UNIVERSIITI KEBANGSAAN MALAYSIA

PROGRAM BERTERUSAN JARAK JAUH (PBJJ)PUSAT UKM BANGI , SELANGOR

FAKULTI SAINS SOSIAL DAN KEMANUSIAANSEMESTA 1 SESI PENGAJIAN 2009-2010

SKSJ 2153 – KERAJAAN DAN PERLEMBAGAAN MALYSIA

TAJUK :Huraikan peruntukan-peruntukan penting hak asasi manusia. Sejauh

manakah peruntukan ini dipertahankan dalam praktik politik

di Malaysia?

DI SEDIAKAN OLEH MAT SUDIN BIN TAUPEK

NO MATRIK GB OO743NO TELIPON 013 2753064

DISEDIAKAN UNTUK PENSYARAHPROF. MADYA MOHAMMAD AGUS

YUSOFF

Huraikan peruntukan-peruntukan penting hak asasi manusia. Sejauh manakah

peruntukan ini dipertahankan dalam praktik politik di Malaysia?

Latar belakang

Hak kemanusiaan merujuk kepada hak yang dimiliki oleh semua insan. Konsep

Hak kemanusiaan adalah berdasarkan andaian bahasa semua insan memiliki satu bentuk

hak yang sama, sebagaimana mereka memiliki indentiti insan, yang tidak dipengarahui

oleh faktor tempatan, perkauman dan kewarganegaraan.

Pada dasarnya, Hak kemanusiaan boleh difahamkan dari dua segi, yakni dari segi

perundangan dan juga dari segi moral. Dari segi perundangan, Hak kemanusian

merupakan satu bentuk hak yang dinikmati oleh seorang warganegara seperti apa yang

telah termaktub dalam undang-undang negara berkenaan. Contohnya, dalam

perlembagaan Malaysia terdapat penerangan mengenai hak kemanusiaan yang terlindung

di bawah perlembagaan. Percabulan hak kemanusiaan yang berkenaan, mungkin akan

membawa kepada tindakan undang-undang yang sewajarnya. Penakrifan hak

kemanusiaan dari segi undang-undang adalah berbeza dari satu negara ke satu negara

yang lain.

Dari satu segi moral, Hak Kemanusiaan merupakan satu tanggapan moral yang didukung

oleh anggota masyarakat. Sehubungan dengan perkara ini, anggota masyarakat akan

mengakui wujudnya hak tertentu yang harus dinikmati oleh setiap individu, yang

dianggap sebagai "sebahagian daripada sifatnya sebagai manusia", walaupun ia mungkin

tidak termaktub dalam undang-undang. Maka anggota-anggota masyarakat berkenaan

akan cuba megelakkan diri daripada mencabuli hak masing-masing dengan penuh

perasaan moral.

Kewujudan, keabsahan dan isi kandungan Hak kemanusiaan telah menjadi isu

pendebatan dalam bidang falsafah dan sains politik. Dari segi perundangan, Hak

kemanusiaan telah termaktub dan diberi takrifan dalam undang-undang antarabangsa, dan

juga dalam undang-undang bagi sesetengah negara. Walaupun begitu, cara penakrifan

dan pelakasaan hak kemanusiaan masih memperlihatkan kepelbagaian.

Pada lazimnya, hak asasi manusia adalah berdasarkan kepada perisytiharan yang

dibuat oleh Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (Unaited

Nation)1 pada 10 Disember 1948. Perisytiharan ini yang dikenali sebagai Perisytiharan

Hak Asasi Manusia Sejagat (Universal Declaration of Human Rights) telah

membahagikan hak asasi manusia kepada empat kebebasan utama iaitu:

1. kebebasan daripada ketakutan

2. kebebasan daripada kemahuan

3. kebebasan bersuara

4. kebebasan kepercayaan.

Ia menyenaraikan pelbagai hak asasi manusia, daripada hak sivil dan politik sehinggalah

hak ekonomi, sosial dan kebudayaan.2

1 Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu atau PBB ialah sebuah pertubuhan antarabangsa yang dibentukkan di San Francisco, California pada 24 Oktober 1945 selepas Perang Dunia II. Keahliannya terbuka kepada semua negara di seluruh dunia. Matlamat-matlamat utamanya, sebagaimana yang ditetapkan dalam piagam PBB, adalah untuk mengelakkan perulangan pertikaian yang hebat, menegaskan hak asasi manusia yang utama, menjamin rasa hormat akan undang-undang antarabangsa, serta memperbaiki taraf hidup penduduk di seluruh dunia. http://ms.wikipedia.org/wiki/Pertubuhan_Bangsa-Bangsa_Bersatu (28.9.09)

2 http://ms.wikipedia.org/wiki/Hak_asasi_manusia ( 28.10.09 )

Hak-hak Asasi Manusia Di Malaysia.

