuan rakyat. Saad Zaghloul dan sezaman dengan beliau membentuk Wafd (yang bermaksud "delegasi") berhampiran akhir perang. Mereka menampilkan diri dengan Zaghloul sebagai wakil mereka Reginald Wingate, gabenor British di Mesir. Mereka memberitahu Wingate bahawa matlamat utama Wafd itu adalah penamatan serta-merta pendudukan British Mesir. Ini adalah apa yang pada asalnya diceritakan kepada gabenor tetapi beliau tidak dimaklumkan mengenai niat untuk menggunakan persidangan Paris Keamanan untuk merayu kes mereka kepada kuasa dunia mereka. Zaghloul

81 Ziad Fahmy, Ordinary Egyptians: Creating the Modern Nation through Popular Culture (Stanford, CA: Stanford University Press, 2011)

telah mencipta satu delegasi yang terlibat wakil kebanyakan kumpulan politik dan sosial Mesir. Sejak ia adalah penuh kumpulan begitu banyak berbeza, ia boleh belum benar-benar boleh dianggap sebagai sebuah parti politik tetapi lebih gabungan. Wafd telah membentuk perlembagaan yang menggariskan cara yang mereka mahu untuk mentadbir Mesir.

Wafd telah menafikan permintaan untuk pergi ke London dan bercakap dengan kerajaan rumah. Mereka tidak dibenarkan untuk menghadiri persidangan Paris keamanan sama ada. Mereka terlawan ini oleh memo penerbitan dan memberi ucapan memastikan bahawa delegasi di Paris akan tahu apa delegasi Mesir yang sebenar yang dikehendaki. Kemudian bantahan dan kenyataan yang membawa kepada deportasi Saad Zaghloul angka dan lain-lain utama Wafd pulau Malta. Deportations ini menyebabkan kesan yang sebaliknya bahawa British berharap. Walaupun mereka cuba untuk memastikan ia tenang, perkataan merebak dan akhirnya membawa kepada mogok pelajar undang-undang. Mogok ini menjadi demonstrasi dengan dikir termasuk "Kemerdekaan Long live Saad ... Long live". Ini memulakan revolusi 1919 dan pada hari-hari berikut banyak lagi mula untuk menyerang dan kerajaan dan gelanggang ditutup sepenuhnya. British kemudian dibebaskan Saad Zaghloul dan pengikut-pengikutnya untuk mewujudkan perpecahan dalam kepimpinan Wafd. Dalam reaksi mereka terus menyatukan parti dan serangan terus.

Wafd itu kini menjadi sebuah parti yang benar dan salah dengan sokongan yang lengkap rakyat. Delegasi itu dibuat cara ke Paris hanya untuk mendengar bahawa Presiden Amerika Syarikat Woodrow Wilson menyokong Perlindungan British Mesir. Walaupun pada ketika ini British masih dalam kawalan, Wafd telah berkesan memimpin rakyat Mesir. Pada tahun 1920, naungan British berakhir dan Wafd telah diletakkan dalam kawalan Mesir. Parti yang pesat menjadi organisasi politik yang dominan di negara ini dan adalah parti yang mentadbir (walaupun dalam peranan subordinat kepada kuasa eksekutif raja) melalui kebanyakan tempoh liberal yang berakhir dengan kebangkitan Gamal Abdel Nasser.

Kebangkitan Pra KemuliaanThe tempoh tiga dekad antara keluar nominal Britain pada tahun 1922 dan yang revolusi nasionalis tahun 1952 menyaksikan pendirian kira-kira satu gelisah kuasa antara Raja itu, yang Residensi British, dan yang kepimpinan Wafd, yang Wafd itu adalah yang kurangnya berkuasa Dalam kestabilan yang rapuh segitiga, Wafd yang menjadi organisasi cemerlang Mesir politik diperihalkan oleh sejarawan kontemporari sebagai "yang 1 dalam bidang," "yang dianjurkan terbaik," dan "kuat berangka." Dalam pilihan raya 1924 parlimen Wafd memenangi 179 211 kerusi parlimen. Pada tahun 1936, ia memenangi 89% undi dan 157 kerusi di Parlimen.

Walau bagaimanapun, hubungan antara Wafd dan dua paksi lain kuasa - Raja dan Residency - telah tegang oleh parti itu raison d'être menentang campur tangan British di Mesir dan pakatan sulit Raja di dalamnya. Hubungan Raja Fuad saya ini dengan Wafd yang telah digambarkan sebagai "sejuk," dan hubungan antara raja yang tidak dilantik dan-parti politik terbesar terus merosot selepas Farouk Fuad anak, yang berjaya bapanya dengan kesultanan, menandatangani satu perjanjian terlalu mendiamkan diri dengan British pada tahun 1936. Ini beri hakmilik pihak yang telah timbul terutamanya daripada kebencian popular kawalan British Mesir dan diperintahkan sokongan popular dengan mengaitkan

dirinya paling rapat dengan perjuangan nasionalis untuk kemerdekaan penuh Mesir.

Kehilangan sokongan popularKeruntuhan sokongan meluas popular sekali diperintahkan oleh Wafd yang telah sejarah dikaitkan kepada embattlements gabungan tiga trend yang berbeza dalam politik Mesir era pra-revolusioner. Parti itu, bersama-sama dengan semua pihak Mesir politik yang lain, telah diharamkan pada Januari 1953 oleh Gamal Abdel Nasser berikutan Revolusi Pegawai Percuma 1952.

Masalah sosial di MesirKekosongan kuasa yang terhasil dari akhir mandat British ke atas Mesir juga dicetuskan peruntukan kebajikan vakum teruk yang kerajaan baru gagal untuk mengisi. Menjelang 1930-an, Mesir telah menjadi destinasi utama bagi pertubuhan mubaligh Kristian, yang dibiayai dan dilaksanakan perkhidmatan sosial yang amat diperlukan untuk Mesir pertengahan dan bawahan. Konsortium pendakyahan agama Barat beseeched penaja mereka "untuk membuat pengorbanan berat supaya anak-anak Mesir boleh mempunyai pendidikan yang lebih baik daripada ibu bapa mereka sendiri mampu "; begitu juga, perkembangan hospital dakwah yang dikendalikan terdedah ketidakcukupan yang disediakan oleh kerajaan penjagaan kesihatan.

Pergolakan sosial selanjutnya mengakibatkan daripada ketidakupayaan kerajaan untuk menyelesaikan metastasizing pertikaian buruh mengancam ekonomi Mesir. The kejadian berkembar kemelesetan itu di seluruh dunia digesa oleh Kemurungan yang Besar dan satu krisis kapas serantau perlahan pertumbuhan KDNK Mesir melalui tahun 1920-an dan kebanyakan yang 2 dekad yang berikut. Ketidakstabilan berbangkit dalam pasaran buruh bermotivasi cubaan awal penubuhan kesatuan sekerja meluas. Sensing ancaman kepada kuasa yang tiada tandingan, Wafd dilaksanakan pelbagai tempatan pendamaian papan buruh, yang pada dasarnya oleh bertaring kekurangan undang-undang buruh di peringkat kebangsaan. Walaupun jaminan bercagar Wafd negara kekal buruh majlis, tiada undang-undang buruh yang penting telah digubal, mereka yang melakukan laluan keuntungan tidak dikuatkuasakan; dan Wafd yang tidak dapat untuk melaksanakan apa-apa perubahan besar dalam dasar garang anti-kesatuan kerajaan.

Kegagalan Mobilisasi BeliaPada tahun 1920-an, kepimpinan parti telah diletakkan sangat rendah penekanan pada pengambilan itu dan penggemblengan belia. Leka dalam kedudukan dominan parlimen itu, yang Wafd tidak meneruskan kaedah inovatif organisasi belia sehingga sekurang-kurangnya di tahun 1930-pertengahan, meninggalkan begitu bercampur di belakang pesaing masa depan seperti Persaudaraan Islam Mesir, yang telah bekerja jauh lebih berkesan tempatan francais sistem sejak penubuhannya pada tahun 1928.

Selepas demonstrasi pelajar terhadap Perjanjian Anglo-Mesir dan dasar-dasar anti-buruh kerajaan mula mendedahkan retak dalam gabungan Wafd yang sebelum ini sukar sekali dirubah, pemimpin parti yang dicipta sayap pemuda yang digelar "Baju Biru." Walau bagaimanapun, bukannya mengambil kesempatan pada sifat akar umbi pergerakan belia, parti dan bukannya cuba untuk slot Baju Biru ke anak tangga mereka sendiri dalam hierarki dari atas ke bawah Wafd, menyampaikan anggota dengan pakaian seragam, lencana, dan tabik seragam - semua di bawah Taat moto "& Perjuangan ". Demi Jun 1937,

Wafd takut bahawa Baju Biru telah menjadi terlalu militan, dan selepas itu lagi terhad keistimewaan mereka. Setelah tidak pernah sepenuhnya memeluk mobilisasi belia, oleh penutupan tahun 1930-an kepimpinan Wafd gelisah mempunyai asasnya ditinggalkan sebarang usaha gabungan bangunan-antara generasi.

Penginapan Kehadiran BritishMudah faktor terbesar yang menyumbang kepada kekecewaan popular dengan Wafd adalah kegagalan parti itu untuk memboikot kerajaan Farouk selepas ia bersetuju dengan Perjanjian Anglo-Mesir tahun 1936. Dasar-dasar yang diikuti oleh parti semasa krisis Anglo-Mesir 1930-an pertengahan berimilik nasionalis Mesir banyak - yang sebelum ini sokongan tunggal yang paling dipercayai blok untuk Wafd - dan terputus parti antara minoriti yang kecil tetapi berkuasa penyesuaian dan tahan yang besar tetapi tak bersuara majoriti. Kegagalan Wafd yang lebih agresif menentang kesinambungan kehadiran British "meninggalkan politik Mesir tanpa pemimpin popular disahkan atau parti”. 82

PemimpinSaad Zaghlul Pasha 1919-1927Mustafa el-Nahhas Pasha 1927-1952

Parti Wafd Baru Pada tahun 1983 New Wafd Party (Bahasa Arab: Hizb al-Wafd al-Jadid الوفد حزب Telah ditubuhkan, berikutan garis liberal, nasionalis serupa dengan parti .(الجديدWafd asal.

Britain dan Ikhwan Muslimin: Kerjasama semasa 1940-an dan 1950-anPerang Dunia Kedua menyaksikan pertumbuhan berterusan Ikhwan Muslimin, yang dibangunkan di bawah kepimpinan Hassan al-Banna ke dalam gerakan Islam yang. Ia telah menjadi masyarakat Islam terbesar di Mesir dan telah menubuhkan gabungan di Sudan, Jordan, Syria, Palestin dan Afrika Utara. Bertujuan untuk mewujudkan sebuah negara Islam di bawah slogan 'Al-Quran adalah perlembagaan kami, Ikhwan mengajar pematuhan ketat ajaran Islam dan menawarkan alternatif agama kepada kedua-dua pergerakan nasionalis sekular dan parti-parti komunis di Mesir dan Timur Tengah - kuasa yang telah menjadi dua pencabar utama kepada British, dan AS, kuasa di rantau ini.

Britain telah dianggap Mesir sebagai pasaknya pd as roda kedudukannya di Timur Tengah sejak ia mengisytiharkan 'naungan' seluruh negara pada permulaan Perang Dunia Pertama. Firma-firma British menguasai pelaburan asing dan kehidupan komersial negara, manakala pangkalan tentera British di Zon Terusan Suez telah menjadi yang terbesar di dunia pada masa Perang Dunia Kedua. Penguasaan British di negara ini, bagaimanapun, semakin dicabar oleh kedua-dua pergerakan nasionalis berkembang dan oleh angkatan agama Ikhwan Muslimin, manakala sekutu utama London di negara ini adalah pemerintahnya, Raja Farouk, yang memegang takhta pada tahun 1936.

