Przemysław Tymiński – portfolio tekstów

Blog:

· studioulica.blogspot.com – blog filmu dokumentalnego prowadzony od 24.10.2012

Przykłady artykułów prasowych:

· „Być jak Goulue” www.piaseczno4u.pl 01.09.2013

· „Opłata za żonę, mycie przed kąpielą” „Gazeta Studencka” nr 10/66 15.06.2003

· „Niezależnym zależy” „Gazeta Studencka” nr 11/67 27.06.2003

· „Złamane Obietnice” „Gazeta Studencka” nr 9/45 29.05.2001

· „Święty Mikołaj na rauszu” „Gazeta Studencka” nr 3/30 18.12.1999

Wywiady:

· Rozmowa z Martą Chodorowską „Gazeta Studencka” nr 10/66 15.06.2003

· Rozmowa z Szymonem Lenkowskim „Gazeta Studencka” nr 9/65 15.05.2003

· Wywiad numeru z Jamesem Robideau „Gazeta Studencka” nr 9/45 29.05.2001 Przedruki tego wywiadu oraz artykułu „Złamane Obietnice” ukazały się we włoskim magazynie „Ombre” w listopadzie 2001 roku.

Recenzje filmowe:

· „Zabawa z trupem” „Gazeta Studencka” nr 11/67 27.06.2003

· „Wpadka” „Gazeta Studencka” nr 11/67 27.06.2003

· „Pościgi i intrygi” „Gazeta Studencka” nr 10/66 15.06.2003

· „Nie trać nadziei, póki oddychasz” „Gazeta Studencka” nr 9/65 15.05.2003

· „Ucieczka od codzienności” „Gazeta Studencka” nr 9/65 15.05.2003

· „Mozart rozmyśla o Mao” „Gazeta Studencka” nr 9/65 15.05.2003

· „Tak jak w kinie” „Gazeta Studencka” nr 9/65 15.05.2003

· „W świat i z powrotem” „Gazeta Studencka” nr 8/64 15.04.2003

· „Cisza i błękit” „Gazeta Studencka” nr 9/45 29.05.2001

· „Powolne odkrywanie prawdy” „Gazeta Studencka” nr 8/44 27.04.2001

· „Poznajcie Selmę” „Gazeta Studencka” nr 9/45 29.05.2001

· „Marzenie o przeznaczeniu” „Gazeta Studencka” nr 1/37 04.07.2000

Inne publikacje

· „Pierwsze Spotkanie” Nauczyciel w Świecie Ciszy nr 6 12.2004

Być jak Goulue

Z czasem przytyła i została zapaśniczką. Najwidoczniej nie odnalazła się w tej dziedzinie i w końcu kupiła dwie pantery, cztery stare lwy, hienę oraz niedźwiedzia, aby zadebiutować jako pogromczyni zwierząt.

W ciekawy sposób potoczyła się kariera Louise Weber, tancerki z Moulin Rouge, znanej w paryskim środowisku końca XIX wieku jako Goulue. Będąc córką praczki przebierała się w stroje klientów matki i w zaciszu domowym odgrywała wielką gwiazdę na scenie. W końcu skrywana pasja zaprowadziła ją poprzez cyrk Fernando aż do Moulin Rouge gdzie do jej głównych zadań należało tańczenie kankana. Pomimo krępej budowy ciała doskonale poruszała się w rytmie galopu kończąc numer podrzuceniem spódnicy w celu okazania bufiastych majtek. Podrygując pomiędzy stolikami Goulue potrafiła jednym haustem wypijać drinki podkradzione klientom, stąd też wziął się jej artystyczny przydomek będący francuskim określeniem na osobę łakomą.

Goulue miała okazję poznać malarza Renoira oraz fotografa Delmaeta, któremu pozowała do nagich zdjęć. Stała się inspiracją dla Toulouse-Lautreca, który uwiecznił ją na licznych kartonach i litografiach. Choć uchodziła za bezczelną, rudowłosa Goulue wzbudzała podziw rzeszy wielbicieli. Określano ją jako „dziwną młodą kobietę o twarzy wampirzycy, profilu drapieżnego ptaka, udręczonych ustach i stalowych oczach”. Jej sterczącym kokiem i zawiązywaną ściśle na szyi kolorową wstążką inspirowały się kobiety z branży od Paryża po Nowy Jork.

Popularność, za którą szły korzyści finansowe, ośmieliła Goulue do opuszczenia Moulin Rouge i wyruszenia w trasę po Francji. Dołączył do niej iluzjonista, którego poślubiła. Jednak poza słynnym lokalem nie wzbudzała już takiej fascynacji wśród publiczności. Być może niepowodzenie przyczyniło się do problemów w związku, ponieważ z jakiegoś powodu postrzeliła swojego męża, ale podobno przeżył i nie miał o to żalu. Z czasem przytyła i została zapaśniczką. Najwidoczniej nie odnalazła się w tej dziedzinie i w końcu kupiła dwie pantery, cztery stare lwy, hienę oraz niedźwiedzia, aby zadebiutować jako pogromczyni zwierząt. Występowała na jarmarkach aż do śmierci ostatniego zwierzęcia. Kiedy umarł Simon, jedyny syn, zajęła się sprzedażą kwiatów z wozu udekorowanego przez Lautreca. Pod koniec życia pogrążona w depresji i alkoholizmie Goulue oferowała orzeszki, papierosy i zapałki na rogu ulicy nieopodal Moulin Rouge. Nikt z przechodniów nie rozpoznawał w osiwiałej, pozbawionej zębów, tęgiej kobiecie dawnej królowej kankana. Zmarła w szpitalu w wieku niespełna sześćdziesięciu lat.

Wyobrażam sobie jak szesnastoletnia Goulue tańczy skrycie przed lustrem w eleganckim stroju wypranym przez matkę marząc o życiu pełnym barw i blasku. Jedną ręką podtrzymuje włosy uformowane w fantazyjny kształt, w drugiej trzyma podkradzione ciastko. Jest szczęśliwa i ciekawa tego co przyniesie los.

Przemysław Tymiński