Di Malaysia, sebahagian daripada hak-hak asasi manusia adalah termaktub dalam

Perlembagaan Persekutuan. Antara lain, Perlembagaan ini menjamin kebebasan untuk

hidup, kebebasan bergerak, bersuara, berhimpun dan berpersatuan; beragama dan juga

hak-hak bersangkutan pendidikan. Terdapat sembilan perkara yang menyentuh tentang

kebebasan asasi iaitu dari Perkara 5 hingga ke Perkara 13. Perkara 5 menyentuh tentang

kebebasan diri, Perkara 6 menyentuh tentang larangan keabdian dan kerja pakas, Perkara

7 memberi perlindungan daripada undang-undang jenayah yang semakin berbuatkuasa

kebelakangan dan perbicaraan berulang, Perkara 8 pula menyentuh tentang kesamarataan,

Perkara 9 menyentuh tentang larangan buang negeri dan kebebasan bergerak, Perkara 10

menerangkan tentang kebebasan bercakap, berhimpun dan menubuh persatuan, Perkara

11 menyentuh tentang kebebasan agama, Perkara 12 pula memperuntukkan hak-hak

berkenaan dengan pelajaran, dan Perkara 13 menerangkan hak terhadap harta.

Secara dasarnya, peruntukan kebebasan asasi dalam Perlembagaan Persekutuan

bertujuan antara lainnya untuk melindungi nyawa, harta benda dan maruah

rakyatnya.Dalam Perkara 5 Kebebasan Diri, tiada seorang pun yang boleh diambil

nyawanya atau dilucut kebebasan dirinya kecuali menurut undang-undang. Setiap rakyat

Malaysia mempunyai hak masing-masing yang dilindungi oleh undang-undang.

Selain itu, Perkara 5 juga memperuntukan bahawa seseorang yang ditangkap perlu

diberitahu dengan seberapa segera yang boleh sebab-sebab dia ditangkap. Disamping itu,

yang dituduh dibenarkan berunding dengan seorang pengamal undang-undang itu. Ini

merupakan prinsip asas undang-undang jenayah negeri iaitu setiap orang dianggap tidak

bersalah, melainkan setelah ia dibuktikan bersalah.

Bagi perkara 6 Pengabdian dan Kerja Paksa. Ia memperuntukkan bahawa tiada

sesiapa pun boleh ditahan sebagai abdi. Segala jenis kerja adalah dilarang. Walau

bagaimanapun, Parlimen boleh dengan undang-undang membuat peruntukan bagi

perkhidmatan kerahan untuk maksud-maksud negara. Keadaan ini berlaku apabila negara

diserang oleh musuh dan bekalan tenaga askar tidak mencukupi. Sebagai seorang rakyat

yang bertanggungjawab, dia harus melaksanakannya dengan bersungguh-sungguh dan

berjuang demi keamanan negara.

Tempat Persidangan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu

Menurut undang-undang bertulis, seorang pekerja tidak ada kuasa untuk menuntut

hak daripada pihak berkuasa awam pertama dan kedua jika ia bertukar kerja.Pekerja

tersebut adalah wajib berkhidmat dengan kedua-dua pihak. Jenis kerja ini bukan

merupakan kerja paksa.

Disamping itu, kerja berkaitan dengan menjalankan hukum penjara yang dijatuhkan

oleh mahkamah tidak dikira sebagai kerja paksa dalam erti perkara ini.Ia lebih dikenali

sebagai satu hukuman penjara. Ini jelas membuktikan bahawa kedudukan setiap rakyat

Malaysia adalah sama di sisi undang-undang.

Dalam perkara 7 Perlindungan daripada Undang-Undang Jenayah yang Berkuatkuasa

Kebelakangan dan Perbicaraan Berulang. Peruntukkan ini membawa makna tiada sesiapa

boleh dihukum kerana sesuatu perbuatan atau ketinggalan yang tidak menjadi kesalahan

di sisi undang-undang pada masa ia dilakukan dan kerana sesuatu kesalahan tiada sesiapa

pun boleh menanggung hukuman yang lebih berat daripada yang telah ditetapkan oleh

undang-undang pada masa kesalahan itu dilakukan. Ini bermaksud hukuman yang

dikenakan ke atas pesalah haruslah setimpal dengan kesalahannya. Hukuman yang terlalu

berat akan mengancam nyawa pesalah, manakala pesalah tidak akan berasa insaf atau

sedar sekiranya hukuman terlalu ringan.

Selanjutnya dalam perkara 8 berhubung persoalan sama rata. Semua orang adalah

sama di sisi undang-undang dan berhak mendapat perlindungan yang sama rata di sisi

undang-undang dan berhak mendapat perlindungan yang sama rata di sisi undang-

undang. Ini bermakna bahawa semua warganegara tidak boleh dibeza-bezakan melalui

agama, kaum, keturunan atau tempat lahir. Akan tetapi pengecualian terhadap Perkara

153 yang membuat peruntukan keistimewaan terhadap orang Melayu dan kaum

bumiputera Sabah dan Sarawak dalam perkara-perkara tertentu seperti jawatan-jawatan

dalam perkhidmatan awam, biasiswa, tanah rizab Melayu dan sebagainya.

Walaupun seseorang itu seorang raja bagi mana-mana negeri, dia tetap mempunyai

hak yang sama rata dengan rakyat biasa. Ini bermaksud bahawa jika seseorang raja itu

melakukan tindakan yang salah di sisi undang-undang Persekutuan, maka baginda juga

boleh didakwa di Mahkamah Khas. Selian itu, pihak berkuasa awam juga boleh sama

sekali mempertikaikan seseorang yang bermastautin atau menjalankan perniagaan di

mana-mana bahagian Persekutuan yang berada di luar bidang kuasa.