82 Deeb, Marius. "Labour and Politics in Egypt, 1919-1939." International Journal of Middle East Studies, Vol. 10, No. 2 (May 1979), pp. 203. Jankowski, James P. "The Egyptian Blue Shirts and the Egyptian Wafd, 1935-1938." Middle Eastern Studies, Vol. 6, No. 1 (January 1970), pp. 77-95 Munson, Ziad. "Islamic Mobilization: Social Movement Theory and the Egyptian Muslim Brotherhood." The Sociological Quarterly, Vol. 42, No. 4 (Autumn 2001), p. 501

Ikhwan telah dipanggil untuk jihad terhadap Yahudi dalam Pemberontakan 1936-9 Arab di Palestin, dan telah menghantar sukarelawan di sana selepas rayuan dari mufti, ia juga telah dibantu oleh pegawai-pegawai Jerman dalam membina sayap ketenteraan. Organisasi menganggap British sebagai penindas imperialis di Mesir, dan gelisah menentang penjajahan tentera British di negara ini, terutama selepas pemberontakan Palestin. Semasa tahun-tahun awal strategi Perang Dunia Kedua, British ke arah Ikhwan di Mesir percubaan terlibat terutamanya untuk menindas. Namun pada masa ini Ikhwan, yang bersekutu dengan hak politik, juga menikmati naungan monarki pro-British Mesir, yang telah mula membiayai Ikhwan pada tahun 1940. Raja Farouk menyaksikan Brothers sebagai kaunter yang berguna kepada kuasa parti politik utama di negara ini - sekular, Parti Wafd nasionalis dan komunis. Satu laporan perisikan British tahun 1942 menyatakan bahawa 'Istana telah mula untuk mencari Ikhwan berguna dan telah dibuang naungan ke atas mereka.' Pada masa ini, banyak masyarakat Islam di Mesir telah ditaja oleh pihak berkuasa untuk menentang pesaing atau meningkatkan kepentingan British, istana atau lain-lain kumpulan berpengaruh.

Yang pertama dikenali hubungan secara langsung antara pegawai-pegawai British dan Ikhwan datang pada tahun 1941, pada masa apabila perisikan British menganggap berikut massa organisasi dan rancangan sabotaj terhadap British sebagai 'bahaya paling serius kepada keselamatan awam' di Mesir. Bahawa pada tahun al-Banna telah dipenjara oleh pihak berkuasa Mesir yang bertindak di bawah tekanan British, tetapi ia adalah pada dia dibebaskan kemudian pada tahun yang sama bahawa kenalan British yang dibuat dengan Ikhwan. Menurut beberapa akaun, pegawai-pegawai British yang ditawarkan untuk membantu organisasi, untuk 'membeli' sokongan. Teori melimpah ruah sama ada al-Banna mengambil atau menolak tawaran sokongan British, tetapi mengingati tenang relatif Ikhwan untuk beberapa masa selepas tempoh ini, ia adalah mungkin bahawa bantuan British telah diterima.

Menjelang 1942, Britain telah pasti mula untuk membiayai Ikhwan. Pada 18 Mei pegawai kedutaan British mengadakan pertemuan dengan Perdana Menteri Mesir Amin Osman Pacha, di mana hubungan dengan Ikhwanul Muslimin telah dibincangkan dan beberapa perkara telah dipersetujui. Satu adalah bahawa 'subsidi dari Wafd [Parti] Ikhwani el Muslimin [Ikhwan Muslimin] akan berhati dibayar oleh kerajaan [Mesir] dan mereka akan memerlukan beberapa bantuan kewangan dalam perkara ini daripada [British] Kedutaan.' Di samping , kerajaan Mesir 'akan memperkenalkan ejen dipercayai ke Ikhwani untuk menjaga menonton ditutup pada aktiviti dan akan membiarkan kita [kedutaan British] mempunyai maklumat yang diperoleh daripada ejen itu. Kami, bagi sebahagian kita, akan memastikan kerajaan berhubung dengan maklumat yang diperolehi daripada sumber-sumber British. '

Ia telah juga bersetuju bahawa 'usaha akan dibuat untuk mewujudkan perpecahan dalam parti dengan mengeksploitasi apa-apa perbezaan yang mungkin berlaku antara Hassan al-Banna dan Ahmed Sukkari,' kedua-dua pemimpin. British juga akan menyerahkan kepada kerajaan senarai Ikhwan ahli mereka dianggap sebagai berbahaya, tetapi tidak akan ada langkah agresif terhadap organisasi. Sebaliknya, strategi yang diputuskan ialah 'membunuh oleh kebaikan'. Al-Banna akan dibenarkan untuk memulakan akhbar dan menyiarkan 'menyokong prinsip demokrasi' artikel - ini akan menjadi satu cara yang baik,

sebagai salah satu daripada atendan meletakkan ia, 'membantu untuk menghancurkan Ikhwani'.

Mesyuarat juga membincangkan bagaimana Ikhwan membentuk pertubuhan sabotaj 'dan mengintip bagi pihak Nazi. Ia telah digambarkan sebagai 'organisasi yang sempit agama dan obscurantist', tetapi salah satu yang 'boleh membawa keluar tentera kejutan dalam masa gangguan', termasuk 'skuad berani mati'. Dengan anggaran 100-200,000 penyokong, Ikhwan adalah 'tersirat anti-Eropah dan khususnya anti-British, akaun kedudukan yang luar biasa kami di Mesir', dengan itu, ia 'diharapkan untuk kemenangan Paksi, yang mereka bayangkan akan menjadikan mereka dominan pengaruh politik di Mesir. '

Menjelang 1944, Jawatankuasa Perisikan Politik Britain telah menerangkan Ikhwan sebagai bahaya yang berpotensi, tetapi dengan kepimpinan yang lemah: al-Banna, dirasai, ia adalah 'satu-satunya personaliti cemerlang', tanpa mereka 'ia mudah mungkin hancur bersepai'. Ini analisis agak mengetepikan Ikhwan akan disemak semula dalam tahun-tahun akan datang, sebagai British ditanam dan bekerjasama dengannya dalam menghadapi penanaman anti-penjajahan di Mesir.

Oleh itu, dengan akhir Perang Dunia Kedua, Britain sudah mempunyai pengalaman yang besar colluding dengan tentera Islam untuk mencapai objektif tertentu, manakala pegawai juga sedar bahawa kuasa-kuasa yang sama umumnya menentang dasar imperialis British dan objektif strategik: mereka sementara, ad-hoc penyumbang untuk mencapai matlamat tertentu apabila Britain tidak mempunyai sekutu lain atau kuasa yang mencukupi tersendiri untuk mengenakan keutamaan. Ini dasar kesesuaian British ketara akan mendalamkan di dunia selepas perang sebagai keperluan untuk kolaborator meningkat dalam persekitaran global yang lebih mencabar.

Selepas akhir Perang Dunia Kedua, Ikhwan adalah salah satu daripada dua besar-besaran berasaskan parti-parti politik di Mesir, bersama-sama Parti Wafd nasionalis yang sederhana, dan Raja Farouk terus mencari Ikhwan berguna sebagai kubu menentang idea-idea ekonomi dan sosial yang radikal. Ikhwan dikenali telah lulus maklumat kepada kerajaan untuk membantu dalam berterusan bulat-up komunis sebenar dan disyaki, terutama dalam kesatuan dan universiti. Ia adalah, bagaimanapun, sentiasa gelisah kewujudan bersama di tengah-tengah pembangkang meningkat kepada kehadiran British dan aliran keganasan yang menggegarkan Mesir selepas 1945.

Konfrontasi meningkat tidak lama lagi antara Ikhwan bengkok membuang asing 'penghuni' dan akhirnya mencari penubuhan sebuah negara Islam - dan British dan istana. Di Zon Terusan Suez, serangan bom terhadap tentera British adalah biasa, dan pihak berkuasa kerap mendakwa telah menemui Ikhwan senjata cache. Brothers juga cuba pembunuhan pelbagai: antara 1945 dan 1948, dua perdana menteri, ketua polis dan menteri Kabinet adalah antara orang-orang yang meninggal dunia di tangan mereka. Pada Disember 1948, berikutan penemuan yang didakwa pihak berkuasa 'Ikhwan senjata cache dan plot untuk menggulingkan rejim, organisasi telah dibubarkan, keputusan British nampaknya telah meminta kerajaan Mesir untuk mengambil dalam usaha untuk mengetatkan kawalan ke atas aktiviti-aktiviti anti-British mereka . Tiga minggu kemudian, Perdana Menteri Mahmud al-Nuqrashi, yang telah diberikan itu perintah pembubaran, telah dibunuh oleh ahli sebuah 'alat rahsia' yang Muslim

itu Ikhwan, separa tentera, dan pengganas itu, unit yang dibawa keluar serangan bom terhadap British di terusan zon.

Menjelang Januari 1949, kedutaan British di Kaherah telah melaporkan bahawa Raja Farouk 'akan semua keluar untuk menghancurkan' Ikhwan, dengan pembundaran menyapu baru-baru ini sehingga dan menangkap lebih 100 orang ahli. Bulan berikut Ikhwan pengasas Hassan al-Banna sendiri telah dibunuh. Walaupun pembunuh itu tidak pernah dijumpai, ia secara meluas dipercayai bahawa pembunuhan itu telah dijalankan oleh anggota polis politik, dan sama ada dibiarkan atau dirancang oleh istana. Satu laporan MI6 adalah tidak berbelah bagi, yang menyatakan bahawa:

Pembunuhan telah diilhamkan oleh kerajaan, dengan kelulusan Palace ... Ia telah memutuskan bahawa Hassan el Banna perlu dihapuskan dari tempat kejadian aktiviti beliau dengan cara ini sejak, selagi dia adalah bebas, beliau berkemungkinan untuk membuktikan malu untuk kerajaan, sedangkan dia ditangkap hampir pasti akan membawa kepada masalah lagi dengan pengikut-pengikutnya, yang akan mempunyai syak lagi dianggap beliau sebagai syahid untuk perjuangan mereka.

Namun alibis sudah diputar. Tiga hari selepas pembunuhan itu, yang duta British, Sir Ronald Campbell, bertemu Raja Farouk dan direkodkan bahawa 'Saya berkata saya fikir pembunuhan mungkin telah telah dilakukan oleh pengikut sendiri Hassan al-Banna yang melampau keluar takut atau syak wasangka bahawa dia telah memberikan perkara jauhnya '. Raja Farouk, bagi pihaknya, juga palsu kisah tanggungjawab berbaring dengan 'Saadists' (kumpulan pemisahan dari Parti Wafd, dinamakan selepas Zaghoul Saad, bekas pemimpin parti dan Perdana Menteri). Diplomat kanan Britain di Mesir jelas kerang-keroh dengan pembunuh al-Banna untuk menutupinya.

Pada bulan Oktober 1951, Ikhwan yang dipilih sebagai pemimpin baru bekas hakim, Hassan al-Hodeibi, seorang tokoh yang tidak terbuka dikaitkan dengan keganasan, yang dimaklumkan penentangan beliau kepada keganasan 1945-9. Hodeibi tidak, bagaimanapun, untuk menegaskan kawalan ke atas puak organisasi yang kadang-kadang bersaing. Ikhwan memperbaharui panggilan untuk jihad menentang British, memanggil untuk serangan ke atas Britain dan harta mereka, demonstrasi dianjurkan menentang penjajahan dan cuba untuk menolak kerajaan Mesir untuk mengisytiharkan keadaan perang dengan Britain. Satu laporan British kedutaan dari Kaherah pada tahun 1951-an menyatakan bahawa Ikhwan 'mempunyai [es] sebuah organisasi pengganas lama yang tidak pernah dipecahkan oleh tindakan polis', walaupun tangkapan baru-baru ini. Walau bagaimanapun, laporan itu sebaliknya memandang ringan 'niat ke arah British, yang menyatakan bahawa mereka telah' Brothers merancang untuk menghantar pengganas ke Zon Terusan 'tetapi' mereka tidak berniat untuk meletakkan organisasi mereka seperti itu ke dalam tindakan terhadap pasukan Kebawah Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Baginda '. Laporan lain menyatakan bahawa walaupun Ikhwan telah bertanggungjawab untuk beberapa serangan terhadap British, ini adalah mungkin disebabkan 'berdisiplin', dan ia kelihatan bercanggah dengan dasar pemimpin '.

Pada masa yang sama, pada Disember 1951, fail menunjukkan bahawa pegawai-pegawai British telah cuba untuk mengaturkan pertemuan langsung dengan Hodeibi. Beberapa mesyuarat telah diadakan dengan salah satu penasihat beliau, satu Farkhani Bey, mengenai siapa sedikit yang diketahui, walaupun dia

nampaknya tidak dirinya ahli Ikhwan. Tanda-tanda dari fail mendedahkan laporan British adalah bahawa pemimpin Ikhwan, walaupun panggilan awam mereka untuk serangan ke atas British, telah sempurna bersedia untuk bertemu dengan mereka secara peribadi. Pada masa ini, kerajaan Mesir telah menawarkan 'rasuah besar' Hodeibi untuk menjaga Ikhwan daripada terlibat dalam keganasan lanjut terhadap rejim, menurut kepada Pejabat Luar Negeri.

Kemudian, pada bulan Julai 1952, sekumpulan pegawai tentera muda nasionalis komited untuk menumbangkan pemerintahan beraja Mesir dan penasihat British merampas kuasa dalam rampasan kuasa, dan mengisytiharkan diri mereka Majlis bagi Perintah Revolusi (CRC), dengan General Muhammad Naguib sebagai pengerusi dan Kolonel Gamal Nasser Abdal sebagai naib pengerusi. The 'Pegawai Bebas' yang dipanggil hapuskan Farouk yang pro-British dan diketepikan pengawal lama, menjanjikan dasar bebas asing dan perubahan dalaman yang meluas, terutamanya reformasi tanah. Konflik antara Naguib dan Nasser secara beransur-ansur membawa kepada pemendapan Naguib pada tahun 1954-an dan andaian Nasser kuasa penuh. Ikhwan Muslimin, gembira melihat belakang rejim pro-Barat Raja, pada mulanya menyokong rampasan kuasa, dan sememangnya mempunyai hubungan secara langsung dengan Pegawai Percuma. Salah seorang daripada mereka, Anwar Sadat, kemudian menyifatkan peranan sebagai perantara pra-rampasan kuasa antara Pegawai Percuma dan Hassan al-Banna. 'Beliau adalah jelas salah Pegawai Percuma yang persatuan dengan mereka Persaudaraan yang dikira untuk membantu matlamat politik mereka lagi,' duta Britain ke Kaherah, Sir Richard Beaumont, kemudian menulis, selepas Sadat telah berjaya Nasser sebagai presiden pada tahun 1970. Leant Ikhwan sokongan pemimpin revolusioner domestik penting, dan hubungan baik dikekalkan untuk sepanjang tahun 1952 dan sepanjang tahun berikutnya.

Awal pada tahun 1953, pegawai-pegawai British bertemu langsung dengan Hodeibi, kononnya untuk bunyi dia keluar pada kedudukan mengenai rundingan yang akan datang antara Britain dan kerajaan Mesir yang baru pada pemindahan angkatan tentera British dari Mesir; perjanjian dua puluh tahun yang ditandatangani pada tahun 1936 adalah tidak lama tamat tempohnya. Sejak beberapa fail British kekal ditapis, ia tidak diketahui dengan tepat apa yang berlaku di mesyuarat ini, tetapi Richard Mitchell, penganalisis utama Barat Ikhwan Muslimin Mesir, telah didokumenkan apa pelbagai pihak - British, kerajaan Mesir dan Ikhwan - kemudiannya berkata tentang mereka. Mitchell menyimpulkan bahawa Ikhwan masuk ke dalam rundingan ini adalah pada permintaan kesukaran British dan dibentangkan untuk perunding kerajaan Mesir, menyediakan 'leverage untuk sebelah British'. British, dalam mencari pandangan Brothers Muslim, berada dalam kuasa mengiktiraf suara mereka dalam hal-ehwal negara, dan Hodeibi, bersetuju untuk rundingan, telah mengekalkan bahawa tanggapan dan dengan itu melemahkan tangan kerajaan. Rejim Nasser mengutuk mesyuarat antara British dan Ikhwan sebagai 'rundingan rahsia ... di belakang revolusi', dan pegawai dituduh awam British kerang-keroh dengan Brothers. Mereka juga dikenakan Hodeibi dengan setelah menerima syarat-syarat tertentu bagi pemindahan British dari Mesir yang diikat tangan perunding kerajaan.

Daripada maklumat yang ada terhad, strategi British muncul untuk menjadi jurang tradisional dan pemerintahan, yang bertujuan mendapat 'leverage' atas rejim baru dalam mengejar kepentingan sendiri. Penanaman British Ikhwan hanya boleh meningkatkan ketegangan antara rejim dan Persaudaraan dan mengukuhkan kedudukan kedua. Dalaman memo British menunjukkan bahawa

pegawai-pegawai British memberitahu Nasser mengenai beberapa mesyuarat mereka dengan Hodeibi dan ahli Ikhwan yang lain, secara semulajadi menjamin dia bahawa London telah melakukan apa-apa curang. Walau bagaimanapun, hakikat bahawa mereka telah mengambil tempat pasti keraguan diterapkan dalam minda Nasser lebih amanah Ikhwan. Pada masa ini, pegawai-pegawai British percaya bahawa Ikhwan dan kumpulan separa tentera adalah 'pada pelupusan pihak berkuasa ketenteraan' dan bahawa Ikhwan mahu membuat rejim membayar beberapa jenis harga bagi sokongan untuk itu, seperti memperkenalkan Islam ' perlembagaan '.

Fail-fail juga mengandungi nota mesyuarat satu antara British dan pegawai Ikhwan pada 7 Februari 1953, di mana individu dengan nama Abu Ruqayak memberitahu kedutaan British timur kaunselor, Trefor Evans, bahawa 'jika Mesir searched seluruh dunia untuk rakan dia akan mendapati tidak lain daripada 'Britain. Para kedutaan British di Kaherah komen ini ditafsirkan sebagai menunjukkan 'kewujudan kumpulan dalam pemimpin Ikhwan yang telah bersedia bekerjasama dengan Britain, walaupun tidak dengan yang Barat (mereka tidak dipercayai pengaruh Amerika).' Satu nota tulisan tangan pada bahagian ini memo kedutaan berbunyi: 'Potongan ... seolah-olah dibenarkan dan yang menghairankan.' memo tersebut juga menyatakan bahawa kesediaan untuk bekerjasama 'mungkin berpunca dari yang pertengahan yang semakin meningkat kelas pengaruh Ikhwan, berbanding dengan kepimpinan yang kebanyakannya popular pergerakan itu pada hari-hari Hassan al-Banna. '

Kesanggupan jelas British dan Ikhwan untuk bekerjasama dengan satu sama lain akan menjadi lebih penting oleh lewat 1953, yang mana masa rejim Nasser telah menuduh Ikhwan menentang reformasi tanah dan subverting tentera walaupun 'radas rahsia'. Pada Januari 1954, kerajaan dan penyokong Ikhwan bertempur di Universiti Kaherah, berpuluh-puluh orang cedera dan jip tentera telah dibakar. Ini mendorong Nasser untuk membubarkan organisasi. Antara senarai panjang tuduhan terhadap Ikhwan dalam dekri pembubaran mesyuarat Ikhwan telah diadakan dengan kerajaan British, yang rejim kemudian dinaikkan berjumlah 'perjanjian rahsia'.

Pada bulan Oktober 1954, oleh yang masa Ikhwan telah berusaha untuk menggalakkan pemberontakan yang popular, 'radas rahsia' cuba membunuh Nasser semasa beliau memberikan ucapan di Alexandria. Selepas itu, beratus-ratus ahli Ikhwan telah ditangkap dan diseksa banyak, manakala orang-orang yang melarikan diri pergi ke pengasingan asing. Pada bulan Disember, enam Brothers telah digantung. Organisasi telah dihancurkan berkesan. Salah satu daripada mereka yang ditahan, dan teruk diseksa, adalah Sayyid Qutb, ahli Majlis Bimbingan Ikhwan, yang dijatuhi hukuman kepada 25 tahun kerja keras, dan yang akan oleh tahun 1960-an menjadi salah satu teori radikal Islam yang terkemuka, bertulis dari penjara Nasser .

Selepas percubaan pembunuhan gagal terhadap Nasser, Perdana Menteri Winston Churchill menghantar mesej peribadi kepadanya berkata: 'Saya mengucapkan tahniah kepada anda melarikan diri anda dari serangan pengecut yang dibuat dalam kehidupan anda di Alexandria petang semalam' Tidak lama kemudian, bagaimanapun, British sekali lagi berkonspirasi dengan orang yang sama untuk mencapai akhir yang sama.

Tiga tahun ke rejim baru, pembaharuan domestik Nasser termasuk pengagihan semula tanah yang meluas yang memberi manfaat kepada golongan miskin di

luar bandar, dan bergerak ke arah mengabadikan satu bentuk perlembagaan kerajaan untuk menggantikan peraturan sewenang-wenangnya. Pada bulan Julai 1955, duta keluar British ke Kaherah, Sir Ralph Stevenson, berkata bahawa rejim itu 'sebagai baik sebagai mana-mana kerajaan Mesir sebelumnya sejak 1922 dan dalam satu segi lebih baik daripada mana-mana, bahawa ia cuba untuk melakukan sesuatu untuk rakyat Mesir dan bukannya semata-mata bercakap tentang ia. 'Stevenson berhujah untuk Harold Macmillan, asing setiausaha dalam kerajaan baru Anthony Eden, bahawa' mereka [pemimpin Mesir] layak, pada pandangan saya, semua bantuan yang Great Britain betul boleh memberi mereka '. Sembilan bulan selepas memo ini ditulis, pihak British memutuskan untuk membuang Nasser.

British dan Amerika kini terlibat dalam pelbagai plot rampasan kuasa terhadap Syria dan Arab Saudi, serta Mesir, sebagai sebahagian daripada penyusunan semula yang lebih besar dirancang di Timur Tengah untuk melawan 'virus nasionalisme Arab'. Menurut Pejabat rahsia memo Asing, Presiden Eisenhower AS menyifatkan keperluan British untuk '"kelas tinggi Machiavelli rancangan untuk mencapai keadaan di Timur Tengah yang menggalakkan untuk kepentingan kita" yang boleh berpecah Arab dan mengalahkan matlamat kami musuh '.

Pada bulan Mac 1956, Raja Jordan, Raja Hussein dikeluarkan Ketua British John Bagot Glubb sebagai komander Legion Arab, satu langkah yang Eden dan sesetengah pegawai British meletakkan pengaruh Nasser. Ia kemudiannya bahawa kerajaan British membuat kesimpulan bahawa ia tidak lagi boleh bekerja dengan Nasser dan serius bahawa British dan AS merancang untuk menggulingkan rejim bermula; Eden memberitahu baru setiausaha asing, Anthony Nutting, bahawa beliau mahu Nasser 'dibunuh'. Ini sebelum keputusan untuk menasionalkan di Terusan Suez pada Julai 1956, suatu perbuatan yang yang kedua itu 'tidak dapat dielakkan akan membawa kepada kerugian yang 1 oleh salah satu daripada semua kepentingan dan aset kami di Timur Tengah,' Eden menjelaskan dalam memoirnya, takut itu domino mungkin kesan tindakan Mesir. 'Jika kita dibenarkan Nasser untuk mendapatkan jauh dengan rampasan kuasa Terusan Suez beliau akibat akan meletakkan satu pengakhiran ... kepada monarki di Arab Saudi,' menerangkan kekal di bawah-setiausaha di Pejabat Luar Negeri, Ivone Kirkpatrick, takut bahawa angkatan nasionalis akan ada diilhamkan oleh alasan berjaya Nasser Barat di Mesir.