Perkara 8 juga memperuntukan tiada larangan untuk membuat peraturan-peraturan

mengenangi undang-undang diri. Maka seseorang itu boleh membuat undang-undang

sendiri selagi ia tidak bercanggah dengan undang-undang Persekutuan. Maka jelaslah di

sini bahawa semua rakyat Malaysia mempunyai hak yang sama rata dalam pelbagai aspek

kehidupan. Tiada diskriminasi terhadap seseorang warganegara sama ada dari segi

jantina, status atau kaum berlaku dengan termaktubnya Perkara 8 dalam Perlembagaan

Persekutuan.

Bagi perkara 9 Larangan Buangan Negeri, dan Kebebasan Bergerak. Mengikut bagi

perkara 9 ini tiada seorang warganegara pun boleh dibuang negeri atau ditahan masuk ke

dalam Persekutuan.Oleh itu setiap warganegara berhak bergerak dengan bebasnya dan

menetap di mana-mana bahagian Persekutuan. Walau bagaimanapun, perkara ini

tertakluk kepada Fasal (3) dan undang-undang keselamatan negara, ketenteraman awam,

kesihatan awam, hukuman kepada pesalah-pesalah dan undang-undang imigresen di

Sabah dan Sarawak.

Di samping itu juga, selagi sesuatu negeri lain berada dalam kedudukan istimewa di

bawah Perlembagaan ini berbanding Negeri Tanah Melayu, Parlimen boleh dengan

undang-undang mengenakan sekatan-sekatan, antara Negeri itu dengan Negeri-negeri

yang lain, ke atas hak-hak yang diberi oleh Fasal (2) berkenaan dengan bergerak dan

bermastautin. Ini bererti, Parlimen boleh mengenakan sekatan ke atas kebebasan

pergerakan seseorang dari sebuah negeri ke negeri yang alin jika didapati seseorang itu

mengganggu keselamatan awam atau ketenteraman sesebuah negeri.

Seterusnya Perkara 10 Kebebasan Bercakap, Berhimpun dan Menubuh Persatuan.

Setiap warganegara mempunyai hak untuk bebas bercakap bagi mengeluarkan buah

fikiran, berhimpun secara aman dan berhak menubuhkan persatuan. Begitulah perkara

yang termaktub dalam Perkara 10 Perlembagaan Persekutuan.

Kebebasan bercakap dihadkan kepada kata-kata yang tidak menjadi fitnah, kata-kata

yang tidak menjadim hasutan, kata-kata yang tidak mencerca mahkamah atau yang

melanggar hak keutamaan Parlimen dan Dewan Undangan Negeri. Sesiapa yang

menyebut, menulis, mencetak, menjual atau menyiarkan perkataan-perkataan yang

mempunyai maksud hasutan dan menyoal perkara-perkara sensitif seperti seperti hak

keistimewaan orang Melayu dianggap sebagai melakukan kesalahan mengikut undang-

undang dan mereka boleh dihukum sehingga lima tahun penjara atau denda sebanyak

Rm5000.

Warganegara juga berhak untuk berhimpun secara aman tanpa bersenjata.

Sungguhpun demikian, perhimpunan yang terdiri daripada 15 orang atau lebih adalah

haram di sisi undang-undang jika maksudnya adalah untuk menggunakan kekerasan

janayah bagi menakutkan kerajaan atau pihak yang berkuasa. Di samping itu juga, isu-isu

sensitif tidak boleh dibangkitkan dalam perhimpunan dan pengucapan umum.

Selain itu, setiap warganegara Persekutuan berhak menubuhkan persatuan dengan

syarat persatuan tersebut tidak mengugat kepentingan, keselamatan dan ketenteraman

awam. Sesebuah persatuan itu akan dibatalkan pendaftarannya sekiranya difikirkan

pertubuhan itu digunakan untuk maksud yang memudaratkan kepentingan keselamatan

Persekutuan dan keamanan awam.

Dalam Perkara 11 pula Kebebasan Beragama. Ini memberi pengertian setiap orang

berhak memeluk dan mengamalkan agamanya. Kebebasan beragama pula ini tidak boleh

melanggar undng-undang am tentang keamanan, kesihatan atau kebaikan akhlak awam.

Di sinilah terletaknya had kebebasan beragama. Sekiranya ada kumpulan yang percaya

bahawa agamanya memaksa mereka membunuh orang dan membuat benberapa

perbuatan keji, sudah tentu Perlembagaan tidak akan membenarkan agama seperti ini

diamalkan kerana ia mengganggu keselamatan awam.

Selain itu, terdapat juga peruntukan dalam Perkara 11 yang menyebut bahawa

seseorang tidak boleh dipaksa untuk membayar cukai sekiranya pendapatan yang

diperolehi daripada cukai tersebut akan digunakan semua atau sebahagian daripadanya

untuk maksud agama yang lain daripada agamanya. Segala hak ini tidak terganggu atau

tersekat walaupun agama Islam adalah agama rasmi, melainkan tentang pengembangan

agama kepada orang-orang Islam sahaja. Di sini badan perundangan bagi setiap negeri di

Tanah Melayu berhak membuat undng-undang untuk menyekat pengembangan agama

kepada orang-orang Islam. Berdasarkan penerangan di atas, jelas menunjukkan bahawa

kebebasan untuk beragama bukanlah merupakan kebebasan matlak. Tambahan lagi,

Mahkamah Persekutuan tidak mempunyai kuasa untuk mendengar sebarang kes yang

berada dalam bidang kuasa Mahkamah Syariah. Ini bermaksud bahawa Mahkamah

Persekutuan dan Mahkamah Syariah mempunyai kuasa yang berasingan.