Banyak fail British pada 'krisis Suez' kekal ditapis tetapi beberapa maklumat telah merangkak keluar sejak bertahun-tahun pada pelbagai percubaan British untuk menggulingkan atau pembunuhan Nasser. Sekurang-kurangnya salah satu daripada rancangan-rancangan ini melibatkan kerang-keroh dengan Ikhwanul Muslimin. Stephen Dorril nota yang ejen Eksekutif Operasi Khas bekas dan Konservatif MP, McLean Neil 'Billy', setiausaha 'Suez kumpulan Ahli Parlimen, Julian Amery, dan ketua stesen MI6 di Geneva, Norman Darbyshire, semua kenalan yang dibuat dengan Ikhwan di Switzerland sekitar masa ini sebagai sebahagian daripada hubungan haram mereka dengan pembangkang untuk Nasser. Butiran lanjut mengenai mesyuarat ini Geneva tidak pernah muncul, tetapi mereka juga mungkin telah terlibat cubaan membunuh atau pembinaan kerajaan dalam buangan untuk menggantikan Nasser selepas Perang Suez. Pada September 1956, Ivone Kirkpatrick dalam hubungan dengan pegawai Saudi di Geneva yang memberitahu dia daripada 'pembangkang besar bawah tanah untuk Nasser sana'; sesungguhnya, beliau takut adalah bahawa Nasser itu mengambil-lebih Terusan Suez 'akan meletakkan satu pengakhiran kepada rintangan yang Mesir ', mungkin bermakna Ikhwan Muslimin.

Sudah tentu, pegawai British telah berhati-hati memantau aktiviti anti-rejim Ikhwan, dan diiktiraf sebagai mampu pelekap cabaran yang serius kepada Nasser. Terdapat juga bukti bahawa British mempunyai hubungan dengan organisasi pada tahun 1955-an, apabila beberapa Brothers melawat Raja Farouk, kini dalam buangan di Itali, untuk meneroka kerjasama terhadap Nasser. Rejim Raja Hussein di Jordan memberikan pemimpin Ikhwan pasport diplomatik untuk memudahkan pergerakan mereka untuk menganjurkan terhadap Nasser, manakala Arab Saudi menyediakan dana. CIA juga meluluskan pembiayaan Arab Saudi Ikhwan Muslimin untuk bertindak terhadap Nasser, menurut bekas pegawai CIA, Robert Baer.

Pada bulan Ogos 1956, pihak berkuasa Mesir menemui cincin pengintip British di negara ini dan menahan empat Briton, termasuk James Swinburn, pengurus perniagaan Agensi Berita Arab, depan MI6 yang berpangkalan di Kaherah. Dua diplomat British terlibat dalam perisikan perhimpunan telah juga dibuang. Mereka mempunyai, sebagai nota Dorril, nampaknya berada dalam hubungan dengan 'unsur-unsur pelajar kecenderungan agama' dengan idea 'menggalakkan rusuhan fundamentalis yang boleh memberi alasan untuk campur tangan tentera untuk melindungi nyawa Eropah'.

Pada bulan Oktober, Britain, dalam pakatan rahsia dengan Perancis dan Israel, melancarkan pencerobohan Mesir untuk menggulingkan Nasser, tetapi telah dihentikan sebahagian besarnya oleh keengganan AS untuk menyokong campur tangan. Serangan itu dijalankan dalam pengetahuan British bahawa Persaudaraan Islam mungkin menjadi benefisiari utama dan membentuk sebuah kerajaan pasca-Nasser; memo menunjukkan bahawa pegawai-pegawai British percaya senario ini 'kemungkinan' atau 'mungkin'. Namun, dalam gema penilaian mereka potensi Kashani sebagai pemimpin di Iran, pegawai British takut bahawa pengambilalihan Ikhwan Muslimin akan menghasilkan 'satu bentuk masih lebih melampau kerajaan' di Mesir. Sekali lagi, ini tidak menghalang mereka menggunakan kuasa-kuasa ini.

Beberapa bulan selepas kekalahan British oleh Nasser, awal tahun 1957, Trefor Evans, pegawai yang mengetuai kenalan British dengan Ikhwan empat tahun sebelumnya, telah menulis memo mencadangkan bahawa 'kehilangan rejim Nasser ... haruslah menjadi objektif utama kami'. Pegawai-pegawai lain menyatakan bahawa Ikhwan kekal aktif terhadap Nasser kedua-dua di dalam dan di luar Mesir, terutamanya di Jordan, dari mana 'kempen kuat propaganda' sedang dipasang. Memorandum ini mencadangkan bahawa Britain akan terus menggunakan kuasa-kuasa dalam masa terdekat - dan sesungguhnya mereka akan berbuat demikian.83

KesimpulanPersatuan Ikhwan Muslimin sering hanya disebut: "Persaudaraan Islam", ditransliterasi: al-ʾ iḫwān al-muslimūn) adalah yang paling berpengaruh di dunia Arab dan salah satu yang Islam terbesar pergerakan, dan adalah organisasi pembangkang politik terbesar di negeri-negeri Arab. Ditubuhkan di Mesir pada tahun 1928 sebagai Pan-Islam, pergerakan agama, politik, dan sosial oleh ulama Islam dan guru sekolah Hassan al-Banna, oleh akhir Perang Dunia II MB mempunyai kira-kira dua juta ahli. Idea Its telah mendapat penyokong di seluruh

83 Curtis, M. (2010). Secret Affairs: Britain’s Collusion with Radical Islam (Serpent’s Tail, 2010). Retrieved October 7, 2012 from http://markcurtis.wordpress.com/2010/12/18/britain-and-the-muslim-brotherhood-collaboration-during-the-1940s-and-1950s/

dunia Arab dan dipengaruhi kumpulan Islam lain dengan model " aktivisme politik digabungkan dengan kerja amal Islam ". Paham Para Ikhwan ini adalah dan," Allah adalah objektif kami; al-Quran adalah undang-undang kita, Nabi pemimpin kita; Jihad adalah cara kita; dan kematian demi Allah tertinggi aspirasi kami. " slogan yang paling terkenal, yang digunakan di seluruh dunia, adalah" Islam adalah penyelesaian ".

Matlamat Ikhwan dinyatakan adalah untuk memupuk Al-Quran dan As-Sunnah sebagai "titik rujukan tunggal untuk pesanan kehidupan keluarga Islam, individu, masyarakat dan negeri". Pergerakan secara rasmi menentang cara ganas untuk mencapai matlamat, walaupun ia pada satu-satu masa meliputi satu sayap separa tentera dan ahli-ahlinya telah terlibat dalam pembunuhan beramai-ramai, pengeboman dan pembunuhan musuh-musuh politik; terutamanya Mesir Perdana Menteri Mahmoud an-Nukrashi Pasha dan sendiri pengasas gerakan Hassan al-Banna Ikhwan Muslimin bermula sebagai organisasi sosial agama; dakwah Islam, pengajaran yang buta huruf, menubuhkan hospital dan juga melancarkan perusahaan komersial. Kerana ia terus meningkat dalam pengaruh, bermula pada tahun 1936, ia mula menentang pemerintahan British di Mesir. Banyak nasionalis Mesir menuduh MB pembunuhan ganas dalam tempoh ini. Selepas kekalahan Arab di Arab-Israel Pertama perang, kerajaan Mesir dibubarkan organisasi dan menahan ahli-ahlinya. Ia menyokong itu Revolusi Mesir tahun 1952, tetapi selepas pembunuhan seorang cuba presiden Mesir ia telah sekali lagi diharamkan dan ditindas. MB telah telah ditindas di lain-lain negara serta, terutama sekali di Syria pada tahun 1982 semasa pembunuhan beramai-ramai Hama.

MB dibiayai oleh sumbangan daripada ahli-ahlinya, yang dikehendaki memperuntukkan sebahagian daripada pendapatan mereka kepada pergerakan itu. Sebahagian daripada sumbangan ini adalah daripada ahli-ahli yang bekerja di Arab Saudi dan lain-lain negara-negara yang kaya dengan minyak.

Rujukan

Curtis, M. (2010). Secret Affairs: Britain’s Collusion with Radical Islam (Serpent’s Tail, 2010). Retrieved October 7, 2012 from http://markcurtis.wordpress.com/2010/12/18/britain-and-the-muslim-brotherhood-collaboration-during-the-1940s-and-1950s/

Deeb, Marius. "Labour and Politics in Egypt, 1919-1939." International Journal of Middle East Studies, Vol. 10, No. 2 (May 1979), pp. 203.

Jankowski, James P. "The Egyptian Blue Shirts and the Egyptian Wafd, 1935-1938." Middle Eastern Studies, Vol. 6, No. 1 (January 1970), pp. 77-95

Munson, Ziad. "Islamic Mobilization: Social Movement Theory and the Egyptian Muslim Brotherhood." The Sociological Quarterly, Vol. 42, No. 4 (Autumn 2001), p. 501

Ziad Fahmy, Ordinary Egyptians: Creating the Modern Nation through Popular Culture (Stanford, CA: Stanford University Press, 2011)

Bab 11 Saudi Arabia: Beberapa Isu Utama Sehingga Perang Dunia Kedua

PengenalanKerajaan Arab Saudi diasaskan oleh Abdul-Aziz bin Saud (dikenali bagi kebanyakan kerjayanya sebagai Ibn Saud) pada tahun 1932, walaupun penaklukan yang akhirnya membawa kepada penciptaan Kerajaan bermula pada tahun 1902 apabila beliau ditangkap Riyadh, rumah nenek moyangkeluarganya, House of Saud, yang disebut dalam bahasa Arab sebagai Al Saud. Kerajaan Arab Saudi, yang telah menjadi monarki mutlak sejak penubuhannya, merujuk kepada sistem kerajaan sebagai Islam, walaupun ini dipertandingkan oleh ramai kerana asas yang kukuh dalam Wahhabism dan Salafisme, yang minoriti sekolah pemikiran dalam Islam. Kerajaan kadang-kadang dipanggil "Tanah Dua Masjid Suci" dalam rujukan kepada Al-Masjid al-Haram (di Mekah), dan Al-Masjid al-Nabawi (di Madinah), dua suci tempat dalam Islam.

Arab Saudi mempunyai rizab minyak kedua terbesar di dunia yang tertumpu sebahagian besarnya di Wilayah Timur dan akaun minyak selama lebih daripada 95% daripada eksport dan 70% daripada pendapatan kerajaan. Ini memudahkan penciptaan negeri kebajikan walaupun bahagian ekonomi bukan minyak yang semakin meningkat baru-baru ini. Ia juga mempunyai keenam di dunia gas terbesar rizab semulajadi.

Etimologi (Ilmu Asal Kata)Berikutan penyatuan Kerajaan Hijaz dan Nejd, kerajaan baru dinamakan al-Mamlakah al-Arabīyah sebagai Suūdīyah (transliterasi المملك��ة العربي��ة الس��عودية dalam bahasa Arab) dengan dekri diraja pada 23 September 1932 oleh pengasas, Raja Abdul Aziz AlSaud. Ini biasanya diterjemahkan sebagai "Kerajaan Arab Saudi" dalam bahasa Inggeris, walaupun ia bermaksud "Arab Saudi Kingdom".

Perkataan "Arab" berasal dari unsur sebagai Suūdīyah dalam nama Arab di negara ini, yang merupakan jenis adjektif yang dikenali sebagai nisba, dibentuk dari nama dinasti Al Saud .(آل س���عود) Kemasukan menunjukkan bahawa pemerintah negara melihat ia sebagai milik yang peribadi keluarga diraja. Al Saud adalah satu nama Arab terbentuk dengan menambah-Al perkataan, bermakna "keluarga daripada" atau "House of", untuk nama peribadi nenek moyang. Dalam kes daripada Al Saud, ini adalah bapa pengasas abad ke-18 dinasti, Muhammad bin Saud (Muhammad Ibni Saud).84 Bagi etimologi Saudi, lihat Semenanjung Arab dan Arab (etimologi).

Dari Zaman Terawal Untuk Asas Arab SaudiSelain daripada sebilangan kecil penempatan perdagangan bandar, seperti Mekah dan Madinah, yang terletak di Hijaz di barat Semenanjung Arab, kebanyakan apa yang akan menjadi Arab Saudi telah dihuni oleh masyarakat nomad puak di padang pasir ganas. Nabi Islam, Muhammad, dilahirkan di Mekah dalam kira-kira 571. Pada awal abad ke-7, Muhammad bersatu pelbagai suku kaum semenanjung dan mencipta tatanegara tunggal agama Islam. Berikutan kematiannya pada 632, pengikut-pengikutnya berkembang pesat wilayah di bawah pemerintahan Islam di luar Saudi, menakluk swathes besar wilayah (dari Semenanjung Iberia di barat moden hari Pakistan di timur) dalam masa beberapa dekad. Dalam berbuat demikian, Saudi tidak lama lagi menjadi sebuah rantau politik pinggir dunia Islam sebagai tumpuan beralih kepada tanah yang ditawan lebih maju. Dari abad ke-10 hingga awal abad ke-20 Mekah dan Madinah adalah di bawah kawalan pemerintah Arab tempatan dikenali sebagai Sharif Mekah, tetapi pada masa-masa yang paling Sharif berhutang setia kepada pemerintah salah satu daripada empayar utama Islam yang berpusat di Baghdad, Kaherah atau Istanbul. Kebanyakan baki apa menjadi Arab Saudi kembali kepada pemerintahan puak tradisional.

Dalam abad ke-16, Uthmaniyyah menambah Laut Merah dan pantai Teluk Parsi (Hejaz, Asir dan Al-Hasa) kepada Empayar mereka dan mendakwa kekuasaan atas pedalaman. Tahap kawalan ke atas tanah ini diubah sejak itu 4 abad seterusnya dengan kekuatan yang berubah-ubah atau kelemahan pihak berkuasa pusat Empayar. Kemunculan apa yang adalah untuk menjadi yang keluarga diraja Saudi, yang dikenali sebagai yang Saud Al, bermula Nejd di tengah-tengah Saudi pada 1744, apabila Muhammad bin Saud, pengasas dinasti, bergabung dengan pemimpin agama Muhammad ibn Abd al-Wahhab, pengasas gerakan Wahabi, satu bentuk yang ketat puritanical Sunni Islam. Pakatan yang dibentuk dalam abad ke-18 ini menyediakan dorongan ideologi pengembangan Arab dan kekal asas pemerintahan Arab Saudi dinasti hari ini. 'Negeri Arab' pertama ditubuhkan pada 1744 di kawasan sekitar Riyadh, berkembang pesat dan secara ringkas dikawal paling wilayah hari ini Arab Saudi, tetapi telah dimusnahkan oleh 1818 oleh wizurai Uthmaniyyah Mesir, Mohammed Ali Pasha.

84 Hariri-Rifai, Wahbi; Hariri-Rifai, Mokhless (1990). The heritage of the Kingdom of Saudi Arabia. p. 26. ISBN 978-0-9624483-0-0.

'negeri Arab' yang kedua yang lebih kecil, terletak terutamanya di Nejd, telah ditubuhkan pada tahun 1824 . Sepanjang seluruh abad ke-19, Saud Al dipertandingkan kawalan dalaman apa yang akan menjadi Arab Saudi dengan keluarga pemerintah lain Arab, Al Rashid. Menjelang tahun 1891, Rashid Al menang dan Al Saud telah didorong ke pengasingan.

Pada awal abad ke-20, Empayar Uthmaniyyah terus untuk mengawal atau mempunyai kekuasaan (walaupun nominal) atas sebahagian semenanjung. Tertakluk kepada kekuasaan ini, Saudi diperintah oleh campur aduk pemerintah puak (termasuk Dewan Saud yang telah kembali dari buangan pada tahun 1902) dengan Sharif Mekah mempunyai keunggulan dan memerintah Hijaz. Pada tahun 1916, dengan galakan dan sokongan Britain (yang berjuang Uthmaniyyah dalam Perang Dunia I), Sharif Mekah, Hussein bin Ali, mengetuai pemberontakan pan-Arab terhadap Empayar Uthmaniyyah untuk mewujudkan Arab bersatu negeri. Walaupun Pemberontakan Arab 1916-1918 gagal dalam objektif, kemenangan Bersekutu dalam Perang Dunia I menyebabkan akhir kekuasaan Uthmaniyyah dan kawalan di Saudi. Saudi kira-kira 1923. Peta diperkembangkan: domain Abdul Aziz adalah dalam biru dengan tarikh penaklukan. Kerajaan Hijaz, yang ditawan pada tahun 1925, adalah dalam cahaya hijau. (Kerajaan Hashimiah lain Iraq dan Transjordan juga dalam warna hijau) Pada tahun 1902, Abdul Aziz bin Saud, pemimpin House of Saud, telah merampas Riyadh di Nejd dari Al Rashid - pertama siri penaklukan akhirnya yang membawa kepada pembentukan negara moden Arab Saudi pada tahun 1932. senjata utama untuk mencapai penaklukan adalah Ikhwan, Badwi Wahhabist-puak tentera yang diketuai oleh Sultan ibn Bijad dan Faisal Al-Dawish. Daripada teras Arab di Nejd, dan dibantu oleh kejatuhan Empayar Uthmaniyah selepas Perang Dunia I, Ikhwan telah menyempurnakan penaklukan wilayah yang menjadi Arab Saudi menjelang akhir 1925. Pada 10 Januari tahun 1926 Abdul Aziz mengisytiharkan dirinya sebagai Raja yang Hijaz dan, kemudian, pada 27 Januari tahun 1927 beliau mengambil gelaran Raja Nejd (tajuk sebelumnya dia telah menjadi 'Sultan').85 Selepas penaklukan daripada Hijaz, pemimpin Ikhwan mahu meneruskan pengembangan alam Wahhabist ke naungan British Transjordan, Iraq dan Kuwait, dan mula menyerang wilayah-wilayah. Abdul Aziz, bagaimanapun, enggan bersetuju untuk ini, menyedari bahaya konflik langsung dengan British. Ikhwan itu memberontak tetapi telah dikalahkan di Pertempuran Sabilla pada tahun 1930, di mana kepimpinan Ikhwan telah dibunuh. 86

Pada tahun 1932, kedua-dua kerajaan Hijaz dan Nejd telah bersatu sebagai Kerajaan Arab Saudi.

Persaingan kuasa di antara Ibnu Saud dan Sharif HusseinIbnu SaudKing Abdulaziz (26 November 1876 - 9 November 1953) (Arabic: عبد العزيز آل سعود 'Abd al-' Aziz al Su'ūd) adalah raja pertama Arab Saudi, Negeri Saudi yang ketiga. Beliau Biasanya Dipanggil Ibn Saud adalah dalam Bahasa Negara-negara berbahasa Inggeris.

85 Hourani, Albert (2005). A History of the Arab Peoples. pp. 315–319. ISBN 978-0-571-22664-1. Dekmejian, R. Hrair (1994). Islam in revolution: fundamentalism in the Arab world. p. 131. ISBN 978-0-8156-2635-0.

86 Lacey, Robert (2009). Inside the Kingdom. pp. 15–16. ISBN 978-0-09-953905-6.

Bermula dengan penawanan bandar rumah Leluhur keluarganya Riyadh pada tahun 1902, beliau disatukan kawalan lebih Najd pada tahun 1922, menakluki Hijaz Kemudian pada tahun 1925. Setelah menakluki hampir semua pusat Saudi, beliau bersatu dominannya beliau ke dalam Kerajaan Arab Saudi pada tahun 1932. Sebagai Raja, beliau mempengerusikan penemuan petroleum di Arab Saudi pada tahun 1938 dan permulaan besar-besaran eksploitasi minyak selepas Perang Dunia II. Dia adalah bapa Kanak-kanak banyak Mempunyai 45 Anak-anak, termasuk semua raja-raja Arab Saudi berikutnya.

Kehidupan awalKing Abdul Aziz dilahirkan pada 26 November 1876 (9 Dhu al-Qi'da 1293 Hijrah) di Riyadh, di rantau Najd di tengah-tengah Saudi. Ibu Ibn Saud adalah Sudairi, Sarah al Sudairi (meninggal dunia 1910). Pada tahun 1890, Rashid Al menakluki Riyadh. Abdulaziz adalah 15 pada masa itu. Beliau dan keluarga beliau pada mulanya telah mengambil perlindungan dengan Al-Murrah, satu suku Badwi di padang pasir selatan Arab Saudi. Kemudian, Sauds Al berpindah ke Kuwait.

Abdul Aziz tinggal bersama keluarganya di kediaman yang mudah. Pekerjaan utama beliau, dan satunya sumber pendapatan keluarga, telah menjalankan serbuan di Najd itu. Beliau juga menghadiri majlis harian emir Kuwait, Mubarak Al-Sabah, dari mana dia belajar seni tataurus negara.

Pada musim bunga 1901, beliau dan beberapa saudara-mara termasuk saudara separuh, Mohammed, dan sepupu beberapa dibentangkan pada ekspedisi menyerang ke Najd, mensasarkan untuk puak-puak bahagian yang paling dikaitkan dengan Rashidis. Sebagai serbuan itu terbukti menguntungkan, ia menarik lebih ramai peserta. Nombor perompak 'memuncak di lebih daripada 200, walaupun nombor-nombor ini telah berkurangan sejak beberapa bulan berikutnya.

Pada musim gugur, kumpulan itu dibuat kem di oasis Yabrin. Walaupun memerhatikan bulan Ramadan, beliau memutuskan untuk menyerang Riyadh dan merebut kembali dari Al Rashidi. Pada malam 15 Januari tahun 1902, beliau mengetuai 40 orang lelaki lebih dinding bandar di atas pokok kelapa condong dan mengambil gabenor Rashidi city.The bandar, Ajlan, telah dibunuh di hadapan kubu sendiri. Saudi menawan semula bandar menandakan permulaan Negeri Saudi Ketiga.

Kebangkitan kuasaBerikutan penawanan Riyadh, banyak penyokong bekas House of Saud bangkit untuk panggilan ke tangan Ibn Saud. Dia adalah seorang pemimpin yang berkarisma dan memelihara orang-orangnya dibekalkan dengan senjata. Sejak dua tahun akan datang, beliau dan tenteranya berjaya menawan semula hampir separuh daripada Najd dari Rashidis.

Pada tahun 1904, Ibn Rashid merayu kepada Empayar Uthmaniyyah untuk perlindungan dan bantuan ketenteraan. Uthmaniyyah balas dengan menghantar tentera ke Saudi. Pada 15 Jun 1904, angkatan Ibn Saud mengalami kekalahan utama di tangan gabungan Uthmaniyyah dan angkatan Rashidi. Tenteranya berkumpul semula dan mula melancarkan perang gerila terhadap Uthmaniyyah. Sejak dua tahun akan datang dia mampu untuk mengganggu laluan bekalan mereka, memaksa mereka berundur.

Beliau menamatkan penaklukan Najd dan pantai timur Arab pada tahun 1912. Beliau kemudian mengasaskan Ikhwan, persaudaraan tentera-agama yang adalah untuk membantu dalam penaklukan kemudian, dengan kelulusan Salafi ulama tempatan. Pada tahun yang sama, beliau dimulakan dasar pertanian untuk menyelesaikan Badwi gembala nomad ke jajahan, dan hapus organisasi puak mereka dalam memihak kepada bai'ah kepada Ikhwan yang.

Semasa Perang Dunia I, kerajaan British menubuhkan hubungan diplomatik dengan Ibn Saud. Ejen British, Kapten William Shakespear, telah diterima baik oleh misi diplomatik Bedouin.Similar telah ditubuhkan dengan apa-apa kuasa Arab yang mungkin telah menjadi mampu untuk menyatukan dan menstabilkan rantau ini. British memasuki ke dalam perjanjian pada Disember 1915 ("Perjanjian Darin") yang dibuat tanah Dewan Saud naungan British dan cuba untuk menentukan sempadan negeri Arab membangun. Sebagai pertukaran, Ibn Saud berikrar sekali lagi untuk membuat perang terhadap Ibn Rashid, yang merupakan sekutu Uthmaniyyah.

Pejabat Luar British sebelum ini telah mula menyokong Sharif Hussein bin Ali, Emir yang Hijaz dengan seconding Lawrence of Arabia kepadanya pada tahun 1915. Ikhwan Saudi mula konflik dengan Emir Feisal juga pada tahun 1917 hanya sebagai Abdullah anak-anaknya dan Feisal memasuki Damsyik. Perjanjian Darin kekal di kesan sehingga digantikan oleh persidangan Jeddah 1927 dan Dammam persidangan tahun 1952 semasa kedua-duanya Abdul Aziz Ibn Saud dilanjutkan sempadan beliau lalu Talian Anglo-Uthmaniyyah Blue. Selepas Darin, dia simpanan senjata dan bekalan yang British memberinya, termasuk 'penghormatan' £ 5,000 sebulan. [Nama diperlukan] Selepas Perang Dunia Satu beliau terus menerima sokongan daripada British, termasuk lebihan lebihan senjata. Beliau melancarkan kempen beliau terhadap Al Rashidi pada tahun 1920; menjelang 1922 mereka telah semua tetapi dimusnahkan.