Dalam perkara 12 ialah hak-hak berkenaan pelajaran, pekerjaan, jawatan, perniagaan

dan pemilikan harta, hak-hak berkenaan tidak boleh dibeza-bezakan antara warganegara

dengan warganegara yang lain kerana agama, kaum, keturunan atau tempat lahir.

Perkara 12 telah mengharamkan perbezaan berasaskan agama dalam hal kemasukan

penuntut-penuntut ke pusat-pusat pengajian yang diselenggarakan oleh pihak berkuasa

awam atau dalam hal pemberian pendidikan daripada derma wang yang datang daripada

pihak berkuasa awam.

Setiap kumpulan agama berhak menubuhkan yayasan untuk mengajar agamanya dan

undang-undang tidak boleh membuat perbezaan beralaskan agama tentang yayasan itu.

Tetapi, terdapat satu pengecualian iaitu undang-undang Persekutuan dan undang-undang

negeri boleh membuat peruntukan bantuan wang bagi menubuhkan Yayasan Islam atau

mengajar agama Islam kepada orang-orang Islam.

Agama bagi seseorang yang berumur kurang daripada 18 tahun adalah ditetapkan

oleh ibu bapa atau penjaganya. Sesiapa pun tidak boleh diwajibkan untuk menerima

ajaran-ajaran mengenai apa-apa agama atau sembahyang sesuatu agama yang lain

daripada agamanya sendiri.

Jelas ditunjukkan di sini bahawa di bawah Perkara 12, ia juga menyentuh tentang

aspek keagamaan dan bukan berkenaan hal pelajaran sahaja. Ini disebabkan hal mengenai

pelajaran juga berkait tentang hal keagamaan. Justeru itu, kedua-dua unsur ini

digabungkan seperti mana yang terdapat dalam Perkara 11 dan 12.

Akhirnya mengikut Perkara 13 iaitu hak terhadap harta, seseorang tidak boleh

dilucutkan hartanya kecuali mengikut undang-undang. Ini bermakna semua orang berhak

untuk mengumpul sebanyak harta untuk kegunaan peribadi. Namun begitu,sekiranya

harta yang dikumpul itu adalah didapati tidak sah oleh undang-undang maka harta

tersebut adalah boleh untuk dilucutkan secara sah.

Menurut Perkara 13 lagi, tiada sesuatu undang-undang pun boleh membuat

peruntukan bagi mengambil atau menggunakan harta-harta dengan tiada pampasan yang

mencukupi. Misalnya, tuan punya tanah berhak untuk meminta pampasan yang setimpal

daripada pihak-pihak yang ingin membeli tanah darinya. Sekiranya tuan punya tanah

tersebut tidak mahu menjual tanahnya akibat pampasan yang ditawarkan adalah tidak

mencukupi, maka tuan punya tanah tersebut berhak untuk mengambil keputusan untuk

tidak menjual tanahnya. Keputusan itu adalah sah kerana mengikut Perkara 13 ini,

pembeli tanah tidak boleh memaksa tuan punya tanah untuk menjual tanahnya.Dengan

itu, jelaslah bahawa Perkara 13 adalah adalah sebagai satu cara untuk melindungi

kepentingan harta rakyat. Sebagai kesimpulan seperti yang ditegaskan hak asasi manusia

ini untuk kebebasan daripada ketakutan, kebebasan daripada kemahuan, kebebasan

bersuara dan kebebasan kepercayaan.

Persoalannya sejauhmanakah peruntukan ini dilaksanakan di Malaysia dalam praktik

politik . Malaysia adalah negara beraja berperlembagaan degan penduduk seramai kira-

kira 26.9 juta. Kerajaan negara ini mengamalkan sistem berparlimen bawah pimpinan

Perdana Menteri yang dipilih melalui pilihan raya yang diadakan secara berkala. Barissan

Nasional, parti politik perikatan yang diterajui parti UMNO ( Pertubuhan Kebangsaan

Melayu Bersatu), telah memegang tampuk kepimpinan sejak tahun 1957. Pilihan raya

terakhir yang diadakan pada bulan Mac 2008 .

Telah termaktub dalam Perlembagaan, terdapat sembilan perkara yang menyentuh

tentang kebebasan asasi iaitu dari Perkara 5 hingga ke Perkara 13. Adakah peruntukan ini

ini dipertahankan dalam praktik politik di Malaysia? Pada dasarnya pilihan raya

dijalankan secara telus, namun pihak pembangkang

mendakwa bahawa Barisan Nasional telah menyalahgunakan

kuasa parti pemerintah dan mengawal pihak media.

Umumnya, pihak kerajaan mempunyai kawalan penuh atas

angkatan keselamatan.