Kekalahan daripada Al Rashidi dua kali ganda saiz wilayah Saudi. Ini dibenarkan Ibn Saud leverage untuk berunding perjanjian yang baru dan lebih baik dengan British. Perjanjian mereka, yang ditandatangani di Uqair pada tahun 1922, menyaksikan Britain mengiktiraf banyak keuntungan wilayah beliau. Sebagai pertukaran, Ibn Saud bersetuju untuk mengiktiraf wilayah British di kawasan itu, terutamanya di sepanjang pantai Teluk Parsi dan di Iraq. Bekas ini adalah penting kepada British, sebagai trafik saudagar antara British India dan England bergantung kepada coaling stesen pada pendekatan ke Terusan Suez.

Pada tahun 1925, angkatan Ibnu Saud menawan kota suci Mekah dari Sharif Hussein bin Ali, berakhir 700 tahun pemerintahan Hashimiah. Pada 8 Januari 1926, tokoh-tokoh di Mekah, Madinah dan Jeddah mengisytiharkan Ibn Saud Raja Hijaz. Pada 20 Mei 1927, kerajaan British telah menandatangani Perjanjian Jeddah, yang memansuhkan perjanjian perlindungan Darin dan mengakui kemerdekaan Hijaz dan Najd dengan Ibn Saud sebagai pemerintah.

Dengan pengiktirafan antarabangsa dan sokongan, Ibn Saud terus mengukuhkan kuasa beliau, akhirnya menakluk hampir semua Semenanjung Arab pusat. Walau bagaimanapun, perikatan antara Ikhwan dan Al Saud runtuh apabila Ibn Saud melarang menyerang lagi; baki wilayah semua mempunyai perjanjian dengan London. Ini tidak duduk baik dengan Ikwhan, yang telah diajar bahawa semua Wahhabisme bukan kafir. Ketegangan akhirnya direbus atas apabila Ikwhan yang

memberontak pada tahun 1927. Selepas dua tahun berjuang, mereka telah ditindas oleh Ibn Saud dalam Pertempuran Sabilla Mac 1929.

Pada 18 September 1932, Ibn Saud bersatu dominannya ke dalam Kerajaan Arab Saudi, dengan dirinya sebagai raja.

Ibnu Saud telah terlebih dahulu menghapuskan hak bapanya sendiri dalam usaha untuk memerintah, dan kemudian jarak dan mengandungi cita-cita daripada lima orang adik-beradik - terutamanya tertua Muhammad saudaranya yang berjuang dengan beliau semasa peperangan dan penaklukan yang telah melahirkan negeri .

Minyak dan pemerintahan Ibnu SaudMinyak telah ditemui di Arab Saudi pada tahun 1938 oleh ahli-ahli geologi Amerika bekerja untuk Minyak Standard California dalam kerjasama dengan pegawai-pegawai Arab Saudi. Melalui penasihat beliau St John Philby dan Ameen Rihani, beliau memberi kuasa yang besar atas medan minyak Saudi kepada syarikat-syarikat minyak Amerika pada tahun 1944, banyak mengecewakan British yang telah melabur dalam Rumah peningkatan Saud untuk kuasa dengan harapan akses terbuka kepada mana-mana rizab minyak yang perlu ditinjau. Bermula pada tahun 1915, Ibnu Saud menandatangani "persahabatan dan kerjasama" pakatan dengan Britain untuk menjaga militia dalam barisan dan menghentikan sebarang serangan selanjutnya terhadap naungan mereka untuk siapa mereka bertanggungjawab. Bukan sahaja British membayar elaun bulanan pemurah bagi kerjasama beliau, pada tahun 1935 beliau telah kesatria ke dalam Perintah Bath.

Baru minyak itu ditemui kekayaan membawa bersamanya banyak kuasa dan pengaruh itu, secara semula jadi, Ibn Saud akan menggunakan kelebihan dalam Hijaz. Dia memaksa banyak puak-puak nomad untuk menetap dan meninggalkan "perang kecil" dan dendam. Beliau juga mula penguatkuasaan meluas ideologi baru kerajaan, berdasarkan ajaran Muhammad ibn Abd al-Wahhab. Ini termasuk satu pengakhiran kepada upacara tradisional yang dibenarkan haji, yang diiktiraf oleh sekolah-sekolah ortodoks perundangan, tetapi bertentangan dengan yang dipersetujui oleh Abd al Wahhab. Pada tahun 1926, selepas kafilah Mesir dalam perjalanan ke Mekah telah dipukul untuk bermain bugles oleh tenteranya, beliau terdorong untuk mengeluarkan kenyataan pendamai kepada kerajaan Mesir. Malah, beberapa kenyataan seperti itu telah dikeluarkan kepada kerajaan Islam di seluruh dunia akibat dipukul yang dialami oleh jemaah melawat bandar suci Mekah dan Madinah. Dengan pemberontakan dan pembunuhan yang berikutnya selepas itu-Ikhwan pada tahun 1929, melalui kuasa udara British, tahun 1930 menandakan titik perubahan. Dengan pesaing dihapuskan, ideologi Ibn Saud adalah berkuat kuasa sepenuhnya, yang berakhir hampir 1400 tahun amalan diterima agama sekitar Haji, majoriti yang telah dipersetujui oleh beribu biasiswa.

Abdul Aziz menubuhkan Majlis Syura Hijaz seawal tahun 1927. Majlis ini kemudiannya berkembang kepada 20 ahli, dan telah dipengerusikan oleh anak, raja Faisal.Peperangan AsingIbnu Saud mampu untuk mendapatkan kesetiaan dari puak walaupun berdekatan Arab Saudi, puak-puak seperti mereka yang berada di Jordan. Sebagai contoh, beliau membina hubungan yang sangat kuat dengan Putera Sheikh Rashed Al-Khuzai dari Al Fraihat kaum, salah satu keluarga akar yang

paling berpengaruh dan diraja semasa Empayar Uthmaniyyah. Prince Rashed Al-Khuzai dan kaumnya telah dikuasai timur Jordan sebelum ketibaan Sharif Hussein. Ibn Saud disokong Prince Rashed Al-Khuzai dan pengikut-pengikutnya dalam pemberontakan terhadap Hussein.

Prince Rashed revolusi Palestin yang disokong Izz ad-Din al-Qassam pada tahun 1935 yang membawa beliau dan pengikut-pengikutnya dalam pemberontakan menentang Raja Abdullah dari Jordan. Dan kemudian pada tahun 1937, apabila mereka dipaksa untuk meninggalkan Jordan, Putera Rashed Al Khuzai, keluarganya, dan kumpulan pengikutnya memilih untuk berpindah ke Arab Saudi, di mana Putera Al Khuzai tinggal selama beberapa tahun dalam hospitaliti Raja Abdul- Aziz Al Saud.

Beliau meletakkan Arab Saudi sebagai neutral dalam Perang Dunia II, tetapi umumnya dianggap untuk memihak kepada pihak Berikat. Walau bagaimanapun, pada tahun 1938, apabila serangan ke atas saluran paip utama British di United Iraq telah didapati disambungkan kepada Duta Jerman, Dr Fritz Grobba, Ibn Saud yang disediakan Grobba dengan berlindung. Ia telah dilaporkan bahawa beliau telah "di luar" dengan British sejak tahun 1937.

Pada tahun 1948, beliau mengambil bahagian dalam Perang Arab-Israel. Sumbangan Arab Saudi pada umumnya dianggap token.

Tahun KemudianWalaupun ahli-ahli keluarga diraja mahu taman-taman syurga, kereta indah, dan istana konkrit, King Abdulaziz mahu diraja keretapi dari Teluk Parsi ke Riyadh dan kemudian lanjutan ke Jeddah. Kuil itu dianggap oleh semua penasihat yang tinggal di negara ini sebagai kebodohan seorang lelaki tua. Akhirnya, Aramco membina keretapi, pada kos sebanyak $ 70 juta, yang diambil daripada royalti minyak Raja. Ia telah siap pada tahun 1951 dan telah digunakan secara komersial selepas kematian raja. Ia membolehkan Riyadh untuk berkembang menjadi sebuah bandar yang agak moden. Tetapi apabila jalan berturap telah dibina pada tahun 1962, keretapi hilang lalu lintas.87

Sharif Hussein Bin Ali (1853-1931)Emir Mekah dan Raja Arab, beliau adalah yang terakhir daripada Sharifians Hashimiah yang memerintah Mekah, Madinah dan Hijaz berturut-turut terputus 1201-1925. Sharif Hussein yang terbaik dikenali untuk melancarkan Pemberontakan Besar Arab pada bulan Jun 1916 terhadap tentera Uthmaniyyah. Semasa Perang Dunia Pertama, Empayar Uthmaniyyah Turki didominasi menyebelahi Kuasa Pusat terhadap Berikat, membenarkan Emir Mekah untuk merebut peluang untuk membebaskan tanah Arab dari pemerintahan Turki dengan allying dirinya dengan British dan Perancis. Objektif beliau dalam menjalankan Pemberontakan Arab Besar adalah untuk menubuhkan satu negara yang merdeka dan bersatu Arab regangan dari Aleppo (Syria) untuk Aden (Yaman), berdasarkan tradisi purba dan budaya orang-orang Arab, mendukung cita-cita Islam dan penuh perlindungan dan kemasukan etnik minoriti agama.

Nasionalis Arab ditemui di komander Hashimiah Pemberontakan Besar Arab kepimpinan yang boleh merealisasikan aspirasi mereka, dan dengan itu coalesced sekeliling mereka. Anak Sharif Hussein Emir Ali, Emir Abdullah (datuk Raja Hussein), Emir Faisal dan angkatan Emir Iman Zeid mengetuai Tentera Arab

87 Nehme, Michel G. (1994). "Saudi Arabia 1950–80: Between Nationalism and Religion". Middle Eastern Studies 30 (4): 930–943. JSTOR 4283682.

menentang Turki. Walaupun kuasa kolonial seperti Britain dan Perancis menafikan Arab negeri yang dijanjikan mereka bersatu Arab tunggal, namun ia adalah bukti kepada keberkesanan Pemberontakan Besar Arab bahawa keluarga Hashimiah mendapat pemerintahan Arab atas semua moden Jordan, kebanyakan semenanjung Arab dan Syria.

Kerajaan Moden Arab SaudiAbdul Aziz muda ini bertekad untuk mendapatkan semula warisan dari keluarga Al-Rashid, yang telah diambil alih Riyadh dan menubuhkan gabenor dan garisonkan sana. Pada tahun 1902, Abdul Aziz, - diiringi oleh hanya 40 pengikut - dipentaskan malam berani berarak ke Riyadh untuk merebut kembali bandar garrison, yang dikenali sebagai Fortress Masmak. Acara ini legenda menandakan permulaan pembentukan negeri Arab moden.

Selepas mewujudkan Riyadh sebagai ibu pejabat, Abdul Aziz ditangkap semua Hijaz, termasuk Mekah dan Madinah, pada 1924-1925. Dalam proses itu, beliau Amerika berperang puak ke satu negara.

Pada September 23, 1932, negara ini telah dinamakan sebagai Kerajaan Arab Saudi, sebuah negara Islam dengan bahasa Arab sebagai bahasa kebangsaan dan Al-Quran sebagai perlembagaan.

King Abdul Aziz (1932-1953)Legenda Raja Abdulaziz adalah seorang pemimpin yang luar biasa imaginasi dan visi yang ditetapkan Arab Saudi di jalan raya untuk pemodenan. Semasa pemerintahan beliau, King Abdulaziz mula membina infrastruktur negara. Beliau menubuhkan asas jalan raya dan sistem komunikasi, memperkenalkan teknologi moden, dan pendidikan yang lebih baik, penjagaan kesihatan dan pertanian.