Bagi gambaran yang lebih fokus dan jelas berpandukan

laporan dari Hak Asasi Manusia Malaysia (Suhakam)3 akan

dapat membuat penilaiannaya. Bagi pengerusi

3 http://ms.wikipedia.org/wiki/Suhakam ( 10.11.09) Suruhanjaya Hak Asasi Manusia Malaysia(Suhakam) ditubuhkan oleh Kerajaan Malaysia setelah mendapat tentangan daripada beberapa pihak terutama parti politik dan NGO yang tidak puas hati terhadap tahap Hak Asasi Manusia di Malaysia.Ditubuhkan oleh Parlimen di bawah Akta Suruhanjaya Hak Asasi Manausia Malaysia 1999, Akta 597. Akta tersebut telah diwartakan pada 9 September 1999. Mesyuarat sulung Suhakam diadakan pada 24 April 2000.

Logo Suhakam

Suhakam, Tan Sri Abu Talib Othman pihak kerajaan

umumnya menghormati hak asasi rakyat. Namun, masih

terdapat masalah dari beberapa segi. Kerajaan menghadkan

hak rakyat untuk mengubah kerajaan. Beliau sendiri

mengingatkan rakyat negara ini supaya mengundi mereka

yang pro hak asasi untuk menyelesaikan isu tersebut di

negara ini.Sambil mengakui bahawa Malaysia tidak

mempunyai rekod hak asasi yang sempurna, beliau

mengingatkan bahawa Suhakam hanyalah “ciptaan

undang-undang dan penyelesaiannya terletak di tangan para

pengundi,”. Pengundian kepadannya membolehkannya ke

Parlimen, mereka akan meminda undang-undang untuk

memberi kuasa Suhakam memperjuangkan hak asasi.

       Malaysia adalah sebuah Negara yang membangun atau digelar negara Dunia ke 3.

Malaysia adalah Negara yang terbentuk selepas kemerdekaan pada tahun 1957. Secara

majoriti suku kaum yang terkandung di dalam Negara Malaysia adalah Melayu, Cina,

India dan lain-lain.

      Malaysia sebuah negara majmuk dari segi ras atau kaum, budaya dan agama, kita

mesti bertitik-tolak dari semangat ingin bekerjasama untuk kebaikan semua kaum,

budaya dan agama dalam kerangka paradigma politik negara-bangsa Malaysia baru.Sejak

dari dulu juga Malaysia dikatakan mengamalkan demokrasi. Sistem parlimen menjadikan

bahawa Malaysia mengamalkan demokrasi berparlimen. Sistem demokrasi berparlimen

merupakan satu bentuk sistem politik yang popular diamalkan oleh Negara-negara yang

mempraktikkan sistem demokrasi.

       Sebuah Negara demokratik ialah sebuah Negara atau kerajaan rakyat. Sebuah Negara

yang demokratik yang berpelembagaan dan berdaulat, mendukungi keluhuran undang-

undang. Ia mengurus tadbir pemerintahan dengan mengadakan sistem-sistem yang

menjamin hak rakyat. Dalam konteks Malaysia terlalu banyak kepincangan yang jelas

kelihatan yang menampakkan bahawa Malaysia bukan sebuah Negara yang demokratik.

walaupun pemimpin menganggap mereka mengamalkan Negara yang demokratik tetapi

menurut konsep sebenar demokrasi tersebut adalah tidak bertepatan sama sekali.

Tan Sri Abu Talib Othman Pengerusi Suhakam

       Terdapat pelbagai faktor yang menunjukkan bahawa Malaysia adalah Negara yang

tidak demokrasi. Banyak penganalisis politik berpendapat bahawa Malaysia hanya

mengamalkan semi-demokrasi. Diantara perkara-perkara yang boleh menjustifikasikan

bahawa Malaysia mengamalkan demokrasi ialah tiada kebebasan sepenuhnya di dalam

sistem demokrasi itu sendiri. Berikut adalah bukti-bukti pencabulan demokrasi di

Malaysia secara tidak langsung juga tidak menghormati hak asasi rakyat yang termaktup

dalam Perlembagaan Persekutuan.

Antaranya ialah berkaitan dengan perkara 10 iaitu kebebasan bersuara. 

Kebebasan, sebenarnya asas yang paling penting untuk menegakkan demokrasi. Aspek

utama dalam kerajaan berdemokrasi ialah jaminan-jaminan hak asasi golongan minoriti.

Adalah tidak adil sama sekali jika golongan majoriti yang menguasai kerajaan mendenda

golongan minoriti dengan cara mengancam atau mengenakan sekatan-sekatan tertentu.

Oleh itu semua sistem demokrasi telah mengenakan sekatan-sekatan kepada pemerintah

agar tidak menjejaskan hak asasi golongan minoriti.

       Hak-hak rakyat sepatutnya di pandang berat oleh kerajaan dan pemerintah dalam

pengamalan demokrasi. Terdapat banyak kebebasan rakyat di Malaysia telah di bataskan,

lebih-lebih lagi kebebasan bersuara dan memberi pendapat kepada pihak atasan.   Dengan

gabungan rakyat mengadakan perhimpunan, nyata sekali mereka mengetepikan sentimen

perkauman bekerjasama tanpa mengira kaum, jantina, mahupun agama. Ini menunjukkan

rakyat menginginkan sesuatu yang meraka rasakan perlu.

       Jika Malaysia Negara yang  demokrasi, pihak kerajaan sepatutnya memberikan

permit kepada rakyat yang ingin mengadakan perhimpunan. Mereka sekadar ingin

menunjukkan ketidakpuasan hati terhadap kerajaan. Mereka sekadar menggunakan suara,

sepanduk- sepanduk dan sebagainya bagi mendesak kerajaan. Kerajaan sepatutnya lebih

terbuka dengan perkara ini.

       Di Malaysia, nampaknya kerajaan tidak terbuka dan tidak gentleman dalam

menangani isu ini. Yang lebih menyedihkan, rakyat yang mengadakan demonstrasi

disekat sama sekali dengan menggunakan kuasa yang mereka ada dengan mengarahkan

pihak polis menyuraikannya. Pihak polis pula menyuraikan dengan tembakan air asid

dan gas pemedih mata. Ini menggambarkan ketidakadilan berlaku kepada rakyat.

       Pihak pemimpin dan kerajaan sepatutnya mengambil berat terhadap pandangan

rakyat. Contoh yang terbaru dapat kita kenal pasti baru-baru ini dimana pada 10

September gabungan rakyat yang memakai pakaian serba kuning yang digelar gabungan

BERSIH yang mengadakan perhimpunan bagi menghantar memorandum kepada Yang

Di Pertuan Agong kerana menginginkan pilihanraya yang bersih. Mereka berasa bahawa

pilihanraya sebelum ini tidak bersih dengan alasan-alasan tertentu.

       Tetapi perhimpunan yang diadakan telah disekat sejak awal. Walau bagaimanapun

perhimpunan tersebut tetap berlansung dengan kehadiran puluhan ribu rakyat yang

berarak. Tidakkah terbuka mata pemimpin melihat kehendak rakyat tersebut.

       Pihak polis juga seolah-olah tidak memahami apa itu hari hak asasi manusia. Ini

kerana pihak polis telah bertindak menangkap terhadap peguam-peguam yang

mengadakan sambutan hari kebebasan hak asasi manusia. Tindakan tersebut lebih

mencemarkan demokrasi yang kononnya diamalkan.

       Sepatutnya kebebasan rakyat berhimpun secara aman telah dijamin didalam Perkara

10 Perlembagaan Persekutuan. Tetapi wujudnya seksyen 27 Akta Polis 1967 yang perlu

memohon permit kepada Polis, telah menggugat kebebasan berhimpun  di dalam Negara

yang melaksanakan demokrasi ini. Ini menampakkan seolah-olah Malaysia adalah

Negara polis, kerana kuasa polis amat luas sehingga berjaya mengetepikan Perlembagaan

Persekutuan. Di manakah demokrasi yang dicanang oleh pihak pemimpin. 

  Begitu juga hal dalam Kebebasan Media Massa. Media Massa samada media

elektronik ataupun media cetak adalah satu sistem komunikasi atau sistem yang

digunakan oleh setiap Negara bagi maklumat-maklumat yang meliputi semua perkara.

Setiap Negara yang mengamalkan demokrasi perlu memberikan hak kepada mana-mana

individu mahupun parti politik bagi menggunakan media massa yang ada bagi

memberikan maklumat yang mereka ada.

       Namun di Malaysia, kebebasan media massa ada kongkongan ia itu tiada kebebasan

mutlak. Pihak kerajaan yang memegang tampuk pemerintahan telah memonopoli sama

sekali media massa ini. Memonopi media disini bererti, pencabulan hak asasi yang

dilaksanakan parti yang memerintah apabila dengan kuasa yang mereka perolehi mereka

memonopoli penggunaan Media samada media cetak dan elektronik. Sesebuah negara

demokrasi sepatutnya kebebasan menggunakan media cetak dan elektronik adalah

dibenarkan.

       Kerajaan secara halus mengusai akhbar dan majalah dengan menekan para penerbit

untuk mendapatkan lessen rasmi setiap tahun dan mempunyai kuasa untuk menggantung

lesen itu seandainya muncul berita yang tidak menyenangkannya. Situasi ini

menggambar kerajaan mahu berperanan besar dalam mengaturkan cara parti politik

pembangkang menyibarkan maklumat mereka. Parti pembangkang hanya dibenarkan

menjual penerbitan mereka kepada ahli-ahli sahaja. Setiap hari di media cetak dan

elektronik, hanya terpampang tentang kebaikan parti pemerintah dan keburukan parti

pembangkang.

       Walaupun pihak pembangkang ada juga menerbitkan akhbar mereka sendiri iaitu

Harakah tetapi beberapa sekatan dan kebebasan mutlak di nafikan. Pada peringkat

permulaannya, Harakah dikeluarkan setiap hari, tetapi ia telah di halang penjualannya

oleh pihak kerajaan. Mereka bimbang kerana peningkatan pembelian Harakah oleh

masyarakat. Bimbang jika bakal Harakah dapat mempengaruhi rakyat, maka pihak

kerajaan telah menggunakan akta penerbitan dan percetakan sehingga Harakah hanya

boleh dijual 2 kali dalam seminggu. Itu pun belum boleh menghalang kebimbangan

sehingga kerajaan mengetatkan lagi syarat sehinggalah Harakah hanya boleh dikeluar 2

kali dalam sebulan. Ketidakadilan yang berlaku ini sungguh ketara.

       Sekatan-sekatan tersebut menjadikan pihak pembangkang terpaksa mengadakan

ceramah-ceramah sebagai saluran komunikasi mereka dengan rakyat, namun ceramah-

ceramah mereka juga disekat. Pihak pemerintah tidak memberikan permit. Di manakah

demokrasi dan hak-hak asasi dalam Perkara 10 iaitu kebebasan bercakap,berhimpun dan

menubuhkan persatuan.