Walaupun Raja Abdulaziz tidak pernah mengembara di luar dunia Arab, beliau adalah seorang negarawan yang sangat canggih. Pemimpin dan diplomat asing yang bertemu dengan dia datang jauh kagum dengan integriti dan kejujuran. Beliau adalah terkenal untuk mendispens dengan niceties diplomatik memihak berterus terang dan perbincangan terang. Beliau seperti juga dikenali untuk menjaga janjinya, sama ada diberikan kepada Badwi yang mudah atau kepada pemimpin dunia. Kualiti ini meningkatkan kedudukan beliau sebagai pemimpin yang boleh dipercayai dan bertanggungjawab khusus untuk keamanan dan keadilan.

King Saud (1953-1964)Anak lelaki sulung Abdulaziz 'Saud bersetuju dengan takhta selepas kematian bapanya pada tahun 1953. Beliau meneruskan legasi King Abdulaziz, mewujudkan Majlis Menteri-menteri dan mewujudkan Kementerian Kesihatan, Pendidikan dan Perdagangan. Salah satu kejayaan terbesar di King Saud adalah pembangunan pendidikan - di bawah pemerintahan beliau banyak sekolah telah ditubuhkan di negara itu, termasuk institut pertama pendidikan tinggi, King Saud University, pada tahun 1957.

King Saud juga dibuat tanda di seluruh dunia. Pada tahun 1957, beliau menjadi raja Arab pertama untuk melawat Amerika Syarikat. Pada tahun 1962, beliau telah menaja satu persidangan antarabangsa Islam yang akan menjadi Liga Dunia Islam, yang beribu pejabat di Makkah.

King Faisal (1964-1975)King Faisal bin Abdulaziz adalah inovator berwawasan dengan rasa hormat yang besar bagi tradisi. Beliau memulakan pertama siri rancangan pembangunan ekonomi dan sosial yang akan mengubah infrastruktur Arab Saudi, terutama industri, dan menetapkan Kingdom pada laluan pertumbuhan yang pesat. Beliau juga menubuhkan sekolah-sekolah awam pertama untuk kanak-kanak perempuan.

Dalam dasar luar, Raja Faisal menunjukkan komitmen untuk dunia Islam. Beliau merupakan kuasa utama di sebalik penubuhan di Jeddah pada tahun 1971 Pertubuhan Kerjasama Islam (OIC), kumpulan 57 negara-negara Islam yang menggalakkan perpaduan dan kerjasama Islam.

Sepanjang tempoh yang bergelora 1960-an dan 1970-an, yang termasuk dua Arab-Israel peperangan dan krisis minyak tahun 1973, Raja Faisal adalah suara kesederhanaan, untuk keamanan dan kestabilan.

King Khalid (1975-1982)Khalid bin Abdulaziz berjaya Raja Faisal pada tahun 1975. Raja Khalid juga menekankan pembangunan, dan pemerintahannya telah ditandakan oleh pertumbuhan hampir letupan dalam infrastruktur fizikal negara. Ia merupakan satu tempoh kekayaan yang besar dan kemakmuran Arab Saudi.

Di peringkat antarabangsa, Raja Khalid adalah penggerak utama dalam membentuk Majlis Kerjasama Teluk (GCC) pada tahun 1981, sebuah pertubuhan yang menggalakkan ekonomi dan kerjasama keselamatan di kalangan negara-negara anggota enam: Bahrain, Kuwait, Oman, Qatar, Emiriah Arab Bersatu dan Arab Saudi.

King Fahd (1982-2005)Di bawah Raja Fahd bin Abdulaziz, yang pakai tajuk Penjaga Dua Masjid Suci, Arab Saudi terus besar pembangunan sosioekonomi dan muncul sebagai kuasa utama politik dan ekonomi.

Raja Fahd adalah pusat kepada usaha-usaha Arab Saudi untuk mempelbagaikan ekonominya dan menggalakkan perusahaan dan pelaburan swasta. Beliau menyusun semula kerajaan Saudi dan pertama pilihan raya perbandaran di seluruh negara, yang berlaku pada tahun 2005 yang diluluskan.

Salah satu daripada pencapaian terbesar di Arab Saudi Raja Fahd adalah satu siri projek untuk mengembangkan kemudahan Kerajaan untuk menampung berjuta-juta jemaah haji yang datang ke negara ini setiap tahun. Projek-projek ini melibatkan pengembangan utama dua Islam tapak suci, Masjidil Haram di Makkah dan Masjid Nabi di Madinah, serta lapangan terbang dan pelabuhan.

Dalam arena antarabangsa, Raja Fahd bekerja secara aktif untuk menyelesaikan krisis serantau dan global. Krisis ini termasuk konflik Arab-Palestin, pencerobohan Iraq ke atas Kuwait, Lubnan perang sivil di samping konflik di Bosnia-Herzegovina, Kosovo, Chechnya, Afghanistan, Somalia dan Kashmir.

Sebagai Putera Mahkota pada tahun 1981, beliau mencadangkan pelan lapan mata untuk menyelesaikan konflik Arab-Israel dan memberi Palestin sebuah negara yang merdeka. Pelan ini telah dianggap sebagai salah satu percubaan pertama untuk mencari penyelesaian yang adil dan berkekalan yang mengambil

kira keperluan kedua-dua Arab dan Israel. Ia telah diterima sebulat suara oleh Liga Arab pada sidang kemuncak di Fez, Maghribi pada tahun 1982.

King Fahd juga didedikasikan tahun diplomasi untuk menyelesaikan perang saudara di Lubnan. Beliau menjadi tuan rumah mesyuarat ahli parlimen Lubnan di Taif, Arab Saudi pada tahun 1989. Hasil dari mesyuarat tersebut dalam perjanjian perdamaian kebangsaan yang ditandatangani di Taif yang berakhir pertempuran dan membuka jalan bagi pembinaan semula dengan bantuan dari Arab Saudi dan negara-negara Arab yang lain.

Mungkin krisis terbesar antarabangsa pemerintahan Raja Fahd berlaku apabila Iraq menyerang Kuwait pada 2 Ogos 1990. Raja memainkan peranan penting dalam meletakkan bersama-sama pakatan antarabangsa yang mendorong tentera Iraq keluar dari Kuwait.

King Fahd juga prihatin dengan isu-isu kemanusiaan. Di bawah pemerintahannya, Arab Saudi memberikan bantuan kecemasan kemanusiaan kepada banyak negara, termasuk Somalia, Bosnia dan Afghanistan, serta negara-negara yang mengalami bencana alam, seperti gempa bumi (Turki pada tahun 1999, Iran pada tahun 2003) dan tsunami yang melanda Asia Tenggara pada Disember 2004.

Raja Abdullah (2005 -)Penjaga itu Dua Masjid Suci Raja Abdullah bin Abdulaziz bersetuju takhta selepas kematian Raja Fahd pada 1 Ogos 2005.

Raja Abdullah dilahirkan di Riyadh pada tahun 1924, dan menerima pendidikan awal di mahkamah diraja. Dipengaruhi oleh Raja Abdulaziz bapanya, beliau membangunkan rasa hormat yang mendalam untuk agama, sejarah dan warisan Arab. Tahun beliau menghabiskan hidup di padang pasir dengan suku Badwi mengajarnya nilai-nilai mereka kehormatan, kesederhanaan, kemurahan hati, dan keberanian, dan dipupuk dalam dirinya keinginan untuk membantu dalam pembangunan kaumnya.

Sebagai Putera Mahkota, beliau mengembara secara meluas di United dan dirasmikan beberapa projek di seluruh negara. Pada tahun 2005 beliau rapat memantau proses pilihan raya untuk majlis perbandaran di negara ini.

Lawatan rasmi pertama Putera ke Amerika Syarikat adalah pada tahun 1976 apabila dia bertemu dengan Presiden Gerald Ford. Sejak itu, beliau telah membuat beberapa lawatan ke Amerika Syarikat, termasuk baru-baru ini yang paling beliau pada 25 April, 2005 ke ladang Presiden George W. Bush di Crawford, Texas.

Diplomasi antarabangsa beliau mencerminkan peranan kepimpinan Arab Saudi dalam mempertahankan isu Arab dan Islam dan untuk pencapaian keamanan, kestabilan dan keselamatan dunia. Keamanan di Timur Tengah dan nasib rakyat Palestin adalah kebimbangan tertentu kepada Raja Abdullah. Cadangan beliau untuk keamanan menyeluruh Arab-Israel, yang dibentangkan pada Sidang Kemuncak Arab Beirut pada tahun 2002, telah diterima pakai oleh Liga Negara Arab dan dikenali sebagai Inisiatif Keamanan Arab.

Raja Abdullah telah tidak berbelah bahagi dalam kutukannya keganasan. Pada Persidangan Counterterrorism Antarabangsa di Riyadh pada bulan Februari,

2005, beliau dipanggil untuk kerjasama antarabangsa yang lebih besar untuk melawan masalah global ini.

Putera Mahkota Putera Salman bin AbdulazizDuli Yang Teramat Mulia Putera Salman bin Abdulaziz telah dilantik Putera Mahkota Kerajaan Arab Saudi, dan dilantik sebagai Timbalan Perdana Menteri, oleh Penjaga yang Dua Masjid Suci Raja Abdullah bin Abdulaziz pada 18 Jun, 2012, atas kematian Putera Mahkota Nayef bin Abdulaziz . Putera Mahkota Salman juga berfungsi sebagai Menteri Pertahanan.

Prince Salman dilahirkan di Riyadh pada Dec 31, 1935, dan mendapat pendidikan di Sekolah Putera di Riyadh. Beliau pernah berkhidmat sebagai Timbalan Gabenor Riyadh dari Mac 1954 hingga April 1955, dan Gabenor Riyadh dari April 1955 hingga Disember 1960 dan sekali lagi dari Februari 1963 hingga November 5, 2011, apabila beliau dilantik sebagai Menteri Pertahanan.

Sejak tahun 1956, Putera Salman telah dipengerusikan pelbagai kemanusiaan dan perkhidmatan jawatankuasa yang menyediakan bantuan dari bencana alam dan buatan manusia. Untuk perkhidmatan kemanusiaan beliau, beliau telah dianugerahkan banyak pingat dan hiasan, termasuk anugerah daripada Bahrain, Bosnia dan Herzegovina, Perancis, Maghribi, Palestin, Filipina, Senegal, Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu, Yaman, dan King Abdulaziz Pingat - Kelas Pertama.

Beliau adalah penerima beberapa darjah kehormat dan anugerah akademik, termasuk doktor falsafah kehormat dari Universiti Islam Madinah, anugerah Prince Salman akademik, dan Pingat Kant oleh Akademi Berlin-Brandenburg Sains dan Kemanusiaan penghargaan sumbangan beliau kepada bidang sains.

Semasa lawatan rasmi ke Amerika Syarikat pada April 2012, Putera Salman bertemu dengan Presiden Barack Obama dan beberapa pegawai AS.88

Wahhabism dan Keluarga SaudDalam tahun 1700, Islam Sunni yang bernama Muhammad Wahhab (1703-1791) mengembara mengenai Empayar Uthmaniyyah, membandingkan apa yang dia lihat dengan apa yang Islam sepatutnya mengikut Al-Quran. Beliau memulakan satu pergerakan baru yang mengecam semua pengaruh dalam Islam yang telah dibangunkan selepas penulisan Al-Quran: hidup mewah, pengaruh Sufi, rasionalisme, melawat makam para wali dan meminta syafaat Nabi atau Imam. Wahhab melihat pemberian kuasa ketuhanan untuk Muhammad dan lain-lain sebagai pencabulan monoteisme ketat Islam. Pergerakan Wahhab dilabel semua umat Islam yang lain sebagai politeis. Mereka menggelarkan diri mereka "Unitarian," atau hanya Islam. Lain memanggil mereka Wahabi (WAHABI).