Tempoh Berkempen Dalam Pilihanraya  juga menampakan juga pencabulan hak-

hak asasi. Dalam melaksanakan pilihanraya yang telus, kerajaan sepatutnya memberi

peluang kepada semua pihak dalam mengadakan kempen dengan baik. Tetapi di

Malaysia jika dahulu kerajaan menetapkan tempoh kempen selama 30 hari, tetapi pada

pilihanraya tahun 2004, tempoh kempen yang dibenarkan hanyalah 8 hari. Kalau

begitulah singkatnya tempoh kempen, bagaimanakah kita hendak meraikan proses

demokrasi setiap empat tahun sekali. 

Suruhanjaya Pilihanraya (SPR) adalah satu badan yang bebas dalam

mengendalikan pilihanraya di Malaysia. Namun sejak dahulu hingga sekarang, kebebasan

terhadap sistem yang diamalkan SPR boleh dipertikaikan. Ini berdasarkan apa yang

berlaku pada pilihanraya 2004 dimana terlalu banyak kepincang yang berlaku diantaranya

terlalu banyak kehilangan nama pengundi semasa pilihanraya 2004, wujudnya nama-

nama pengundi yang  telah meninggal dunia dan terdapat orang yang meninggal dunia

pergi mengundi.   Di manakah sistem yang bersih diamalkan pihak SPR. Apakah yang

dilakukan pihak SPR selama 4 tahun sebelum bermula pilihanraya pada 2004 tersebut.

Adakah seminggu nak pilihanraya baru nak buat kerja. Siapa pula pengundi-pengundi

yang menggunakan nama orang yang telah meninggal dunia. Barangkali inilah yang

dinamakan pengundi hantu oleh pihak parti pembangkang selama ini.

Begitu juga hal nya dengan Badan Bukan Kerajaan (NGO).    Setiap Negara yang

demokrasi pasti wujud badan bukan kerajaan dalam menjalankan pemantauan terhadap

segala apa yang berlaku di dalam sistem demokrasi tersebut. Namun di Malaysia, NGO

seolah-olah tidak diambil peduli lansung oleh pihak kerajaan. Banyak persoalan-

persoalan yang telah dibangkitkan NGO seolah-olah tidak ada maknanya. Pihak kerajaan

seolah-olah meletakkan NGO sebagai sebuah badan yang mengganggu kerja mereka,

maka mereka tidak akan mempedulikannya.

             Selanjutnnya dalam sistem kehakiman pula kita dapat melihat bagaimana sistem

kehakiman negara kini menjadi bahan bualan orang ramai manakala pihak polis juga

telah kehilangan keyakinan dan kepercayaan dari rakyat jelata . Institusi ini yang

sepatutnya memperlindungi rakyat sebagai tunjang demokrasi nampaknya menyebelahi

dan menjadi penyelamat kepada pemerintah yang gelisah akan kehilangan kuasa.

       Contoh yang amat ketara dan yang terbaru dimana terbongkarnya sistem kehakiman

yang pincang dimana seorang peguam telah mengadakan perbualan dengan seorang

hakim dalam percaturan perlantikan kehakiman di mahkamah. Ia adalah satu perkara

yang amat mendukicitakan bagi kerajaan yang sentiasa mengatakan mereka

mengamalkan demokrasi dan kebebasan dalam sistem kehakiman. Namun yang menjadi

persoalannya, pihak Badan Pencegah Rasuah (BPR) sepatutnya menyiasat perasuah tetapi

sebaliknya berlaku dimana BPR hanya menyiasat pelapornya sahaja.

  Bagi hak asasi perkara 13 hak terhadap harta. Iaitu isu menganaktirikan Negeri

Yang Ditawan Parti Pembangkang. Apa yang dimaksudkan dengan menganaktirikan

Negeri yang ditawan parti pembangkang ini adalah kawasan atau negeri yang dimenangi

oleh pihak berhaluan kiri atau pihak pembangkang. Apa yang hendak ditekankan disini

adalah, Pihak kerajaan telah menganaktirikan negeri yang dimenangi pembangkang

dengan tidak memberi peruntukan dana bagi melaksanakan pembangunan. Pihak kerajaan

yang diwakili parti pemerintah juga cuba menakut-nakutkan pelabur tempatan supaya

tidak membuat pembangunan di negeri yang ditakluki parti pembangkang.

       Tindakan pihak pemerintah ini bertujuan bagi memberi gambaran kepada umum

bahawa, parti pembangkang tidak berjaya dan tidak mampu membangunkan negeri

mereka, justeru alasan-alasan ini juga digunakan bagi membuat contoh kepada umum

tentang betapa daifnya negeri yang dimenangi pihak pembangkang. Kerajaan yang

mengamalkan demokrasi tidak sepatutnya memperlakukan perkara sedemikian dan hak

asasi keperluan rakyat adalah wajar dipenuhi dan dilayan sama. Justeru negeri tersebut

walupun dimenangi pembangkang, pihak kerajaan wajib memberi peruntukan yang

sepatutnya dalam memajukan negeri tersebut.      