Wahhab terpaksa melarikan diri dari Madinah, dan di kawasan pedalaman luar bandar - di Nejd - dia telah diterima pakai oleh keluarga Saud. Dengan gabungan unta menunggang kuasa pahlawan dan semangat agama Wahabi, rejim Saud tersebar di seluruh Saudi. Pada tahun 1802, tentera sebanyak 12,000 Wahabi pahlawan menyerang Syiah di bandar Karbala, membunuh 4,000 penduduk di bandar ini dan menghancurkan Syiah suci laman. Pada tahun 1803, mereka menyerang Mekah dan, sedar penyembelihan dalam Kabala, Mekah membuka bandar mereka kepada Saud pemerintahan. Terhadap imej, pahlawan Wahabi

88 Royal Embassy of Saudi Arabia. (2012). Saudi Arabia, History of A Civilization. Retrieved October 7, 2012 from http://www.saudiembassy.net/about/country-information/history.aspx

menghancurkan kubur mewah, dan mereka melarang merokok. Selepas mengambil kuasa di Madinah, mereka menghancurkan kubur-laman web lagi, termasuk makam Nabi Muhammad. Pada tahun 1813, sultan Uthmaniyyah menghantar ekspedisi menentang fahaman Wahabi. Kepala dikalahkan keluarga Saud telah diambil dalam sangkar ke Istanbul dan dipancung.

Menjelang tahun 1800-an ahli keluarga Saud adalah pelarian di Kuwait. Pada akhir 1901, ahli berusia dua puluh tahun keluarga Saud, Abd al-Aziz ibn Saud adalah tanpa sebuah kerajaan di Kuwait tetapi dengan sekutu. Pada usia 28 tahun beliau menunggang dari Kuwait dengan 40-60 saudara-mara dan retainers, bersedia untuk pertempuran. Pada malam moonless, January 15-16, ibn Saud dan beberapa orang-orangnya pergi ke dinding kompaun di Riyadh dan bersedia untuk serangan di pintu utama pada waktu subuh. Ibn Saud dan orang-orangnya membunuh pembela kompaun. Keluarga Rashid, yang telah dihalau keluar Sauds dan membunuh saudara bapanya, tidak lagi berada dalam milikan Riyadh. Ibn Saud kini dalam memiliki tempat lahir - sebuah kerajaan yang mengukur 700 oleh 700 meters.

Ibn Saud telah bersekutu dengan Wahabi pahlawan, dengan Badwi dipanggil Ikhwan - dalam bahasa Arab Ikhwan. Dipasang pada unta mereka membantu Ibn Saud menjamin kedudukan beliau di Riyadh. Ibn Saud adalah seorang tokoh yang menarik dan kuat. Terdapat keselamatan dalam pakatan, bertentangan dengan apa nabi Ibrani Yesaya mendakwa. Perkahwinan membantu dalam membuat pakatan, dan Ibn Saud dibuat pakatan.

Pada tahun 1914, sebelum perang, Ibn Saud bersekutu dirinya dengan Turki, bersetuju bahawa dia harus mempunyai hubungan dengan tidak ada kuasa asing yang lain dan komited untuk menyertai tentera Turki dalam menentang pencerobohan mana-mana. Apabila perang datang Saud memilih untuk berkecuali dan disimpan pilihan beliau terbuka. Kemudian dia bersekutu dirinya dengan British, yang ditawarkan pengiktirafan tengah-tengah Semenanjung Arab (iaitu Nejd dan Hasa) dan bapanya sebelum dia dan keturunannya selepas dia - dengan proviso bahawa beliau dan warisnya tidak menjadi bermusuhan ke arah Britain. Ibn Saud bersetuju untuk tidak memasuki hubungan-hubungan dengan kuasa asing yang lain dan berjanji untuk datang ke bantuan Ibn Saud dia harus menjadi mangsa pencerobohan. Britain lent Ibn Saud £ 20.000, 1,000 senjata dan 200,000 butir peluru. Ditambah ke ini adalah subsidi sebanyak £ 5,000 sebulan. Ini diperkukuhkan Saud terhadap saingan wilayah, Hashim (Hashimite) keluarga, yang pada tahun 1915 telah bersekutu dengan musuh, Britain Turki.

Perkara-perkara yang menjadi lebih rumit untuk Saud pada tahun 1916, apabila keluarga Hashim memecah dengan Turki dan pergi ke sebelah British - apa yang menjadi dikenali sebagai pemberontakan Arab. Britain mula menjaga kepentingan kedua-dua ibn Saud dan musuhnya, dan British akan menarik garis wilayah yang tidak disukai - terutama mengenai Kuwait. Keluarga Rashid, bagaimanapun, kekal bersekutu dengan Turki dan dibekalkan oleh Turki dan kuasa dominan di Semenanjung Arab. Pada bulan Mei tahun 1919 dan pada tahun 1920, Ibn Saud berarak menentang Rashids. Dia mengalahkan mereka pada bulan November 1921, menunjukkan mereka pengampunan dan berdamai dengan mereka, mengahwini balu pemerintah kini sudah mati mereka. Wilayah kini dilanjutkan utara ke wilayah bahawa British telah diberikan kepada saudara-saudara Hashimiah yang mereka telah dibuat raja-raja Transjordan dan Iraq.

British bertindak balas kepada satu serbuan oleh Ikhwan ke Transjordan dengan serangan darat dan udara yang membunuh semua tetapi 8 1,500 Ikhwan. Ibn Saud disimpan sejuk dan diserahkan kepada keputusan British mengenai sempadan. British memberinya tangan percuma di Hijaz dan Nejd. Pada 1924-25, Ibn Saud dan Wahabi pahlawan beliau memandu Sharif Hussein ibn Ali, bapa saudara Hashimite di Iraq dan Transjordan, dari kota suci Mekah dan Madinah. Dengan akhir Khalifah di Turki, Hussein mahukan pengiktirafan sebagai Khalifah semua umat Islam, keluarga beliau, Hashim, mendakwa sebagai keturunan Nabi Muhammad, Tetapi pada 8 Januari, 1926, ibn Saud diisytiharkan sebagai Raja-Hijaz dan Sultan Nejd. Hussein melarikan diri ke Cyprus dan kemudian pergi ke Transjordan mana anaknya adalah raja.

Tempat-tempat suci di Mekah dan Madinah yang disediakan ibn Saud dengan pendapatan sederhana. Pada tahun 1926, beliau dipanggil persidangan di Mekah, dan delegasi umat Islam dari pelbagai bidang dunia Islam datang. Beliau memperkenalkan perwakilan kepada ulama Wahhabi beliau. Dia terpesona perwakilan, dan, selepas itu, ziarah ke Mekah tetap dan berkembang dalam saiz.

Keluarga Saud dipulihkan bai'ah sekitarnya puak-puak melalui perkahwinan. Untuk menjaga kerajaan bersatu barunya, dia berkahwin dengan seorang anak perempuan dari setiap suku serta dari keluarga berpengaruh perkeranian - lebih daripada dua puluh isteri, walaupun tidak lebih daripada empat pada satu-satu masa. Sementara itu, pahlawan Ikhwan mahu melanjutkan Wahhabism mereka di luar Saudi, dan ibn Saud melihat ini sebagai masalah dan cuba untuk menghalang mereka. Ikhwan tidak berpuas hati dengan ibn Saud. Mereka percaya bahawa mereka telah cukup ganjaran untuk sumbangan mereka kepada penaklukan ibn Saud. Ikhwan Tiada telah dibuat pengelola mana-mana di bandar Hijaz. Ikhwan serbuan merentasi sempadan ibn Saud telah malu ibn Saud, dan British bertindak balas lagi dengan tentera udara mereka, mengikuti belakang Ikhwan ke wilayah ibn Saud. Ikhwan telah dicipta gangguan di Mekah. Mereka tidak suka persatuan ibn Saud dengan Inggeris Kristian dan pengimportan peranti jahat seperti telefon. Pada tahun 1929, Ikhwan memberontak. Ulama menjalankan kuasa moral mereka dan berpihak dengan Saud bukannya Ikhwan, yang mereka diisytiharkan sebagai melanggar pengetua Islam. Ibn Saud dihancurkan Ikhwan rintangan dan membina Pengawal Kebangsaan.

Pada tahun 1932 ibn Saud memberikan namanya kepada kawasan di Saudi bahawa dia telah bersatu, ia memanggil Arab Saudi, dan beliau mengisytiharkan dirinya sebagai Raja Arab Saudi. Wahhabism kekal doktrin negeri dibenarkan, dan, kerana Mekah, Wahhabism mendapat pengaruh dari India dan Sumatera ke Afrika Utara dan Sudan. Wahabi (atau Salifi kerana mereka lebih suka dipanggil) terus mematuhi solat, mudah pendek, undecorated masjid, dan mencabut daripada batu nisan untuk mengelakkan apa yang mereka lihat sebagai pemujaan berhala. Mereka dielakkan jenis kerohanian yg suka pamer yang telah menjadi sebahagian daripada Kristian apabila Kristian bersatu dengan Empayar Rom. Selain itu, mereka melarang nama Nabi Muhammad akan tertulis di masjid-masjid, dan mereka melarang sambutan hari lahir Nabi. Mohammed mendakwa tidak ada kuasa ketuhanan. Pengikut asal beliau telah tidak melihat dia sebagai tuhan, dan Wahabi tidak mahu dia disambut seperti tuhan. Muhammad, kerana dia sendiri dilaporkan berkata, adalah hanya seorang Rasul.89

Kesimpulan

89 Ibn Saud, Wahhabis, and Oil, to 1945. Retrieved October 7, 2012 from http://www.fsmitha.com/h2/ch17arab.html

Pada tahun 1932 yang baru ditubuhkan United Arab Saudi adalah sederhana dan dalam hutang. Pendapatan utamanya adalah cukai pada jemaah ke Mekah, dan ini adalah penurunan kerana Kemelesetan Besar. Pada tahun 1933, Arab Saudi dan Amerika Syarikat menjalinkan hubungan diplomatik, dan tahun itu kerajaan memberikan konsesi kepada Minyak Standard California (kini Chevron) untuk meneroka dan menghasilkan minyak. Satu jumlah yang komersial penting minyak telah ditemui di Iran kira-kira 25 tahun lebih awal dan di Iraq empat tahun sebelumnya. The Saudi tidak sangat berharap, tetapi mereka telah membuat perjanjian mereka dengan syarikat AS, yang mempunyai kelebihan tidak British - Britain menjadi kuasa dominan di rantau ini dan tidak disukai oleh Saud. Sebuah syarikat AS juga telah dipilih kerana tanggapan King Saud rakyat Amerika, meningkat daripada doktor dakwah dari Amerika Syarikat yang cenderung rakyat di kawasan itu, termasuk Raja Saud dan segelintir rakyat Amerika lain yang dia temui di dalam kerajaannya.

Pada tahun 1938, semasa mencari air, ahli geologi Amerika Syarikat di Arab Saudi mendapati minyak sebaliknya - banyak ia. Sumber terbesar diketahui minyak di dunia telah ditemui. Memerlukan orang-orang yang tahu bagaimana untuk membangun dan mengendalikan medan minyak, ibn Saud menjemput syarikat-syarikat minyak AS kepada kerajaannya, kritikan kerajaan raja yang dihadapi oleh beberapa orang yang percaya bahawa warga asing mengundang kepada kerajaan adalah un-Islam. Ramai di Arab Saudi kekal bermusuhan kepada orang asing. Monarki berpaut kepada praktikal dan menubuhkan sebuah syarikat bersama dengan beberapa syarikat minyak AS. Pada tahun 1939 Raja Saud membuka injap untuk aliran pertama minyak Saudi tanker minyak kepada tentera laut, dan pada tahun 1944 perusahaan bersama telah ditukar nama Arab American Oil Company (Aramco).

Rujukan

Dekmejian, R. Hrair (1994). Islam in revolution: fundamentalism in the Arab world. p. 131. ISBN 978-0-8156-2635-0.

Hariri-Rifai, Wahbi; Hariri-Rifai, Mokhless (1990). The heritage of the Kingdom of Saudi Arabia. p. 26. ISBN 978-0-9624483-0-0.

Hourani, Albert (2005). A History of the Arab Peoples. pp. 315–319. ISBN 978-0-571-22664-1.

Ibn Saud, Wahhabis, and Oil, to 1945. Retrieved October 7, 2012 from http://www.fsmitha.com/h2/ch17arab.html

Lacey, Robert (2009). Inside the Kingdom. pp. 15–16. ISBN 978-0-09-953905-6

Royal Embassy of Saudi Arabia. (2012). Saudi Arabia, History of A Civilization. Retrieved October 7, 2012 from http://www.saudiembassy.net/about/country-information/history.aspx