Pembahagian Kekayaan Negara  Ciri persamaan di kalangan rakyat jelata

merupakan suatu cirri yang lebih ideal daripada hakiki. Terdapat pelbagai persamaan

dalam undang-undang, persamaan peluang, persamaan dalam pemilikan kekayaan

Negara, persamaan kelakuan dan sebagainya.

       Pembahagian kekayaan Negara hendaklah diuruskan dengan sama rata. Namun di

Malaysia, jurang antara yang miskin dan yang kaya semakin jauh. Yang kaya bertambah

kaya dan yang miskin papa kedana. Sejajar dengan Hak Asasi , permintaan ke atas

kebebasan rakyat bertambah tetapi kebebasaan itu disalah gunakan untuk melakukan

keganasaan. Yang lebih mendukacitakan, para pemimpin yang dipilih oleh rakyat melalui

sistem pilihanraya sebenarnya tidak mampu untuk mengatasi masalah rakyat.

       Dasar kerajaan dalam memberi kekayaan sama rata kepada rakyat telah tidak telus

hasil apabila berlakunya kebangkitan kaum India baru-baru ini yang menuntut agar

mereka tidak disisihkan. Sebagai sebuah kerajaan yang mengamalkan Demokrasi,

kekayaan Negara perlu diagihkan dengan sebijak-bijaknya. Ini berlaku sebaliknya. Hak

asasi kesamarataan Perkara 8 jelas telah dicabuli.

       Di Malaysia kita boleh Nampak dengan ketara bahawa pihak-pihak atasan kerajaan

seolah-olah membolot harta kekayaan Negara untuk diri mereka sendiri. Ini dapat dilihat

dengan kewujudan asset-aset mereka yang disembunyikan, rumah-rumah besar dan

banyak lagi. Sepatutnya pihak-pihak atasan perlu mengumumkan kekayaan mereka agar

tidak berlakunya penyelewengan yang berleluasa.

       Penyelewengan harta kekayaan Negara juga dapat dilihat apabila negeri yang

dikatakan kaya dengan minyak tetapi negerinya mempunyai peratus rakyat miskin yang

tertinggi di Malaysia iaitu Terengganu. Dimanakah kekayaan negeri ini digunakan.

  Dalam Perkara 7 pula memberikan perlindungan ia itu Sistem Keadilan. Dalam

konteks sistem kehakiman Negara pula, pihak parti pembangkang membangkitkan

persoalan bahawa, kesalahan Anwar Ibrahim sepatutnya dibicara di mahkamah syariah

kerana Anwar Ibrahim adalah seorang Islam. Tetapi pihak kerajaan melakukan

sebaliknya dan Hakim yang dipilih adalah hakim bukan beragama islam. Begitu juga isu

pemecatan bekas ketua hakim Negara Tun Saleh Abbas yang diecat tanpa sebab juga

dibangkitkan bagi mengetengahkan pencabulan hak asasi manusia oleh kerajaan.

Dan yang akhirnya ialah Internal Security Act atau Akta Keselamatan Dalam Negeri

(ISA) 4 Bagi mereka yang pernah menjadi mangsa ISA, mereka menegaskan bahawa ISA

adalah instrumen yang digunakan oleh pemerintah untuk menakut-nakutkan aktivis-

aktivis sosial, pengkritik kerajaan dan ahli-ahli politik pembangkang.

ISA juga dilihat sebagai instrumen dan perkakas yang digunakan oleh pihak yang

berkuasa untuk menindas dan menyeksa mereka yang menentang dasar-dasar kerajaan.

4 http://www.ummahonline.com/?p=319 (28.10.09) Internal Security Act atau Akta Keselamatan Dalam Negeri ( ISA) adalah satu daripada tiga undang-undang utama di negara ini yang membolehkan penahanan tanpa bicara. Memandangkan kuasa penangkapan dan penahanan yang begitu luas dan sewenang-wenangnya itu, di antara tiga undang-undang ini, ISA adalah undang-undang yang paling digeruni dan dibenci di negara ini.

Dan ini adalah amat bertentangan dengan Perkara 5 kebebasan diri dan Perkara 10

kebebasan bercakap, berhimpun dan menubuhkan persatuan.

KESIMPULAN

Dengan beberapa-berapa peristiwa dan kejadian yang telah dijelaskan di atas maka

benarlah tanggapan dari pengerusi Suhakam sendiri , Tan Sri Abu Talib Othman pihak

kerajaan umumnya menghormati hak asasi rakyat. Namun, masih terdapat masalah dari

beberapa segi. Kerajaan menghadkan hak rakyat untuk mengubah kerajaan. Beliau

sendiri mengingatkan rakyat negara ini supaya mengundi mereka yang pro hak asasi

untuk menyelesaikan isu tersebut di negara ini.Sambil mengakui bahawa Malaysia tidak

mempunyai rekod hak asasi yang sempurna.

Rujukan

Perlembagaan Persekutuan (Lembaga Penyelidikan Undang-Undang 2009)

http://www.malaysiakini.com/columns/82500 (28.9.09)

http://www.aminiskandar.com/?p=2174 ( 28.9.09)

http://mindapengarang.wordpress.com/2009/06/10/demokrasi-di-malaysia-boleh-dijustifikasikan/ (28.10.09)

http://www.ummahonline.com/?p=319 (28.10.09)

http://ms.wikipedia.org/wiki/Suhakam ( 10.11.09).